Promotor Super Alpen Tour

Tekst en fotografie: Ed Smits

Oberstdorf? Gaschurn zal je bedoelen

Nadat een warme doppio espresso mijn verkleumde lijf weer op acceptabele temperatuur heeft gebracht wordt de KTM Adventure R weer tot leven gebracht om de laatste extra 125 kilometer tot het juiste hotel in het Oostenrijkse Gaschurn te volbrengen. Het donkere wolkendek heeft de duisternis al langzaam ingezet, terwijl het klokje in het digitale display van de KTM me vertelt dat het toch echt pas bijna half zeven in de avond is. De receptioniste heeft me vooral op het hart gedrukt om niet de aanwijzingen van de navigatie op te volgen, maar tot de snelweg door te rijden omdat vanwege het ongekend slechte weer de slingerweg door de Alpen niet verantwoord is. Met de ervaring in het kletsnatte Westerwald nog vers in het geheugen wordt de demping van de Adventure R een tikkie zachter gezet, waarna de vijftig kilometer snelweg en vijfenzeventig kilometer kronkelwegen probleemloos worden afgelegd en er zelfs een half uur van de door TomTom aangegeven rijtijd kan worden afgesnoept.

Als ik iets na achten de Adventure R in de ondergrondse parkeergarage van het juiste hotel heb geparkeerd blijkt al snel dat ik niet de enige verbouwereerde ben. Het hotel waar we volgens de verstrekte informatie naar toe hadden moeten gaan had al bij de aanvraag aangegeven in deze periode volgeboekt te zijn, maar dat blijkt om een of andere reden niet goed gecommuniceerd te zijn waardoor de reisleider – die voor ons de routes heeft uitgezet – tot op het laatste moment van Oberstdorf is uitgegaan en het pas drie uur ’s middags is voordat de eerste vroege vogel, die al om tien uur ’s ochtends in het hotel is gearriveerd, te horen krijgt dat een partnerhotel op twee uur rijden is geboekt. Terwijl het vlees al op de barbecue is gelegd haast ik naar mijn kamer, neem snel een douche in het verder perfecte hotel en sluit me aan bij de rest van de groep, die uit een bont gezelschap van voornamelijk BMW rijders bestaat. Ondanks de slechte start is iedereen positief gestemd en maak ik kennis met Philippe, een Belgische ondernemer die naast een KTM Adventure Freeride een Ducati 1098 S, BMW R1200GS en K1600GT in zijn garage heeft staan. Zijn “Ik lees graag jullie testen, die zijn erg goed” doet me de valse start snel vergeten en na een heerlijke barbecue zoek ik totaal vermoeid mijn bedje op.

De Oostenrijkse bergen zijn in dikke nevel gehuld, maar dat is eenmaal voorbij Landeck verleden tijd

De volgende ochtend wordt ik al vroeg door een prachtige zonnehemel gewekt, wat mij tijd geeft de via e-mail aangeleverde routes in mijn TomTom te zetten. Maar niet voordat de routes zijn omgezet, daar deze alleen in .gpx formaat voor de Garmin zijn aangeleverd. Het hotel ligt aan de route die via de Silvretta Hochalpenstraße verder zou moeten gaan, maar sneeuw en onderhoud hebben een streep door dit plan getrokken: de prachtige slingerweg die naar de Silvretta Stausee leidt blijkt nog steeds afgesloten te zijn. Gelukkig heeft de organisatie hier rekening mee gehouden en volgens reisleider Stefan Brückner moet er tot Bludenz worden teruggereden, waarna de alternatieve route kan worden opgepakt. Ik sluit me aan bij Theo en John, twee Brabanders die met een CB1000F en een R1200RT voor deze Super Alpen Tour hebben ingeschreven. De oorspronkelijke route van vandaag was 450 kilometer lang, maar met het eerste deel gisteren al afgelegd moet de route van vandaag in principe een stuk korter zijn. Vanaf Bludenz wordt, om tempo te maken, een stuk via de tolweg afgelegd, waarna bij Stuben de eerste bergpas zich al aandient. De zon is inmiddels verscholen achter een dik wolkendek en de Arlbergpaß is in dikke nevel gehuld, wat een mystiek beeld geeft alsof we op de set van Lord of the Rings terecht zijn gekomen. De temperatuur in mijn digitale display daalt nog sneller dan Boeing 777 in vrije val en terwijl de mist zelfs mijn Pinlock weet te doordringen stuur ik de Adventure R over de pas. Het gemak waarmee de KTM de bochten vreet doet me snel de barkoude omstandigheden vergeten en eenmaal over het hoogste punt van de pas weet de zon gelukkig al weer snel het wolkendek te verdrijven.

Via Landeck slingert de provinciale weg dwars door het dal tussen de bergen door. Bij een kraampje langs de weg wordt het vochtgehalte weer op pijl gebracht, waarna al snel de eerste borden van de Timmelsjoch zich aandienen. Met een hoogte van 2.509 meter is de Timmelsjoch een van de hoogste passen in deze driehoek Oostenrijk/Zwitserland/Italië, gelegen op de grens tussen het Oostenrijkse Tirol en het Italiaanse Zuid-Tirol. De bergpas verbindt Sölden in het Ötztal met St. Leonhard in het Passeiertal en scheidt de Ötztaler Alpen van de Stubaier Alpen. Hoewel de pas voor het verkeer veel minder belangrijk is dan de 40 kilometer westelijk gelegen Reschenpas en 25 kilometer oostelijk gelegen Brennerpas, is het vandaag op het Oostenrijkse deel druk, heel erg druk. En dat is niet vreemd, want hoewel de pas geen noodzakelijke verbindingsweg meer is, is het één van de toeristische trekpleisters in dit Alpengebied. Eenmaal de boomgrens gepasseerd dient het tolpoortje zich aan, waar €12 voor deze pas wordt afgetikt en de pas zich langs dikke en hoge sneeuwmuren omhoog slingert. Het restaurant op de top is een ware pleisterplaats voor motorrijders, maar we rijden nog even door om vlak na de tunnel, op het Italiaanse deel, kort van het adembenemende uitzicht te genieten.

