Test: Ducati Scrambler Sixty2

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Milagro

Feel good

Nu moet ik ze toch echt allemaal gehad hebben. Bij het vierhonderdachtendertigste rode licht begin ik me toch licht te ergeren aan deze stad en vooral het feit dat er kennelijk niemand ooit gehoord lijkt te hebben van een groene golf. Eindeloos wegrijden en weer stoppen, daar wordt niemand vrolijk van. Waarom zoveel mensen het dan nog steeds dagelijks doen hier is me een raadsel. IIk ben zo cool....nmiddels begint ook het luchtgekoelde blok z’n bekendste charmes ook steeds duidelijker kenbaar te maken en zou ik willen dat ik nog een iets luchtiger kevlar spijkerbroek had aangetrokken. Dan kan de warmteproductie van deze Sixty2 wel minder zijn dan die van een grotere motor die er harder voor werkt, het is onvermijdelijk. En dat gecombineerd met hangende warmte in de binnenstad en het gebrek aan rijwind is gegarandeerd een beproeving van iemands geduld. Laat het alsjeblieft snel ‘vanmiddag’ worden, dan kunnen we tenminste de stad uit.

En toch had ik me hier al veel sneller aan gestoord als ik ergens anders op had gezeten. Onvermijdelijk als deze pijnpuntjes zijn, het gaat opvallend goed met dit ding. Kunnen we niet gewoon aan het strand blijven? Met de Sixty2 is het altijd zomer, lijkt het. De oranje kleur, de zithouding, de uitstraling, je krijgt er een smile van. Als je een motor als ‘feel good’ machine zou kunnen bestempelen, dan komt deze jongen er knap dichtbij. Juist door z’n ombezorgdheid: wat je ook doet, de Duc geeft geen krimp en laat alles toe.

Om dat toe te lichten: dat is een compliment. Alsof je Jamaica op twee wielen zet, zo goedmoedig is de Scrambler gebouwd en zo makkelijk kun je er mee rijden. Natuurlijk is het ‘slechts’ 41 pk en natuurlijk breek je daar geen potten mee, maar daar gaat het juist om, deze fiets is juist niet gemaakt om potten mee te breken.

Dat gedoe over Zen enzo maakt je wel slaperig, of had ik vannacht toch iets eerder m'n nest in moeten gaan?

Neem alleen al het feit dat Ducati het een goed idee vond om naast de Scrambler, toch sowieso al de meest laid back machine uit de Bolognese fabriekshallen, een nóg laagdrempeliger model neer te zetten. Dat is een voor de Sixty2 een heel belangrijke kreet, het moest vooral zo makkelijk mogelijk zijn. Juist voor degene die er niet om malen hoeveel power je hebt, maar waarvoor gebruiksgemak voorop staat. V 
Heel veel herkenbare Scramblerkenmerken. Dat kan ook wel klopen, het is immers ook een Scrambler
 Stalen achterbrug, maar wel in banaanstijl. ok de riemcoverz en uitlaat zijn net anders, maar zeg nou zelf, anders hoeft niet slechter te zijn, toch?
 
Detail: de inscriptie op de tankdop is toch weer andersoor degene die de motor gebruiken om van plek naar plek te komen, eerder mét scharrel dan zonder. En we weten allemaal, niets is zo gegarandeerd fout voor je opbloeiende relatie als haantjesgedrag en bokkende motoren. Dus is de Sixty2 nog soepeler, nog smeuïger en nog lichter bedienbaar dan z’n grote evenknie.

En dat hebben ze nog op een slimme manier gedaan ook. Om de motor nog wat lager in de markt te zetten (dat is wat anders dan goedkoper te maken) is men heel slim te werk gegaan. Dus is er geen nieuw blok ontwikkeld, maar zijn precies dezelfde componenten als voor de grote versie gebruikt. Alleen zijn de draai- en freesmachines anders ingesteld, zodat we nu uitkomen op een boring van 72mm en een slag van een heel lieve 45mm. Maar dat is nog niet eens alles, als we ons herinneren maakt Ducati al enkele jaren goede sier met het Testastretta 11gradenblok, wat is ontwikkeld voor extra souplesse bij lage toeren. Die elf graden (de klepoverlap) zijn nu zelfs gegroeid naar dertien, met alle gevolgen van dien. ESerieus, dit zijn gewoon collega's. Lifestyle he, dan krijg je dat. Zij hebben wél zonnebrillen..r zijn nog meer trucjes toegepast: veel onderdelen zijn uiteraard hetzelfde, maar de tank is bijvoorbeeld net iets anders. Verdwenen zijn de losse zijpanelen, daarvoor in de plaats is de tank nu uit één stuk. Maar tegelijkertijd wel stiekem een halve liter groter. En mocht je nou denken dat dit een budgetoplossing is, het is dezelfde tank als de Flat Track Pro, het duurste model Scrambler, siert. Daarna zijn er wel enkele kostentechnische veranderingen doorgevoerd, zoals de achterbrug, de voorvork en de remmen. Het achterwiel draait nu in een stalen kokerprofiel in plaats van gegoten aluminium en aan de voorzijde zijn we de upside down en radiale vierzuiger kwijt ten faveure van wat vriendelijker geprijsde onderdelen. Als het niet uit de lengte komt, moet het uiteindelijk toch uit de breedte. En het staat de werking niet in de weg, zoals we later wel zullen merken.

