Test: Kawasaki Z300

Het is, hoe kunstmatig misschien ook, een nieuwe boost voor de kleine motorfiets en zoals we al vaker gezegd hebben: de grens van 35 kW – oftewel net geen 50 pk – is meer dan genoeg om echt lol mee te hebben. we hebben het al meer dan eens vergeleken met de 125cc tweetakt van weleer en zullen dat ook nog wel een poos blijven doen. We zijn gezegend met de rijpe leeftijd die periode nog net meegemaakt te hebben en het vergelijk gaat gewoon heel goed op. Geen gebrek aan vermogen of snelheid, maar er zal wel voor gewerkt moeten worden en dat is precies waar het om gaat. Echt motorrijden doe je underpowered.

Dat is dus geen nieuws en ook Kawasaki weet dat, onder andere, al een poos getuige de Ninja 300 en daarvoor de 250. Voor 2015 heeft de Groene club daar nu een mogelijk nog beter idee naast gezet: de Z300. Nog beter om een heel simpele reden: met dit ding hoeft het niet per se hard te gaan. Straalt de Ninja nog de ambitie uit dat er flink gesport moet (kan) worden, dat gevoel ontbreekt bij de Z en wat over blijft is een klein, licht en wendbaar pretfietsje. Althans, dat denken we vooraf.

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: Wat nou 'geen moer aan'?

Tekst: Vincent Burger
Beeld: Henny B. Stern, Pien Meppelink - Target Press

Uitgerust

Nou is er normaal gesproken wel meer verschil tussen de naked Kawa’s en de gekuipte uitvoeringen, er is geen Z600 en ook de Z1000 kent weinig overeenkomsten met de ZX-10R (De Z1000SX is een totaal andere machine)  en in zekere mate is dat terecht. Maar voor de kleine 300 lag het voor de hand en hebben we met 39 pk toch, vooruit, geen onbeheersbaar kanon in handen. En het ding leent zich er ook gewoon voor. A 
Compleet uitgerust en weinig te wensen. Op de indicatorlichtjes na, die zijn wat zwak. Gelukkig heeft Kawa de knipperlichten zó geplaatst dat je die ook gewoon zelf kunt zien knipperen
 
Blokje is leuk, afwerking strak. Standaard uitlaatje is ook niet eens lelijk, alleen wat eh... stills je goed kijkt is de motor ook niet echt helemaal kuiploos, integendeel: de zijkanten zijn volledig in plaatwerk gehuld, dus eigenlijk zelfs meer dan de grotere familieleden. Niet omdat ’t blok zo lelijk zou zijn – dat is het niet – maar waarschijnlijk om ‘m net wat meer body te geven. En het valt niet eens op, dus wie zou daar nog om zeuren?

Het blok hoeft niet eens aangepast te worden, dat was in de Ninja al bijzonder goed in orde en eigenlijk al een heel goed ding in een klasse waar meestal nog met ééncilinders gewerkt wordt. Dat is al een cilinder extra en daarmee minder trillingen, meer souplesse en een aangenaam karakter. Maar Kawa gaat nog een stapje verder door bijvoorbeeld ook maar een ‘we-zijn-nu-toch-bezig’ slipper/assist koppeling toe  te passen. Die assistfunctie lijkt zelfs bijna overdreven, voor ‘maar’ een driehonderdje, maar wij vinden ’t prachtig. Alles voor de bediening en soepelheid natuurlijk, maar wij weten donders goed wat je nog meer met een slipperclutch aankunt…. En het geeft tegelijk ook aan hoe serieus men de motor neemt, dit soort high end onderdelen vind je niet zomaar op een budgetfiets. Hetzelfde geldt voor ABS, ook dat zit er gewoon op, geen gezeur.

Het is dan ook helemaal geen ‘klein motortje’ om te zien: alle afmetingen zijn, hoewel weliswaar enigszins beperkt, nog zeker op volwassen niveau. Zie het als een kleine volwassen maat tegenover kindermaatjes die 125’jes nog wel eens kunnen hebben. Niks daarvan, de Z is weliswaar laag, maar zeker niet min.
Dat is ook terug te vinden in de uitrusting, waar evenmin iets ontbreekt. Volwassen tellerunit, ruim voldoende informatie, analoge toerenteller en digitale snelheidsmeter, alles geknipt en geschoren. Zou op een zwaardere machine ook niet misstaan. Waar is dan het budget uit gehaald?

Kleurtjes!

Ninja

Nou, om te beginnen is er natuurlijk slim gebruik gemaakt van de Ninja om een heel groot deel van de ontwikkelkosten alvast op z’n rekening te nemen. Ook de onderdelen komen van die grote hoop, waardoor ze als je in aantallen denkt ook minder zullen kosten. En die onderdelen zijn ook relatief eenvoudig gehouden: conventionele voorvork, enkele schijf, tweezuiger remklauwtje, a 
Maar  ja... dan heb je de Performance editie en die is toch net even wat leuker! Remmen zijn adequaat en ABS is prima. Veel meer kun je niet uit een enkele schijf halen zonder veel duurder uit te zijn

Eveneens Performance: het afdekkapje. Dat staat toch gewoon goed?llemaal dingen die adequaat zijn maar niet uit de band springen. Hoeft ook niet, het punt is al lang duidelijk.

Maar Kawasaki gaat meteen ook nog net ietsje verder. Voor 500 euro meer kun je de Performance editie krijgen, met daarin een Akrapovic uitlaat, zadelkapje, tankpad en velgstriping. Klinkt als niet overdreven veel, maar het is sowieso goedkoper dan de som der delen. En bovendien is deze versie ook aanwezig, dus kan er mee gereden worden. En weet je wat… dat moeten we maar eens gaan doen.

Omdat deze introductie een net iets minder officieel tintje heeft (lees: er wordt niet door een horde Japanners nauwlettend op elk kuchje gelet) hebben de Performance editions de overhand en worden bovendien vooraf direct van hun db-killers ontdaan. Dat scheelt een pak, waarbij ook opvalt dat 300 cc lang niet genoeg is om wilekeurig autoalarmen te laten afgaan. Integendeel, het ding heeft gewoon een heel bescheiden maar leuk geluid waar ook je buurman nog makkelijk zijn goedkeuring aan geven kan. En dat scheelt, want dan kun je dus optimaal gebruik maken van de geclaimde winst van de Akra.

Ja hoor, in Spanje is het áááltijd mooi en zonnig. Tuurlijk joh