Inhoudsopgave

Reizen: Offroad rijden in Mecklenburg

Brandend zand

21 mei 2012

Nee, Anneke Grönloh was er niet bij, water was er wel en het leven was ook geen hel. In tegendeel zelfs. Want als er iets gaaf is, dan is het offroad rijden over de Mecklenburgse zandpaden en bossen!

Tekst & fotografie: Peter Aansorgh

Opstuiven

Warm was het wel in Mecklenburg en dat is apart. Ten eerste omdat het nog maart was, ten tweede omdat Mecklenburg hoog in Duitsland ligt: rechts van Hamburg, boven de Elbe, ongeveer 370 km schuin omhoog vanuit Enschede. Daar zou het geografisch gezien toch wat frisser moeten zijn dan in de lager gelegen delen van Europa, maar dat is dus zeker niet altijd zo. Sterker nog, als ik de Yamaha WR450F, die ik voor deze escapade van de Yamaha importeur mocht lenen, bij het hotel in Tessin achter uit mijn Renault Espace frummel (met een klein wagenwieltje in plaats van het 21-inch voorwiel gaat past-ie net) loopt het kwik al ruim over de 20 graden heen en het is te zien dat het hier al langer zo droog was. Bij de eerste meters die ik ter verkenning samen met Wolfgang en Alexia afleg, merk ik dan ook al dat het zand enorm opstuift. Ik ben blij dat ik vooraf een nieuwe, goed passende Oakley bril heb gekocht, want contactlenzen en zand zijn geen goede combinatie. Wat dat betreft ben ik ook erg gelukkig met mijn “buff”, die ik nu als cowboy-monddoek kan gebruiken. Scheelt een stoflong of twee…

DDR

Het is verbazingwekkend hoeveel tractorpaden, zandpaden, woestenijen en andere offroad uitdagingen hier nog liggen. Of eigenlijk, ook niet, als je iets weet van de geschiedenis van Mecklenburg. Dat kwam namelijk na de tweede wereldoorlog aan de verkeerde kant van het IJzeren gordijn terecht. Het werd een communistische DDR-deelstaat, waar alles eerlijk verdeeld werd en dus iedereen even arm en ongelukkig was. En natuurlijk werd er weinig geïnvesteerd in infrastructuur, aangezien er ook niet veel auto’s waren. En de auto’s die er waren – heel veel Trabantjes – konden toch niet hard. Bovendien lag het gebied rond Tessin in de grenszone, waar men al helemaal geen verkeer wilde hebben. Sterker nog, grote delen van het gebied dat we bezoeken, was militair “spergebiet”. Nadat Checkpoint Charie werd opgeheven en er weer vrij verkeer mogelijk was van en naar de communistische deelstaten lag hier een verpauperd en onderontwikkeld gebied vol onverharde wegen. Of in andere woorden, kwam er een paradijs beschikbaar voor Westerse malloten, die hier halsbrekende toeren op hun kapitalistische tweewielers konden uithalen. En dat zonder dat er iemand zich druk maakte over zeldzame vijfbladige kruipbladeren, nestelende fluorkwartels of andere levensvormen die blijkbaar niet fit genoeg waren voor survival. Desalniettemin heeft er in de 23 jaar sinds de val van de muur wel enige ontwikkeling plaatsgevonden: er ligt veel meer asfalt en de levensstandaard is flink gestegen. Toch is er nog genoeg offroad over om je goed te amuseren. Ook de bierkwaliteit heeft er niet onder geleden, zo merk ik ’s avonds als ik samen met de groep Hollanders, die daar komt rijden, een paar glazen Hefe wegkantel. Want glaasjes, daar doen ze in Mecklenburg niet aan, alleen grote glazen!

Zwaaien

Wanneer we de volgende ochtend aan de eigenlijke toer beginnen, blijken de weergoden ons nog altijd goed gezind, hoewel de dag fris begint. Tourhopman Detlev legt voordat we losfahren even uit wat de spelregels zijn: we rijden achter hem aan, maar ieder in zijn eigen tempo. Op elke afslag blijft de voorste volger achter tot de achterste volger voor hem zit. Dan achtervolgt hij de volgers... “Que..? Ah, als je aan de beurt bent, wacht je op een hoek tot iedereen voorbij is en dan brul je er achteraan. Op die manier kun je nooit verdwalen en kun je toch je eigen tempo rijden. Het enige wat je moet onthouden is wie de achterste is, anders stuur je iemand het bos in. Nou ja, het verkeerde bos in…

