Test: Harley-Davidson Low Rider S

Door: Ed Smits

Gestript tot de essentie

Tot de essentie gestript en voorzien van het Screamin’ Eagle Twin Cam 110 motorblok, dát is in een notendop de Low Rider S, begin dit jaar door Harley-Davidson geïntroduceerd als derde model van een nieuwe S series, naast de Softail Slim S en Fat Boy S. Omdat er vanuit de markt de vraag was ontstaan naar agressieve -badass- motoren met vette performance, zoals de legendarische FX(R)S modellen. Tenminste, aldus Harley-Davidson in de summiere persinformatie van de Low Rider S. I'm a poor lonesome cowboy... oh nee, andere filmNu willen we direct aannemen dat er een behoefte was aan hete-peper Harley-Davidsons, maar om vervolgens de badass motherf#cker attitude van deze – ik weet, ik strooi met superlatieven alsof het pepernoten zijn – waanzinnig vette Low Rider S in een adem te noemen met de oorspronkelijke FXR modellen, legendarisch of niet, gaat mij toch echt een brug te ver. Waar de tot de essentie gestripte Low Rider S de set van Sons of Anarchie zeker niet zou misstaan past de Low Rider zonder S veel meer in dat plaatje van die ‘man-met-midlife-crisis-die-zo-nodig-een-Harley-moet’. Sterker, had Harley-Davidson de motor anders genoemd, dan had je waarschijnlijk nooit de link met de gewone Low Rider gezien.

Naarmate ik me meer in de materie ga verdiepen blijkt dat er toch meer overeenkomsten zijn dan ik in eerste instantie had verwacht. Daarvoor moeten we terug gaan in de tijd, naar het jaar 1977 om exact te zijn toen de FXS Low Rider door Harley-Davidson tijdens de Daytona Bike Week werd gepresenteerd. De FXS Low Rider was met z’n langere voorvork en korte achtershock, die de fiets een ontzettend lage zit van slechts 660 mm gaf, de eerste Factory Custom uit Milwaukee. Tel daar het brede drag-style stuur, de schuin afgesneden twee-in-een uitlaat en de aluminium gietwielen – Harley was wat dat aangaat behoorlijk vooruitstrevend – bij op en het succes van de Low Rider is meteen verklaard. De Low Rider was voor Harley-Davidson een schot in de roos, hij was compleet anders dan alles op de markt en dankzij z’n lage zit ontzettend toegankelijk.
Klassiek met een vleugje modern. Het flyscreen houdt de vliegen uit je mond

Harley doet het al decennia op z'n eigen manier en eigenlijk is het geeneens zo verkeerd. Knippers schakelen trouwens automatisch uit, daar kan de rest een voorbeeld aan nemen

Hoezo minimalisme? Het achterlicht zit in de knippers verwerkt. De tankmeter is erg pessimistisch, of de tank is 6 liter te groot, net hoe je het bekijkt. Met een verbruik van 1:17 kom je in theorie ruim 300 kilometer ver, maar ga je af op de meter dan sta je na 200 kn al weer bij de pomp Kleine motorrijders gingen massaal voor de Low Rider. In thuisland Amerika, maar voornamelijk in Europa zorgde de Low Rider voor een aardverschuiving in de motorwereld, hoewel daar wel een keerzijde aan zat. De Low Rider was ontwikkeld voor de Amerikaanse 55 mph (80 km/u) snelheidslimiet, waar de snelheid in Europa op 130-140 km/u lag. En daar waren die motoren niet zo van gecharmeerd, met alle problematiek – met name olieverbruik – tot gevolg.

Het is dus niet zozeer de badass motherf#cker houding, maar het feit dat ‘ie anders is dan al het andere op de markt, wat de Low Rider S gemeen heeft met de allereerste FXS Low Rider. Want laten we eerlijk wezen, de allereerste FXS Low Rider mag voor z’n tijd uniek zijn geweest en hele volksstammen hebben aangesproken die ‘m supervet vonden, een low performance chopper met bananenzit trekt anno 2016 echt geen volle zalen meer. En daarmee hebben we meteen de twee grootste verschillen te pakken; het uiterlijk en de performance. Waar de Low Rider S wordt aangedreven door het 110 ci  (109,9 ci / 1.801 cc om precies te zijn) motorblok van de CVO modellen in z’n krachtigste vorm met maar liefst 156 Nm koppel bij 3.500 toeren per minuut had Harley de 1977 Low Rider voorzien van het 74 ci / 1.200 cc (73,59 ci / 1.206 cc exact) Shovelhead motorblok dat goed was voor 58 pk bij 5.150 toeren per minuut, terwijl op dat moment in andere modellen al het 65 pk sterke 80 ci / 1.340 cc (81,69 ci / 1.337 cc exact) motorblok werd gebruikt. De allereerste FXS Low Rider Harley zorgde in 1977 voor een aardverschuiving wat de ontwikkeling van motoren betrof en als het aan de Amerikanen ligt gaat de geschiedenis zich herhalen met de Low Rider S.

