Vergelijk toermachines: Sleuren in Spanje

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

Dus wat doe je dan? Je bent met z’n drieën, dus je neemt drie motoren waarvan de maker zelf beweert dat ze ideaal zijn voor groottoerisme. Nooit bang voor een eerlijk Neerlands Hoops “Dat zullen we nog wel eens zien!” zorgen we voor voldoende bagage om mee te zeulen, goede luim (bij aanvang) en een totaal gebrek aan idee waar we nu weer aan begonnen zijn en maken hernieuwd kennis met ZZ-R 1400, GTR 1400 en Z1000SX, allen uit de mouw van Kawasaki. En om het avontuur nog een klein beetje extra cachet te geven, laten we de navigatie netjes in de koffer zitten die onderweg is naar Nederland. Weet iemand waar we heen moeten jongens?

Stevig potje toeren

Over herkenbaar plekje gesproken..

Nou zijn alle drie machines inderdaad wel in staat tot een stevig potje toeren, maar de vraag is oprecht welke motor dat nou het beste zou kunnen. Daarom hebben we niet alleen een flink aantal kilometers op de planning staan, maar ook wat andere ontberingen. Alleen maar over de snelweg rossen is niet echt spannend, dus zal er ook gestuurd moeten worden. En zoals gezegd ook aardig wat meegezeuld, voor zover mogelijk. Verwarming hebben we niet nodig, voldoende verkoeling des te liever. AToeren op een Kawa, dan denk je aan zoiets....llemaal geoorloofd, de meesten die met de motorfiets op vakantie gaan plegen dit toch echt in de zomermaanden te doen. Korte broek of overall? Zit je bijvoorbeeld prinsheerlijk op de GTR, dan is het wel te hopen dat je door de schuurdeur voor je giechel niet gewoon altijd en overal veel te veel uit de wind zit. Om maar wat te noemen. Gaat overigens direct al mis, behalve dus het missen van de zorgvuldig ingepakte navigatie is ook de ZZ-R voorzien van een zadelcover die met geen mogelijkheid los mee te nemen valt. Dus daarvoor doen we bij voorbaat alvast alsof: er zijn meerdere manieren waarop je bagage mee kunt nemen op zo’n ding, tot aan een kofferset aan toe. Echt waar, een kofferset. Die bij driehonderd kilometer per uur nog steeds blijft zitten. Of wacht, dat zal ‘ie bij gebruik van die koffers waarschijnlijk ook net niet meer halen. Probleem opgelost, of zoiets.

Behalve dat zijn we redelijk klaar voor avontuur: de motoren zijn er klaar voor, afgetankt, gepoetst, banden opgepompt, ketting gesmeerd, noem maar op. Dat moet toch zeker wel een paar dagen uit te houden zijn. Er zijn natuurlijk wel flinke verschillen; een GTR en ZZ-R delen weliswaar ruwweg hetzelfde motorblok, maar de rest eromheen is zo goed als volledig anders. En daarnaast, heb je dan nog de Z1000SX: kleiner, lichter en compacter. Je zou haast denken precies er tussen, een kruising tussen sportief rijden en toeren, zo’n beetje wat Kawasaki ooit gedacht heeft bij het uitvinden van het apparaat. Of toch niet? H..of misschien toch zo eentje....et is ook een eerlijke naked waar voor de gelegenheid een hoger stuur, stroomlijn en koffers op gehangen zijn. En daarbij is de SX inmiddels wezenlijk anders dan de Sugomi Z1000. Maar tegelijk heeft de motor wat details meegekregen die de kale fiets niet heeft: een verstelbare ruit en jawel, tractiecontrole. Wat dat betreft hebben we wel een overeenkomst te pakken, alle drie de machines zijn voorzien van dit vangnet, evenals ABS. Voor de rest is het technisch gezien van alles wat. Tweehonderd pk voor de ZZ-R, een elektrisch bediende ruit en handvatverwarming voor de GTR. Top.

De koffers van de SX komen bekend voor, dat zijn dezelfde als ook op de Versys 1000 zitten. En daarmee zijn ze dus precies even praktisch, want apart gevormd en niet groot. Probeer er geen helm in te proppen, dat gaat niet. Maar ja, een verschoning voor een paar dagen voor jou en je eventuele passagier moet lukken. Voor de rest is er nog wel een manier om wat achterop te binden en er is vast ook wel een topkoffer/rek uit de hoge hoed te toveren. Dat laatste geldt ook voor de GTR die evenmin is voorzien van meer dan de twee koffers, maar die zijn dan ook gelijk een flink stuk groter. Komt wel zo goed uit voor sommige van onze spullen.

