Test: Moto Guzzi V9 Roamer en V9 Bobber

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Piaggio

Hippe Trend

We hebben het al vaker gezegd: old school is de laatste jaren steeds hipper aan het worden, en dus proberen steeds meer fabrikanten daar een graantje van mee te pikken. Al dan niet met een vette knipoog naar het verleden. In dit retro klassieke segment worden vaak in een adem motoren als de Triumph Bonneville, DNiet veel mooie fotospots langs het Comomeerucati Scrambler en BMW R NineT genoemd, terwijl er aan het Comomeer een klein Italiaans merk is gevestigd dat in alle stilte al sinds mensenheugenis niet anders doet. Opgericht in 1921 (op 15 maart om precies te zijn) lanceerde Moto Guzzi aan het eind van de jaren ‘60 de dwarsgeplaatste luchtgekoelde 90° V-Twin, wat al snel uitgroeide tot het handelskenmerk van de in Mandello del Lario gevestigde fabriek. Het door Giulio Cesare Carcone ontworpen 700cc V-Twin motorblok van de eerste 1967 V7 zou door Moto Guzzi in verschillende varianten tot 1.200cc in 2006 worden gebruikt. De V7 bleek een regelrecht succes, in 1971 – het jaar dat het motorblok door Lino Tonti werd vernieuwd voor de V7 Sport – werden meer dan 45.000 Guzzi’s aan de man gebracht.

Door decennialang vast te blijven houden aan tradities creëerde Moto Guzzi haar eigen mythe, die tot op de dag van vandaag de aantrekkingskracht is voor Guzzisti wereldwijd. Een model als de California is daar sprekend voorbeeld van: gelanceerd in 1972 zou de fiets 40 jaar in productie blijven. Eind jaren ’70 breidde Moto Guzzi het V-Twin platform uit met een V35 Custom, die later werd vervangen door de V50, die op zijn beurt weer het veld moest ruimen voor de V65 Florida en later de Nevada op basis van de 1985 V75. De ontwikkeling van het motorblok bleef door gaan tot de 2007 Bellagio. Een jaar later in 2008 kwam Moto Guzzi met de V7 retro klassieker, die drie jaar later tot een platform werd verbreed. Het nieuwe V7 platform bleek – net als de jaren ’70 V7 – een regelrecht succes en voor een belangrijk d...dus Guzzi doet wat ze nog kunneneel verantwoordelijk voor de groei die het merk sinds die tijd heeft gerealiseerd. In de periode 2011 – 2015 werd een gemiddelde groei van 8% genoteerd, het afgelopen jaar alleen al groeide het V7 platform met 44%.

Het V7 platform past perfect in het beeld van de nieuwe motorrijder, voor wie lifestyle veel belangrijker dan performance is. Een no-nonsense motor, als het even kan in een retro-look, die vol passie naar eigen geur en smaak kan worden gepersonaliseerd. Zien en gezien worden, het liefst zo cool mogelijk. En daar heeft Moto Guzzi met de twee nieuwe V9 modellen op ingespeeld. De V9 Roamer als wereld van Nevada, vol chroom en met het accent op comfort en de V9 Bobber als matzwarte sportieve moderne klassieker.

Twee in een

Net als de V7 modellen hebben de twee V9 modellen ook veel onderdelen gemeen. Om te beginnen met het 850cc motorblok, dat door Moto Guzzi compleet nieuw is ontwikkeld. We zeiden het al, in Mandello hecht men veel waarde aan traditie – het motorblok is geïnspireerd door de oude Guzzi’s uit de jaren ’60 van de vorige eeuw, en dus stond op voorhand vast dat vloeistofkoeling uitgesloten was. Dat de nieuwe Twin desondanks aan Euro 4 voldoet is te danken aan geavanceerde thermodynamica in de cilinderkop en een compleet nieuw smeersysteem. Het 850cc V-Twin met twee kleppen per cilinder haalt z’n cilinderinhoud uit een boring x slag van 84 x 77mm en heeft een centraal Marelli injectiesysteem. H 
Personaliseren is het toverwoord in de retro-klassieke cultuur, en dus heeft Guzzi een onderdelen catalogus met maar liefst 60 items om de V9 aan te kleden
 
 
 
et blok wordt opgegeven voor een maximaal koppel van 62 Nm bij 3.000 toeren en een topvermogen van 55 pk bij 6.250 toeren per minuut, waarbij de koppelkromme over de hele linie haast een vlakke lijn is. En dat voel je, de V9 is vanaf lage toeren enorm soepel en is daardoor in derde versnelling heerlijk door dorpjes te rijden. Het enige waar je in het begin aan moet wennen is het kantelmoment van het motorblok, maar daarna rijdt de V9 heerlijk relaxt. Een andere grote verbetering is de nieuwe koppeling, die niet alleen veel lichter te bedienen is, maar ook nog eens een eind heeft gemaakt aan de traditionele klak als vanuit z’n vrij de eerste versnelling wordt geselecteerd.