Screamin' Eagle

Je zou het misschien niet denken (los van z’n naam die z’n achtergrond direct verraadt), maar de Low Rider S is afgeleid van de huidige Low Rider die sinds 2014 na vijf jaar afwezigheid weer deel uitmaakt van de Harley-Davidson Dyna familie en die op zijn beurt weer compleet anders was dan de Low Rider daarvoor die in 2009 uit productie werd genomen. Waar de 2009 Low Rider meer chopper dan cruiser was, kon de 2014 versie dankzij z’n vlakkere drag-type stuur al meer als badass boulevard cruiser worden gezien. Sinterklaas is vroeg dit jaarBij de 2016 Low Rider S is Harley-Davidson nog een stap verder gegaan door enerzijds de motor nog meerte strippen tot de essentie van motorrijden (veel verder strippen dan dit lijkt ons haast onmogelijk) en anderzijds alles wat bij de gewone Low Rider chroom is – en dat is bij Harley’s in het algemeen normaal gesproken best veel – te vervangen door mat- en hoogglanszwart, geaccentueerd door een goudkleurige striping, een goudkleurige logo op de tank en goudkleurige wielen. En dan is er zoals gezegd dat Screamin’ Eagle Twin Cam 110 motorblok, dat dankzij een Heavy Breather performance luchtfilter en Fat Bob style 2-in-2 uitlaatsysteem de boeken in is gegaan als de sterkste Harley-Davidson ooit. Natuurlijk, strikt genomen is de V-Rod Muscle 123 pk bij 8.250 toeren per minuut wat topvermogen betreft sterker, maar a) dat is een door Porsche ontwikkeld 60° V-Twin nep-Harley blok en b) dat blok heeft 1.250cc blok heeft maar 115 Nm aan koppel.

Het 156 Nm sterke koppel dat de Low Rider S al bij het belachelijk lage toerental van net 3.500 toeren per minuut naar het achterwiel overbrengt is op z’n zachtst gezegd nogal indrukwekkend. En dan druk ik me nog voorzichtig uit, hoe meer ik de Low Rider S op z’n staart trap, hoe groter de glimlach in m’n helm. Vergeet de V-Rod, vergeet zelfs de Ducati XDiavel, de enorme klappen die uit deze 1.801 cc Het is dat 'ie m'n broertje is, anders was ik 'm nu allang gepeerdV-Twin komen zijn ongekend.  Hebben die stomme Amerikanen toch weer gelijk, dat er niets boven cilinderinhoud gaat. Hoe de fiets zich werkelijk houdt ten opzichte van de V-Rod en de XDiavel, daarvoor zouden ze tegenover elkaar op de dragstrip moeten staan (hebben wij weer een legitiem excuus en onder het motto ‘nu we toch bezig zijn’ nemen we dan meteen de Suzuki Intruder M1800RZ mee), maar ik kan nu al zeggen welke fiets de meeste beleving geeft, dat is met afstand deze Low Rider S. Omdat het een Harley-Davidson in hart en nieren is en omdat muscle-bikes, muscle-cars en dragracen Amerikanen in de genen zit.