...maar ze hebben ook nog deze!

Verschillende karakters

Qua uitrusting hebben we ook drie flink verschillende karakters. Is de GTR volbeladen met wat je maar zou wensen, zowel elektronisch als qua accessoires, is de SX bijna opvallend eenvoudig. Sowieso lijkt het haast alsof de 1000 gewoon heerlijk kaal en zonder opsmuk er bij staat, iets wat de andere twee toch een stuk minder uitstralen. Zelfs de ZZ-R, die toch een soort eenvoudig ‘you get what you see’ lijkt in dit gezelschap is onderhuids stiekem toch goed uitgerust met een set Akra uitlaten en belangrijker: Hyperprovering. En dan is er nog de boordcomputer waarop genoeg af te lezen en in te stellen is. Die deelt de motor dan weer met de GTR, die q 
De GTR, de koning, de overtreffende trap. Verzin het en het z\it er op... of tenminste bijna.

Je hebt dan ook aardig wat mee te slepen, maar de 1400cc viercilinder kan daar goed mee overweg
 
Elektrische ruit? Tuurlijk. Goeie koffers? Duh! Stel eens een slimme vraag...ua dashboard zo’n beetje hetzelfde te bieden heeft. Wat GTR en SX dan wel weer hebben en de ZZ-R niet is de bediening op het stuur; je zult bij de raketfiets nog ouderwets moeten reiken naar knopjes bij de teller. Maar dat doe je toch niet onderweg, dat is nergens voor nodig. In alle kilometers die we reden hebben we behalve de dagteller bij elke tankstop geen behoefte gehad ook maar iets te hoeven doen aan wat we te zien kregen. Of misschien is het uiteindelijk toch zo dat als iets er niet is, je het ook niet mist. Vroeger waren we ook dik tevreden zonder ABS of injectie, om maar iets te noemen. Ach, de goeie ouwe tijd….

Beginnend in een klein dorpje nabij Girona is het eerste stuk niet al te moeilijk. We hebben net een paar dagen in de regio afgelegd en hebben besloten de kust aan onze linkerhand te houden. Dus allereerst speren we de bekende route af richting Tossa de Mar, want dat ligt aan de kust én het dichtste bij. Balen dat we niet noordwaarts rijden, want het leukste stukje ligt die kant op. Maar Lloret lonkt, dus slaan we zuidwaarts af. Tegelijk met dit verhaal is Thomas aangewezen om een toeristisch onderzoek te doen naar de bekende badplaatsen, dus voorlopig hebben we nog stops genoeg.. Kunnen we ook voorzichtig beginnen en kijken of alle bagage die we zo professioneel op de buddy’s geknoopt hebben ook daadwerkelijk blijft zitten zoals we willen. Met de directeur op de ZZ-R begint het al direct om de komende dagen niet meer op te houden: ‘Ik vind die en die motor het beste omdat’…. Je moet ze de kost geven. Drie, vier dagen op reis is nog tot daar aan toe, maar met een handvol motoren waar een oordeel over geleverd moet worden in het midden, je zou het eens mee moeten maken. Sta je een keer in een badplaats van wereldfaam, praten ze over motóren…

Het begint pas echt als we alledrie op alle motoren gereden hebben. Dan barst het ‘ja maar’ los en denken we ieder voor zich dat we nog veel meer zullen moeten rijden om er uit te komen. Want we hebben niet alle motoren op hetzelfde stuk weg gereden dus ja, wat weet je er nou echt van? Tegen het eind van de dag durven we voor onszelf wel voorzichtig e 
Chef Topsnelheid is uiteraard de ZZ-R. Net zoveel tech als de GTR, maar in een iets explosievere verpakking

Zo'n motor waar je pas na drie keer tanken het idee krijgt net van huis te zijn
 
En oh ja, er was nog iets met goodies. Een paar maaren kleine conclusie te trekken, maar we hebben nog een poos te gaan. Het gekke is dat je bij zo’n rit zowel de positieve als de negatieve dingen in een ander perspectief gaat zien. De leuke eigenschappen vooral bij de motoren waar je niet op zit, de mindere bij de motor waar je wél op zit. het is bijna Hollands, zo ontevreden als je telkenmale bent over je ‘eigen’ machine. Aan de andere kant geeft dat wel iets om naar uit te kijken, want er is te allen tijde ook een ‘leukere’ motor waar je bij de volgende wissel op mag stappen. En ze hebben ook alle drie iets om naar uit te kijken: van het comfort van de GTR, via de power van de ZZ-R naar de wendbaarheid van de Z1000, het is altijd goed, er is altijd iets leuks.

