Test Ducati Hypermotard SP

Een beetje droogte zou leuk zijn. Niet alleen raakt mijn pak hiervan onherroepelijk in no time doorweekt, maar die hieper de Hyper staat daarbij ook nog eens op nieuwe Supercorsa’s en die staan nog steeds niet bekend om hun prestaties in moessonomstandigheden. En ABS en DTC ten spijt willen we ook de máximale prestaties van de Duc wel kunnen ontdekken. Dus dat wordt toeren, de eerste sessie. N...en daar gaan we weer!atuurlijk wel gewoon rijden, want daar komen we voor en hoe meer we van de Duc te weten komen, hoe beter. Ook in een zondvloed.

Daarbij scoort de motor al gelijk de eerste punten; voordat je hierop verzuipt is het zeeniveau al aanzienlijk gestegen. Zelfs al ben je vooraf gewaarschuwd is het toch even schrikken hoe hoog de Hyper in werkelijkheid is. Komt ook doordat de motor met 890mm nog eens wat hoger is dan de standaard Hypermotard met 860mm die op zich al niet kinderachtig is. Oh ja, laten we dan meteen de grootste verschillen eens onder de loep nemen. De SP heeft andere vering, andere wielen, wat carbon en een ander kleurtje. Met een volledig instelbare Marzocchi vóór en een al even instelbare Öhlins achter lijkt het feest al goed op gang, de flink lichtere gesmede Marchesini’s maken het nog eens wat leuker. Als leuk detail hebben die velgen ook hetzelfde patroon gekregen als de Panigale S, wat handig is als je daar ook al eentje van in de schuur hebt staan. Lekker uitwisselen!

Het is echter niet alleen het gebruik van de nieuwe spulletjes, het verschil zit ‘m ook in het effect daarvan. Behalve de al genoemde zithoogte verandert de geometrie van de SP namelijk ook nog wat meer richting compromisloos knallen en is de voorvork nu wél (meer dan) berekend op de krachten die de Brembo’s in het vooronder kunnen opwekken. Opvallend is dan weer wel dat de Monoblocs die de vorige SP nog sierden ditmaal op de plank zijn gebleven. Aan vertraging ook met deze ankertjes geen gebrek trouwens, dus het zij ze vergeven.

En oh ja, dan al die andere vernieuwingen en veranderingen nog. Daarvan zijn al een berg details overgenomen door de ‘gewone’ nieuwe hyper, maar niet ten onrechte. Wat de vorige ronde nog het meest opviel was niet het waanzinnige rijgedrag en de perfecte match met het dircuit van Mettet, m
Nog steeds een kenmerkende neus, maar wel net weer anders

Twee letters, wereld van verschilaar dat voornamelijk de oude luchtgekoelde tweeklepper het niet meer bijbenen kon. Vooral op acceleratie waren de vloeistofgekoelde vierkleppers oppermachtig en niet bij te sloffen. Dag zorgvuldig opgebouwde stuur-voorsprong, we zien je aan het eind van het rechte stuk wel weer.

En daar zou de nieuw Hyper dus wel eens hoge ogen mee kunnen gooien. In combinatie met de niet te onderschatten 11graden klepoverlap (lang verhaal maar Diavel en Multistrada, om maar wat te noemen, varen er des te beter bij)  is de nieuw ontwikkelde 821 twin een pareltje die geen betere plek had kunnen dromen dan tussen de buizen en gietstukken van het Hypermotardframe.  En hoewel in eerste instantie wat klein lijkend (de Hyper vervangt immers de 1100cc die zijn voorganger mat en is maar een schijntje groter dan de 796 ‘baby-hyper’) laten de opgegeven prestaties niets meer te raden over. Veel minder bottom end voor veel meer top, maar geen ziel die daar nog bezwaar tegen heeft na eenmaal geproefd te hebben aan het resultaat. Voor het laatste restje ontfermt het elektronicapakket zich over het in goede banen leiden van geweld aan zowel voor- als achterzijde en wordt in no time dikke maatjes met je beschermengel. Instelbaar ABS en Traction control gaan hand in hand met de drie snel selecteerbare mappings en voor wie dat wil is alles nog eens extra te finetunen.