Test: Triumph Street Triple S A2

Tekst: Jurgen van Son
Fotografie: Vincent Burger

IJzer smeden als het…

Ze moeten op de redactie gedacht hebben, als je toch net terug bent van de Triumph Hinckley tour kan je gelijk de nieuwe Street Triple S 35kW wel even aan de tand voelen. Of de ‘slechts’ 35kW was de reden om deze ex-eindredacteur van de Scooter&bikexpress de test te laten doen. Die heeft wel vaker met minder vermogen gereden. Deed me trouwens denken aan een introductie van een Aprilia motorfiets. Alweer een tijd geleden maar deze blijft hangen. Op een privécircuit van een Italiaans magazine een bekuipte Aprilia RS testen, wie wil dat nou niet? Slechts 2 Nederlandse journalisten waren aanwezig, ik en Barry Veneman. En Barry had wel in een paar rondjes gummen. Bijna bij het circuit aangekomen viel het woord 125 en Is het geen plaatje? Afleveren in de woonkamer graagtoen begon hij een beetje te kuchten. Wat zeg je daar? Een RS4 125cc? Barry dacht een RSV 4 te gaan besturen en nou begreep hij waarom de voltallige redactie geen zin had om mee te gaan naar deze introductie. Werd ondanks de ‘slechts’ 125cc machines een denderde introductie. Barry draaide lekker zijn rondjes en ik deed een alles of niets poging om hem bij te blijven.

Goed, weer even terug naar het nu, een week sturen met de 35kW versie van de Triumph Street Triple S. Dat vond ik natuurlijk geen probleem. Leuk juist want met een ‘in between jobs’ status was sturen met een Street Triple bepaald geen straf. Zeker niet in deze periode van het jaar. De herfst heeft altijd iets speciaals. De kleuren van de bladeren aan de boom, de bergen bladeren op de grond en de wisselende luchten. Mooie Hollandse wolken in de blauwe lucht of juist een lucht met 50 tinten grijs. Het wegdek is meestal niet zo fraai in de herfst maar we mochten ons deze testperiode verheugen op fraai nazomerweer.

Ideaal om eens nader kennis te maken met de felrode Triumph. Bepaald niet saai en dan noemen ze het ook nog Diablo Red. Mocht je voor een wat meer ingetogen uiterlijk willen gaan dan kan dat met de Phantom Black uitvoering. Voor degene die het trouwens nog niet weten, de Street Triple is leverbaar in 3 verschillende uitvoeringen. De Street Triple S, de R en de RS. De modellen zijn steeds een overtreffende trap van elkaar en dat zien we terug in vermogen, remmerij, demping en vering maar ook in de rijmodi en specifieke details. Alle drie hebben ze die nieuwe 765cc 3-cilinder motor die trouwens in 2019 in actie gaat komen in diverse Moto2 frames. Onze 35kW heeft trouwens die krachtbron niet. Het is dus niet zomaar een geknepen Street Triple maar een speciaal vervaardigde motor.

Herfst einde van 't seizoen? Niet als 't aan mij ligt en zeker niet nu

Wat je van ver haalt…

Denk nou niet dat ze bij Triumph speciaal een 35kW versie bouwen voor het A2 rijbewijs. Nee, heel toevallig bestaat er in Australië de zogenaamde LAMS wetgeving. LAMS staat voor Learner Approved Motorcycle Scheme en is in principe ook gewoon een soort beperkt rijbewijs. 660cc is daarbij de grens en een hele mooie basis voor Triumph Benelux om de Street Heeft wel wat, die herfstbladeren. Daarbij, tractiecontrole. Dus...Triple S terug te tunen naar 35kW en zo aan te bieden als A2 rijbewijs motorfiets. Toch kunnen we hier niet van een speciaal 35kW voertuig spreken zoals bijvoorbeeld de Honda CB500F. Bij die Honda zou je na 2 jaar en het behalen van het onbeperkt rijbewijs voor de keuzen staan hem in te ruilen voor een ‘zwaardere’ of door te blijven rijden met 35kW. De Triumph kan je na 2 jaar bij de dealer klaar laten maken voor het A rijbewijs en dan mag je met 70kW (95pk) op pad. Het leuke is dat beide versies beschikken over 60Nm aan koppel en dat is, zoals we weten, misschien nog wel veel leuker dan veel vermogen.

Maar voordat we het over het rijden gaan hebben zullen we de A2 machine eens nader bekijken. Allereerst vallen natuurlijk de twee koplampen op. Het style element van de Triple sinds jaren en ook nu weer prominent aanwezig. De jongste telg heeft nu fraaie LED dagrijverlichting verwerkt in de beide ‘ogen’ en ook het kleine schermpje (fly screen) boven de koplampunit is nog steeds aanwezig. Erachter vinden we het dashboard en dat is, ondanks dat het iets soberder is, zeer informatief en zonder poespas. Een grote toerenteller met blauwe? LED’s als het toerental in hogere sferen geraakt volgt de analoge weg terwijl links het info centre digitale informatie geeft. Tijd, snelheid, versnellingsindicator, temperatuur, kilometerstand (dagtellers, verbruik) en de benzinemeter zijn er duidelijk af te lezen. Twee kleine rubberen knopjes om het één en ander te resetten zitten ernaast, om de diverse informatie op te roepen moeten we (veel beter) op het linker stuurhelft zijn. Met de i-knop en mode-knop bedienen we eenvoudig de diverse mogelijkheden waaronder de RAIN en ROAD modus.
Dubbele koplampen met LED strips, overzichtelijk display. Identiek aan de 'gewone' S