De lichtvoetigheid van de Z1000 is genoeg om ‘m bij wegrijden even snel een wheelie te gunnen, met of zonder traction control. Zelfs zonder uit te zetten is een goede hups nog wel te doen. de ZZ-R wil er alleen maar aan sleuren, wat je dus laat uitkijken naar een stukje vrije baan. Daarbij komt het goed uit dat er geen bagage aan boord zit, dan kun je tenminste ook eens normaal, ongehinderd rijden. En de GTR, dat is helemaal feest. Hoe warmer het wordt, hoe fijner het is om alles precies te kunnen i 
En dan is er nog dummer drie. Wel knopjes aan boord die de anderen niet hebben, maar het dashboard werkt nog gewoon oldskool.

En toch, als je Ed zo ziet gaan, wat kan jou die knopjes nog schelen? Tussen het tanken door dan.
 
Zadel verstelbaar, top. Twee pakjes sigaretten kunnen ook nog wel meenstellen zoals je wilt waardoor je je mouwen kunt openhouden, je vizier ongestraft op een kier kunt zetten en desnoods ook de rits van je jas een stuk minder hoog te sluiten. Sowieso rijdt de GTR als vanzelf en zit koninklijk, dus wat is er nou niet leuk te vinden?

Nou, die nádelen van zojuist, weet je nog? Na verloop van tijd is ook wel duidelijk dat de spijkerbroek zelf de nodige irritaties opwekt, maar nog niet zo erg als de kleine, steeds gróter wordende irritaties. Na meerdere dagen motorrijden wordt het zitvlak toch wat gevoeliger en dat breekt voornamelijk de Z1000SX op. Het zadel hiervan is weliswaar comfortabel, maar zo gevormd dat na verloop van tijd geen enkele positie meer echt lekker zit. Steeds vaker en steeds langer kiest de Z1000piloot voor een stukkie staan om z’n edele delen wat te ontlasten en een beetje door te waaien. Daar is het stuur dan wel weer prima voor, zoiets wil je op de ZZ-R niet proberen. Daar over gesproken, die breekt onze rijder met schouderblessure dan op zijn beurt weer als eerste op. Dat valt nog binnen de perken, maar doordat we –soms lange tijd achtereen- niet op ZZR-snelheid vliegen beginnen de polsen uiteindelijk ook te klagen. En de GTR? Dat is nou eenmaal de pakezel, die ‘moet’ mee, maar op een gegeven moment ben je blij dat de boordcomputer zo uitgebreid is; dan heb je nog iets te doen onderweg…

We zakken af

Nou had de ZZ-R toch al een voordeel zonder bagage dus was het de hele reis al van dittem...

Intussen zijn we nog steeds wel op reis. Kilometer na kilometer zakken we af richting het zuiden en zachtjesaan wordt het almaar warmer. Zoals gezegd: jassen gaan minder ver dicht, er wordt wat vaker (en langer) gestopt en áls er gestopt wordt is een schaduwrijk plekje ook meer en meer welkom. En daarbij komt ook de bijzondere sleutelconstructie van de GTR eindelijk een beetje van pas. Tot dan toe bleef het maar een onding, om de tank te openen heb je nog steeds een sleutel nodig en dus zal degene die de zender in z’n zak heeft in de buurt moeten zijn. I...maar eenmaal gearriveerd en de bagage op de kamer gelaten kan het ook los met GTRn het handschoenenkastje is een idee, totdat je ergens een terras opzoekt en ‘m niet mag vergeten. Het is maar één van de vele kleine dingetjes. Alle drie krijgen de machines het moeilijker zodra het aan rijwind ontbreekt, zoals in een dorpje of in druk verkeer. De warmte moet ergens naartoe en meestal zit je als koetsier zelf pal in de richting waar de ‘koelwind’ naartoe blaast. En bij dit werk is ook de GTR niet super in z’n element; rollend wil het met de massa allemaal wel meevallen, maar je moet ook nog kunnen manoeuvreren en veelvuldig de koppeling er bij pakken om maar iets te noemen. Dan doet die elektrische ruit ineens maar heel weinig.