Naast het motorblok is ook het rijwielgedeelte compleet nieuw, hier onderscheiden zich de V9 Roamer en V9 Bobber. De in het Centro Stile Piaggio Group ontwikkelde V9 Roamer (met input van het in Pasadena gevestigde Piaggio Advanced Design Center) is volgens Guzzi de Italiaanse Custom motor voor de bewoners van de wereld en kenmerkt zich door veel chroom en comfort en heeft een 19” voorwiel, terwijl de V9 Bobber met z’n 16” voorwiel met dikke 130/90 voorband een moderne interpretatie is van de Bobbers in de Verenigde Staten na de tweede wereldoorlog. Daarnaast heeft de Roamer een verchroomd hoog stuur, waar de Bobber van een matzwart recht stuur is voorzien. Marco Lambri, hoofd van de styling department, benadrukt dat de V9 een échte motor is die van ijzer en aluminium is gemaakt. Het frame, de tank en de spatborden zijn van staal, de voetsteunen en veel onderdelen uit het accessoirepakket zijn van aluminium gemaakt. Beide modellen worden opgegeven voor een rijklaargewicht van 199 kilo en dat is voor een retro klassieker nog helemaal niet verkeerd. Sterker, Moto Guzzi claimt dat de V9 de lichtste motor in z’n klasse is.

V9 Roamer

We beginnen de dag op de V9 Roamer, waarvoor een prachtige route langs het Comomeer en in de bergen is uitgezet. De eerste indruk is erg positief, het zadel is met 785mm lekker laag geplaatst waardoor ik met gemak beide voeten plat op de grond krijg en het stuur ligt lekker in de hand, waardoor een relaxte zithouding is ontstaan. De voetsteunen zijn iets naar voren geplaatst, wIk zou zweren dat hier verleden jaar nog een V7 reedat in eerste instantie ietwat vreemd aanvoelt, maar we zijn Mandello nog niet uit of ik weet niet beter meer. Vanuit het zadel heb je zicht op de nieuwe tellerunit, die uit een enkele ronde klok met klein ingebouwd digitaal display bestaat. De witte tellerplaat licht in het donker fraai rood op en de informatie in het digitale display is erg uitgebreid (een versnellingsindicator is prominent in beeld en naast twee tripmeters zijn ook verbruiksindicatoren voorzien), maar persoonlijk vind ik het jammer dat – in tegenstelling tot de V7 – een toerenteller ontbreekt. De V9 kan echter wel aan de Guzzi app worden gekoppeld, waaruit veel informatie – waaronder actueel koppel en vermogen, hellingshoek, g-krachten en toerental – kan worden afgelezen.

Het deel van de rit door de dorpjes langs het Comomeer valt op hoe gemakkelijk en relaxt de Roamer bij lage snelheid rijdt, veel relaxter dan de nieuwe Bonneville in Road modus waar ik een week geleden in Portugal op reed. Uit de twee uitlaten klinkt een bescheiden, maar wel heel herkenbaar Guzzi gepruttel. Zoals elke Guzzi trilt het motorblok heerlijk tussen je benen – wat door Guzzisti als karakter wordt bestempeld en eigenlijk ook helemaal niet irritant is. Hierdoor is het zicht in de spiegels soms erg bewogen, maar persoonlijk vond ik irritanter dat de op het beugeltje van de remhendel gemonteerde rechterspiegel net te ver achterover stond, wat vooral een fraai zicht op het asfalt opleverde. De oude van Aprilia oWat vinden jullie van m'n zakdoekje? Kleedt wel af he?vergenomen armaturen hebben het veld geruimd voor aluminium behuizingen met ergonomisch doordachte knopjes, waardoor het menu of de instelbare tractiecontrole intuïtief kan worden aangepast.

