Vergelijk Kawasaki Z800, MV Brutale 800, Kawasaki Z1000

Nemen we de elektronica wél mee in het verhaal, dan heeft MV de rest in de zak. Met tweemaal helemaal niks behalve ABS is het geen match tegenover de MV waarbij zo’n beetje alles en nog meer is in te stellen. Daar zijn we al op ingegaan bij de introductie, maar toen was er amper tijd om alles rustig uit te proberen. Dat is nu anders, dus leven we ons uit. Terwijl beide Z’s al uit zicht verdwenen zijn, moet het feest op de MV nog beginnen. Menu selecteren, openen, parameters zoeken, selecteren, instellen en bevestigen met slechts twee knopjes is een nogal omslachtige klus….

Nee hoor, da’s niet waar. De collega’s bleven gewoon wachten. Vooral omdat ze zelf ook wilden zien of ’t veel uit zou maken. De sportstand kenden we intussen, die is redelijk oké, behalve een toch nog best bruuske gasopname. Merk je pas als je in een hairpin aan ’t kloten bent en een soepele gashand nodig hebt. Niet echt hetgeen je op een vloeiende stuurweg bij Malaga tegenkomt dus… Maargoed, het kán beter en de MV heeft ’t in zich. Daar is de regenmodus het bewijs van, al voelt dat dan weer zoals onze Belgische collega ’t treffend weet te verwoorden, ‘alsof je rijdt met carburateurs met een doek er in gepropt’. Nog steeds niet perfect dus. Maar daar kunnen we wat aan doen, we hebben gasrespons, blokrespons, mapping, motorrem, koppel, tractiecontrole, ABS en waarschijnlijk het weer. We zijn in Spanje, het is droog en zonnig, dus alles mag op max behalve de gasrespons. En zo geschiedt.

Die in de buitenbocht, da's een Vlaming

Dat lijkt goed te werken, totdat blijkt dat op een of andere manier het blok niet zoveel toeren wil maken als anders. Ah, toerenbegrenzer…. Ook die in ‘sport’ dus, maar het wil niet baten. Met het gas onderin zijdezacht schiet het bovenin niet meer op, wil je bovenin vol vermogen hebben, dan is het onderin niet goed. En daar komt bij dat als we alles in max zetten, we ons de moeite hadden kunnen besparen; dat is de ‘sport’ setting. Je zou dus snel denken dat MV ook niet zoveel moeite had hoeven doen en ons drie, hooguit vier mappen gegeven en daarmee klaar. Om eerst alles naar wens in te stellen en te ontdekken dat we terug zijn bij af…. Is niet bevredigend. En niet compleet dus, want wat we willen is een initiële respons van de straat of regenmodus d 
Driemaal tank, frame en blok, driemaal totaal anders. De Z800 is nog het meest 'gemiddeld'
 
De MV zit anders dan anders. En trek een stevige broek aan, het frame komt tegen je knieën
 
De Z1000 zit vol Sugomi en is dus echt dik. Sportschooltypje hoor, ditie overgaat in de top van de sportmodus. Dat is bruikbaar, dat is perfect. Dat…. Leest MV met google translate nu hopelijk ook. Ze kennen de weg, Sergio Leone kon het hier ook vinden.

Qua motorblok is de Brutale er echt wel klaar voor. 116 pk uit die te gekke driecilinder, dat werkt. Zo lang je op snelheid bent is er dan ook niks aan de hand. Als je tenminste kunt wennen aan de zitpositie. Het ‘breed en voorover’ van de MV staat in schril contrast met het klassieke van de Z800 en het hedendaags moderne van de Z100 en dat vraagt gewenning. Is dan ook niks om voor te schamen dat het misschien niet helemaal perfect lukt, zeker weten dat je er naartoe groeit als je ’t de tijd geeft. Dat is dan weer iets wat de Kawa’s vreemd is. Als een goed geaard Japanner is het nog steeds zitten en rijden, of je nou de kleine of de grote neemt.

Maar we nemen nog even een stap terug. Want het is leuk om van The Bad op The Good over te stappen, je moet ook een keer terug en dan blijkt die Bad ineens helemaal zo Bad niet te zijn. Stap van de 1000 of de MV over op de 800 en je voelt ineens een opluchting die je eerst niet merkte. De motor is veel ruimer, zit relaxter en al is de vering wel softer, het is ook vergevingsgezinder. ADaar gaan ze, de Daltons.... onderweg naar alweer een kraaknders gezegd, in plaats van hopeloos in de knoop raken als een bocht ineens toch blijkt te knijpen of je toch nog iets meer van het gas moet dan je zou willen, slikt de Z800 alles zonder boe of bah en glipt voor je het weet zo de hoek om. Kun je saai noemen, maar effectief is ’t ook wel. Leggen de twee anderen elkaar het vuur aan de schenen (in de juiste handen), is de 800 toch de lachende derde die hetzij nooit ver achter blijft, hetzij, indien als eerste vertrokken, gewoon z’n voorsprong behoudt. Gewoon een kwestie van relaxt zitten wat minder inspanning kost, hobbels gladstrijken en flink aan de kook houden. Komt ook nog bij dat we rijden met de Performance Edition met de db-killer vakkundig thuisgelaten, waardoor de beleving op de Z800 nog een kleine extra zet (extra Z… voel je ‘m?) krijgt. ‘En dat voor maar zo weinig geld!’ roep je al snel verbaasd in je helm.