Test: Kawasaki Z300

Maar voordat we zo ver zijn, eerst de motor zelf maar eens wat nader bestuderen. Vanzelfsprekend zul je net zien dat ’t regent, terwijl ergens een paar honderd kilometer verderop onze chef in een heerlijk zonnetje een GSX-S aan de tand aan het voelen is. Ach, laat hem maar zweten, dan gaan wij wel even lekker buiten spelen. Natuurlijk is het vervelend dat het niet zo zonnig is, maar de voorspellingen zijn goed en het kan alleen maar beter worden. Toch is het best spijtig dat je weet dat je niet voluit kunt op de g
eplande route, een goede bekende van een jaar geleden. Dat moet beter kunnen.

Tien stuks Z300 doen intussen hun best de omgeving op haar grondvesten te doen schudden, één bromvlieg is nog niet zo erg, maar een heel roedel kan toch echt wel iets teweeg brengen. En het valt niet tegen: zoals beloofd loopt het blokje soepel en voorspelbaar, is redelijk lineair en dankzij de twee cilinders ook heerlijk trillingsarm. Natuurlijk is 39 pk geen berg vermogen maar er wordt ook niet echt veel gemist. Daarvoor compenseert de motor het ruimschoots met flitsend stuurwerk en lichtvoetigheid. Bovendien weet de twin het toch nog eenvoudig te schoppen tot een acceptabele 160 op de teller, op de snelweg. Er zit zelfs nog meer in, maar dat is afhankelijk van de wind, de kleding van de rijder en het al dan niet nemen van een zware lunch. In een uiterste poging heeft het tellertje heel kort even 179 laten zien, in overall en plat op de tank. Laten we het officieel vooralsnog houden op een knappe 160, wat niks is om je voor te schamen op een naked. Alles daaronder is goed te doen en dus ben je snel genoeg om mee te komen in het verkeer.

Poing

Zoals al lang verwacht zit de motor echter nog leuker dan ie er uit ziet. Het ding is inderdaad aan de kleine kant, maar in tegenstelling tot de Ninja waar je toch in begin toch iets aan het zoeken bent (Zoals hier te lezen is) is de zitpositie met een eenvoudig recht stuur echt in één keer prima. Het ding is nog een soort van laag en breed uitgevallen, perfect om de toch al lichte stuureigenschappen tot nieuwe hoogten te tillen. De combinatie van laag gewicht, sportieve geometrie en dat stuur is ideaal om het eens goed op te willen nemen tegen de veel krachtiger, maar ook zwaardere grotere familieleden of nietsvermoedende motorcollega’s die het liever zwaarder zoeken. Less is more, het is soms zo simpel.

Toch is het niet alleen maar halleluja op de Z, standaard staat het motortje op de bekende Thaise IRC bandjes en hoewel die nog best grip willen geven als je ze goed opwarmt, moet dat dan dus wel kunnen. Nat en niet zo warm geven ze niet het vertrouwen wat we zouden willen. Is overigens zo opgelost, dus we kijken nu alvast uit naar een volgende keer dat we de Z treffen. Daarnaast is de vering ook weliswaar op z’n taak berekend, het zou beter kunnen als je er meer geld in steekt. Nu wil de motor wat stuiteren over een hobbeltje, iets wat natuurlijk door z’n lage gewicht niet echt makkelijk weggewerkt is. Als compromis is ’t allemaal zo erg nog niet, want je zult toch iets moeten.

Nou hadden we het eerder al over de Performance editie, niets is zo eenvoudig als een back-to-back vergelijk met de standaardmotor en het oordeel is unaniem: spaar die extra centen er bij. Niet alleen klinkt de motor –kinderachtig maar waar- veel leuker, ook loopt het blok over de gehele linie echt beter. De twin kan beter ademhalen en dat is gewoon te merken. En als het dan toch al qua decibels reuze meevalt, waarom zou je ook niet? Krijg je er meteen dat zadelkapje bij, ook mooi meegenomen.

Nee, nee, néé. Die kleur staat echt nérgens bij. Wie heeft dat fluogeel ooit uitgevonden eigenlijk?