Keihard relaxen

In de tussentijd zijn wij aangekomen bij het skatepark voor een kleine fotosessie. Niet geheel toevallig ligt dat park vlak aan het strand, waardoor een lichte zeebries de palmbomen zachtjes heen en weer laat wiegen. Achteloos leunend tegen de motor krijgen we langzaamaan een idee waar de motor over gaat. Dit is zo keihard relaxen , daar word je vanzelf mild en heel blij van. Het is niet vreemd dat Ducati hier zoveel nadruk op legt, want naast de prestaties gaat het vooral om de look en de vibe. Sorry, maar het is moeilijk anders te omschrijven. KIk zal verdorie nog eens een bril zonder UV protectie meenemenomen we ook op het idee erachter: de Sixty2 heet zo omdat niet alleen 1962 het jaar was waarin Ducati de eerste Scrambler aan de wereld toonde, maar ook de hele scene eromheen, het popart, de Warhols en Lichtensteins, maar ook de roerige tijden van rock en roll met Elvis en Marilyn, de explosie van het surfen, de uitvinding van skateboarden, noem maar op. Dit is ook direct te zien aan de beschikbare kleuren van de motor en het logo op de tank. Die vier sterren staan niet alleen voor de cilinderinhoud, maar ook voor een gebruik uit de BMX scene. En dat allemaal sluit verder naadloos aan bij het idee wat de Scrambler al gaf. Het Land of Joy, maar dan nog ietsje dieper in het verleden. Daar horen natuurlijk ook accessoires bij en dan zit je bij de Scrambler opnieuw helemaal goed. Wil je je bike pimpen of jezelf, er is amper nog een grens te bepalen wat wat is. Of je nou een spijkerbroek, geruit shirt, pet of t-shirt wilt, of een bijpassende helm in retrokleuren ‘made by Bell’, of gaat voor de absolute top aan accessoires: het skateboardrek, het is er allemaal. En vergeet niet dat alles wat er al was voor de Scrambler ook moeiteloos op de Sixtty2 past en vice versa.

Met zoveel sfeer en goede luim zouden we het liefst direct van het board op de motor willen stappen, maar voor de zekerheid wisselen we korte broek en slippers toch maar voor wat stevigers. Dat hoeft gelukkig allemaal niet lelijk meer te zijn en dus blijven we nog enigszins in stijl. Tijd om te rijden! En met het indrukken van de startknop merken we al gauw: dit is een Ducati als geen ander. In die zin dat het nog maar amper lijkt op een Ducati zoals we die kennen. EHeel hippe stad ja, dat Barcelona. Dat zie je meteenn daar hebben we al de eerste denkfout: je zou ‘m niet moeten vergelijken met een ander model. Niet alleen omdat je dan het verkeerde beeld krijgt, maar ook omdat je dan de doelgroep niet begrijpt. De beoogde nieuwe Sixty2-rijder heeft namelijk hetzij geen enkele ervaring met andere motoren, hetzij toch zeker niet met Ducati’s. Daar is ie niet voor bedoeld. En dan is het dus ook alleen maar mooi dat de motor niet trilt en soepeler loopt dan een otter in een bergbeek. Letterlijk niet te vergelijken en het is bijna wonderlijk dat dit mechanisch toch bijna hetzelfde is als de 800cc van de gewone Scrambler.

Gasrespons? Zachter dan een paar babybilletjes. Schakelen? Als vanzelf. Koppelen gaat licht als Paturain en het is niet vreemd meer je in te beelden dat alle inbeelding en strandpraat van eerder echt waar lijkt te worden. En dan is er nog het rijden. Daarbij doet de Sixty2 niet veel onder voor z’n familie en dat is niet gNou heb ik onlangs nog een flat track cursus gevolgd... zou dat nou ook hiermee....?ek, qua afmetingen en verhoudingen is het zowat dezelfde motor. Alleen nu die verkeerslichten nog.

Als we eenmaal eindelijk de stad achter ons laten is er weinig nodig om ons direct in heuvelachtig gebied te begeven. En dat is precies wat we nodig hadden, een stuk weg waar we enkele kilometers achtereen onafgebroken kunnen rijden. En wat voor weg; ik kan me herinneren dat ik hier een jaar geleden met de KTM Freeride nog was, maar toen leek de weg nog een stuk ruimer. Of nu lijkt ie krapper, dat kan ook. Dat ligt zelfs wat meer voor de hand, ik durf te beweren dat het tempo nu toch echt een stuk hoger ligt. En dat voor een motor met meer omvang, meer kilo’s en nog steeds “maar” die 41 pk. Oftewel, wat maakt dat nou uit, uiteindelijk? Zo lang je scherp oplet wanneer je welke versnelling gebruikt kun je hier nog prima rap mee rondrossen. Anders gezegd: hier leer je pas goed mee motorrijden! Bijgestaan door vering en remmen die prima tegen hun taak opgewassen zijn zit je nog super veel plezier te hebben ook. Krijg nou niks.

Conclusie

Het is duidelijk dat de Sixty2 niet is bedoeld voor de ervaren motorrijder. Het zal voor Ducatisti ook niet de voor de hand liggende keus zijn. Sterker, ikzelf verkeek me er ook op en zat me eerlijk te ergeren aan de machine. Maar toen besefte ik: dan bekijk je ‘m verkeerd. Het is niet zozeer een Duc die afgeknepen is, het is een supersoepele en heel laagdrempelige motor waar toevallig Ducati op staat. In deze categorie kun je wel meer motoren kopen, zelfs enkele volgens dezelfde filosofie. En waarschijnlijk kun je ook wel goedkopere vinden, maar uiteindelijk staat hier wel Ducati op en voor je eerste nieuwe motor klinkt dat heel lekker. 

Zo doen we dat. Eerste prijs, in de pocket. Nog vragen?

• Soepelste blok ooit, supertoegankelijk, eeuwige zomer
• Vergelijk 'm niet met andere Ducati's, ik woon niet in Californië

Technische gegevens