Detlev vraagt vervolgens ook om enig mededogen te hebben met de bevolking, al is maar het uit eigenbelang: “Je kunt hier prachtig offroad rijden, en dat willen we graag zou houden. Wanneer de bevolking zich aan ons ergert is het zo voorbij. Dus graag rustig door de dorpen, met zo min mogelijk lawaai. En als je wandelaars in de bossen ziet, gaan we van het gas en hobbelen we er langzaam voorbij. Vriendelijk zwaaien helpt altijd.” Een en ander proberen we in de praktijk te brengen als we weghobbelen uit Tessin, over landweggetjes en langs akkers, waar de tractorpaden goed begaanbaar zijn. Hier en daar zit wel een gemene kuil, waar je op tijd omheen moet sturen, anders blijft alleen de “AAARG-GAAAASSS”-optie, om het voorwiel licht te maken. Maar alles went en het is lekker om flinke afstanden staand op de voetsteunen zonder asfalt te kunnen rijden. Het uitzicht is ook leuk.Hier en daar staan wachthuisjes op strategische plaatsen staan opgesteld. “Overblijfsels uit de DDR?”, vraag ik later voorzichtig. In gedachten zie ik de Stazi-leden al met hun uzi’s uit de luiken hangen, om wegrennende overlopers, die het grote gemeenschappelijke geluk van de communistische staat wilden verruilen voor de verderfelijke rijkdom van het westen, van de akkers te knallen. Ach, in die tijd zagen we asielzoekers nog als helden… Maar nee, zo helpt men mij uit de romantische zienswijze, er hangen wel af en toe in groen gehulde kerels uit, maar die hebben het meer gemunt op andere hangoren en slimme vossen…

Aanmodderen

Detlev heeft een afwisselende route voor ons uitgestippeld. Na Bengersdorff, waar een prachtige oude kerk staat, rijden we dan weer over zandpaden, dan over harde gravelpaden en soms dwars door een bos,
waarbij het vaak meer van trialrijden dan van offroad toeren weg heeft.Dan ineens zien we uitgestrekte velden, waar we lekker hard overheen kunnen blazen. Wel lekker, die afwisseling, want dat geeft je de gelegenheid om je afen toe lekker uit te leven en dan weer even wat bij te komen en te ontspannen. Wel nodig, want de ijzersterke conditie van ondergetekende heeft de laatste jaren nogal last van corrosievorming. Ik vind het dan ook bijzonder prettig als we weer op laag tempo over een mooi trialpaadje langs een riviertje rijden. Het is zoeken naar een spoor, af en toe moet je de takken met de hand over je helm heen tillen om door te kunnen rijden. Het mag hier allemaal… Het is wel uitkijken waar je rijdt. Ik zie een donkere plek onder het gebladerte en besluit er een flink stuk omheen te rijden. Anderen, met meer moed en skills, besluiten om deze modderplas gewoon volgas te nemen. Tot groot plezier van ondergetekende, die uiteraard snel is afgestapt en de foto- en filmcamera al in de aanslag heeft. De modderplas bleek eerder een modderput en de achterhand van de KTM verdwijnt tot aan de uitlaten in de drek, waarna hij zo vast staat als een Amsterdamse heipaal. Geen beweging in te krijgen. We laten hem nog even aanmodderen in zijn pogingen het geval uit de blubber te trekken tot hij de handen moedeloos ten hemel heft en wij bijna uitgelachen zijn. Dan haalt Detlev wat sjorbanden tevoorschijn en treken we het geval met vereende krachten vlot. En alsof hij nog niet genoeg geleden heeft, laten anderen nog even zien dat het wel mogelijk is eroverheen te vliegen zonder voor Titanic te spelen…

Motto

Het maritieme thema krijgt direct een vervolg als we de snelweg oversteken. Niet, zoals gebruikelijk, over een viaduct. Waarom gemakkelijk als het moeilijk kan? Dat is toch het motto van de offroadrijder, niet? En dus rijden we van de modderpoel rechtstreeks het riviertje in, om door de bedding onder de snelweg door te hobbelen en daarna de oever weer op te trialen. Ook een manier om je motor weer schoon te krijgen… Dat duurt echter niet lang, want Detlev heeft een heel bos gevonden waar we doorheen kunnen trialen, langs wat leuke meertjes, door greppels en over boomstammetjes. Dan rijden we over een steeds smaller wordend paadje, dat uiteindelijk gewoon ophoudt. We pionieren ons een weg door het bos, tussen boompjes door onder takken langs, over ongevallen bomen, tot we allemaal hijgend en piepend weer op een tractorpad terechtkomen, waar we maar even stoppen om bij te komen en het nodige struikgewas uit spaken, kettingwielen en remschijven te trekken. Detlev laat ondertussen zien waar we allemaal geweest zijn: Tuschow, Zarrentin, Dreilutzow… Het zal wel, als hij het weet is het mij goed, ik kom hier vandaag tenslotte niet voor het KRO Kerkepad, ik kom om te knallen!

