Test: Kawasaki 2017 Z1000R

Nu klinken die vernieuwingen een beetje als rommelen in de marge en had Kawasaki daar niet al te veel aandacht aan besteed, ware het niet dat naast de vernieuwde Z1000 ook een compleet nieuwe Z1000R op de markt is gezet. En dán is het ineens wel degelijk een mooi excuus om flink uit te pakken. Snap best dat hier 's winters de helft van gepensioneerd Nederland overwintert. Op en rond het circuit van Portimão, dat officieel als Autódromo Internacional do Algarve te boek staat,welteverstaan. De Z1000R onderscheidt zich door z’n speciale zwarte kleurstelling met levendige geelgroene accenten, een speciale tankpad en een speciaal zadel met Z logo, maar meest in het oog springen de Brembo M50 Monobloc remklauwen waarmee de Z1000R is uitgerust. Inderdaad, diezelfde porno remklauwen als ook op de Ninja H2(R) en ZX-10R terug te vinden zijn. Ook de schijven (310mm voor, 250mm achter) stammen uit huize Brembo en hebben (zowel voor als achter) de wavedisks van de standaard Z vervangen.

Belangrijker dan die remmen is echter de nieuwe Öhlins S46DR1S monoshock (de standaard Z1000 is met een Showa monoshock uitgerust) met losse versteller van de veervoorspanning. Veel, heel veel belangrijker, zo wordt me al snel duidelijk tijdens de 140 kilometer lange trip door het heuvelachtige landschap ten noorden van Lagos, waar de kwaliteit van het asfalt varieerde van biljartlakenstrak tot bedenkelijk Belgisch niveau. Nu zou normaal gesproken dat laatste niet in het voordeel van een sportieve Naked als de Z1000R zijn geweest, maar ditmaal was de keuze voor deze weg echt briljant. Waar de oude Z in het niet bepaald langzame tempo dat door de Spaanse voorrijder is ingezet (bij tijd en wijle worden 80-borden met tempo 180 gepasseerd) al lang van de weg was gestuiterd smelten oneffenheden nu als sneeuw voor de zon.

Netjes binnen de lijnen, vooruit dan...

Nu komt dat deels doordat de veerweg 13mm is toegenomen naar nu 135mm, maar voornamelijk omdat de Öhlins shock de oneffenheden veel beter absorbeert. Terwijl het geeneens een high-end Öhlins is, maar navraag bij Öhlins leerde ons dat het verschil ten opzichte van een high-end specificatie ‘m voornamelijk in de instelmogelijkheden zit. En die zijn bij de S46DR1S inderdaad redelijk beperkt, buiten de Zie je die smile van oor tot oor? Licht niet alleen aan de achtbaan layout van 't circuithydraulische verstelling van veervoorspanning kan alleen de uitgaande demping worden ingesteld, wat zonder meer jammer is – maar ook niet meer dan dat. De vering voelde gewoon goed aan en gaf ons niet het gevoel aan de knoppen te moeten draaien. Zelfs niet op het circuit van Portimão, dat de tweede dag op het programma stond, maar daar kom ik zo op terug. Grondspeling is nog steeds niet z’n sterkste punt, maar om op straat iets aan de grond te rijden zal je wel beter je best moeten doen. De Z1000R is met z’n opgegeven rijklaargewicht van 221 kilo niet bepaald een supervlieggewicht, maar van dat gewicht is met omgooien en insturen niet echt veel te merken. Wat deels ook op het conto van de Bridgestone S21 banden, waarmee de Z1000R was uitgerust, kan worden geschreven.

De sterk verbeterde vering heeft niet alleen z’n weerslag op het rijcomfort, maar doordat de Z1000R veel beter in balans is kan de potentie van het motorblok veel beter worden gebruikt. Wat heet, de fiets voelde veel krachtiger dan ik mij herinnerde. De zestienkleps viercilinder is een brok dynamiet en voelt van onderuit als het beruchte motorblok van de GSX-R1000 K5. Op de heerlijke bergweg wisselen snelle doordraaiers, links/rechts combinaties en krappe haarspeldbochten zich in razendsnel tempo af, waarbij het geeneens uitmaakt of we dat nou in tweede, derde of vierde versnelling doen. De Z1000R pakt direct op en gaat er als een hazenwindhond vandoor. Daarbij (als je dat wilt) het voorwiel vrolijk
De meerwaarde van de 'R' in een notendop: Brembo M50 Monoblocs en Öhlins S46DR1S

Zie je in de verte die 'N' in het display? Dat is nou eindelijk de versnellingsindicator. Klein detail, groot plezier. Oh ja, en een instelbare schakelindicator heeft 'ie nu ook in de lucht heffend. Opmerkelijk is ook hoe goed de gasrespons is, die initiële gasopname is niet de geringste aan/uit reactie te betrappen, ongeacht versnelling en toerental.

Ook de versnellingsbak is op geen foutje te betrappen en schakelt licht en direct, of je dat nou met of zonder slipper-assist koppeling doet. Zelfs terugschakelen zonder koppeling gaat de bak redelijk goed af, zolang je zelf het moment van 'blippen' maar goed timet. En dat mag ook wel eens worden gezegd in de huidige tijd waar quickshifters steeds meer gemeengoed aan het worden zijn.

Veel beter dan de oude Z kan deze nieuwe mooi de bocht in worden geremd, waarbij de voorband zich in het asfalt bijt, hoewel bij plots remmen in de bocht (bijvoorbeeld wanneer diegene voor harder remt dan je had gedacht) de motor nog steeds wel opricht. En nu we het toch over remmen hebben: de Brembo M50 Monobloc weten het wit uit je ogen te remmen, maar vragen wel relatief veel handkracht. Sommige collega’s vonden het initiële gevoel wat direct, maar om ‘m als fel te bestempelen gaat mij te ver.