Test Moto Guzzi Special editions

Niet de snelheid, want snel kun je hier eenvoudigweg niet. Niet om vermogen, want dat kun je niet kwijt. Niet om een ultrastrak rijwielgedeelte, want zonder vermogen of snelheid heb je daar ook een veel minder behoefte aan. Hier gaat het om de pure fun.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Moto Guzzi

Persoonlijke touch

Geeft allemaal niks, onderhuids zijn we allemaal hetzelfde en ieder heeft nou eenmaal zijn eigen smaak. En dáár gaat het nu om: Moto Guzzi wil graag even aandacht voor het volgende: het enorm brede scala aan accessoires –uit eigen huis- kant en klaar voor de gehele V7 lijn, of je er nu eentje nieuw wilt kopen of al een paar jaar dolgelukkig ermee rondrijdt. WLeuk hoor, laten ze ons zelf zo'n ding in elkaar zetten. Nu weet ik waarom ik altijd zo'n formulier moet ondertekenenant, zo beweert Moto Guzzi zelf, geen motor die zich zo leent voor een persoonlijke touch dan de V7.

Dat begint natuurlijk al bij de basis: al op de assemblagelijn kan de keus gemaakt worden voor de Stone, Racer en Classic. Ook een soort variaties op een thema, in alle gevallen blijven motorblok, rijwielgedeelte en elektronica gelijk. Enige verschil is het uiterlijk en daarvoor biedt de fabriek nu de gelegenheid dat zelf samen te stellen en in welke mate. Dat laatste is ook een klein beetje belangrijk, want in tegenstelling tot hoe het misschien over kan komen zijn het géén complete kits. De getoonde stijlen zijn het mógelijke resultaat van slim combineren van beschikbare onderdelen, maar het is niet, men herhaalt, niet verplicht.

De Moto Guzzi V7 kennen we inmiddels al een tijdje als een hedendaagse klassieker. En met recht, want het is zo’n beetje de meest eerlijke, meest basic machine die je je kunt voorstellen. Retro uiteraard, maar Guzzi. En dat gaat nou eenmaal heel goed samen. Het merk is nog altijd diepgeworteld in Mandello del Lario, een dorp met een van de minst praktische infrastructuur voor industrie als een motorenfabriek. Maar het hoort, het wordt geaccepteerd, nee, het móet zelfs, als het aan de inwoners van Mandello ligt. Precies hier ligt elk jaar van Moto Guzzi’s historie sinds het allereerste begin in 1921. Die sfeer, die uitstraling, is precies wat de V7 ademt. Nou is de motor weliswaar klassiek of retro, maar niet ouderwets. Dus heeft het ding onderhuids gewoon injectie, ABS en sinds een jaar zelfs tractiecontrole. Voor de rest is de machine zo ongecompliceerd als ‘ie zou moeten zijn en is iedereen olijk en tevree.

Doodeng dit...

En met een motor als dit en de trend van vandaag hoor je er dan per direct al helemaal bij. Je neemt een saai ding, vertimmert en versleutelt er het een en ander aan en je hebt een koning van een zelfgemaakte custom. Vermogen telt niet, plezier veel meer. En slimme mensen springen daar op in. N 
Wat je ook zou willen, het bestaat en is leverbaar. Van kapsjes tot tasjes, noem maar op

..en gelijk hebben ze. Mooi spul ook trouwens, best wel kwaliteit.iet per se uit commerciële overwegingen, maar soms gebeuren dingen gewoon uit passie. Al valt het voor Moto Guzzi natuurlijk wel te zeggen dat ze er ook niet op verliezen hoeven… het blijft natuurlijk wel geld kosten. Wat ze hebben gedaan is eigenlijk nog mooier: dezelfde designers die de motor in de basis al hebben gemaakt en ontworpen, zijn direct dóórgegaan met ontwerpen en hebben dus in exact dezelfde gedachtelijn een hele stapel aan spullen ontworpen. Dus je weet al bij voorbaat al zeker dat het past, zowel uiterlijk als ook daadwerkelijk op de motor.

