Test: MV Agusta Brutale 1090RR

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Anita van Rooijen

Een grote familie

Sequels: hét magische toverwoord dat in Hollywood werd bedacht om het succes van een film verder uit te melken. Afgekeken van Britten, die sinds de jaren zestig om de zoveel jaar een nieuwe James Bond film lanceerden, leek in de jaren ’80 bijna elke Hollywood kaskraker op een vervolg tDan heet het RR 1090, dan weer 1090 RR of gewoon RR. Jongens, kunnen we het niet gewoon bij één naam houden?e kunnen rekenen. Silvester Stallone’s Rocky kreeg navolging in Rocky II t/m Rocky V, Rocky Balboa en Creed (hoewel technisch gezien die laatste film als spin-off moet worden gezien), George Lucas deed hetzelfde met Star Wars I t/m VI (ofwel de oorspronkelijke en de prequel trilogie), terwijl Police Academy met negen films de kroon spande. En hoewel het ongetwijfeld stuk voor stuk goede films zijn (als het je smaak is), toch komt er een moment dat je denkt: nu even niet. Dat is een beetje het gevoel dat we hebben als het op de MV Agusta Brutale aankomt. De motor werd door de Italianen in 2003 gelanceerd als naakte versie van de 750cc F4 en viercilinder evolutie van de Ducati Monster, net als de F4 de viercilinder evolutie van de 916 was, maar werd op een gegeven moment in korte tijd in zoveel veel variaties op de markt gezet dat door de bomen het bos niet meer te zien was.

Dat begon eigenlijk al direct met de oorspronkelijke Brutale 750 waarvan verschillende gelimiteerde edities uitgebracht, van Starfighter Titanium waarvan er 23 werden gemaakt tot aan de Mamba, America, CRC en Gladio van elk 300 stuks. In 2005 lanceerde MV Agusta de Brutale 910, dat was voorzien van het motorblok van de F4 1000 waarvan de cilinderinhoud tot 909 cc was verkleind. Omdat ‘ie anders helemaal onrijdbaar zou zijn geweest. Naast de Brutale 910 kwam er ook een 910R die een fractie meer vermogen had, waarna door Castiglioni en Co. in 2008 twee nieuwe versies werden gelanceerd: dEn dat uit de mond van de baas die ook als Eduardoraquette of De Raket te boek staat. Pfff...e 982cc Brutale 989R en de 1078RR, waarvan de cilinderinhoud 1.078 cc was. Met een opgegeven vermogen van 154 pk was de Brutale 1078RR op dat moment de sterkste naked op de markt.

Was het verhaal van de Brutale tot dat moment nog enigszins overzichtelijk, vanaf dat moment raakten we het overzicht kwijt. In 2010 werd de tweede generatie gelanceerd die uit een 982 cc 989R, een 998cc 990R en een 1.078 cc 1090R bestond, terwijl de ‘oude’ 1078RR eveneens leverbaar bleef. Twee jaar later werden de 989 en 990 al weer bij het grof vuil gezet en werd de Brutale 920 aan het gamma toegevoegd, als betaalbaar instapmodel van de Brutale range, terwijl de 1090R in twee varianten leverbaar werd die R 1090 en RR 1090 werden gedoopt. Een jaar later kwam de productie van de 920 echter al weer ten eind en werd kreeg de 1090 zijn laatste update, waarbij in de naamstelling het cijfer 1090 weer als eerste werd genoemd en de fietsen dus tot Brutale 1090, Brutale 1090R en Brutale 1090RR werden gedoopt. Al dan niet met ABS. Om de verwarring compleet te maken stonden die laatste uitvoeringen ook als Brutale, Brutale R en Brutale RR (dus zonder 1090) te boek. En dan zijn er nog de talloze Limited Editions die in de loop der jaren zijn uitgebracht.

Rendez-vous

Echt enthousiast ben ik in eerste instantie dan ook niet als MV Agusta’s verkoopagent van de Benelux Jan Ykema me vraagt of we niet iets met de Brutale RR willen doen. Met een ‘we gaan eens kijken wanneer we iets zouden kunnen inplannen’ wimpel ik het telefoongesprek af, t 
Om gek van te worden, het display dat maar niet van plan is het geheim van de bediening te onthullen. En geen bediening aan het stuur, daar is mooi een afdekkapje aangebracht.

Moet hier nog iets aan worden toegevoegd? Oogverblindend schoon, toch?
 
Van welke kant je 'm ook bekijkt, het is gewoon een lekker ding.ot ik me enkele weken later in IJsselstein meld en de 1090RR in z’n hoedanigheid staat te schitteren in de zon. Damn, wat een gaaf ding. Veel, heel veel mooier dan de RR die twee jaar geleden nog bij ons op de redactie was. “Ik krijg net bericht dat ‘ie binnenkort weer terug naar Italië moet, maar als je wilt kun je ‘m tot die tijd wel hebben,” aldus Ykema die zelf ook aangenaam verrast was toen hij de fiets vanuit Schiranna geleverd kreeg. “Technisch gezien zijn er – software updates daargelaten – sinds de versie waarmee jullie twee jaar geleden op pad zijn geweest geen aanpassingen meer gedaan, behoudens dan de kleurstelling waarvan zelfs ik niet op de hoogte was.”