Een voordeel van het veranderende landschap – en dat verandert zienderogen en dramatisch, mogen we wel toevoegen – is ook de veranderende infrastructuur zodra we besluiten een stukje af te snijden door heuvelig landschap. Nu liggen plots de kaarten anders en is het wendbaarheid en minder gewicht die het beste strootje trekken. Z1000-land dus, en dat blijft niet onopgemerkt. Met een zogenaamd ontketende chef op de ZZ-R voorop is het letterlijk kinderspel voor degene op de SX om deze bij te houden, ondanks het verschil in vermogen van een pk of vijftig, als het niet meer is. Bijhouden, inhalen, uit het zicht verdwijnen en daarbij geen haartje extra inspanning leveren. Dit is waar de Z1000 in excelleert en met verve. Komt ook bij dat ondanks supersport DNA, ondanks een puist vermogen en ondanks Hyperpro, de ZZ-R kampt met een groot probleem: gebrek aan grip. Waar het vandaan komt is lange tijd onduidelijk, maar het resultaat is wel overduidelijk aanwezig: de groene raket laat bij het mEn ook de Z1000 knapt voelbaar op van een pak minder. Nou die airco nog. Klaagklaagklaag.inste beetje ‘lol’ weten er niet van gediend te zijn. En al zou een knipperend tractiecontrolelampje nog tot daar aan toe zijn, in een bocht (en we zijn in de heuvels, dus daaraan geen gebrek) voel je gewoon aan het continu nukken van het achterwiel dat je hier geen kant mee op kunt. Vaag, want de motor staat op hetzelfde rubber als de Z1000.

En de GTR? Die staat zijn mannetje, maar is als aangewezen pakezel nu toch even hekkensluiter. Doet niks verkeerd en heeft ook nergens last van, maar in dit soort situaties is de GTR nou eenmaal net iets minder lichtvoetig en kan dat ook niet compenseren. Wat wel heel goed gaat is de eer hoog houden en gewoon op zijn eigen, bewonderenswaardig sportieve, tempo doorfietsen. L'Ik heb een heeeeeel zwaaaar leeveeennn...'aat die andere twee maar, die komen er wel achter dat er nog meer is dan dat gejaag. Bovendien: in het zadel van de GTR buffel je wel overal overheen, ongeacht de bodemgesteldheid, onverstoorbaar daarnaartoe waar de bestuurder ‘m naartoe dirigeert.

Terug op de Autovia voor wat compensatie en verlichtende rijwind zijn de rollen opnieuw omgekeerd. Verlichtend, niet verkoelend. De temperatuurindicatie rijst inmiddels met indrukwekkend gemak richting en over de dertig , de rijwind maakt op lange trajecten zitten op de ZZ-R een stuk eenvoudiger. De GTR profiteert hierbij goed van de nieuwe brievenbus in de ruit, waardoor bij elke elektrisch verstelbare hoogte precies de gewenste tegendruk ingesteld kan worden voor een perfect gebalanceerde zit. En de Z1000, die volgt trouw. Het ruitje staat in hoogste positie, maar is bij deze kruissnelheden lang niet zo effectief meer.

Nog eens een dag en een X aantal kilometers verder volgt een nieuwe kans: de veelbesproken weg tussen Malaga en Ronda, een van die wegen die werkelijk álles heeft: lange, brede doordraaiers en krappe kap- en draaibochten, wisselende soorten asfalt van wisselende kwaliteit, glad en pokdalig, alles passeert de revue binnen een klein aantal kilometers. Opnieuw piekt de temperatuur ergens halverwege de dertig graden, maar als toetje van onze tocht mogen we de motoren toch een keertje hier uitlaten. De bagage is grotendeels achtergebleven in het hotel en niets beperkt ons nog de motoren andermaal in te zetten tot het maximum van hun kunnen. De GTR blijft weliswaar een mastodont, maar is nu zoals gezegd tot oTralalala, he, wat? p z’n eigen limiet te rijden en die ligt nog opvallend ver. De ZZ-R vertoont niets meer van z’n eerdere nukken, maar de motor die nog het meest profiteert van de situatie is de Z1000SX. Van buitenstaander naar absolute favoriet, een rol die de motor met verve weet te vervullen.

