Rockin' Naked 600

De andere piloten spreken

Over de kunst van kamperen (en parkeren) gesproken. Gaat u daar maar staan. Ja? Prima zo...

- Chris - Het is 2e Pinksterdag als ik 's avonds word gebeld: “Heej Chris, komend weekend wat te doen?” “Afgezien van 1 afspraak op zaterdagochtend niet…hoezo?” “Nou, we komen iemand tekort voor de naked-test!”
Beelden van vrouwen schieten door mn hoofd totdat ik na een paar seconden bedenk dat Motorfreaks een motormagazine is. Desalniettemin was mijn interesse direct gewekt en kon ik na het verzetten van mijn afspraak volmondig ja antwoorden.

Aangekomen in Weert staan dan alle motoren op een rij: de Z750, Hornet 600, FZ6N en GSR600. Een mooi gezicht en een aanlokkelijk idee dat ik de komende 2 dagen alle vier de motoren onder m'n kont krijg om zo een top-4 te maken. Na de gebruikelijke kop koffie gaan we met zn allen richting de Eifel, geleid door Vincent (TomTom kopen Lem?). Onderweg hierheen kozen we uiteraard de binnenwegen om zodoende al een beetje in de stemming te komen voor wat ons te wachten stond.

Na aankomst in de Eifel en het achterlaten van de bagage was het dan tijd om eens lekker aan het gas te hangen en wat bochten te nemen. De GSR verruild voor de Honda, de Honda weer wisselen voor de Z750, de Z750….enfin het lijkt me wel duidelijk, gewoon flink veel ruilen en langzaam begint zich in mn hoofd al een soort van rijtje te vormen met de motoren. Tijdens het toeren komen we bij de Nurburgring waar Rock Am Ring bezig is, en ik bedenk me ineens dat ik de Slayer van het weekend moet gaan uitkiezen. De vetste, hardste, meest brute naked moet bovenaan de playlist komen.

Eerst de GSR: de motor voelt vertrouwd aan, maar dat is logisch want ik ben Suzuki gewend. Het dashboard bevat alle informatie in een oogopslag, de toerenteller is centraal geplaatst met alle andere info links & rechts daarvan. Leuk detail is de gearindicator. Het dashboard is afgewerkt met carbon zoals het hoort bij de yoshimura uitvoering. Wat me echter zwaar tegenviel aan deze motor was het aan/uit effect van de injectie. Een beetje spelen met het gas in een bocht was er niet bij, hoe hard ik ook probeerde om met fluwelen hand de handle te beroeren. Een zwaar minpunt aan deze motor. Het stuurgedrag is prima, de motor is makkelijk te sturen en houdt prima koers terwijl het wel mogelijk is om snel van koers te veranderen.

Dan komen we bij de Honda. Wat een heerlijke stuurfiets is dit zeg, het vermogen is prima en daarbij kan dus haarscherp gestuurd worden. De motor heeft een goede wegligging en eenmaal een bocht ingestuurd is de motor rustig en voelt prima aan. De zithouding is prima, de windbescherming vond ik bij deze motor het minst (maar dat zal per persoon verschillen). De toerenteller/snelheid is prima in beeld, de andere informatie heeft wat last van de dikke randen. De minpunten aan deze fiets: het iets te zachte zadel en wat mij nogal eens overkwam tijdens het schakelen is tussen 2 versnellingen terechtkomen, of in z'n vrij in plaats van in z'n twee. Vergeleken bij de andere motoren moet hier wat harder tegen de pook geschopt worden en dat is jammer.

De Yamaha, tsja...de Yamaha. Deze motor is voor mij eigenlijk een beetje de grijze muis van het gezelschap. Geen punten die er uit springen in positieve zin, en geen opvallende punten in negatieve zin. Als ik dan toch iets moet opmerken: de injectie is gelukkig iets beter dan die van de suzuki.

