Vergelijk: Ducati Scrambler vs Kawasaki W800

Dat vraagt dan ook om een andere aanpak en daar verschillende twee toch echt. Waar de Duc zich laat rijden als een gewone, moderne motor, vraagt de Kawa om een meer klassieke touch. De Scrambler is weliswaar veel retro show, qua go is het toch echt vooral een gewone hedendaagse fiets. Opstappen, aantrappen (zouden hier kickstarters voor bestaan eigenlijk?) en gaan. Vinden we leuk, lekker en vooral erg makkelijk, want het vraagt zo lekker weinig van ons. Willen we stoppen, grijpen we een handvol rem en de radiale vierzuiger zet je in no time stil. Zelfs met ABS, want stel je nou toch voor. Nee, dan de Kawa. Moeten we vaker doen, overwinteren in SpanjeNatuurlijk remt deze ook, met een  schijf en vierzuiger remklauw zelfs, maar wel op klassieke wijze en zeker ook niet bijgestaan door enig hulpmiddel. Als vanzelf vind je dus het pedaal van de achterrem voor de nodige ondersteuning en balans. Is dat erg? Welnee, integendeel. Het draagt bij aan het gevoel.

Nog zo eentje: natuurlijk hebben beide motoren een tweecilinder in het vooronder, waar je de Duc nog genadeloos op z’n donder geeft, ga je met de Kawa gewoon vanzelf anders om. Wanneer is de laatste keer dat je ‘double clutch’ hebt geschakeld? Als je überhaupt al met koppeling opschakelt, ook nog zoiets, met moderne motoren is het gebruikelijker om ze gewoon zonder op te schakelen en zo’n gewoonte sluipt er snel in. Niet op de W800 dus, daarmee rij je als een heer en dus behandel je ‘m als een heer. Gasgeven, koppelen, schakelen en door. En omdat het kan (niet omdat het per se moet, maar het voelt zo goed) maken we er een double clutch van. Zal de leeftijd wel zijn, denk je niet?Daar heb je tijd voor en het voelt goed. De Italiaanse V-twin is wat dat betreft maar een opgewonden standje. Kun je wel heerlijk mee wheeliën, maar dat is niet echt hetzelfde natuurlijk.

Onthaasten doe je veel beter op de Kawa. Letterlijk óp trouwens, de W is niet alleen technisch heerlijk zoals vroeger, maar ook fysiek. Kortom, het zadel is supervlak en sluit aan op de tank, waardoor je er echt óp zit, meer dan enig andere motor. Niks in, niks steuntje of houvast, gewoon als een fiets met een luxe tweepersoonszadel en een benzinetank, gewoon zoals vroeger eerlijke, echte motoren werden gebouwd. En het is heerlijk. Wat dat betreft is die Scrambler maar een eng nieuwerwetsig ding, een neppert, een branieschopper die nog uit z’n jeugdpuistjes moet groeien.  Natuurlijk doet ie alles beter, Hoewel, de wegen zijn hier echt fantastisch. maar dat is puur technisch bekeken. Veel levenswijsheid zit er nog niet in. Vergelijk het met eenopgeschoten puber en z’n vader: de jongeling kan in elk opzicht sterker, sneller en scherper zijn, de ouwe brengt nog steeds het geld naar huis. Die kent de valkuilen en weet er omheen te sturen,die is al jarenlang getrouwd met dezelfde lieve vrouw terwijl ’t opgeschoten joch (met dezelfde gelaatstrekken als z’n vader, dat wel natuurlijk) wekelijks met een ander meisje scharrelt. Dat droogt wel op. Is ook helemaal niet erg, maar het gaat om het verschil. Andere levensfase, simpel.

Is het dan zo erg dat de Duc Duct en de Kawa Kawasaki’t? Welnee! We zijn allemaal vriendjes hier en we rijden ook allemaal even graag in onze vrije tijd met de motor. Dat laatste is wel belangrijk, want dit zijn geen van beide machines waar je echt graag woon-werk mee zou willen rijden. Omdat het zonde is, want natuurlijk kunnen ze het wel. Maar net zoals de Scrambler voor Ducatibegrippen het ultieme onthaasten is, kan de W800 dat ook, maar dan nog net een tandje rustiger. Het genieten is er niet minder op, juist als je wat bewuster leert motorrijden zoals je op deze twee zou moeten doen, wordt het genot er alleen maar groter op. Werken onderweg, luisteren, snuiven, voelen, dát is motorrijden en daar zijn deze twee nou eens echt donders goed in.  En doorrijden kan ook nog wel. Vergis je niet dat de W800 ook gewoon een vijfversnellingsbak aan boord heeft, waar je dus ook mee naar  best acceptabele snelheden kunt komen. snel genoeg om geld te kosten in elk geval. En de Servessa smaakt ook niet verkeerdEn daarbij blijft het geheel allemaal netjes in lijn, want ook de vering is berekend op de brute kracht die de staande twin tentoonspreidt. Natuurlijk lukt dat. Je moest eens weten wat je allemaal kunt met zo’n ding. Zouden wij stiekem ook wel willen weten, naar het schijnt kan het inderdaad nog veel gekker. Wil je een scrambler, dan zijn daar zo kitjes voor te koop en heb je een scrambler. Beetje door de modder rossen, tuurlijk joh. Leuk zelfs! Beetje open uitlaat en gaan. Het is allemaal zo lekker simpel, zo lekker basic.

En de Duc? Want begrijp me niet verkeerd, daar is niks op aan te merken. Wat de W800 kan, kan de Duc ook en waarschijnlijk beter. Hebben we al gezegd. Maar toch heeft de Kawa wel iets zo volledig ánders, zo’n gevoel van ‘daar mag je trots op zijn als jij dat haalt later’, zo degelijk, zo… oer, daar wordt zelfs een hippe kip als de Scrambler jaloers op.  Schreeuwen hoeft een keertje niet, nu gaat het juist om klasse. Rust en ontspanning, daar gaat het om. En dat kan de Duc ook wel, maar juist omdat ‘ie zoveel meer kan, valt dat juist niet op. Hij laat zich van z’n beste kant zien, zeker in het gezelschap van deze éminence, maar je weet gewoon dat als het paar aan het eind van de dag weer naar het honk is teruggekeerd, dat de Scrambler nog even naar buiten gaat voor een potje voetbal met de buurtkids terwijl de W800 lekker onderuit gaat zitten, voetjes omhoog doet en een goed glas bier pakt.