Rijden in de sneeuw geeft een extra dimensie aan rijden in de bergen

Het Italiaanse deel van de Timmelsjoch weer naar beneden heeft mijn persoonlijke voorkeur. Niet alleen lijkt het alsof ineens alle verkeer van de aardbodem is verdwenen, maar de wegen zijn van betere kwaliteit en ook de bochten, hoewel soms best wel krap, lijken nét wat vloeiender te lopen. Na de Timmelsjoch dient de Jaufenpaß zich al snel aan, welke met 2.099 meter minder hoog is dan de Timmelsjoch, maar er niet minder spectaculair om is. De tijd heeft inmiddels aardig doorgetikt en stiekem verlangen we al naar ons volgende pension, maar in plaats van de doorgaande weg – wat ongeveer nog zo’n vijftig kilometer was geweest, vond de ANWB de route blijkbaar nog niet lang genoeg en worden we met een flinke omweg naar Bruneck, ons doel van de eerste dag, gestuurd. Op zich geeneens een verkeerd idee, per slot van rekening is dit ook de Super Alpen Tour, ware het niet dat, om die omweg qua lengte enigszins acceptabel te houden, de route via bij tijd en wijle smal kronkelende geitenpaden - waar de Milka-koeien langs de weg aan het grazen zijn - verder voert, waar nog maar met moeite een snelheid van 60 km/u kan worden gehaald. De KTM Adventure ligt er niet wakker van, maar de vermoeidheid begint bij mij zelf al aardig toe te slaan en alsof dát nog niet erg genoeg is, begint het te zachte zadel mijn kort aardig op te breken. Leuk, maar niet heus is dan ook onze gedachte als om zeven uur ’s avonds de motoren bij het wederom prachtige pension Olympia worden geparkeerd. Douchen, eten en op tijd naar bed, want voor morgen staat ook weer een stevige etappe op het program.

Alles leuk maar ehm, waar zijn die paarse Milka koeien nou?

Großglockner Hochalpenstraße

De derde dag van de Super Alpen Tour moet volgens het logboek met 301 kilometer een rustige etappe zijn en er staan voor vandaag maar twee échte cols op het program, de Edelweißspitze van de Großglockner Hochalpenstraße en de Gerlospas, die naar de Krimmler Wasserfallen leidt. Echter, vanuit Bruneck zijn het aantal wegen tot de Großglockner dun gezaaid, waardoor er maar twee opties zijn: de rechtstreekse route van circa 75 kilometer naar Lienz over een saaie provinciale weg, of via een omweg over Passo di Stalle. De ANWB is geheel begrijpelijk voor de tweede optie gegaan en heeft daar bij vertrek uit Bruneck nog een extra slinger richting het zuiden aan toegevoegd, wat betekent dat we een kleine honderd kilometer tot Lienz hebben te gaan. Het weer is opnieuw perfect en de stemming in de groep zit er - ondanks het (te) zware laatste deel van de vorige dag - opnieuw goed in, maar dat verandert snel zodra de etappe is ingezet. Dachten we gisteren met het geitenpad wel het meest extreme te hebben gehad, het begin van deze derde etappe is zowaar nóg zwaarder en doet menig deelnemer twijfelen of wel de juiste weg is ingedraaid. Het bergpad slingert langs de steile begraasde bergwand zonder vangrail af en laat duidelijk blijken dat elke fout minstens twintig meter lager eindigen zal, lijkt met de kilometer smaller en hobbeliger te worden en eindigt uiteindelijk in een privé weg dwars door het erf van een boerderij – wat weliswaar een fantastisch pittoreske uitstraling heeft, om uiteindelijk via leistenen pad stijl omhoog dwars door een weide op een relatief gezien normale weg weer aan te sluiten.

De KTM deert het lokale boerenpad helemaal niets en laat zich hier van zijn sterkste kant zien. Hobbels en oneffenheden worden perfect geabsorbeerd en de motor stuurt als een gladde aal door een pot verse mosterd. Enkel de rijhoogte is voor mijn korte benen aan de hoge kant, wat stilstaan op deze schots en scheve omgeving tot een waar avontuur maakt om ten minste een voet veilig contact met moeder aarde te laten maken, maar dat is de motor verder niet aan te rekenen. Had ik maar wat groter moeten zijn. Eenmaal het geitenpad voorbij blijkt de zware inspanning bovendien niet voor niets te zijn geweest. De route over de Passo di Stella is adembenemend mooi en lijkt zo uit the Sound of Music te zijn weggekaapt. De route, waar nog maar amper verkeer is te ontdekken, slingert langs een prachtig meer, waar de hoge dennenbomen in het helderblauwe water worden weerspiegeld en een korte stop wordt gemaakt om van deze oase van rust en pure natuur te genieten. De aansluitende route over kersvers asfalt slingert dwars door een natuurgebied heen en biedt geen ruimte voor tegenliggers, waardoor deze maar een kwartier per uur per rijrichting als eenrichtingsweg voor het verkeer is opengesteld. Onze timing is echter perfect, waardoor het verkeerslicht voor ons mooi groen is gekleurd, maar een snelle blik op het verkeersbord leert me dat we geen vijf minuten later hadden moeten zijn.