En dan hebben we als laatste nog de Kawasaki. De enige niet 600cc van het gezelschap en dat is dan ook direct merkbaar. Het vermogen is overal aanwezig maar ook deze motor voelt zich het prettigst bij hogere toeren. Hebben de andere motoren een sportieve zit, de kawa heeft een agressieve zit. Het zadel is hard en je zit toch iets voorover op je stuur. Het neigt toch een beetje naar een supersport zit, en dat is niet verkeerd. Kortom: stuurt goed, looks good, feels good… we have a winner!

Wat Slayer was voor Rock Am Ring, was de Z750 voor mij: bruut, hard, meedogenloos en supervet.

rest alleen nog de nummers twee t/m vier:
2. Honda Hornet600
3. Suzuki GSR
4. Yamaha FZ6N

Je hoort het wel niet, maar hier komt Edwin echt met 270, vol in zes bij 19.000 toeren voorbij

- Karim - Ja, mooi naakt is niet lelijk, peins ik, terwijl ik naar het enige vrouwelijke kontje van onze testcrew kijk. Het door strak leder omspannen bipsje danst uitdagend voor mijn ogen, veilig warmgehouden door het zadel van...ik dwaal af. Ondertussen schroeven we het tempo op en banen we ons een weg door de Duitse Eifel. Daar is motorrijden nog motorrijden. De eerlijke, naakte machines staan ons hierbij gedienstig terzijde. Hier onderscheidt zich de man van het mietje en de dame van het meidje.

De naakte zeshonderdjes richten zich op hetzelfde publiek, maar hebben elk écht een eigen karakter, zo merken we al snel. De Honda ziet er flitsend uit, maar voelt het tamst aan van de geteste fietsen. De vering van de Honda is daarentegen de beste van de geteste fietsen: comfortabel en er is toch stevig mee door te poken, zonder dat de machine alle kanten op deint. De Suzuki heeft een agressief design en het blok loopt ook lekker door, maar de injectie op halfgas is niet om over naar huis te schrijven. Rustig een beetje gas bijgeven in een bocht zit er niet in bij deze machine.

De Kawasaki daarentegen kenmerkt zich door én een brute styling én brute prestaties. Goed, het is dan ook een cheater met zijn 748cc, maar toch. Je koopt 'm voor vrijwel even weinig geld als de andere machines uit deze test en daarom is de motor op zijn minst een geduchte concurrent voor de rest. De Yamaha ziet er wat braaf uit, een beetje gedateerd zelfs, ondanks dat het ontwerp nog vrij vers is. Het motorblok is daarentegen lekker rauw en heeft nog heel veel overeenkomsten met het R6-blok. De FZ6 schreeuwt eigenlijk om hoge toeren, want dan gaat de machine lekker los, met een heerlijke krijs uit de twee uitlaatmonden. Mjam!

De plussen en minnen van de machines tegen elkaar afgewogen, ziet mijn persoonlijke top-4 er als volgt uit:
1) Kawasaki Z750: brute styling, brute power, heerlijk soepel motorblok en dat voor een zeer zacht prijsje. Wat mij betreft de terechte winnaar.
2) Yamaha FZ6: je hebt toch een beetje het gevoel op een comfortabele versie van de R6 bezig te zijn, mits je 'm op toeren houdt. Zit ergonomisch goed in elkaar.
3) Honda Hornet: mooi uiterlijk, zeer goed rijwielgedeelte. Jammer van het lineaire karakter van het motorblok. De snelheidsbeleving wordt hiermee wat afgevlakt.
4) Suzuki GSR: ziet er flitsend uit en voelt stabiel aan (zelfs met duopassagier, zo bewees de machine in de Eifel), maar de injectie moet verbeterd worden.

Pas maar op... komt ie zomaar recht op je af, zeg

 Ed - Nadat ik me vorig jaar aangenaam had laten verrassen tijdens onze eerste naakte vergelijkingstest was ik meer dan benieuwd wat deze nieuwe generatie ‘sports-naked’ voor ons in petto zouden hebben. En dan vooral de vraag in hoeverre de concurrentie erin zou zijn geslaagd om in het spoor te komen van Suzuki’s GSR, die afgelopen jaar zondermeer een verpletterende indruk had achtergelaten. Bij verdeling van de fietsen had ik mezelf dan ook die fiets toebedeeld: pret verzekerd met het feestbeest van afgelopen jaar.