Echte motoren

“Zo, laten ze jou tegenwoordig échte motoren testen,” grapt m’n broer als ik hem met een bezoek op de Low Rider S verras. Nu heeft hij wat motoren betreft altijd al een andere smaak dan ik gehad, van jongs af aan zat bij hem de voorliefde voor dat Amerikaanse merk uit Milwaukee er al dik in. Waar zijn motorcarrière met een CB750F begon, om na enkele jaren GL1200 Gold Wing begin jaren ‘90 zijn allereerste Harley-Davidson Softail Heritage Classic te kopen, stroomde er in die tijd groen bloed door m’n aderen en kon het voor mij nooit sportief genoeg zijn. Toch zijn we nu allebei razend enthousiast, ik omdat ik inmiddels verslaafd ben geraakt aan het badass motherf#cker karakter van de Low Rider S en hij omdat ‘ie zo’n übervette uitstraling heeft. Om meteen helm, jas en Ik zie me hiermee wel naar de Algarve knallen, alleen... hoe leg ik dat thuis uit?laarzen tevoorschijn te toveren en er met de Low Rider S vandoor te gaan.

“Wat een supergaaf ding,” is z’n eerste reactie als ‘ie na ruim een uur weer terug is gekeerd. “Je hebt geen woord teveel gezegd, dit is met recht een badass motherf#cker. De power is ongekend, net als de remmen trouwens. Heel anders dan de Harley’s die ik heb gehad, waar de remkracht werd bepaald door de kracht waarmee je de laarzen tegen het asfalt drukte. En dan het geluid, hij is weliswaar stiller dan mijn oude Harley’s, maar daar had ik ook open pijpen onder geschroefd en dat is eigenlijk geen eerlijk vergelijk. Bovendien, als ik eerlijk ben, is dit veel beter. Hij klinkt nog steeds onmiskenbaar als een echte Harley, maar dan op een minder asociale manier. Eerlijk gezegd werd ik als ik de hele dag op de motor zat, zoals tijdens onze vakanties naar Portugal en Tsjechië, soms best wel gek van die herrie.”

Puur verslavend

Peter excuseert zich voor het feit dat ‘ie zo lang is weggeweest, maar dat begrijp ik maar al te goed. De Low Rider S is zo verslavend dat je verdomd sterk in je schoenen moet staan om dat te kunnen weerstaan. Dit is motorrijden op z’n puurst, verpakt in een styling die übercool is en aangedreven door een motorblok dat de term oerknal opnieuw heeft gedefinieerd. Het enige wat de Low Rider Zouden ze 't thuis erg vinden als dit in plaats van het zwembad in de tuin komt?S bij een stoplichtsprint de das om zou kunnen doen is de korte gearing, ten opzichte van de eerder genoemde V-Rod en XDiavel maakt de Low Rider S veel minder toeren waardoor je sneller dan je denkt in de begrenzer zit en dientengevolge het vermogen als een plumpudding in elkaar zakt. Daar staat tegenover dat de versnellingsbak perfect te schakelen is. Terwijl je dat in eerste instantie niet verwacht: de eerste versnelling selecteren gaat gepaard met Harley’s bekende klak die drie straten verderop te horen is, maar buiten dat schakelt de bak erg  precies, zo precies dat ondanks de langere schakelwegen je  probleemloos zonder koppeling kunt op- en terugschakelen. Ik ken veel Japanse en Europese versnellingsbakken die dat deze Harley-Davidson niet nadoen.

Precies dát is wat Harley-Davidson ontzettend goed voor elkaar heeft. Qua styling en emotie lijkt de huidige line-up als twee druppels water op hun allereerste edities van ergens vorige eeuw, terwijl ze wat techniek betreft echt van deze tijd zijn. Als geen ander heeft Harley-Davidson z’n erfgoed goed weten te bewaren. Kijk alleen al naar de manier waarop deze Low Rider S tot leven komt: een druk op de startknop wordt gevolgd door een eerste klak, vervolgens een halve seconde niets en dan ineens de chewchewchew waarna het Screamin’ Eagle Twin Cam 110 motorblok tot leven komt. Net als Peters Heritage Classic 25 jaar geleden.  En wat onderhuidse techniek betreft: deze Low Rider S heeft – net als bijna alle Harley’s de afgelopen 25 jaar – automatisch uitschakelende knipperlichten, wat in de rest van de motorwereld nog maar mondjesmaat wordt toegepast.
Euro4 killing voor geluid? Niet wat Harley-Davidson betreft

De joekel van luchtinlaat heb je met je been minder last van dan je zou denken. 