Langs de kreekjes Schwarzach en de Isel slingert de weg naar Lienz, van waaruit via de Iselberg de route ons naar de Großglockner Hochalpenstraße brengt. Met 3.798 meter is de Großglockner de hoogste berg van Oostenrijk en alleen daarom al de moeite van een bezoek meer dan waard, maar dat is meteen ook de keerzijde van de medaille van deze Oostenrijkse trekpleister. De in totaal bijna vijftig kilometer lange route is voor het overgrote deel van de toeristen een noodzakelijk kwaad om de Gletsjer te bezichtigen, waar het ons motorrijders juist om die veelvoud aan prachtige (haarspeld)bochten gaat en de top puur wordt benut om even kort op adem te kunnen komen. Vooral het deel naar de Großglockner zelf is vol met auto's en touringcar bussen wat het betere stuurwerk niet ten goede komt, maar is desondanks zeker de moeite waard. Bovendien, ik ben met de KTM Adventure R onderweg, die er geen enkel probleem van maakt om binnendoor of buitenom het langzame verkeer voorbij te steken.

Dé trekpleister van Oostenrijk, de großglockner Hochalpenstraße. En niet alleen voor motorrijders...
 
En toegegeven, het uitzicht is adembenemend mooi

De besneeuwde Edelweißspitze is net zo adembenemend mooi, en de KTM laat overduidelijk zien voor dit soort wegen te zijn bedoeld. Snelle bochten, krappe bochten, de KTM vreet ze nog gemakkelijker dan Joey Chestnut 69 hotdogs tijdens de Nathan’s Hot D
Het lijkt misschien rustig, maar geloof me, dit is écht een vertekend beeld...

We zeiden het al, niet alleen motorrijders weten de weg omhoog te vindenog Eating Contest naar binnen werkt en doet dit bovendien met een verbluffend goed verbruik waardoor de motor over een heerlijk lange actieradius van dik 350 kilometer beschikt, wat hier in de bergen wel zo gemakkelijk is. Via Zell Am See gaat de route naar de Gerlospaß, een van mijn persoonlijk mooiste stuurwegen van deze Oostenrijkse regio. De weg is breed en overzichtelijk, het asfalt ligt er goed bij en de tijd van de dag – het is inmiddels vijf uur in de middag geweest – leert me dat de meeste Oostenrijkers nu van hun avondmaal aan het genieten zijn, op de prachtige bergpas is nog maar amper verkeer. Perfecte ingrediënten dus om de Adventure R eens goed de sporen te geven, wat de Oostenrijker maar al te graag doet. Als deze weg niet tot het testgebied van KTM heeft gehoord, dan weet ik het ook niet meer. Bij de Krimmler Wasserfallen wordt vlug een korte stop gemaakt, waarna de weg door het Gerlostal ons uiteindelijk in hotel Hochzimmertal in Kaltenbach brengt, waar we traditiegetrouw als laatsten blijken te zijn gearriveerd. We schuiven aan op het terras, waar het bier inmiddels door de anderen al gretig aftrek heeft gevonden, en kaarten gezellig na over de hoogtepunten van de dag.

Alleen daarom al zou je dit in je achtertuin willen hebben...

Meehobbelen met het verkeer

De volgende dag belooft met 423 kilometer opnieuw een monsteretappe te zijn, zo weet onze reisleider tijdens het avondeten te vertellen. Als alternatief is ook een kortere route van ‘slechts’ 396 kilometer voorzien, waarbij de extra lus die via Italië gaat wordt afgesneden. De afstand blijkt de volgende dag al echter snel niet het grootste probleem, maar de manier om uiteindelijk in ons eindpunt van de dag, de grote stad Villach moet worden bereikt. Het aantal verbindingswegen is in Oostenrijk vanwege de bergstructuur nu eenmaal beperkt, en in plaats van dezelfde Gerlospaß weer terug te rijden naar Zell Am See heeft Stefan een route langs de andere kant van de berg, dwars door het dal, uitgezet. De 171, die parallel aan de E45 snelweg ligt, gaat dwars door het industriële gebied heen en zit bomvol dagelijks forens- en vrachtverkeer, wat inhalen onmogelijk maakt. Bovendien heeft het weinig zin, want eenmaal een colonne van auto's en vrachtauto's voorbij heb je hooguit 2 minuten vrij spel, om vervolgens achter de volgende karavaan aan te kunnen sluiten. Met een snelheid van zestig hobbelen we met het verkeer mee en zien de nog resterende kilometers in de navigatie tergend langzaam afbouwen. Geen goede keuze van onze reisleider, zoals 's avonds in Villach door een van de deelnemers mooi wordt zal worden samengevat: "Om de helft van de dag op provinciale wegen achter vrachtauto's te rijden hoef je niet naar Oostenrijk te gaan, dat kan ook prima bij ons in Nederland."

Pas na 200 kilometer wordt het Obertauern berggebied bereikt, een van de populairste sikgebieden van Oostenrijk waar ook mooi offpiste kan worden geskied, maar ons is het meer om de Radstädler Tauernpaß te doen. Van druk verkeer is hier gelukkig geen sprake meer en de koeien grazen weer rustig langs de weg, maar de irritatiefactor als gevolg van de lange, saaie verbindingsweg maakt dat van echt genieten helaas geen sprake meer is. Vanuit de Twenger Talpaß slingert de weg langs de rivier de Taurach af, waarna vanaf de Katschberg over de 99 ons richting Spttal leidt. In het grijze verleden was dit een drukke verkeersweg, maar de naastgelegen snelweg heeft de weg qua verkeer ontzettend ontlast. De weg slingert langs de pijlers van de Autobahn, die soms tot aan de horizon lijken te reiken, en duikt soms onder de snelweg door, waardoor we een bijzonder fraai uitzicht op dit zondermeer fraai staaltje architectuur hebben. Via het Gitschtal komen we bij het hoogtepunt van de dag, de extra lus via de Naßveld-Paß naar Italië leidt. De bochten zijn krap en de wegen smal en lijken soms een rots te hebben doorkliefd, alsof je in de Franse George du Verdon verzeild bent geraakt. Dit maakt alle ellende van vandaag goed en is absoluut een aanrader, mocht je toevallig in de buurt zijn. Vanaf Pontebba rest alleen nog een doorgaande weg tot Villach, waar in hotel HB1 de nacht wordt doorgebracht.