Ik ben het ditmaal helemaal met ‘m eens: de 2015 kleuren hebben de 1090RR zo begeerlijk gemaakt dat ik het stiekem jammer vind dat MV de fiets verder niet heeft vernieuwd en er dus eigenlijk weinig nieuwswaarde is. Desondanks was hoef ik niet lang na te denken en ga direct op z’n aanbod in de RR opnieuw uit te laten. De fiets mag behoudens de fantastische kleurstelling gelijk zijn aan die 2013 versie die dus twee jaar geleden al door ons was getest, maar hoe vaak zijn die Rocky en Police Academy films eigenlijk al op herhaling geweest? En desondanks wordt ook daar toch elke keer weer op afgestemd. Daarbij is rijden met een MV nooit een straf geweest en heeft het zomerse weer zich eindelijk gemeld.

Met een verse espresso in de hand werp ik nog snel een blik op de RR die stralend in de zon op me te wachten staat. De vormgeving werd twee jaar geleden in detail verfrist, maar komt in deze 2015 kleurstelling veel beter tot z’n recht. De nu zwart gespoten wielen met gespleten spaken (waarmee in 2013 anderhalve kilo aan gewicht werd bespaard), het dieprode frame en het grijs en wit in tank en zit geven de fMoet niet gekker worden! Krijgen we naast Duitse tankstations ook Italiaanse kentekens met naam van de baas.iets een elegante edoch sportieve uitstraling zoals het een echte Italiaan betaamt. De lichtere velgen waren trouwens niet het enige wat MV in 2013 aan de Brutale RR had vernieuwd, maar het was wel de aanpassing die de meeste impact op de stuureigenschappen had. Lichtere wielen betekent minder gyroscopisch effect en dus een fiets die lichter stuurt.

Daarnaast werd de 1090RR van LED-dagrijverlichting en LED-knippers voorzien, kregen de achteruitkijkspiegels een iets andere vorm, evenals de kentekenplaathouder en het voorspatbord en kreeg ‘ie een ander uitlaatsysteem met nu slash-cut uiteinde. Voor de rest was de fiets zo goed als ongewijzigd ten opzichte van het jaar daarvoor. En met dit jaar alleen de kleuren vernieuwd kan dat allemaal ook van deze 2015 editie worden gezegd. Met een enkele kanttekening: was de RR met 158 pk drie jaar geleden nog een van de sterkste fietsen in het Naked Sport segment, inmiddels zijn naast Aprilia met de 175 pk Tuono V4 1100 ook BMW met de 161 pk S1000R en KTM met de 180 pk 1290 Super Duke R de Brutale RR voor wat betreft de brute power voorbij gestreefd.

Gebruiksvriendelijke raket

Nog voordat ik bij ons lokale testcircuit, dat in de normale volksmond de Lek- en Rijndijk wordt genoemd, ben gearriveerd ben ik al van MV Agusta’s sportiefste Brutale gecharmeerd. De fiets heeft een heerlijk compacte zit die aan de Z1000 denken doet en ondanks dat het zadel op 830 mm hoogte is geplaatst krijg ik de voeten met gemak aan de grond. Enkel de voetsteunen zitten bij opstappen hoger dan je in eerste instantie verwachten zou, maar vijf minuten onderweg voelt het al weer heel natuurlijk aan en heeft het “Jezus wat zitten die steunen hoog” voor een “Tuurlijk, beetje grondspeling moet er natuurlijk wel zijn” plaats gemaakt. In het toeristische tempo dat vanwege de vele fietsers een bittere noodzaak is, is het opmerkelijk hoe veelzijdig deze RR is. Waar je van een sportieve naked – en zeker eentje uit de Schiranna-stal – verwacht dat ‘ie vooral op topvermogen is getuned blinkt het 1.078 cc motorblok vooral in souplesse uit. In zesde versnelling laat de 1090RR zich probleemloos tot 2.000 toeren afknijpen, waarna op een vriendelijke en vooral voorspelbare manier het vermogen wordt afgegeven. Een aan/uit reactie in de initiële gasrespons, twee jaar geleden door ons nog als een storende factor aangemerkt, is de RR ditmaal vreemd, ook niet als later het tempo flink wordt opgevoerd. Vanaf 5.000 toeren wordt de motor voelbaar sterk, om in het vijfcijferige gebied nog wat extra kolen op het vuur te doen.

