Zoeken

Vergelijk: Ducati Scrambler vs Kawasaki W800

Lone Ranger

5 januari 2017
Dilemma: je woont in een afgelegen Haciënda als Lone Ranger en hebt een trouwe metgezel Silver nodig. Wat kies je? Ga je dan voor de echte bewezen klassieker, of de jongere, hippere concurrent? Is hip überhaupt wel belangrijk?

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Target Press 

Nog voor de dageraad staat hij op. Een koude klets water over z’n kop als enige ontbijt. Buiten de slaapkamerdeur tilt z’n trouwe viervoeter even ter begroeting z’n kop op, om deze direct weer te laten zakken om verder te dromen. Zelfs voor hem is het nog te vroeg. Onze held kent het ritueel maar al te goed, het is dag na dag hetzelfde. The Good, Bad and UglyMaar hij weet waar hij het voor doet en dat geeft hem elke dag weer frisse moed. Het is armoe in deze regionen, armoe en keihard werken. Maar voor wie goed zijn best doet, is de beloning ook het mooist.

Het is niet dat hij het echt slecht heeft. In zijn Haciënda is hij heer en meester, hij behandelt zijn personeel eerlijk en vriendelijk, verdient eerlijk de kost en is een liefhebbende man, vader en baas. Keerzijde is alleen dat hij er dag in, dag uit voor het krieken van de dag weer uit moet en zijn ronde moet maken. Met de voor de zoveelste keer gerepareerde hak van zijn stevige maar half versleten rechterlaars trapt hij z’n stalen ros geroutineerd en in één beweging aan en samen gaan ze op pad.  Hoe trouw ook, het is een werktuig. Een stuk gereedschap. Een levensbehoefte. Maar tegelijkertijd ook zoveel meer: een koerier, een cupido, een ambulance, een samaritaan, Denk daar zelf maar de muziek van Ennio Morricone bijeen vloek, een zegen, een project, een droom, alles in één. En bovenal: ze hóren bij elkaar.

In deze uithoek ben je nergens zonder vervoer en geen vervoer zo goed als het terrein wat ‘ie aankan. Daarom blijft de vierwieler voor het zware werk, voor al het andere zijn twee wielen veel praktischer. En leuker, maar dat is een bijkomstigheid. Het gaat om wendbaarheid, lichtvoetigheid, eenvoud, betrouwbaarheid en soms een  beetje zuinigheid. Met twee wielen kom je nog eens ergens en over de uitgestrekte velden rondom het dorp is dit een zegen. Man en motor, meer is er niet. Wat maakt uiterlijk nou uit? Of vermogen? Alsof je daar iets aan hebt in deze omstreken. Je kunt het tóch niet kwijt, dus is het overbodig. Twee wielen, een eenvoudig blok, een zadel en een stuur. That’s it. dat is de essentie. Hier is het geen modestatement, hier rij je niet om te laten zien wie je bent, je rijdt gewoon. En hard werken of niet, geluk zit in de kleine dingen.