Test: Aprilia RSV 1000 R

Sommige zaken kunnen toch vreemd lopen. Zo kan het dus gebeuren dat ik, voordat ik een volledig jaar mijn biezen pak, als één van mijn laatste acties voor MotorFreaks verslag doe van de introductie van de nieuwe RSV 1000. Op zich niks bijzonders natuurlijk, maar er kan in een jaar veel gebeuren. Enig licht geblader door de acties van deze redactie over het afgelopen jaar toont aan dat er daadwerkelijk veel is gebeurd. En evengoed kan het dus toch voorkomen dat ik, na een jaar afwezigheid en nog warm uit het vliegtuig, gelijk weer aan de slag kan met een test vanaf diezelfde RSV 1000. Alsof ik niet ben weggeweest.

Een jaar verder
Inmiddels een jaar verder is het allernieuwste er wel een beetje van af. Sterker nog, tijdens een overpeinzingsessie werd zelfs een opmerking geplaatst dat de RSV 'niet eens radiale remklauwen' had. Pardon? Heb ik even niet opgelet? Sinds wanneer heeft iedere nieuwe fiets standaard radiaal gemonteerde klauwen dan?
Ach, het is slechts een klein voorbeeldje van hoe snel men ergens aan kan wennen. Aangename verrassing voor mij was trouwens wel weer dat de Aprilia met radiale pompjes uitgerust is, voor zowel rem als koppeling. De tijd vliegt, de tijd staat stil.

Verschil
De meeste mensen zullen inmiddels gewend zijn aan het uiterlijk van de nieuwe 1000. Neemt niet weg dat het verschil met de oude nog steeds fors is. En gek genoeg blijft het toch een Aprilia, of zou ook ik het model inmiddels in de grijze archieven onder mijn haarwortels hebben geclassificeerd en opgeslagen in het laatje 'oud nieuws'? Het blijft een vol jaar geleden dat ik 'm voor het eerst zag natuurlijk. Tijdens en vlak na de introductie was het nieuwe uiterlijk trouwens een aardig onderwerp van discussie: zo zou de voorkant gejat zijn van een SP2 en leek de achterkant wel verdacht veel op een Benelli Tornado. Vraag me nu ineens af hoeveel mensen dat nog steeds vinden.
Hun mening terzijde trouwens, niets is subjectiever en het mag als groot compliment beschouwd worden dat de meningen zo uiteen lopen, slechte pers bestaat immers niet. Na thuiskomst en een bak koffie nog eens uit mijn raam kijkend vielen trouwens nog weer andere zaken op. Het matzwarte, hoekige design deed me plots sterk denken aan de F117 Stealth bommenwerper. Niemand die daar problemen mee heeft en dat mag toch een voor de hand liggend voorbeeld van baanbrekend design zijn. Het is gewoon mooi en de matte delen geven de fiets toch 'iets' extra's. Enige twijfel ligt nog wel bij de vraag of dan niet gewoon alle zwarte delen matgeverfd zouden moeten in plaats van het 'nu en dan' van het huidige patroon, maar dat is slechts gezeik in de kantlijn.

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Vincent Burger, Michiel Burger en Teun Lubberhuizen