Vergelijk: XSR700 vs Scrambler vs Thruxton R

De motoren uit deze test verschillen grondig van karakter. De Yamaha is de lichtste van de hoop, maar je kunt hem geen tekort aan punch verwijten. De fun factor is minstens zo groot als op de andere motoren. Verrassend groot eigenlijk, want de XSR blijft onder de noemer van de budgetmotoren. Het blok dat ook al schittert in de MT-07 en de Tracer 700, verbaast ons telkens weer. Soepel onderin, lineair en met genoeg punch voor dit soort motoren. De XSR toont geen dipjes en als je echt voluit accelereert gaat het voorwiel "Zeg, denk je dat die Hollander de hint begrijpt?"zowel in eerste als in tweede versnelling de lucht in. De 270° crossplane krukas geeft de twin een heel eigen karakter. En de eerlijkheid gebiedt ons toe te geven dat met de hoog oplopende Termignoni pijp de motor er niet alleen beter uitziet, maar hij lijkt ook nog iets beter te ademen.

Dat geldt ook bij de Ducati, al is alles daar een beetje bruter. En dat is allesbehalve een verwijt. Op de XSR word je nooit verrast, als je te enthousiast met het gas omspringt, kan de Duc wel verrassend uit de hoek komen. Dat dwingt je tot een zeker respect voor wat er onder je kont gebeurt - dat moet je trouwens altijd hebben. Maar het houdt er ook de spanning in. De Duc heeft dat typisch bijtend karakter onderin. Je mag dat van een Ducati verwachten, maar het doet deugd dat je het ook hier tegenkomt. After all, deze twin heeft ‘slechts’ 75 pk aan boord en er zijn er Hou me mooi voor de domme, dit is veel te leukzowaar die er zouden aan twijfelen of dat wel genoeg is. Wel, laat het duidelijk zijn: de 803 cc luchtgekoelde desmo twin heeft het perfecte vermogen. Blaffen onderin, bijten bovenaan en in het middengebied een lekkere agressieve grom uit de standaard gemonteerde Termignoni demper.

Blaffende honden bijten echter niet altijd. En bijtende honden blaffen niet steeds. De Triumph is daar het tastbare bewijs van. De Thruxton R presteert uitstekend. Heerlijk motorblok dat beter uit de hoek komt dat je zou verwachten. Triumph deed er alles aan om een retro look te behouden, maar het blok presteert wel degelijk naar moderne normen. Van de overige twee verwacht je dat ze gemakkelijk wheeliën, de Triumph verrast je een beetje door dat ook te doen. De iets langere bouw en het lagere stuur zijn daarbij geen hinderpalen. Ok, dit is een 1200 cc twin, maar zo zijn er in deze klasse nog geweest. En de prestaties van de Thruxton zijn verfrissend. 97 pk is niet bijzonder veel voor een 1200 cc twin, maar het feit dat het piek-koppel al bereikt wordt onder de 5.000 toeren zegt veel over de spreiding van de kracht in dit blok.

Puur op het vlak van kwaliteit, steekt de Thruxton R er met zijn Öhlins ophanging een stukje bovenuit. Het lijdt geen twijfel dat de dure ophanging van de Triumph niet alleen goed werkt, maar er ook likkebaardend lekker uitziet. Anderzijds betekent deze ophanging een meerprijs en het valt te betwijfelen of je die voor puur objectieve redenen nodig hebt op dit soort motoren. Meer zelfs: je hoeft er niet aan te twijfelen, want het is niet zo. Het beste tegenargument daarbij is dat motorrijden nooit een objectieve business is geweest en het ook nooit zal worden. Laat het ons zo stellen,
Kost een rib uit je lijf, maar 't is wel gaaf

Voor hetzelfde geld heb je d'r twee van dit. Kan de vriendin ook eens mee op pad... mochten de Öhlins spullen aartslelijk geweest zijn, weinigen zouden er puur om de prestaties het extra geld aan geven. Maar het ziet er nu eenmaal hemels uit. En het draait natuurlijk om meer dan de ophanging, ook de remmen zijn op deze R beduidend beter dan op de standaard Triumph. Zelfde opmerking: is een top-rem nodig op een naakte retro motor? Neen, maar de Thruxton is duidelijk net iets meer dan dat. En de radiaal gemonteerde Brembos zijn zowel uiterlijk als qua prestaties een meerwaarde. Is het echt nodig? Neen. Willen we liever een Thruxton R dan een Thruxton. You bet your ass.

Ducati en Yamaha hebben geen R-versie van de Scrambler Full Throttle of XSR. Maar ze voldoen beide aan de verwachtingen. De Scrambler verdient zelfs ronduit lof voor de Kayaba ophanging en de Brembo remmen. De best mogelijke statement dat standaard spullen kunnen uitblinken. Yamaha doet het met want minder poeha, maar wel heel effectief. De Faster Son-filosofie ten voeten uit en met heel veel ruimte voor eigen inbreng. Maar of het nodig is? We denken het niet. De standaard ophanging is vrij zacht, maar geeft comfort bij lage snelheden en blijft ok als het echt hard gaat. Meer moet dat niet zijn zeker?