Net als de rest van de fiets. Schakelaars hebben precies het juiste gevoel, het instelbereik van de spiegels is daarentegen aan de krappe kant

Klinkt écht voortreffelijk, zolang je ergens tussen de 4 en 7 duizend toeren rijdt. Ook van achteren LEDDie eerste willen we graag nog eens in de regen proberen want tijdens onze test merkten we geen verschil.

Beide spiegels die gemonteerd zijn op het niet te brede en niet te hoge of te lage stuur bieden in principe een goed zicht naar achter, ware het niet dat de hoogteinstelling aan de krappe kant is en je daardoor je hoofd naar beneden zult moeten plaatsen om te zien wat er achter je gebeurt. Door de rem/koppelingshendel iets naar beneden te draaien zou dat probleem kunnen worden opgelost, maar dan zitten de hendels misschien weer net iets te laag. De verstelling is dus niet je van het maar buiten dat is het zicht wel goed en heeft ’t wel in strak uitziende spiegels geresulteerd. Zittend op de Triumph vallen je bovenbenen, als je zo rond de 1 meter 85 bent, perfect in de flanken en heb je echt het idee op een dikke fiets te zitten. Fraai detail zijn de hoogglans zwarte Triumph emblemen en het logo in de tankdop. Dit log kom je trouwens overal tegen op de Street Triple en dat geeft hem een ‘premium’ uitstraling. Misschien een beetje afgezaagd woord maar het moet gezegd worden. Baal nu stiekem al dat 'ie straks weer terug moet. Ik zeg: langeduurtest...Dit soort details onderscheiden hem van zijn Japanse collega’s en dat willen we tegenwoordig toch?

Kruipen we van het zadel (ja ook zo’n mooi logo) iets naar achteren dan zien we een duozadel waar je vriend of vriendin op mee kan maar echt comfortabel zit hij of zij daar niet. Jammer ook om iemand mee te nemen want zo wordt het zicht op het fraaie kontje belemmerd. Okay, het is geen Panigale maar zo schuin van achteren zie je de fraaie welvingen en een soort van koelribben die totaal geen functie hebben maar er wel erg cool uitzien. Natuurlijk een LED klein fraai en spits achterlicht met daaronder een subtiele stick waar richtingaanwijzers en kentekenplaat aan hangen. Zoals het bij een naked bike hoort is het blok prominent aanwezig en zien we gelukkig geen opzichtige uitlaatdemper maar een kort pijpje. Alles legaal en als we onder de Triumph kijken zien we hoe de fabrikanten tegenwoordig heel fraai het demper gedeelte ‘onder’ het blok kwijtraken. Volgen we de uitlaatgassen valt het oog op een, nieuwe, bananen achtervork. Dik voor elkaar dus het uiterlijk van de Triumph Street Triple en alleen hiervoor zou je al iets langer door willen sparen. Maar we willen natuurlijk ook graag weten of de Diablo Red het net zo goed doet op het asfalt als op het netvlies.

Duvel uit of in een doosje

Okay, qua looks krijgt de Triumph een vette plus maar hoe zal het de 35kW vergaan op de openbare weg? Zal het geringe vermogen snel gaan vervelen? Merk je iets van de geknepen vermogen? Is er genoeg beleving? Vragen waar wij de antwoorden reeds van kennen, even geduld dus nog. Voordat we het contact omdraaien en de 3 cilinder tot leven wekken nog even zowel de rem-
Hadden we al gezegd dat 'ie tot in de puntjes gelijk is aan de gewone Street Triple S?

Zelfs het 660 blok is qua uiterlijk niet van het 765 blok te onderscheiden. Prima remmen trouwens, die 'simpele' Nissins.  en koppelingshendel verstellen naar je wens en dan kan het feest beginnen. Soepel laat de Street Triple zich in beweging brengen en zonder erop te letten rijden we in de stad al snel in z’n 6. Gaat prima met 50 km/h en van daaruit versnellen kost de Triumph ook geen moeite. Soepele machine en dat vertaalt zich na het einde van de testperiode in een gemiddeld verbruik van bijna 1 op 20.

Willen we wat meer beleving dan draaien we simpelweg wat meer aan het gas en dan blijkt de geknepen versie nog steeds te imponeren. Doordat de uitlaat uitmond onder je lichaam en de ingenieurs werk hebben gemaakt van het inlaatgeluid beleef je tussen de 4.000 en 6.000 toeren een geluidsensatie die heel erg plezierig binnenkomt. Dit tezamen met het lichte stuurwerk zorgt ervoor dat een beginnende motorijder(ster) zich gelijk op zijn of haar gemak voelt zonder daarbij zich hoeft te ‘schamen’ voor het uiterlijk van de motorfiets. Maar ook de ervaren rijder(ster) zal zich vermaken op de 660 in full trim. Ik heb – net als Ed later de week – de motorfiets bereden zoals je bijna 80 procent van de tijd rijdt. Dus gewoon woon-werk, lekker een avondje of Ed's visie

Aangenaam verrast was ik van de Street Triple S in 35 kW trim. Niet alleen is er wat uiterlijk en stuureigenschappen betreft geen enkel verschil met de standaard ’S’ die we eerder dit jaar al tegenover de Z900 hadden gezet, ook wat koppel betreft voelt ‘ie behoorlijk sterk. Tenminste, zolang je niet boven de 6-7.000 toeren uitkomt. Houdt de naald van de fraaie toerenteller in het gebied tussen de 4 en 6-7 duizend toeren per minuut en je wordt niet alleen verwend met een waanzinnig inlaatgeluid dat écht verslavend is (hoezo sound-engineering?), maar ook met een acceleratie die amper voor een ‘normale’ fiets onderdoet. Zolang je aan het sturen bent (zoals op ons vaste ‘rondje over de dijk’) voelt het echt niet alsof je iets tekort komt, pas bovenin merk je direct dat ‘ie is gesmoord en voelt het alsof de keel wordt dichtgeknepen. 

Ook op de snelweg weet de Street Triple S 35 kW echt wel z’n mannetje te staan. Wat topsnelheid betreft is bij 167 km/u de puf er wel behoorlijk uit (in vierde versnelling grijpt bij 162 km/u de begrenzer in, vijf en zes zijn wat dat aangaat nu in feite overdrive en komen als de motor naar 70 kW is omgezet pas goed tot hun recht), maar dat is nog altijd dik boven s’ lands wettelijke maximumsnelheid. Ook de rollende acceleratie vanaf 100 km/u in zesde versnelling stelt, binnen no-time zit je op 125 km/u en meer dan dat heb je op de snelweg niet vaak nodig om even vlug in te halen. Wie nog durft te stellen dat 35 kW niet vooruit te branden is heeft denk ik nog nooit op deze Street Triple S 35 kW gereden… weekendje toeren met of zonder vrienden en dan merk je met deze 35kW zelfs niet dat je met een geknepen motorfiets aan het rijden bent. Natuurlijk merk je bij snel accelereren dat hij iets minder heeft, maar als je dan in achterhoofd weet dat je over 2 jaar naar 70kW mag!

Naast het fijne rijden, wat zorgt die triple voor beleving trouwens, ankert hij ook goed. Nissin’s met dubbele zuigers voor en een Brembo enkelpots achter zorgen voor de vertraging en natuurlijk helpt het ABS een handje als het even anders kan. Tractiecontrole kan aan of uit maar dat heb je bij deze niet echt nodig. Of je moet veelvuldig in de grote stad rijden met veel tramrails en witte verdrijvingsvlakken…  Anders dan bij zijn sterkere broers hoef je je bij de Street Triple 660 geen zorgen te maken over het instellen of verstellen van demping en vering want dat kan simpelweg gewoon niet. Vind ik persoonlijk een uitkomst want wat er niet opzit kan ook niet kapot en ze weten in Hinckley heus wel hoe je een motorfiets moet bouwen. Ed heeft daar misschien een andere mening over want die heeft een trekje om een motorfiets net iets meer te pijnigen dan de gemiddelde rijder(ster). Hoewel, met de Triumph slechts een weekeindje tot zijn beschikking kwam ook hij tot de volgende conclusie.

Looks, geluid, koppel middengebied, alles behalve saai

Instelbereik spiegels, misschien een tikkie te prijzig voor een beginnend A2 motorrijder?

Conclusie

Aan de Triumph Street Triple S 35kW zal het niet liggen. Zijn looks zijn goed, prestaties en rijden zijn meer dan okay. De geknepen 600cc 3 cilinder biedt je genoeg beleving in zowel geluid als rijden en dat zal na het onbegrensd maken alleen maar toenemen. Maar ja, dan moet je op je 20^e wel €10.200,- overmaken naar de Triumph dealer. Is even een aderlating en je kan natuurlijk ook die ietwat saaie CB500F voor €7.158,- aanschaffen. Moet je hem wel weer inruilen na 2 jaar want met 35kW blijven rijden is best saai als je meer ambitie hebt. Saai is het nooit op de Triumph trouwens. Het merk, de beleving maar ook de triple die in het frame hangt zijn verre van dat. Heel anders dan menig Japanse vierpitter tijdens normaal gebruik. En om met Ed zijn woorden af te sluiten, tot de 6-7k toeren amper verschil met de 765 Street Triple’s en op de dijk is hij zeker niet langzamer dan met een dikke fiets. Mocht je twijfelen, ga langs bij de dealer en beleef het zelf. Het zal je zeker niet tegenvallen.

Looks, geluid, koppel middengebied, hoezo 35 kW saai?

Instelbereik spiegels aan de krappe kant, misschien toch een tikkie aan de prijzige kant voor beginnend A2 motorrijder

Technische gegevens