Test: Triumph Thunderbird LT

Triumph weet tegenwoordig verdomd goed waar de mosterd vandaan moet worden gehaald. Waar voor het Tour en Allroad segment voor de ontwikkeling van de nieuwe Trophy en Tiger Explorer met een oog naar dat Duitse merk werd gekeken geld eigenlijk hetzelfde voor het Cruiser segment, met dat verschil dat niet BMW naar Harley-Davidson toneel heeft gestaan voor de nieuwe Thunderbird LT, waarbij de afkorting LT voor Light Touring staat. De paralleltwin buiten beschouwing gelaten oogt de Thunderbird als twee druppels water op de Heritage Classic van dat Amerikaanse merk uit Milwaukee. Het forse afgeronde windscherm, de grote centraal geplaatste koplamp die langs beide zijden wordt geflankeerd door twee aanvullende kleine lampen, de fors ogende voorvork met bijzonder fraai over de dikke voorband gevormd voorspatbord, zoem in op het detail en je zou zweren dat er een Amerikaan voor je staat.

Voor het authentieke gevoel van retrostyling mochten uiteraard elegante spaakwielen niet ontbreken, evenals een klassieke two-tone kleurstelling, terwijl met de brede treeplanken, het lederen zadel in premium kwaliteit, de sissybar voor de duopassagier en het naar achteren getrokken stuur dat niet door de daarbuiten liggende kabels wordt ontsierd de uitgesproken voorliefde van de Britten voor detail wordt gedemonstreerd. De vele chromen onderdelen laten de motor haast vanuit elke hoek sprankelen in de zon die in de Zuid-Californië hoog aan de hemel staat, alsof er halogeenverlichting is ingebouwd.

Het enige en direct belangrijkste onderdeel dat het verschil tussen de Amerikanen en de Britten maakt is het prominent aanwezige motorblok, dat weliswaar geheel in C
Boven de tank geplaatst instrumentarium, met centrale snelheidsmeter en klein digitaal display...

Centrale ronde koplamp met twee kleintjes ernaast en een afgerond scherm. Je zou zweren dat het een Harley is.

Tot je naar het motorblok kijkt. De 1.699cc Paralleltwin maakt in alle opzichten het verschilruiser stijl over twee cilinders beschikt die in tegenstelling tot de Amerikanen niet in V-vorm maar Parallel staan opgesteld. Waarmee de Britten laten zien veel waarde aan traditie te hechten, zolang het maar op de Britse manier is. Om de motor wel te laten voelen en rijden als een V-Twin heeft Triumph de ontstekingsinterval op 270° gezet, terwijl de cilinderinhoud van  1.699 cc in lijn met de Amerikanen ligt (de meeste Harley’s hebben een cilinderinhoud van 103 ci ofwel 1.688 cc, bij Victory ligt dat op 106 ci / 1.731cc terwijl de nieuwe Indian’s de kroon spannen met 111 ci / 1819 cc) en 'm meteen de dikste paralleltwin ter wereld heeft gemaakt.

De van sequentiële benzine-injectie voorziene vierkleps paralleltwin wordt opgegeven voor een vermogen van 94 pk, maar eigenlijk is dat topvermogen van ondergeschikt belang, veel interessanter is het machtige koppel van 151 Nm dat al bij 3.550 toeren per minuut wordt vrijgegeven. Indrukwekkende cijfers die tegenwoordig haast niet meer uit een luchtgekoelde krachtbron te persen zijn, vandaar dat de paralleltwin met vloeistofkoeling thermisch in het gareel moet worden gehouden. Voor het klassieke gevoel zijn de cilinders van koelribben voorzien, die het idee moeten wekken als zou de Thunderbird luchtgekoeld zijn. De radiateur is netjes verscholen tussen de forse uitlaatbochten geplaatst, en verstoort daarmee niet het retro-klassieke beeld. Via een zesversnellingsbak met schuine tandwielen wordt het vermogen door middel van tandriemaandrijving – die geheel eigenzinnig aan de rechterkant is geplaatst – naar het achterwiel overgebracht.

Eigenzinnig is ook de positie van het contactslot, dat niet links maar rechts langs de motor is aangebracht. Zoals tegenwoordig steeds meer gebruikelijk is ook de contactsleutel van de Thunderbird van een gecodeerde chip voorzien, waar het dievengilde niet echt gelukkig mee is. Daarnaast is in het balhoofd aan de rechterkant nog een stuurslot aangebracht.