Test: Honda CBR1000RR-R Fireblade SP

Bijna net zo snel als het eerste rondje voorbij is gevlogen, is ook mijn nervositeitsgehalte gelukkig naar een gezonde spanning gedaald en staan mijn zintuigen weer op scherp om de Blade te analyseren. Te beginnen met de gasrespons, deze is dankzij de nieuwe ride-by-wire werkelijk fluweelzacht, ondanks dat ik de meest agressieve setting heb gekozen. Nu heb ik het genoegen gehad om al met flink wat dikke superbikes op diverse circuits te mogen rijden, maar dit is echt van een ander niveau,
Loopt als een kogel en met een briljante gasrespons. Zelfs de quickshfiter kan worden afgesteld

Het geluid lopen de rillingen gewoon van over je rug. Dat dit straatlegaat is zeg, niet te geloven zoveel gevoel. Leuke bijkomstigheid van deze ride-by-wire is het veranderend motorgeluid, want als bij een beperkte gasopening de gaskleppen van cilinder 3 en 4 dicht staan klinkt het daadwerkelijk alsof er een limiter actief is, een hele specifieke sound die mijn rijbeleving absoluut verhoogde, echt mega racy! Bij het op de motor afremmen was dit wederom het geval, de eerste keren dacht ik zelfs dat er iemand kort achter me reed omdat het motorgeluid zo veranderde, das echt de max. 

Het tweede dat opvalt is hoeveel sterker de Blade van onderuit is, mede ook dankzij de kortere eindoverbrenging. Langzame bochten kunnen met gemak in tweede of zelfs derde versnelling worden genomen, waarbij de motor vervolgens fantastisch oppakt en het vermogen heel gelijkmatig tot in de rode zone opbouwt. Zowel het op- en terugschakelen verloopt uiterst snel en soepel en de quickshifter werkt ook prima als het gas niet volledig open of dicht staat. De Brembo rempartij is zoals net al genoemd echt high level, het heeft me echt wel de nodige rondjes gekost om nieuwe rempunten te vinden want ik bleef telkens maar weer veel te vroeg remmen. En dat is best nog wel een lastig dingetje, als op verschillende plekkenOp verzoek van velen: net geen elbow down je brein het signaal “NU remmen, anders red je het nooit” geeft om dat intuïtieve signaal vervolgens te negeren. 

Voor ik het goed en wel besef zit mijn eerste sessie erop, waarna (helaas) nog slechts een sessie resteert. Ik pas de instellingen aan, met nu iets minder motorrem (stand 2) en wat minder tractiecontrole (stand 4), wederom met vol vermogen maar met een andere motorconfiguratie. Ook met deze instellingen rijdt de SP 1000RR-R fantastisch. Het gas gaat er zelfs onder hellingshoek steeds vroeger op en ik amuseer me echt te pletter. Waar je soms echt met een motor aan het vechten bent om in control te blijven gaat het met deze Honda bijna als vanzelf. Met mega credits voor de gasrespons, het lineaire karakter en power van het motorblok, maar zeker ook voor het rijwielgedeelte. Veel circuitrijders flikkeren de semi-actieve elektronische vering meteen van hun fiets en zetten er racevering in, maar ben ik overtuigd dat dát met deze Öhlins EC3 echt niet hoeft, zo werkelijk fantastisch als het functioneert. Was dat nou net John McPils die mij er uit remde? En vervolgens aan de horizon verdween?Veel feedback en met de juiste adaptieve dempingskarakteristiek die zich automatisch aanpast naar gelang je rijstijl en die zelfs moduleert afhankelijk van de diverse rijfases als bij aanremmen of onder hellingshoek.

En dan gebeurt het, ongeveer halverwege de sessie, als ik een aantal rijders heb ingehaald en denk dat de snelheid er wel lekker inzit. Met 294 km/u gooi ik aan het eind van het rechte stuk het anker uit, als niemand minder dan John McPils zelf uit mijn slipstream duikt en laat zien dat dát echt nog veel later kan. Ik druk de gedachte “verdomme, alweer veel te vroeg geremd” weg en probeer aan te pikken, maar dat is een kansloze missie. John blijkt een tempo neer te leggen waarbij hij elke bocht weer wat extra metertjes op me pakt en ik kies toch maar eieren voor mijn geld, voordat ik in de grindbak belandt omdat mijn ambities groter waren dan mijn talent. Om Casey Stoner maar even te citeren. Het maakt me wel pijnlijk duidelijk dat deze fiets tot véél meer in staat is dan wat ik ervan durf en kan vragen.