Nadat ik de fiets voor een eerste (her)kennismaking vanuit Vianen de sporen ga geven is het inderdaad als een rendez-vous: alsof we elkaar gisteren nog voor het laatst hadden gesproken. Wat een heerlijke fiets, daar zou de rest wederom een flinke kluif aan hebben, dacht ik…totdat de fietsen rechtstreeks tegenover elkaar stonden en het ineens een totaal ander verhaal bleek te zijn. Pas dán valt op hoe (te) direct de injectie reageert, hoe de fiets toch wel irritant in de voetsteunen kan trillen, hoe pijnlijk het zadel op den duur aanvoelt en hoe minder het ABS werkt ten opzichte van de rest. Waarmee precies de vinger op de zere plek is gelegd: de Soes is dit jaar niet anders dan verleden jaar, maar de rest is zoveel beter geworden. Nu wist ik van de Yamaha al dat het – op de nog steeds gevoelige injectie na – een serieus goede fiets was geworden, maar de Honda en Kawasaki was slechts gissen.

Het meest indrukwekkend was nog wel de metamorfose die de Hornet600 is ondergaan. Niet alleen ziet de fiets er – zeker in deze goudgele kleurstelling – er lekker bruut uit, hij blijkt ook nog eens precies zo te rijden. Net als de CBR600RR is ook deze Hornet gezegend met een portie rijsensatie waar je u tegen zegt. Weet niet wat ze die Japanse engineers te eten geven de laatste tijd, maar het is behoorlijk spicy. Het motorblok mag dan niet het sensationele eindschot van de FZ6 of GSR hebben, het is daarentegen gezegend met een bijzonder sterk middengebied waar alleen de Kawasaki op kan ageren, en dat alléén maar vanwege die 150cc extra.

Was vorig jaar de Suzuki dé agressieve stuurfiets, dit seizoen heeft Kawasaki met glans het stokje overgenomen. Nooit gedacht dat het nóg extremer kan, maar dat blijkt… de groenen hebben de Z750 absoluut met de juiste – pittige - saus overgoten. Zeker de eerste meters wel even wennen, dat extreem directe sturen, maar daarna is het vegen met een hoofdletter V voor wat deze Kawa betreft. Briljant motorblok met dito injectie, goede remmen en flitsend stuurgedrag, enkel bij snelle (lees: 160 km/u +) bochten heeft de fiets de neiging om over de voorkant weg te dribbelen, iets waar we – vanwege de beperkte instelmogelijkheden van vering – zo 1-2-3 geen antwoord op hadden.

Blijft over de Yamaha, wat zondermeer een lekkere fiets is om te rijden, het meest sportieve motorblok en dito rijeigenschappen heeft, maar toch – wederom – de vreemde eend in de bijt blijkt te zijn. Geen agressieve Prodigy maar een neutrale Ilse de Lange zithouding, waar op zich niets mis mee is…als je van Ilse de Lange houdt. Zeker weten dat de fiets in ander gezelschap veel beter tot z’n recht zal komen.

Mijn persoonlijke top 4 ziet er dan ook als volgt uit:
4) Suzuki GSR: onvoorstelbaar, hoe de winnaar van afgelopen jaar dit jaar zijn meerdere in de rest moet erkennen
3) Yamaha FZ6: zondermeer een lekkere fiets, maar not my cup of tea.
2) Kawasaki Z750: was het niet voor de dribbelende voorkant geweest dan had hij met stip op 1 gestaan.
1) Honda Hornet600: wat een briljant lekkere fiets is dit geworden. Super remmen, neutraal stuurgedrag en zondermeer de beste veringset-up van dit kwartet.

Fock, bus gemist, heb ik dat...