Zo ontspannen als de Brutale RR in een toeristisch tempo te rijden is, met eenzelfde gemak knalt de fiets er vandoor als een “van dik hout” tempo wordt ingezet, waarbij in tweede en derde versnelling op een bijzonder gecontroleerde manier (lees: niet explosief) dat mijn ondergoed droog houdt het voorwiel richting luchtruim wordt gelanceerd. De RR stuurt redelijk neutraal, maar heeft wel een kleine neiging tot overstuur, waardoor ik blij ben dat MV geen Renthal fatbar stuur heeft gemonteerd. Een iets breder stuur had de zithouding wat agressiever gemaakt wat bij een sportieve rijstijl weliswaar wel zo lekker is, maar had die neiging tot overstuur waarschijnlijk wel erger gemaakt. Nu bleef het bij een 1090RR die soms eerder dan verwacht de binnenkant van de bocht al had bereikt. Bochtencombinaties zijn dankzij de compacte zit en het uitgekiende zwaartepunt kinderspel, waarbij het opvalt dat het de 1090RR geeneens uitmaakt of ze snel of juist krap zijn. Het blok is soepel genoeg om alles in zesde versnelling te doen (ik betrapte me erop soms in vierde versnelling af te slaan), maar wie sportief te werk wil gaan wordt getracteerd op een versnellingsbak die licht, direct en precies te schakelen is. Wel is het jammer dat de quickshifter met terugschakelfunctie, d 
In Normal-ABS denk je mwoh, maar in Race-ABS is het OMG! Snelwisselsysteem in de voorvork, de vering is voor en achter volledig instelbaar.
 
De RR komt nog redelijk ver op een tank, dankzij z'n 23 liter inhoud. Op de wielen met gespleten spaken is anderhalve kilo gewicht bespaard
 
Instelbaar op de MV Agusta manier. De uitlaattochten zijn al mooi gekleurdie tegenwoordig haast tot de standaard uitrusting van elke MV behoort, onbrak. Ook de vering is goed in balans. Sportief genoeg om de RR ook op snelheid netjes op koers te houden en comfortabel genoeg om niet bij de eerste oneffenheid af te worden geserveerd.

Enkel de remmen voelen in eerste instantie teleurstellend aan. Of beter gezegd, het ABS, dat bij de remproeven veel eerder ingrijpt dan ik zou hebben verwacht. Tot ik bij de benzinepomp aan het uitvogelen ben hoe in het display de tripmeter kan worden gereset en ik, na geruime tijd in verschillende variaties op de twee knopjes te hebben gedrukt (zelfs ’s werelds beste autodidact zal zijn Waterloo in dit display vinden) tot de ontdekking kom het ABS in de Normal stand stond en het in de Race setting wordt gezet. Niet wetend wat me te wachten staat wordt bij de volgende remproef op eenzelfde manier als eerder het anker in vorm van Brembo M50 Monoblocs in combinatie met de axiale Nissin rempomp en 320 mm remschijven uitgegooid, maar in plaats van een vibratie in de remhendel als teken dat het ABS ingrijpt wordt ik nu op een sterk in de lucht schietend achterwiel getrakteerd. Navraag wijst later uit dat in de Race setting het ABS inderdaad pas op het allerlaatste moment ingrijpt. Perfect voor op het circuit, maar voor op straat misschien een tikkie te extreem.

Conclusie

Dat MV Agusta met deze laatste variant op het B4 viercilinder Brutale thema Brutale 1090RR een verdomd goede fiets met enkele nukken op de markt heeft gezet, daarvan waren we twee jaar geleden al overtuigd. Hij mag met een topvermogen van 158 pk de sterkste variant in dertien jaar Brutale geschiedenis zijn, het is dankzij dertien jaar evolutie tegelijkertijd de minst intimiderende en daarmee de meest toegankelijke variant. Was de Brutale S een ongeleide projectiel waarvan je wist dat ‘ie je op enig moment pijn zou gaan doen, is de Brutale RR als een vurige hengst die uit je hand eet. Was de Brutale S (en zeker de Brutale 910) als Badr Hari, dan kan de RR als Arnold Vanderhyde door het leven gaan.

Maar toch, ondanks dat dit de beste en misschien ook wel de mooiste Brutale is die in de oude fabriekshallen aan het meer van Varese is geproduceerd, is de geest misschien wel uit de fles. De vele varianten op hetzelfde thema met onderling marginale verschillen zijn als Stock, Aitken & Waterman (mocht je de jaren '80 niet hebben beleefd, dan biedt Google wel uitkomst) misschien iets te veel van het goede geweest. En dat is verdomd jammer, want als er één ding is wat dit rendez-vous ons heeft geleerd is dat het een van de fijnste sportieve nakeds van dit moment is.

Een sterker blok dat met pak ’m beet 185 pk de rest overtroeft (om indruk te kunnen maken aan de toog), een quickshifter met terugschakel-functie zoals nu bij de meeste andere MV modellen al standaard is en een display wat wél te bedienen is en Brutale zou best wel eens weer aan de leiding van het sportieve naked segment kunnen staan.

• uitgesmeerd vermogen, Race-ABS, ontspannen én sportieve zit, watertandend lekker
• Nukkig display, Normal-ABS, geen quickshifter

Technische gegevens