 
Absoluut een aanrader, mocht je toevallig in de buurt zijn

Het hotel in Villach blijkt geen goede keuze te zijn geweest: het is onderdeel van een groot complex waar ook winkels zijn ondergebracht en heeft weliswaar een ondergrondse parkeergarage, maar een bar of terras is het hotel vreemd, waardoor even gezellig borrelen er helaas niet bij is. Het eten is daarentegen, net als in de andere perfecte hotels eerder deze trip, van goede kwaliteit, waarna op het terras van de pizzeria nog kort wordt nagekaart.

Witte kronkelende wegen op de kaart

Voor de vierde en laatste rijdag van deze Super Alpen Tour is een route van 379 kilometer ingepland, waarbij we uiteindelijk de Oostenrijkse Alpen verlaten om in de buurt van Mattighofen de laatste nacht door te brengen. Ondanks dat we redelijk tegen het centrum van Villach hebben overnacht weten we de stad snel achter ons te laten en rijden we binnendoor naar de Millstatter See, een prachtig meer waar het ’s zomers door het vele toerisme een drukte van jewelste is, maar daar is deze ochtend gelukkig weinig van te merken. De weg die langs het meer af slingert is bochtig, breed en overzichtelijk en heeft op dit vroege tijdstip maar amper verkeer, waardoor een lekker tempo kan worden aangehouden.

Vanuit het meer rijden we over dezelfde weg als de dag ervoor weer een stuk langs de snelweg af, maar niet voordat eerst een kronkelend pad dwars door de bosrijke omgeving moet worden afgelegd. De weg is smal en van erbarmelijk slechte kwaliteit, waardoor op veel plaatsen meer grind dan asfalt is te ontdekken. Het slechte stuk is gelukkig maar van korte duur, waarna via het korte uitstapje over de provinciale weg bij Kremsbrücke langs de Krems richting de Nockalmstraße, de laatste betaalpas van deze tour, wordt gereden. De pas, die op een michelinkaart (of Michelin's erg goede website, net wat je wilt) slechts als een wit kronkelend weggetje wordt weergegeven, is een van mijn persoonlijke hoogtepunten van deze tour. De wegen zijn hier misschien minder breed en minder strak dan de Gerlospaß, maar ook hier is opvallend weinig verkeer, waardoor samen met een R1200GS rijder flink de berg omhoog kan worden gespard. Op het hoogste punt is het ook nog eens lekker koel, waardoor we even heerlijk bij kunnen komen. Wat een verademing om hier te rijden, dit zijn de wegen waar ik wel een hele dag op door zou kunnen brengen. Weliswaar een stuk minder hoog dan de Timmelsjoch en de Großglockner, die vanwege de overdaad aan toeristen in auto's, campers en touringcarbussen voor het betere stuurwerk niet de meest interessante wegen zijn.

 
Persoonlijk een van de hoogtepunten van deze trip en op de top is het nog pittoresk ook: de Nockalmstraße

De weg slingert via de Eisentalhöhe door de bergen door, waarna via Klein Glödnitz over de Flattnitzer Höhe koers richting de Sölkpaß en de Pötschenpaß, de laatste passen van deze tour wordt gezet. Ook hier is opvallend weinig verkeer, hoewel een Duitse Camper aardig roet in ons eten dreigt te gooien door, nadat ik als eerste de camper heb ingehaald de rest van de groep geen enkele ruimte meer te geven en op een spaarzaam recht stuk zelfs besluit midden op de weg te gaan rijden. Ik besluit precies hetzelfde te doen en laat midden op de weg het tempo tot 30 km/u afzakken, waarna de man eindelijk eieren voor z'n geld kiest en de rest de ruimte geeft zodat ook zij de camper kunnen inhalen.

Vanuit Bad Ischl rijden we over de 158 langs de St Wolfgangsee af, waarna via een korte kronkelroute de Mondsee wordt aangedaan. Op een parkeerstrook genieten we voor het laatst van het prachtige uitzicht op de Alpen, terwijl in de lucht zich al donkere wolken aan het samentrekken zijn. In eerste instantie lijkt de route zich van de donkere lucht af te wenden, maar nadat we voorbij de snelweg van Salzburg naar Linz bij een Kababtent nog een snelle hap naar binnen hebben gewerkt worden we op een ongekend onweer getrakteerd, waardoor we besluiten in een bushokje de ergste regenval maar uit te zitten. Het noodweer, dat in no-time de straten geheel blank weet te zetten, is echter van korte duur, waarna met acceptabele regenval de route kan worden voortgezet. Vlak voor aankomst in ons laatste pension van deze trip worden we nog door wegwerkzaamheden verrast, maar de vriendelijke wegwerker vertelt ons dat - ondanks dat de aanleg van dit wegdeel nog in een erg primaire fase is - we wel langs de werkzaamheden af mogen rijden, om enkele honderden meters verderop weer de route op normaal asfalt op te pakken.

Opnieuw arriveren we als laatsten bij het pension, maar aansluiten bij de rest van de groep op het terras met een heerlijke pot bier zit er voor mij helaas niet in. Het hotel blijkt niet genoeg kamers te hebben om de hele groep onder te brengen, waardoor een vijftal deelnemers in een ander pension op enkele kilometers afstand zijn ondergebracht. De eigenaar van het pension biedt aan om ons in het andere pension op te halen voor het laatste avondmaal, maar de sfeer binnen de groep heeft door dit zoveelste foutje in de organisatie van deze trip een nieuw dieptepunt bereikt. In het andere pension wacht mij letterlijk nog een koude douche, als blijkt dat ik bij het douchen de keuze uit koud, nog kouder of ijskoud water heb.

