Test Yamaha Tracer 700

Samen met de R1 als donor voor de MT10 en de R3 als gekuipte versie van de MT03 heb je het over echt veel motoren en dus ook echt een serieus flinke operatie. Dan is het dus ergens wel een soort van logisch dat we na het succes van de Tracer 900 nu eindelijk ook een 700cc versie hebben gekregen. Omdat het kan, omdat we het graag willen, omdat het gewoon een goed idee is. Andere merken hebben de afgelopen jaren ook al laten zien dat de 600 tot 800cc klasse erg populair is, ook in de adventurewereld. De Versys, V-Strom en NC750 zijn stuk voor stuk verkooptoppers, dus eigenlijk is het zelfs opvallend dat het nog zo lang geduurd heeft. Maar goed, hier is ‘ie dan eindelijk, de Tracer 700.Tekst: Vincent Burger,/P.,P.
Fotografie: Yamaha

Geen Adventuren en geen Allroad

Maar wacht, dat beeld klopt volgens Yamaha toch niet helemaal. Volgens hun is het niet zo zeer een Adventure, als wel een sport toer motor. En dat verdient een uitleg. Waren de sporttoermotoren van vroeger vooral meer toer dan sport, groot en zwaar en niet eens echt superwendbaar, dat veranderde toen we motoren als ST1100 (of 1300) kregen, R1200RT en uiteraard Yamaha’s eigen FJR1300. Dus nu is het hele segment een stuk breder en kunnen we veel meer verschillende motoren onder dezelfde noemer schuiven. Soms is dat gewenst, soms ook niet. V 
'In een handomdraai' gaat die ruit omhoog. Letterlijk

De belangrijkste informatie het meest prominent in beeld
 
Overduidelijk een Yamaha, met een afwerkingniveau dat z'n prijs ontstijgtandaar dat Honda ineens vond dat de VFR1200 echt een klasse apart was. Prima, dat mag. En wacht nog even heel kort, dit gaat ergens naartoe. Heus. Het is namelijk een ontwikkeling die nu doorgezet wordt in de vorm van de Tracer: een lichte, wendbare en eh.. sportieve toermotor. Met de sportiviteit in het blok en het lichtvoetige rijden en de toeristische kant in de laagdrempeligheid, de mogelijkheid dit kilometers aan een stuk vol te houden en de pret van eventueel met z’n tweeën te rijden. En natuurlijk kan er ook plenty bagage mee en kunnen er toeters en bellen op.

Het is ook geen Allroad omdat Yamaha daarvoor al de Ténéré in twee uitvoeringen heeft. De Tracer is duidelijk veel meer gericht op verharde wegen, maar pikt wel slim de zithouding en het comfort mee. Nou, om dat nog even extra te onderstrepen is er ook een nieuwe slogan aan gehangen, van de ‘Dark Side of Japan’ voor de MT-serie, de ‘Faster Sons’ voor de XSR hebben we het nu met de Tracers over Roads of Life. Over genieten van rijden en reizen, ontdekken van de wegen der wijde wereld, het maken van onuitwisbare herinneringen en dit allemaal over te brengen aan nieuwe rijders. En dáár is nou de Tracer 700 bij uitstek geschikt voor. Licht, makkelijk te rijden en betaalbaar. En voor ervaren rijders is er de sportiviteit, de fun en het dartele stuurgedrag en de veelzijdigheid. Zo. Lijkt me genoeg. Dan moet er nog een motor gemaakt worden. Het blok is duidelijk, dat ligt al klaar, dat is dezelfde crossplane twin die ook de MT en XSR aandrijft en is meteen maar goed voor Euro4 ook, dus daar hebben we alvast geen gedoe meer over. Heeft wat kleine wijzigingen teweeggebracht, maar Yamaha claimt geen verlies aan vermogen of koppel.

Daarnaast is er nog de 35 kW versie die met een andere inlaat en ECU helemaal klaar is voor een A2 kenteken. Het frame is nagenoeg hetzelfde gebleven, het grootste verschil zit ‘m in de achterbrug die nu van aluminium is en 50mm langer. Hierdoor komt de motor hoger op z’n poten te staan, wordt de wielbasis langer en hebben we een nieuwe achterschokbreker nodig met een ander linksysteem. Hierdoor wordt het vGeen Sound of Music dit keer, dat was aan de andere kant van de Alpeneerkarakter iets progressiever wat wel handig is als je de motor eens volpakt met bagage en door een kuil rijdt. De voorvering loopt in de pas en heeft eveneens een iets sterkere veer gekregen. De buitenkant van de vork is nog wel gelijk gebleven, de slag ook. De zithoogte bedraagt nu 835mm en ook het stuur staat hoger.

Uiterlijk is het natuurlijk herkenbaar een Tracer, daar gaat het nou eenmaal helemaal om. de dubbele koplamp is er dus ook weer, net als het ruitje. Dat is overigens eenvoudig verstelbaar over een hoogte van 64 mm. De tank is gegroeid naar 17 liter, wat een theoretische actieradius van rond de 350 kilometer oplevert. Rondom heeft Yamaha wat slimmigheidjes toegepast, zoals de geïntegreerde rubbers aan de flanken van de tank (lekker retro trouwens!) en de mogelijkheid accessoires op de stuurstang te monteren. Kost nauwelijks extra, maar je hebt er wel wat aan. En natuurlijk zijn er direct al een bérg aan accessoires leverbaar, waaronder een comfortzadel, valbeugels, Led verstralers, een hogere ruit, een 12V aansluiting, verwarming, valblokjes en een zijstandaard-verlenger. Maar dat is op dit moment niet belangrijk. Wij willen weten hoe ’t rijdt.

Maar een Sport Tour

Daarvoor zijn we naar de Dolomieten gekomen. Een fris alternatief voor alle winterse lokaties en ook alleen maar mogelijk in dit jaargetijde. En dan kan het nog steeds knap spoken, maar man… als je dan een keertje goed weer is, kun je hier echt smullen. Bovendien heb ik gelijk een mooie referentie met een jaar geleden, toen we hier niet zo ver vandaan eveneens met crossover allroad machines –of hoe we ze eens zullen noemen- aan het rijden waren. Eerste indruk van de Tracer: dat had naast die andere twee nog wel eens heel verrassende resultaten kunnen g 
Dit soort details dus. Niks 'budget', gewon af.

Kennen we u niet ergens van?
 
Zitten als een koning, de prins(es) achterop heeft ook niks te klageneven! In deze regio bestaan de wegen voornamelijk uit bochten en komt het regelmatig voor dat je voor een klein stukje voorwaarts verplaatsen je een flink stuk omhoog moet en daarvoor dan weer een boel kleine stukjes heen en weer. Hairpins, een soort van natuurlijke selectie tussen ‘dat stuurt wel’ en ‘dat duurt lang’. Noem het auto’s, touringcars en duikelaars versus fietsen, skaters en motoren, of een K1600GT en een SM690, een slagschip en een vedergewicht, watjes en… nee, da’s niet aardig. Enfin, alles wat je thuis zo roemt kan hier de prullenbak in. Wat je hier nodig hebt is wendbaarheid, lichtvoetigheid en een intuïtief weggedrag. Iets als… nou bijvoorbeeld een Tracer. Warempel.

Natuurlijk doet vermogen wel iets, maar dat is vooral ‘verhullen dat je het op stuurgebied niet bij kunt houden’ en dat is precies de reden dat ik de 700 eigenlijk best naast die andere twee zou willen zetten. Als er een punt is waar de kleine twin in uitblinkt, dan is het wel z’n stuurgedrag. Zelfs als een bocht heel Italiaans direct wordt opgevolgd door een volgende is het niet teveel en trek je ‘m er zo doorheen, op naar de volgende. Ik heb me er wel vaker over verbaasd hoe graag Italianen een bocht aanleggen en verdenk ze ervan dit ook nog te doen als anderen het al lang niet noodzakelijk meer vinden, gewoon om dan nog een extra keer de hoek om te kunnen. In de Dolomieten zijn dat regelmatig meteen jetsers van honderdtachtig graden, dus moet je niet gek opkijken als je niet één, maar tweemaal achter elkaar achteruit rijdt. Doet de Tracer niks, het kan elke keer nóg krapper.

'Do, a deer, a..' ......damn

Het kan ook nóg leuker, als je heuvelaf rijdt. Heuvelaf een hairpin nemen vindt lang niet iedereen leuk, meestal heeft men toch een voorkeur voor heuvelop. Je hoeft dan minder te remmen, kunt met het gas de boel in bedwang houden en kunt dus ook ongemoeid blijven sturen. Andersom moet je eerst afremmen, dan stuurt de motor een stuk minder, dan over op je achterrem, dan duikt de motor ineens de bocht in en de hele tijd steun je flink op je polsen. Natuurlijk is dat op de Tracer niet ineens weg, maar het gemak waarmee de motor het doet is wel oNou ja, Auf Wiedersehen dan maarpvallend. Sterker, elke volgende bocht weet je dat dat nog veel beter had gekund. Ik heb het niet geprobeerd, maar de Tracer had waarschijnlijk ook op dezelfde weg weer terug omhoog gekund, zo kort is ‘ie te sturen. Heel erg puik.

Dan is er de zitpositie, die gewoon precies is zoals je zou verwachten: iets hoger dan een naked, maar niet onmogelijk hoog. Het zadel is, net als de rest van de motor, lekker smal en qua hardheid helemaal in orde. Pas aan het eind van de rit wil links en rechts af en toe een collega even een minuutje op de pedalen staan, maar echt ongemakkelijk is het niet en we waren dan ook echt al een poos onderweg. Voor een flinke vakantie is het dus helemaal prima. De benen hebben genoeg ruimte en de hoek is ruim genoeg om het dagenlang mee uit te kunnen houden. Ook het stuur zit precies daar waar je het verwacht, zowel qua hoogte als qua breedte. De gestileerde ‘handkappen’ lijken ook doordacht, al moeten we voor een echt oordeel nog even wachten totdat ze bij echt winterweer hun werk kunnen doen. De bediening is verder eenvoudig en voor de hand liggend, twee kleine knopjes op het dashboard is genoeg, verder hebben we op het stuur alleen de gebruikelijke knoppen. Niks mis mee. Bij gebrek aan mappings en traction control is het verder ook heel eenvoudig en hebben we geen vragen. Het display zelf is wel net iets anders, met prominent in het midden nu de versnellingsindicatie, geflankeerd door snelheid en een wissel display voor tripmeters, verbruik of temperatuur. Het is zomer, ook hier in Italië, dus zetten we mooi de buitentemperatuur in beeld. Een toerenteller is er wel, maar bescheiden. Heb je ook niet echt nodig, het meeste rij je op gevoel en dat gaat prima.

Unicum

Het komt zoals gezegd niet veel voor dat we in deze regio rijden en een introductie is al helemaal een unicum. Het is dat het inmiddels juli is, dan is de meeste sneeuw wel verdwenen. Toch kan het nog goed spoken hier in de bergen, waar we dus zelf ook getuige van zijn. met meer geluk dan wijsheid houden we het tijdens de rit nagenoeg droog. Die paar laatste kilometer met natte weg tellen voor de kleding nauwelijks, voor het weggedrag net genoeg om te weten dat de Tracer zich ook daar voorbeeldig gedraagt. De Pilot Road 4 die standaard gZo in z'n eentje zie je dus helemaal niet welke Tracer dit is. Kun je nog iemand flink mee op het verkeerde been zettenemonteerd zijn doen de rest. Natuurlijk hebben ze daarbij ook het voordeel dat de Tracer het vermogen ruim binnen de perken houdt. Natuurlijk moet je wel werken, zeker heuvel op, maar te weinig is echt iets anders. Sterker, het soort vermogen wat de Tracer aan de weg zet betekent dat je nagenoeg ongestraft het gas vroeg en vol open kunt zetten voor de volgende sprint naar de volgende hairpin.

Nagenoeg, want je zoekt vanzelf de grens op en die komt natuurlijk wel een keer. Het is een herhalend ritueel, elke bocht probeer je nóg wat vroeger gas te geven en wil je nóg iets vlotter doorsturen. Dan heb je op een gegeven moment, ook met een 700 twin, de combinatie hellingshoek en gas te pakken waarbij de achterband ADHD-neigingen krijgt, maar bij zwaardere motoren heb je daar traction control voor nodig. Nu dus gewoon niet. En nog een ander kanttekeningetje: we rijden hier op redelijk grote hoogte, wat meestal niet goed is voor de mengverhouding en dus ten koste gaat vHadden we het gemak al genoemd?an wat vermogen. Kán, want ook daar draait de twin z’n hand niet voor om. Diep in een dal of hoog op een pas, het blokje reageert altijd even nipt op het gas.

Nou wisten we van de MT07 dat de vering daar nogal toeristisch van was afgesteld, op de XSR700 was dat al een stuk opgeknapt met een andere veer achter. In de Tracer is veel meer gebeurd, dus heeft deze ook een compleet nieuwe schokbreker. En het is te merken, ondanks de langere achterbrug en grotere veerweg is de achterkant gewoon strak, zelfs met een hintje stugheid, dus ook de aangepaste link werkt naar behoren. De voorvering sluit daar perfect bij aan. Goed voor eindeloos lang sturen door eh.. streken als deze bijvoorbeeld. Nog eens terugdenkend aan de trip van een jaar eerder krijg ik direct zin in een herhaling om echt uit te zoeken hoe het zit. Een bagagerol past makkelijk achterop, koffers zijn ook mogelijk dus de oversteek van huis naar Alpen gaat net zo makkelijk. Aan gemiddelde snelheid zal het ook niet veel verschillen waarschijnlijk. Dat is meer afhankelijk van de rookbehoefte van je reisgenoten dan van de kruissnelheid tussen tankstops. Onze route voerde ons zo’n 250 kilometer ver en dat lukte met gemak op één tank.

Als je je niet blindstaart op vermogen kan dit ding je wel eens heel erg gelukkig maken

Conclusie

Voor veel motorplezier heb je helemaal niet veel motor nodig. Dat heeft Yamaha al bewezen met de MT, later met de XSR en nu opnieuw met de Tracer. Natuurlijk staat er telkens ook een grotere versie naast, maar wat we eerder ook al concludeerden blijft hetzelfde: je hebt niet noodzakelijk meer plezier op een zwaardere motor. AGooi, smijt, fiets. Checkls er al verschil is, is het die gevoelige snaar die je voorkeur uit laat gaan naar hetzij een twin, hetzij een driecilinder en dat die laatste het ook al meteen een stuk serieuzer maakt. Daar gaat het nu niet om. Met de Tracer heeft Yamaha opnieuw een complete fiets neergezet die alles kan wat je er van zou verwachten. Komt nauwelijks tekort en dat is voor een motor zonder toeters en bellen best knap. Anders bekeken is het gewoon een no nonsense motor die meer dan z’n mannetje staat. Zowel voor nieuwe aanwinst, de onervaren motorrijder als juist de heel ervaren motorrijder die weet wat hij wil en waarom. Wil je op vakantie met de motor, dan heb je niet meer nodig dan een Tracer 700. Bijvoorbeeld.

• wendbaarheid, lichtgewicht, onderschatfactor
• Er zal altijd iemand meer willen, nu hopen dat 't niet weer een 'voor hem/voor haar' verhaal wordt

Technische gegevens