Zo heerlijk als de Roamer door dorpjes te tokkelen is, zo voorspelbaar is ook het stuurgedrag op de nog deels besneeuwde bergweg. De fiets stuurt erg voorspelbaar en geeft veel vertrouwen, waardoor al snel links en rechts de voetsteun over het asfalt schraapt. Enkel de remmen hadden wat mij betreft wat feller mogen zijn, nu zijn ze vooral op een relaxte rijstijl afgestemd. De souplesse van het motorblok is ook in de bergen een enorm pluspunt: als een haarspeldbocht in tweede versnelling wordt ingestuurd wordt dat niet afgestraft. Sterker: een ruime haarspeldbocht lukte zelfs in z’n drie zonder dat de 850cc V-Twin over z’n nek ging.

V9 Bobber

De Bobber daarentegen is een heel ander verhaal. Voor wat de styling betreft had de fiets absoluut mijn voorkeur, zowel de matzwarte uitvoering met gele accenten als de matgrijze met rode accenten en ook de net die tikkie actievere zithouding sprak mij meer aan, mWaarom het een Bobber heet? Beeld je het geluid in deze bocht in...aar de weliswaar cool uitziende bolle voorband heeft wel een negatieve invloed op de stuureigenschappen gehad. Als ik in de tunnel net buiten Mandello met dezelfde snelheid als de Roamer een lange rechtse bocht instuur slaat me de schrik haast om het hart: de motor wil alleen maar rechtdoor, waardoor ik mijn gewicht – ik weet, daar heb ik meer dan genoeg van – en de hefboomwerking van het brede stuur in de strijd moet gooien om de bocht tot een goed einde te maken. En dat is niet vreemd, per slot van rekening ben je wat formaat betreft met twee achterbanden aan het rijden.

Doordat ik met de Bobber veel meer aan het sturen ben raken de voetsteunen nog eerder aan de grond, maar schraapgeluiden zijn we nooit vies van geweest. Waar lange bochten op snelheid een aardige uitdaging zijn stuurt de Bobber op het korte werk, zoals rotondes of links/rechts afslaan, juist heel erg licht, waardoor het rijden in de dorpse omgeving nog helemaal niet zo tegenvalt. Wel worden de klappen veel harder doorgegeven, wat me doet vermoeden dat de Bobber stuggere achterveren heeft, maar project manager Luca Balduino weet me te vertellen dat deze bij beide modellen identiek zijn. Het enige verschil in comfort zit ‘m in het dunnere zadel, dat minder in staat is klappen op te vangen. Trouwens, over verkeerd interpreteren gesproken: na van de Roamer op de Bobber te zijn overgestapt zZit ie in Italië, op een Guzzi, op zulke wegen, in zo'n regio, nóg zeuren...ou ik zweren dat de positie van de voetsteunen anders (verder naar achteren bij de Bobber) is, maar die positie blijkt exact hetzelfde te zijn. Het gevoel ontstaat puur door het andere stuur.

Als in de bergen het tempo wordt opgevoerd valt het me op dat het stuurgedrag van de Bobber beter wordt. De motor blijft nog steeds wat lastig te voorspellen, maar hoe meer ik aan de fiets wen, hoe harder dat ik er de hoek mee om kom. Zo hard, dat ik tegen het eind strak in het achterwiel van onze op een V7 racer rijdende Italiaanse voorrijder blijf. Ik betrap me er zelfs op dat het steeds leuker wordt, als een uitdaging om met een fiets die niet intuïtief stuurt toch hard de hoek om te gaan.

Conclusie

Met de komst van de V9 Roamer en V9 Bobber heeft Moto Guzzi haar modellijn van retro-klassieke motoren verder uitgebreid. De compleet nieuw ontwikkelde fietsen moeten niet als ‘grotere broer’ van de huidige V7, maar als verbreding van het huidige V7 platform worden gezien en hebben Bbeide modellen hebben duidelijk hun eigen gezicht. Voor wat de looks betreft ging mijn voorkeur uit naar de V9 Bobber met z'n stoere, matzwarte uitstraling en bolle voorband. Vanwege die bolle voorband zal je echt moeten wennen aan het stuurgedrag, waardoor wat rijden betreft mijn voorkeur duidelijk naar de mooi neutraal sturende en intuïtieve V9 Roamer ging. 

Technische gegevens