Mattighofen

Ter afsluiting van de Super Alpen Tour was een bezoek aan de KTM fabriek in Mattighofen ingepland, maar ook dat ging niet geheel zonder slag of stoot. Waar ik had verwacht dat de trip naar de fabriek gezamenlijk zou worden afgelegd of ten minste onze reisleider nog in het oorspronkelijke pension - waar de meesten waren ondergebracht - aanwezig zou zijn, blijkt bij aankomst al haast iedereen te zijn gevlogen. Topservice

De laatste ochtend blijkt voor ondergetekende de kater nog extra zwaar te zijn. De KTM Adventure R was voor het hotel op wat de parkeergelegenheid heette te zijn geparkeerd, maar de op het oog erg stevige ondergrond bleek in de praktijk niet zo stevig te zijn, waardoor mijn KTM samen met nog een BMW F650GS door z'n hoeven was gezakt en er gezellig bij was gaan liggen. In eerste instantie leek de schade beperkt tot een afgebroken linker spiegel, maar als na het opbinden van de bagage de motor wordt gestart blijkt de schade toch flink erger te zijn. In het digitale display is totaal geen actie te bespeuren, waarop ik constateer dat deze uit de ophangpunten is uitgescheurd en ook de connector is afgebroken. Een serieuze schade dus en het enige wat ik nog heb is de snelheidsaanduiding in de TomTom, maar om op die manier terug naar Nederland te gaan lijkt me niet zo'n goed plan.

Bij de KTM fabriek leg ik mijn probleem voor, waarna contact wordt opgenomen met een KTM dealer in de buurt, die naar de motor zal gaan kijken. In hoeverre ze mij kunnen helpen weet men bij KTM nog niet, maar in het ongunstigste geval zal er een noodreparatie worden gedaan om het display weer te laten functioneren en ik weer veilig naar huis kan rijden. In twintig minuten tijd brengt de TomTom me naar de KTM dealer toe, waar in de naastgelegen bakkerij in de stralende zon een Kaffee mit Kuchen wordt genuttigd om de tijd tot twee uur s' middags de doden. Bij KTM Wimmer worden de zaken grondig aangepakt; nadat in de werkplaats de schade is opgenomen geeft Herr Wimmer zelf de monteur opdracht de gloednieuwe Adventure R uit de showroom te halen en alle beschadigde onderdelen over te zetten.

Kijk, dát noemen we nog een service, en terwijl in de werkplaats hard aan mijn motor wordt gewerkt geniet ik buiten op het terras van de bakkerij van de heerlijk stralende zon. Het repareren van de Adventure R blijkt een flinke puist werk, niet alleen moet de complete neus van mijn fiets worden gedemonteerd, dat moet ook met de spiksplinternieuwe motor worden gedaan, waarna weer alles op mijn motor moet worden opgebouwd. De monteur draait er echter z'n hand niet voor om en garandeert me dat de motor nog deze middag weer klaar zal zijn.

Zo gastvrij en behulpzaam als de dealer is ook de vriendelijke meid van de bakkerij, die contact opneemt met een pension in de buurt en daar voor mij een overnachting weet te regelen. Laat in de middag nog naar Nederland terug zou gekkenwerk zijn geweest. Iets na vijven wordt de motor door de monteur voor een proefrit gestart, waarna ik de dealer voor zijn perfecte service bedank. De service van de dealer blijkt nog eens extra als ik bij de bakkerij wil afrekenen, maar te horen krijg dat KTM Wimmer dat al heeft gedaan.En dat terwijl tijdens de laatste avond het gezellig naborrelen met z'n allen er al bij in was geschoten omdat dat de groep in tweeën was gesplitst. Nu had de uitbater van het pension wel aangeboden om ons van en naar het andere pension te brengen, maar drukte ons wel op het hart dat rond elf uur 's avonds het glas toch echt leeg zou moeten zijn, teneinde te voorkomen met de benenwagen terug te moeten gaan, waardoor de laatste avond veel te vroeg tot een einde kwam.

Ik sluit me aan bij de laatste rijders die op het punt staan weg te gaan, maar met de reisleider al als een van de eersten weg ontstaat al snel verwarring als in Mattighofen de fabriek wordt gespot, maar bij de receptie niemand van een fabrieksbezoek blijkt te weten. Enkele telefoontjes later blijken we bij de verkeerde fabriek te zijn, wij zijn in de fabriek waar de motorblokken worden geproduceerd, waar het bezoek in de assemblagefabriek is ingepland. Na een korte uitleg leggen we de laatste meters tot de juiste fabriek af, waar een KTM medewerker ons al staat op te wachten. De rondleiding is echter van korte duur, helaas heeft men niet veel tijd omdat de volgende dag een grote groep dealers uit Australië wordt verwacht, waar nog het nodige voor moet worden voorbereid. Ook is KTM niet over de komst van een journalist geïnformeerd, waardoor het voor mij niet is toegestaan om binnen te fotograferen.

De beste man heeft de rondleiding echter goed voorbereid en begint enthousiast met zijn verhaal, dat ergens in de jaren '90 van de vorige eeuw begon toen Stefan Pierer CEO van de Oostenrijkse onderneming werd en grootse plannen ontvouwde om van KTM binnen enkele decennia de grootste Europese fabrikant te maken. Met mijn vragen maai ik echter het gras onder z'n voeten weg, de informatie dat KTM inderdaad Europa's grootste motorfabrikant geworden is had de beste man tot het eind willen bewaren. Dat KTM inderdaad een mega onderneming is blijkt alleen al uit het feit dat in Mattighofen drie fabrieken zijn: één voor de fabricage en assemblage van de motorblokken, één voor de assemblage van de motorfietsen zelf en één groot opslagdepot waar naast alle reserveonderdelen ook de KTM Power Parts zijn opgeslagen.

