Vergelijk: Kawasaki Ninja H2 en Yamaha R1M

De H2 weet niet alleen bij het Britse publiek de meeste aandacht voor zich op te eisen, nog voordat we in Rotterdam aan boord zijn gegaan geniet ‘ie al onze voorkeur. Ondanks z’n bizarre futuristische looks heeft de H2 een verrassend comfortabele zit, waar de R1M in eerste instantie nog beroerder dan een Panigale zit: kont omhoog en clipons laag, waardoor er bij een constante en vooral lage snelheid van 100 km/u op de A2, wIn de bocht is 't een hand vol, rechtuit daarentegen...aar het tegenwoordig van Amsterdam tot Utrecht een grote trajectcontrole is, vooral veel druk op de polsen ontstaat. Binnen de bebouwde kom is het niet veel beter gesteld, de eerste versnelling reikt tot 160 km/u, wat best handig is op een circuit maar in de gewone bewoonde wereld te veel van het goede is. Zelfs wanneer in Engeland het tempo wordt opgevoerd blijven de bovenste versnellingen ongebruikt, het is écht een zeldzaamheid als de vierde versnelling wordt aangetikt. En dat terwijl het geluid van de R1M méér dan verslavend is en er eigenlijk om vraagt, nee smeekt of het gas niet volledig tot aan de stuit kan worden opengedraaid. Damn, alsof jet met Rossi’s M1 aan het knallen bent, maar dan van dB-killer voorzien. En dan te bedenken dat onze R1M nog volledig standaard is: met een ander luchtfilter en een andere pijp komt die M1 ervaring wel héél erg dicht in de buurt.

Hoe graag we ook willen toegeven aan de verleiding die R1M heet, vanwege de lange versnellingen is dat voor eigen levensbehoud gewoon onmogelijk. We rijden aan de linkerkant van de weg, we zijn hier totaal onbekend en weten dus niet voor welke bocht wel en niet moet worden geremd, en om dat dan met 200+ te doen lijkt ons geen goed idee. Hoe verleidelijk de wegen en de R1M ook zijn. We houden het bij een bescheiden sportief gedrag in voornamelijk de eerste drie versnellingen, waarbij de digitale toerenteller amper boven de 8.000 toeren uitkomt. Hoe anders is het leven op de Kawasaki H2, ’s werelds eerste in serieproductie gebouwde motor-met-compressor, die op papier over hetzelfde vermogen van iets meer dan 200 pk beschikt, maar in de lage versnellingen veel korter is gegeard en daardoor op straat v 
Een vreemd soort bescheidenheid is er toch nog bij ingeslopen. Teller in stijl en niet te uitbundig, 

het venijn zit 'm in de styling. Voor de toeschouwers. Lakkleur is onmogelijk op foto vast te leggen
 
Die uitlaat, tja... maar dat achterwiel! Het belangrijkste onderdeel tussen de framebuizeneel gemakkelijker te rijden is. Kwamen we met de R1M amper boven de derde versnelling uit, met de H2 betrappen we ons er zelfs op soms in vierde versnelling bij een kruising af te slaan. Zó ontzettend soepel is de H2.

Vergeleken met de R1M is de zit van de H2 veel beter op straatgebruik afgestemd, hoewel afstappend van de Yammie het in eerste instantie voelt alsof de voetsteunen onprettig hoog zijn gemonteerd. Beetje het idee waar Suzuki jarenlang met de GSX-R patent op heeft gehad. Stap na een stop van de H2 weer op de H2 en dat gevoel is helemaal weg, wat onderstreept dat de zithouding op zich niet onnatuurlijk, maar gewoon anders dan de R1M is. Vooral de zithouding van het bovenlichaam is bij de H2 erg comfortabel te noemen, hoewel dat nog altijd wel als relatief moet worden gezien. Afgezet tegen wat er momenteel allemaal verkrijgbaar is scoren zowel de R1 als de H2 een min 2 voor gebruik op straat, maar dat geldt ook voor alle andere dikke fietsen uit het supersport segment.  De zit mag bij de Kawa dan prima in orde zijn, die pluspunten raakt de groen-gespiegelde verschijning door z’n te directe gasrespons weer kwijt. Het is zelfs zo erg dat ik op straat zelfs bijna de Britse hoge heg inschiet, als in een moment van onachtzaamheid met een hand sturend door een dorpje het gas uit m’n hand schiet en ik dat probeer te corrigeren, met een ineens oppakkende en daardoor sterk naar links sturende H2 tot gevolg. Toch, die sterke kracht onderin, die deels op conto van de compressor en deels op conto van de kortere gearing kan worden gezet, blijft enorm verslavend en het mooie is, dat dit ook bij nog acceptabele snelheden al kan worden gevoeld. De muzikale kakofonie van de H2 kan echter niet tippen aan het rockconcert dat de R1M ten gehore brengt: alleen wanneer het gas wordt dichtgedraaid begint het vogeltje te fluiten, maar daarbuiten klinkt de H2 niet veel anders dan een gewone vier-in-lijn.

Met een tikje tweaken komt de Kawa tot leven en is ineens wél de hoek om te krijgen. Een nanoseconde later is de Kawa aan de horizon verdwenen