Heel doordacht zien zij hun eigen V7 namelijk niet per se als vast product, als wel als platform, of als basis om op verder te gaan. En daarom is en wordt er hard gewerkt aan een heel breed scala aan accessoires, bijna buitenproportioneel veel. Voor een motor die slechts in heel bescheiden aantallen geproduceerd wordt en met standaard al enkele te kiezen opties, is de lijst uitzonderlijk. En niet alleen dat, er wordt niet eindeloos moeilijk gedaan over honderden uitlaattypes of afwerkingen of tien pagina’s verchroomde boutjes, we hebben het over échte, duidelijk andere zaken. Zadels, uitlaten, tassen, spatborden, velgen, dat werk.

Zit die uitlaat nog? En m'n voetsteun? Heb ik het gas thuis eigenlijk wel uitgedraaid?

Ultiem gemak

Dat is interessant. Nou hebben we sowieso wel een mild zwak voor de V7, dus als daar dan ook nog eens heel veel mee te doen is, zijn wij geïnteresseerd. Het idee om het zelf te doen, in eigen huis te ontwikkelen, is eenvoudig: niet alleen garandeer je op deze manier een perfecte pasvorm en kwaliteit, maar ook kun je met ‘genuine accessories’ ook garanties geven. Of anders gezegd, de garantie behouden. Normaal gesproken vervalt deze namelijk, als je afwijkt van de opgegeven goedgekeurde keuzes. Daarom staat er ook altijd een korte lijst met te prefereren banden in het onderhoudsboekje; die moet je officieel hebben omdat de motor daarmee gegarandeerd naar behoren functioneert. B
Of je nou houdt van Italiaans rundleer

...of chroom

..of juist een subtiel detail zoekt, het is er allemaaleetje extreem voorbeeld, maar het gaat nu even om de gedachte. Datzelfde geldt namelijk ook voor elk ander onderdeeltje: verander je iets aan je motor, dan heb je kans dat er iets niet volgens het oorspronkelijke ontwerp werkt en stel, in een heel vergezocht geval, dat daar iemand moeilijk over wil gaan doen, dan kun je dus een probleem hebben. Wij houden het liever op pasvorm en bouwkwaliteit, da’s veel leuker. Mooi meegenomen van die garantie, maar wij willen het zien en voelen. En toch: het mooie van het hele systeem is dat de motor in de basis niet verandert. Het frame blijft, het blok blijft en wordt niet eens iets aan veranderd, het rijwielgedeelte blijft gewoon intact en dus werken zoals het bedoeld is. Enige uitzondering hiervoor zijn de achterschokbrekers, die iets meer instelmogelijkheden kennen. De uitlaat heeft zo weinig invloed op de prestaties dat er geen verdere aanpassing van het motormanagement nodig is.

Voor het ultieme gemak heeft Moto Guzzi wel al een paar suggesties kant en klaar. Het zijn geen complete kits, maar wel voorbeelden van wat je zou kunnen doen. Met opzet geen complete kits, omdat ieder het naar eigen inzicht moet kunnen blijven samenstellen en toepassen. En stel nou dat je voor een bepaalde look wel de tank en spatborden mooi vindt, maar geen boodschap hebt aan de zadeltassen of het koplampkapje. Dan hoef je dus niet noodzakelijk iets te kopen wat je toch niet gebruikt, zo redeneert Guzzi.