Nu is groottoerisme bijzaak en is handling en lichtvoetigheid zoveel belangrijker dat geen van de andere twee er bij in de buurt kan komen. ook de groene spoetnik niet, ondanks z’n Hyperprovering en nu wel grip vindende banden; alles gaat werkelijk op rails en nog meer dan standaard, maar: alles gaat ook werkelijk op rails. De SX is en blijft wendbaar en te corrigeren, wat er ook gebeurt. En net als je denkt alles gehad te hebben, gooit het Spaanse landschap er nog een bijzonder hobbelig stuk asfalt tegenaan wat uitgerekend de Z1000 in de kaart speelt. Deze is niet voorzien van funky vering en is strikt genomen het ‘goedkoopst’ –en dus ook qua veerelementen- maar weet uitgerekend hier z’n laatste troef te spelen door alle toegeworpen hobbels en oneffenheden moeiteloos vlak te strijken. Of er in elk geval simpelweg schijt aan te hebben. dat wil de ZZ-R ook wel, maar dat lukt ‘m maar ten dele. Sommige hobbels kan ook de herziene vering niet verhullen en hoewel de rit ongetwijfeld een stuk aangenamer is dan het geval zou zijn geweest met standaardvering, is het nog steeds gewoon hard werken aan boord van Apollo 1400. De GTR daarentegen, die ploegt maar door. En door. En door….

Intussen, ergens tussen Malaga en Ronda...

Namijmeren

Na vijf dagen en achttienhonderd kilometer zijn we er klaar mee en leveren de machines weer in voor transport naar hun thuisbasis. Nog namijmerend van het avontuur proberen we het samen te vatten. Want wat gingen we ook alweer doen: Van Noord naar Zuid langs de kust van Spanje, daarbij ook meerdere plaatsen aandoend en onderweg zowel de rijke diversiteit van het land waar te nemen, genietend van vergezichten en het variërende landschap, verwonderend over de lokale gebruiken en schoonheden en uiteindelijk ook nog een goed woord te willen zeggen over de motoren.

Oh ja, die motoren. Met zo’n tocht is waarschijnlijk geen enkele motor perfect. Of je zou ‘je eigen’ machine moeten nemen, maar die is per definitie beter dan álle andere. Van deze drie en zo objectief mogelijk is voor elk van de motoren wel iets te zeggen, maar net zo makkelijk heeft elk van de drie z’n nadelen. De ZZ-R, favoriet van de baas, komt eigenlijk pas echt in z’n element als het lang hard vooruit gaat. Een beetje bocht is daarbij niet erg, maar als toermachine… je zult genoegen moeten nemen met een paar dingen zoals de beperkte bagagemogelijkheden, windbescherming en uiteraard de zithouding. Maar dat laatste gaat ook op voor de Z1000SX; niet per se de houding an sich, maar wel de samenstelling van het zadel. En het ruitje mag wel meer doen – bij lagere snelheid- dan de ZZ-R, maar ideaal is het niet.

Wil je ideaal, dan kom je bij de GTR: niet alleen is diens ruit veel groter, veel verstelbaarder en bovendien elektrisch, maar daarnaast kun je dan ook nog aan de slag met de brievenbus. Tof. Maar die is daarbij dan weer zo groot en omvangrijk geworden dat je echt een heel andere categorie betreedt. Doe je met de Z1000SX ook wel, die is zoals gezegd duidelijk niet goed in sommige zaken, maar des te beter in andere. Ga je van de snelweg af dan verhuist de  Z1000 zo van plaats drie naar plaats één op de ‘grislijst’ (bepaald door de snelheid en volgorde waarin na een stop sleutels van tafel worden…. U begrijpt) en geeft de anderen het nakijken. Andersom zit je op die motor nog het minst comfortabel als er even snel een paar honderd kilometer afgeblaft moet worden.

Op die manier bekeken is de GTR nog het meest constant. Doet alles, doet alles op z’n eigen tempo en is overal wel voor te porren, zo lang ’t maar op eigen tempo kan. En kan daarbij nog ruimte bieden aan passagier, bagage, home entertainment en een koel biertje voor achteraf. En dit zijn nou net de situaties waarbij je het nut van een vakje in de kuip op waarde weet te schatten, als je bij een tolpoortje staat. Maar uiteindelijk is het gewoon zo dat je rijdt wat je zelf rijden wilt, alle drie deze motoren hebben bewezen een tocht van dergelijke omvang aan te kunnen en dan is het aan de koper zelf waar zijn of haar voorkeur van uitgaat. Je komt er toch wel, op elk van de drie machines. En uiteindelijk gaat het helemaal niet over een winnaar of verliezer, het gaat om de ervaring. De reis, dat is al doel op zich.

Technische gegevens