Ondanks dat men had aangegeven dat het een 'korte tour' zou zijn neemt onze gids alle tijd voor ons en heb ik op geen moment het idee in turbotempo door de fabriek te gaan. Met ons fabrieksbezoek van MV Agusta nog vers in het geheugen ben ik verbaast hoeveel anders zaken hier in Mattighofen gaan. Of eindelijk ook weer niet, per slot van rekening rollen er in Oostenrijk een factor tien meer motoren van de band. Op vier banden kunnen dagelijks tot 300 motoren worden geassembleerd, afhankelijk van het type motor. Een crosser, waar niet zoveel onderdelen aan zitten, zit zo in elkaar, terwijl een model als de Adventure R behoorlijk wat extra tijd vergt. Naast de 4 assemblage-lijnen heeft KTM nog een extra prototype lijn, die uiteraard geheel aan ons oog onttrokken blijft. Op die prototype lijn worden alle fabrieksmotoren voor de cross en enduro motorsport geassembleerd en daarnaast wordt de lijn gebruikt om de assemblage van een compleet nieuw model uit te testen en te finetunen, een fase die drie maanden in beslag neemt. Hier wordt de meest efficiënte manier van assembleren uitgewerkt en worden alle mogelijke problemen al op voorhand uitgefilterd. Op de inspectieafdeling wordt elke motor die van de assemblageband afrolt aan een grondige controle onderworpen, evenals alle de lichte Duke modellen (125 Duke, 200 Duke en 390 Duke) die in India bij partner Bajaj worden geassembleerd.

Epiloog

Wat voor de pak 'm beet twintig deelnemers van de Super Alpen Tour een schitterend uitstapje naar de Oostenrijkse Alpen had moeten zijn, bleek al snel heel anders uit te pakken. Zo'n beetje alles wat tijdens een vakantie mis kan gaan ging ook daadwerkelijk mis, maar wat misschien nog erger was, was de houding van de reisleider die op geen enkel moment oor had naar de klachten van de groep en van niet alleen van mening was dat Promotor niets te verwijten was, maar bovendien overal een uitgesproken mening over had, alles beter dacht te weten en zich absoluut niet kon of wilde verplaatsen in de belevingswereld van de gemiddelde motorrijder, waarvoor deze Super Alpen Tour eigenlijk was bedoeld.

Het verkeerde hotel op de eerste dag, de routes waarbij te vaak en te lang over saaie verbindingswegen of juist over voor een gemiddeld motorrijder onbegaanbare paden moest worden gereden, het gebrek aan organisatie ('s avonds bij het eten vrolijk vertellen dat we groepskorting hadden kunnen hebben bij de passen, maar dat 'ie dat was vergeten, is niet grappig), het gebrek aan informatie (met uitzondering van de Silvretta Hochalpenstraße werd over de vele wegopbrekingen geen informatie verstrekt en moest er ter plekke telkens een alternatieve route worden bedacht), de te lange afstanden en op de slotavond het opsplitsen van de groep getuigt niet bepaald van een goede organisatie. Of, zKTM Adventure R

Dat KTM met de Adventure R een verdomd goede motor in huis heeft, dat was ons in het kletsnatte Westerwald al duidelijk geworden. Tijdens de vergelijkingstest met de Explorer XC en de R1200GS had de fiets zich al ontpopt als een stuurfiets pur sang, waarna door KTM werd voorgesteld om met de fiets echt de Alpen in te gaan. Als compensatie voor het feit dat de introductie van de fiets in Tunesië aan onze neus voorbij was gegaan. Daar gingen we uiteraard graag op in en bovendien: een trip naar Tunesië is ongetwijfeld vet, maar ligt ver buiten het bereik van de gemiddelde koper van een Adventure R die juist eerder naar de Oostenrijkse Alpen zal gaan. We konden ons dan ook haast geen betere omgeving bedenken om de KTM Adventure R aan een serieuze test te onderwerpen, dan in zijn eigen vaderland.

In totaal werden er in een kleine week tijd meer dan 3.500 kilometers op de klok gezet, waardoor de positieve, maar ook negatieve zaken goed werden uitgelicht en de haat/liefde verhouding steeds inniger werd. Haat, omdat de motor over een verdomd slecht zadel beschikt waardoor je tegen het eind van de dag maar al te graag op de voetsteunen gaat staan om je zere kont te ontzien. De zithouding is perfect: de afstand zadel, voetsteunen en stuur is ergonomisch goed doordacht, waardoor je behoorlijk wat kilometers op een dag af zou moeten kunnen leggen, ware het niet voor het zadel dat té zacht is en we al halverwege de dag zadelpijn begonnen te krijgen. Naast het te zachte zadel is ook de zithoogte met 890 mm bepaald niet mals, zeker niet wanneer je zoals ik maar korte beentjes hebt. In het vlakke Nederland kwam ik er nog wel mee weg, maar in de Alpen waar alles een helling heeft voelde ik me vaak een acrobaat om de motor al balancerend op z'n zijstandaard te krijgen. Of er weer vanaf. Meer dan eens moest ik een beroep op anderen doen om de standaard in te klappen en de zijstandaard staat ook nog eens behoorlijk recht waardoor het telkens goed uitkienen was om de motor veilig te parkeren. En dan is er nog de teller, die ten opzichte van de GPS informatie van de TomTom een behoorlijke afwijking heeft. Tweehonderd per uur blijkt volgens TomTom slechts honderdtachtig te zijn, en dat is toch een afwijking van tien procent. Bovendien ging in eerste instantie bij 213 km/u de voorkant flink zwabberen, wat door de veervoorspanning achter op te schroeven en de demping wat zachter te zetten naar 230 km/u kon worden verlegd, maar dat zou eigenlijk niet mogen. Nu kan dat zwabberen volledig op conto van de - niet originele 1190 Adventure, maar ze hadden even niets anders en we hadden er wel om gevraagd - topkoffer worden geschreven, per slot van rekening was onze vorige Adventure R ook op topsnelheid superstrak. Je zou kunnen stellen dat je met koffers maar 150 km/u rijden mag, zoals ook in de koffers wordt vermeld, maar met een GS of Explorer met koffers - die op papier dezelfde snelheidsbegrenzing hebben - kan het wél.

Heeft bovenstaand je nog niet de Adventure R van je wensenlijst laten strepen? Mooi zo, want tegenover de haat staat dus ook de liefdeverhouding, die gedurende deze trip alleen maar sterker werd. De KTM Adventure R beschikt over een ongekend fijn en precies stuurgedrag, waardoor zelfs over de krapste en onbekende wegen kan worden gestuurd alsof het de vloeiende wegen in je eigen achtertuin betreft. Ten opzichte van de standaard Adventure (EDS) beschikt deze R over een iets breder stuur, waardoor de motor nóg eenvoudiger van richting kan worden veranderd. Ook keren op de weg is geen enkel probleem, de stuuruitslag is zo groot dat zelfs op krappe paden de voet niet aan de grond hoeft te worden gezet. Het motorblok is heerlijk soepel en heeft een goede gasrespons, waarbij mijn voorkeur naar de Sport stand ging. Jammer is wel dat de tractiecontrole niet rijdend kan worden uitgezet, maar dat is eigenlijk het enige minpunt wat aan het motorblok te ontdekken is. Wil je echt van de honderdvijftig paarden die het LC8 blok weet te mobiliseren genieten dan is een toerental van minimaal 6.000 toeren vereist, maar onderin was de fiets nog steeds krachtig genoeg om de vele GS'en die ook naar Oostenrijk waren afgereisd het nakijken te geven. Zo goed als de stuureigenschappen en het motorblok is ook de vering van de fiets, die bij de Adventure R -zoals het hoort - gewoon handmatig moet worden ingesteld. Geen elektronische pre-settings dus, waar je het mee zult moeten doen, maar volledig instelbare vering die dankzij z'n 220 mm lange veerwegen zelfs de grootste hobbels en bobbels perfect wist te absorberen. Alleen lijmstroken in de lengterichting van de weg waren de Conti banden gevoelig voor, maar buiten dat was geen weg slecht genoeg om de Adventure R het spoor bijster te laten raken. Ook de windbescherming bleek tijdens deze trip heel erg mee te vallen, alleen tijdens het hele slechte weer hadden we graag wat meer bescherming gehad, maar in het droge was het ook op de snelweg met de sportieve en fraai getinte ruit in de lage stand op hoge snelheid goed uit te houden. En dan is er nog het verbruik, dat uiteindelijk over de complete trip gemeten op 1 op 16,3 uitkwam, wat zeker voor een dikke 150 pk sterke 1.200 zeer netjes mag worden genoemd.

Mocht ik ooit de eigenaar van het winnende staatslot blijken te zijn, dan zal deze Adventure R zeer hoog op mijn verlanglijstje staan. Z'n nukken neem ik dan maar al te graag voor lief. oals een van de deelnemers op de laatste avond tegen mij zei: "Ik werk al 30 jaar in de reisbranche, maar ik heb nog nooit zo iets amateuristisch meegemaakt als op deze trip."

Daarmee is niet gezegd dat de hele reis een aanfluiting was. Op de overnachtingen in Villach en Mattighofen na waren de hotels van perfecte kwaliteit met uitstekende kamers, goede bedden, een heerlijke douche, gratis Wifi verbinding, goed eten, een goed ontbijt en een gezellig terras waar 's avonds nog kon worden nagekaart. Het tweede hotel had zelfs een wellness en een buitenbad en op de laatste overnachting vlakbij Mattighofen na konden de motoren overal in een garage worden gestald. Daarnaast waren in de routes prachtige wegen opgenomen waar ook wij nog nooit eerder waren geweest, op de te lange verbindingswegen en geitenpaden na was dat eigenlijk prima voor elkaar. Het was vooral de reisleider die door zijn arrogante houding ervoor zorgde dat de tekortkomingen nog eens extra werden uitvergroot, in plaats van dat het leed werd verzacht. Op de laatste avond probeerde hij zich nog te excuseren door aan te geven dat deze trip nu voor het eerst werd georganiseerd, wij dus blijkbaar als proefkonijnen hadden gefungeerd en dat alle kritiek dus welkom was, maar hierover was in de aankondiging cq. het boekingsdeel op de Promotor website met geen woord gerept, en kwam het over als een mantel waaronder alles maar met liefde moest worden bedekt.

Mea Culpa

Dat men zich bij Promotor terdege bewust is van het feit dat de Super Alpen Tour op z'n zachtst gezegd niet bepaald vlekkeloos is verlopen blijkt al snel als Promotor met onze bevindingen wordt geconfronteerd. Men weet ons te vertellen dat de problemen eigenlijk al helemaal aan het begin ontstonden, toen de tour volledig moest worden omgegooid. Oorspronkelijk zou de tour beginnen in Mattighofen en eindigen in Oberstdorf, maar nadat was gebleken dat op zaterdag geen fabrieksbezoek mogelijk was werd van het beginpunt het eindpunt en visa versa gemaakt. Vanaf dat moment ging alles mis: het eerste hotel, wat in eerste instantie dus het laatste hotel had moeten zijn, bleek op die nieuwe datum al volledig te zijn volgeboekt. Het boeken van de hotels was echter bij een ANWB dochter ondergebracht, die op haar beurt had verzuimd te communiceren dat er in plaats van Oberstdorf dus een ander hotel was geboekt. Voor wat de laatste overnachting betreft had men een ander verhaal, volgens Promotor waren de vijf mensen die in het andere pension moesten overnachten op het laatste moment via KTM aan de lijst toegevoegd, maar KTM had op voorhand een aantal plaatsen ingekocht en dus vonden we dat wel een beetje vreemd verhaal.

Ook de routes bleken behoorlijk af te wijken van wat het uitgangspunt van Promotor was geweest. Volgens hoofdredacteur Jan Kruithof zouden de afstanden dagelijks zo'n 300 kilometer moeten zijn geweest, maar die waren in de praktijk toch echt veel langer. Jan Kruithof gaf wel aan dat het uitgangspunt van de Super Alpen Tour was geweest om juist die passen en wegen op te zoeken die je normaal gesproken voorbij rijdt, maar gaf wel aan dat de door ons genoemde afstanden veel langer waren dan oorspronkelijk de bedoeling was geweest. "We hebben deze tour enkele jaren geleden zelf gereden en hebben die trip van toen als uitgangspunt genomen, maar blijkbaar is er in de uitvoering het nodige veranderd," aldus Kruithof.

De routes waren enkele weken voor aanvang van de trip nog door de reisleider gereden en Kruithof is daarom verbaasd dat we daar totaal niets van hebben gemerkt. Zo misten we bijvoorbeeld informatie over wegopbrekingen, die in deze landen in de zomer heel gebruikelijk zijn. Op onze opmerking dat informatie vooraf veel leed zou hebben verzacht, door 's avonds tijdens of na afloop van het diner de route van de volgende dag te bespreken, krijgen we te horen dat dit normaal gesproken bij dit soort vakanties ook altijd wordt gedaan. Sterker, in het handboek van Promotor staat dat de reisleider de groep dient te informeren over wat de volgende dag op het programma staat, niet in de laatste plaats om iedereen alvast te prikkelen over wat ze de komende dag te wachten staat. En dat kunnen wij alleen beamen, door 's avonds het roadbook van de volgende dag te bespreken weet je wat er komen gaat en ben je alvast voorbereid op eventuele verbindingswegen, boerenpaden en omleidingen die je onderweg zult tegenkomen.

Bovendien gaf Jan Kruithof aan dat, voor zover er zware stukken op slecht begaanbare wegen in de route zouden zijn opgenomen, er altijd een alternatief had moeten zijn, zodat mensen de keuze hebben tussen een normaal route of een extra pittig stuk. Volgens Jan Kruithof hadden veel van de problemen voorkomen kunnen zijn als er door de reisleider beter was gecommuniceerd, maar hij neemt daarvoor wel alle verantwoording op zich. Naar onze mening heeft de reisleider een gebrek aan inlevingsvermogen gehad om zich te verplaatsen in de belevingswereld van een minder ervaren motorrijder, en zich daardoor te veel door zijn eigen definitie van wat lekkere wegen zijn heeft laten leiden. Maar niet iedereen vindt geitenpaden leuk, en daar zal je bij het uitzetten van de tochten terdege rekening mee moeten houden, hetgeen ook door Jan Kruithof wordt beaamd.

Jan Kruithof, hoofdredacteur Promotor:
Om te beginnen vinden we het heel erg vervelend dat deze trip niet aan de verwachting heeft voldaan. Het ging al mis meteen bij het begin en het lijkt wel alsof het daarna van kwaad naar erger is gegaan, alsof er een vloek op deze vakantie heeft gerust. Normaal gesproken gaat Stefan alleen als hulpje mee en daarover hebben we nog nooit klachten gehad, maar ditmaal kwam het niet zo uit dat of iemand van de redactie of onze normale reisleider mee kon gaan, en dat heeft blijkbaar niet goed uitgepakt. Stefan gaf zelf aan dit wel alleen te kunnen doen, maar ik denk dat we moeten concluderen dat hij niet voor het werk van reisleider is geschikt, en daarvoor neem ik de volle verantwoording. We hadden hem niet alleen op pad moeten laten gaan.

Dat de reisleider door de deelnemers als bron van ergernis is ervaren blijkt uit de enquêteformulieren die door Promotor naar de deelnemers zijn gestuurd. Ten tijde van ons contact met Promotor hadden diegenen die het formulier al had ingevuld unaniem de reisleider een zeer negatieve beoordeling gegeven. En daar kunnen we ons volledig in vinden. Als op voorhand was gecommuniceerd dat wij de proefkonijnen zouden zijn, als op voorhand de routes van de volgende dag zouden zijn besproken, er alert zou zijn gereageerd op alle onvolkomenheden van de trip en vooral niet was geprobeerd om te doen alsof je als organisator geen blaam treft, dan was de beleving bij iedereen heel anders geweest. Het is juist de taak van een reisleider wanneer alles mis gaat wat er ook maar mis kan gaan, aan het eind van de rit iedereen desondanks naar huis gaat met een gevoel van: "Niet te geloven wat er allemaal is misgegaan, maar ik heb een ge-wel-di-ge tijd gehad en had het voor geen goud willen missen." 

Promotor heeft bij ons aangegeven dat men alle kritiek over de Super Alpen Tour zeer zeker serieus neemt en de enquêteformulieren goed zal gaan bestuderen. Afhankelijk van de uitkomst van de enquête zal worden bekeken wat kan worden gedaan om de deelnemers van deze trip tegemoet te komen, om een deel van het leed te verzachten. "Het organiseren van motorvakanties is voor ons een steeds belangrijkere factor aan het worden en het laatste waar we op zitten te wachten is een ontevreden klant, en dus zullen we er alles aan doen om te voorkomen dat dit in de toekomst nog eens gebeurt," aldus Jan Kruithof. En om dat laatste te onderstrepen worden we uitgenodigd om het volgend jaar opnieuw met een van de vakanties van Promotor mee te gaan, om zelf te ervaren dat ze het wel degelijk goed kunnen doen.

Dat zullen we zeker ook gaan doen.