Kuil

Als er iets is dat we als notoire strandgangers van de Duitsers weten, dan is het dat ze heel goed kuilen kunnen graven. En dat kunnen ze in Mecklenburg ook, zo zien we als Detlev ons via een akkertje in een groeve doet belanden. Kuilen, bergen, alles waar je als offroad-rijder warm voor loopt is voorhanden. Iedereen schiet dan ook meteen een giga-hoge berg op, die niet zo gemakkelijk te bedwingen is als het van onderen lijkt. Menigeen moet zich halverwege weer af laten zakken. Daarna verspreid de menigte zich in de diepe kuil, waar in een deel diep, poederig wit zand ligt. Daar blijf ik zelf maar even weg. De andere delen van de kuil met wat hardere ondergrond bieden mij genoeg uitdaging. Er zijn leuke bulten om overheen te trialen, paadjes om door te blazen en een mooie, snelle verkante bocht met geel zand om hard door te stuiven. De rand van de kuil vormt de grootste uitdaging. Hij lijkt mij te steil om tegenop te blazen, maar als ik ie hoe anderen daar tegenop brullen en vervolgens met een fraaie sprong over de rand komen, moet ik het ook proberen. En het lukt nog ook! Je bent zo jong als je je voelt… Vandaag 24, morgenvroeg waarschijnlijk 84… Na een half uurtje spelen voel ik me eigenlijk al een stuk minder jong, want het is behoorlijk uitputtend. Mijn camelbak begint al aardig leeg te raken. Mijn tank ook trouwens, want het reservelampje brandt. Detlev verlegt de route dan ook speciaal voor mij, zodat ik de krappe 7,2 litertank tussendoor kan volgooien, voordat we bij de geplande tankstop aankomen. Daar tank ik nogmaals, waarna we een eenvoudige, doch daarom niet minder cholesterolverhogende maaltijd van bockwurst met cola eten. Nou ja, we trimmen het er vandaag ook wel weer af…

Impossible…

Nadat de bockworsten zijn verorberd, worden de motoren weer aangeslingerd, zodat we er weer vol energie tegenaan kunnen. Ook ’s middags is er weer een route vol afwisseling en uitdagingen uitgezet. We zien prachtige, lange gravelpaden tussen de windmolens, waar we lekker volgas langs kunnen jassen. Dan weer komen we over bospaden met zeer los zand, waarin diepe sporen zijn gereden. Da’s normaal al lastig genoeg, maar nu helemaal omdat je ze in het stof nauwelijks ziet. Voor een aantal mannen, die een motorcrossverleden hebben, is het geen enkel probleem en als ik ze probeer bij te houden, blijkt het ook voor mij mee te vallen, juist omdat ik de sporen slecht zie en er minder verkrampt mee omga. Ook het hogere tempo maakt het gemakkelijk, dat is de paradox van het offroad rijden. Als je niet hard genoeg durft, gaat de motor zoeken en wordt hij instabiel, zodat je valt. Als je harder gaat rijden, stabiliseert de motor zich en gaat hij gewoon rechtdoor. Maar dat moet je durven, want je weet ook dat het meer pijn doet als het wel mis gaat. Dat doet het echter niet en dus krijg ik steeds meer vertrouwen in mijn kunsten. Die worden echter stevig op de proef gesteld als we door diep, geel zand een diepe kuil in moeten rijden. Dat lukt al glijdend en glibberend, maar beneden wacht een nieuwe verrassing in de vorm van een “montée impossible”: een steile, hoge helling die er met mijn beperkte talenten onmogelijk uit ziet. De weg terug, omhoog door het rulle zand, is dat echter ook en is dus helemaal geen optie. Met de moed der wanhoop neem ik een aanloop, ga volgas in de twee omhoog en kom net over de top, waarna ik de Yamaha in het rulle zand neerleg en zelf een sierlijke koprol maak. Althans, zo stel ik me dat voor… Het belangrijkste is: ik ben boven. “Mooi”, zegt Detlev, “dan gaan we nu weer naar beneden, want daar is de uitgang… Wel verdorie…

Ook ATV

Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig, zeggen ze dan. Afijn, er blijkt inderdaad nog een zijpaadje te zijn waardoor we gemakkelijk van het terrein af kunnen. We hobbelen nog een tijd door, waarna we bij een volgende afgraving komen. Ik heb inmiddels mijn tong op mijn crosslaarzen hangen en besluit dezelfde smoes op te hangen waarmee ik vroeger op bruiloften onder dansen met mijn tantes uitkwam: ik grijp mijn camera en roep: ik moet foto’s maken! Ditmaal heb ik echter wel een rolletje, nou ja, geheugenkaart in mijn toestel, zodat ik tenminste met bewijsmateriaal terugkom. Maar het geeft me de gelegenheid om op adem te komen, zodat ik de laatste van de 200 kilometers van die dag nog met een beetje flair kan afleggen. Jeetje, wat ben ik moe en jeetje, wat smaakt zo’n pilsje goed na zo’n hoop geploeter in het stof. En jeetje, wat kun je hier fantastisch rijden. “Ga je morgen ook mee” vragen mijn Duitse en Nederlandse medestrijders. “Helaas”, antwoord ik, hoewel ik het helemaal geweldig vond, ga ik morgen met een groep ATV-rijders op pad”. Want ook dat kan bij Endurofun tours. Dat organiseert gave toertochten, offroadritten en ATV-dagen. Voor elk wat wils.

Meer weten? Kijk dan op www.endurofuntours.com of neem contact op met Dit e-mailadres is beschermd tegen spambots. U heeft Javascript nodig om het te kunnen zien. voor de mogelijkheden!

Wetenswaardigheden: