Test Yamaha MT-09

Yamaha is wat vernieuwing betreft nu lekker bezig, met elk jaar een paar goed doordachte, mooie en leuke nieuwe modellen. Maar daar laat men het niet bij, ook de ouwetjes, de lopende modellen, worden niet aan hun lot overgelaten. Daarom wordt de MT-09 nu opnieuw geïntroduceerd, want hoewel het in principe nog precies dezelfde motor is, heeft men er wel aan gedacht ‘m nog net even wat kleine upgrades te geven. De puntjes op de I.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Jonathan Godin, Alessio Barbanti

Nieuw-verbeterd

Het zou je maar gebeuren: maak je een nieuw model op basis van een bestaande motor, schiet je nét even een tikje door en heb je dus meteen het originele model verdrukt tot ‘oud’. Precies wat de MT-09 overkwam met de komst van de XSR900, nota bene een retromodel wat dus technisch moderner is dan z’n oervader. Dat zou niet erg zijn, als het nieuwe model het oude zou vervangen. Maar dat is dus niet zo, dus is het wel een klein beetje noodzakelijk dat je de ander dan ook even een upgrade geeft om op z’n minst bij te tAls je nou nog niet ziet dat dit een nieuwe is, moet je toch eens naar je kleurinstellingen kijkenrekken, anders loop je toch een beetje achter de feiten aan. En daarom zijn we nu dus hier in Spanje, om de ‘nieuw-verbeterde’ MT-09 opnieuw te ontdekken. In het zonnetje zetten hoeven we weinig voor te doen, daar heeft Yamaha met de locatiekeuze voor gezorgd.

Nou is de MT uiterlijk, op een enórm opvallende kleurstelling na, nagenoeg niet veranderd. Dat is niet zo gek, want het is ook nog lang geen oud of verouderd model. Dat is wel eens anders geweest in de tijd dat we elke twee jaar een nieuwe supersport hadden en het voorgaande model er direct sterk achterhaald uitzag, maar gelukkig zijn we als motorrijder toch ietsje volwassener geworden en hebben dus een iets sterkere realiteitszin gekregen. Daarnaast is de MT dus ook gewoon goed ontworpen. Hier in onze gelederen is de motor in elk geval goed in de smaak gevallen door z’n afwijkende “typisch MT”-styling e 
Niks veranderd met vorige keer. Hoeft ook niet echt

Een triple is nou eenmaal altijd mooi
 
Je kunt het echt beter in het echt gaan bekijken, buiten in de zon.. anders komt het niet tot z'n rechtn dat werpt dus drie jaar later z’n vruchten af. Wel is er met de nieuwe kleurtjes voor een soort klap-in-je-gezicht-effect gezorgd, maar doe jezelf vooral een plezier en zorg dat je eerst de grijs-gele in het wild, bij daglicht, in de zon ziet staan. Meer zeggen we er niet over.

Na de XSR, die volgens opgave een paar kilo meer heeft over de MT, was het een heel leuk vooruitzicht weer op de originele triple te mogen stappen. Dát blok met díe rijeigenschappen, maar dan zonder retro en dus zo modern als ’t maar kan, dat zou toch het beste visitekaartje mogen zijn wat Yamaha in deze klasse te bieden heeft. En met een aantal andere triples in de deuropening kan dat alleen maar veel leuks beloven bij een vergelijkingstest. En dat moet dan haast wel een kunstje zijn voor de MT. In werkelijkheid ligt het iets genuanceerder, want de MT heeft wel een aantal nieuwe features overgenomen van de XSR, maar niet álle.

Nou heeft de MT-09 sowieso wel iets nieuwigers omdat ie niet hoeft mee te doen aan de retrohype. Dus hoeft er ook nergens een compromis gesloten te worden en zit de motor gewoon zoals de designers willen dat ie zit. Dus dat is een stuk dichter naar het balhoofd en een tikje lager dan die XSR waarvan we weten dat die juist met opzet wat meer klassiek geproportioneerd is. Alleen… die zit dan wel weer erg lekker, dus we laten het op een keuze die je zelf mag maken. Geen van beide zitposities is slechter dan de ander, ze zijn beide dik in orde. Je zit wel lekker actief op de MT en dat kunnen we goed gebruiken als we straks achter Raymond Schouten de kronkels rond onze verblijfplaats in duiken.

Twee kernpunten

De nieuwe MT is samen te vatten in twee kernpunten: nieuwe mappings en tractiecontrole. De basis is nog altijd dezelfde crossplane triple die we kennen en waar we zo van houden. was niks mis mee, is niks mis mee, dus die blijft. Daarmee hebben we nu dus ook nog steeds 115 pk onder de dop en zoals we uit eigen ervaring weten is dat genoeg voor dikke pret. ZWaarom had de olifant gele klompen aan?elfs met de extra kilo’s van de XSR was het genoeg voor ellenlange moeiteloze wheelies en that’s the way we like it, baby. En inderdaad is het nu dus ook al snel een feest van herkenning en rijden we als een stel net losgelaten koeien in een lentewei. Het is precies als vroeger, maar toch anders. Op het stuur vinden we de knop van de mappings, nog steeds op dezelfde plaats uiteraard. Nieuw, of een soort van nieuw, is dat de mappings ietsje zijn aangepast. Was dit bij de introductie nog een klein heikel puntje, dan is dat nu opgelost. Zoals we al wisten heeft de MT drie mappings, standaard, A en B waarbij A wat Agressiever en B wat Behoudender is. hier was nog wat om te doen maar als we eerlijk zijn vonden we dat in 2014 al reuze meevallen. Met de XSR was het helemaal oké en die setting heeft de MT nu ook overgenomen. Negen van de tien keer is standaard gewoon ideaal, dit is de meest directe koppeling tussen r 
Zowel voor als achter doen de remmen 't prima. MT design zit in alle details
 
Die achterschokbreker, tja... uitlaat is dan weer prima. En er is nog een Akra voor, weten we
 
Nog meer herkenbaar design. Achterlicht is wennen, maar eh.. het wentechterhand en vlinderkleppen. Daarnaast draaien die kleppen in stand A wat sneller en assertiever en je raadt het al, in B is dat allemaal een stuk softer. Het wijst zichzelf, maar in de praktijk blijft ’t gewoon lekker in het midden staan. Daarmee kun je precies bepalen wat er gebeurt zonder dat ’t al te agressief of bruusk wordt. Dus eigenlijk heeft Yamaha zo goed werk geleverd dat de twee optionele settings nog maar nauwelijks nodig zijn. En tóch is het leuk dat je de keus hebt. Je weet immers maar nooit.

Upgrade twee merk je als je het goed doet helemaal niks van. De in drie standen instelbare tractiecontrole. Opnieuw identiek aan de retrobak, opnieuw leuk om te hebben. Werkt ook hetzelfde; standje 2 is voorzichtig, standje 1 is iets vrijer, uit is uit. Dus als het hoost zet je ‘m op twee, op elk ander moment zet je ‘m op één en wil je echt rare dingen doen dan kan het altijd nog uit. Niet dat dat ergens voor nodig zou zijn, want ook met de tractiecontrole aan (op standje 1) zijn met gemak die eindeloze wheelies te maken. Het systeem is vrij genoeg om je je ding te laten doen, hoe hard je ook achter Schouten aan probeert te rijden, hoe lomp je daar ook bij op het gas gaat. Pas als het achterwiel écht uit het spoor stapt vindt ‘ie het welletjes. In stand 2 is het allemaal een stuk sDan kun je 'm niet zien drijven als ie ondersteboven in de vla ligt.trikter en is wel te merken dat je een schoolmeestertje onder de tank hebt. Dan is van enigerlei enthousiasme geen sprake meer en zelfs een beetje vlot rijden wordt zo nu en dan heel kort terechtgewezen door een onderbreking van je voorwaartse snelheid.

Niet dat dat erg is, daar heb je zoals gezegd immers ook nog de keus voor, maar het zou waarschijnlijk nog nét ietsje beter kunnen. Wat niet is overgenomen van de XSR is de vering. En je zou kunnen denken dat dat een goed idee is omdat ze niet evenveel wegen, maar nu is de MT nog steeds voorzien van exact dezelfde onderdelen als ze al was. Weliswaar voor de gelegenheid iets strakker gezet, maar dat is niet wat je wilt horen als je tijdens een stop voorzichtig vraagt of de vering… ietsje strakker kan. Natuurlijk is er wel mee te rijden en goed ook, er is ook aan te wennen en het kost ook weinig moeite er ‘omheen’ te rijden, maar toch… als dit nou net een van de dingen is waar de oude bEigenlijk doet die motor zoveel nog niet verkeerd. Het is maar net hoe je 'm behandeltekend om stond zou je toch hopen dat dit bij een ‘vernieuwde versie’… maar goed. ieder z’n ding, ieder z’n voorkeur en zoals gezegd: er is nog wel iets aan te doen. Toch, iets positiever, de motor lééft. Een ritje MT-09 is gewoon leuk, met de driecilinder, het geluid, het karakter, het stuurgedrag, de zit, het maakt allemaal dat je er zin in krijgt en er naar gaat rijden. Het is gewoon een heel leuke motor die motorrijden ook heel leuk maakt. Als je de swing een beetje te pakken hebt kun je er heerlijk mee sturen, korte of lange draaien maakt niet uit, en zullen je vrienden uit een goede hoek moeten komen om dat te evenaren. Zou het wat strakker worden, dan zou de MT wellicht zomaar z’n speelsheid een beetje kunnen verliezen. Dan wordt het meteen zo serieus. Aan de andere kant… nou ja… het zal zo’n vaart niet lopen, maar het is wel een kwestie van smaak. En ik denk dat er ergens toch wel een ‘sweet spot’ moet zijn waarop alles op z’n plaats valt.

Conclusie

De MT-09 is nog prima, dus waarom zou je 'm nu al een makeover geven? Dat heeft Yamaha dan ook niet gedaan, maar wel hebben ze 'm net even wat meer 2016 gegeven om weer een poos mee te kunnen met de competitie. Na de Tracer en nog recenter de XSR900 die omdat ze toch helemaal nieuw waren gelijk al een paar nieuwigheden meekregen, is het nu de beurt aan de aanstichter en krijgt de MT zelf ook dezelfde noviteiten mee. En met die zaken, herziene mappings en tractiecontrole, krijgt de MT toch nét weer die edge die de motor drie jaar terug ook had. Verder is het nog exact dezelfde funmotor die het al was. Hadden we graag gezien dat de vering ook meegenomen werd? Natuurlijk, maar net als hiervoor is de motor niet onrijdbaar. Integendeel. We willen alleen graag wat te zeuren hebben en als we Yamaha al iets kunnen verwijten, is het dat ze ons zelf met de XSR teveel verwend hebben. De MT-09 is nog steeds gewoon de MT-09 die het was, maar dan nét ietsje beter.

• Blok, mappings, tractiecontrole
• toch weer die vering...

Technische gegevens