Ja, hij heeft achtervering, maar verwacht daarvan geen wonderen, daarvoor is de veerweg te kort. Hakken aan de grond voor een kortere veerweg is anno 2016 niet meer nodig, de Low Rider S remt als de brandweer
Net als dat Harley-Davidson al een behoorlijke tijd ‘Keyless ride’ kent, waar ook deze Low Rider S mee is uitgerust. De afstandsbediening van het alarm bepaalt of de motor door middel van de schakelaar op het stuur op contact kan worden gezet. Een ander elektronisch snufje waarvan de Low Rider S is voorzien is cruise control, dat heel subtiel in de armatuur links op het stuur is verwerkt.

De indrukwekkende dragstrip sprint waarmee de Low Rider S bij het verkeerslicht uit de startblokken schiet heeft tot gevolg dat je al snel veel harder rijdt dan wat je van een Harley-Davidson verwachten zou. Nog sneller dan je online het recept voor rabarbersoep hebt opgezocht heeft de op de tank gemonteerde analoge snelheidsmeter 180 km/u aangetikt. En dan is het einde nog geeneens in zicht. Net zo verslavend als de stoplichtsprint is de rollende acceleratie, ongeacht de snelheid en ongeacht de versnelling schiet de Low Rider S als een Scud-raket vandoor. De zit past ook perfect in dat beeld: het zadel zit met 685 mm heerlijk laag waardoor ik beide voeten met gemak plat op de grond zet en dankzij de vorm zit je ook nog eens lekker opgesloten, wat voor een gedegen sprint essentieel is. Tel daar het brede stuur bij op en je snapt meteen waarom die gast op z’n Low Rider S te allen tijde meteen in de aanval kan gaan. Vast niet, denk eerder dat ik de afstandsbediening goed zal moeten verstoppen, voor ik het weet zijn ze d'r zelf een blokkie mee omFlitsend sturen is de Low Rider S vreemd, maar had je anders verwacht  van een motor met een wielbasis van 1.630 mm, balhoofdhoek van 30,5°, 128 mm naloop en een rijklaargewicht van 305 kilo? Daarbij, eenmaal aan het lome stuurkarakter gewend valt er nog goed mee te leven. Zeker weten dat je op je lokale circuit de nodige supersport rijders zult frustreren, hoewel je dat wel de nodige voetsteunen kost. Grondspeling is misschien niet z’n sterkste punt, maar ook dat is de Low Rider S wel vergeven, net als al z’n andere onvolkomenheden. Bovendien, hoe duur kan zo'n setje voetsteunen zijn? Stel je slijt een set per jaar, dan heb je best veel lol voor je geld gehad. Toch? Om nog maar te zwijgen over het feit dat 'ie amper afschrijft. "Ik schreef in 5 jaar tijd net zoveel af als de anderen van de motorclub met hun Japanse fietsen in 1 jaar," aldus m'n wijze broer. Dat was begin jaren '90 zo en dat is nog steeds.

Conclusie

Bijna 40 jaar geleden schreef Harley-Davidson geschiedenis met de allereerste FXS Low Rider, een motor die de geschiedenis van het Amerikaanse merk voorgoed veranderde, en als het aan Harley ligt zeggen we over 40 jaar exact hetzelfde over deze Low Rider S. Hebben hebben hebben...Of Harley gelijk heeft zal de toekomst uitwijzen, maar de motor heeft in ieder geval ons de juiste snaar al geraakt. De übervette uitstraling met badass motherf#cker attitude werkt zo verslavend dat alle tekortkomingen onbelangrijk zijn.

Strikt genomen stuurt de fiets als een mastodont, trilt ‘ie nog harder dan de trilplaat waarmee de straat is beklinkerd, is de hoeveelheid bagage voor een weekendje weg beperkt tot de inhoud van je rugzak, nodigt de zithouding nou niet bepaald uit om lange afstanden te doen en wordt je rechterbeen ondanks het hitteschild na een tijdje best warm van de achterste uitlaatbocht, maar het is wél de motor waarmee ik meteen naar Gibraltar zou gaan. Omdat rijden met de Low Rider S nog een écht avontuur is en omdat hoe meer je moet afzien, hoe mooier het verhaal. De wereld rond op een GS kan iedereen, doe het op een Low Rider S en je hebt niet alleen iets gedaan wat niemand je nadoet, maar je hebt zeker te weten ook het mooiste avontuur beleefd.

Badass motherf#cker, wat een vet koppel, klassieke oeroude Harley kenmerken vermengd met moderne onderhuidse techniek

We mochten ‘m niet houden, grondspeling, rechterbeen wordt best warm

Technische gegevens