De suggesties uit de hoge hoed en dus wat je zou kunnen maken, kunnen worden ingedeeld in  vier stijlen: Dark Rider, Dapper, Scrambler en Legend. Daarbij liggen er twee erg voor de hand: de Dark Rider is voor de liefhebber die zo veel mogelijk zwart wil en de Scramber is, hoe kan het ook anders, een scrambler die aan het plaatje voldoet: noppenbanden, hoge uitlaat, ruige looks. De Dapper is ietsje creatiever: voldoet helemaal aan het hippe ideaal met rondom glimmend metaal, inclusief verchroomde tank. Lijkt inderdaad sterk op de Racer, maar is stiekem toch anders. En wil je helemaal volop opvallen, dan kies je voor de Legend-look. Die is dan ook historisch ‘correct’ en knipoogt terug naar de tijd dat Moto Guzzi het Italiaanse leger op de wielen hield tussen de twee wereldoorlogen. Wel zo politiek correct dus, om vooral niemand voor het hoofd te stoten. Desalniettemin de correcte kleur matgroen, afgewerkt met een ander zadel, dezelfde hoge uitlaat als de Scrambler en mooie naturelkleurige tassen.

Mandello del Lario. Iemand nog vragen waarom Moto Guzzi (die gele streep rechts naast het midden) hier nog steeds blijft zitten?

Het mooie van dit alles is dat ’t bijna letterlijk plug and play is. Dus of je nou afspreekt met je dealer dat het direct gemonteerd moet worden of je het later van je wederhelft krijgt voor je verjaardag en zelf moet monteren, veel meer dan een paar minuten hoef je niet te investeren per onderdeel. EDonders en bliksems! Dat wordt een latertje vandaag, erachteraan!n om het nog verder af te maken is er echt over nagedacht: het kleine tasje is zowel perfect passend op het bagagerek te monteren, als ook –met de bijgeleverde leren band- als tanktas te gebruiken. Tof!

En ook al veranderen de motoren in wezen onderhuids niet of nauwelijks, toch is er wel het een en ander veranderd. Dus gaan we, ook omdat we er toch al zijn, even een ‘blokkie om’. En vanuit Mandello betekent dat heel wat anders: we gaan even een rondje Comomeer rijden. En dat wérkt. Het gaat in deze honderd procent om het gevoel dat een motor je geven kan, de sfeer, de droom. Hoe wil je je voelen als je rijdt op je machine, wat wil je uitstralen? Dat idee. Neem klassieke films, neem reclames… ken je die Chanelreclame, waarin Keira Knightley op een Ducati 750 sport stapt? Dat gevoel krijg je met de clipons van de Dapper of Racer. De Dapper maakt dat nog eens af met de gemonteerde spiegels op de stuuruiteinden. Het vloeiend ronden van een bocht op een eerlijke twin, veel belangrijker dan absolute snelheid of een ronderecord.

En neem daarna de Legend en je rijdt haast op een echt andere machine. Nu krijg je spontaan beelden van een motorachtervolging in Indiana Jones, maar dan zonder schadelijke afloop. Alsof je echt op een oude legerfiets rijdt: recht stuur, vlak zadel, semi-noppenbanden en dan de kleur en uitrusting, zelfs de uitlaat draagt z’n steentje bij. Zonder de hoge leeftijd is het zo echt als het kan zijn. Te gek! Die uitlaat is weliswaar goed gedempt en heeft geen verwijderbare decibelkiller, dat je daar al aan denkt zegt al heel veel. Kwestie van tijd waarschijnlijk. Maar goed, het resultaat is dus wel echt zodanig dat het perfect in het straatje van de V7 past. De Scrambler idem en om het nog eens te onderstrepen heeft men ook een motor samengesteld met willekeurig bij elkaar verzamelde onderdelen, om te onderstrepen dat de grens echt bij je eigen fantasie ligt. Combineren en kiezen, naar eigen inzicht. Dat is het idee. En goed wordt het bijna altijd, zeker als er een fabriek achter staat met wiens visitekaartje je straks rondrijdt.

Enige wat je nog mist is een degen om je riem en een pauweveer op je hoed

Hip is Hot

Hippe motoren zijn hip. En helemaal hot op het moment. Niet voor niets trekken de custombouwers wereldwijd veel aandacht van publiek én fabrikanten, want ze zijn ergens mee bezig. Ze maken van een standaardmachine iets unieks en vooral iets heel begeerlijks. Zoveel mensen, zoveel stijlen, maar er komt altijd wel iets bijzonders uit. Iets datwilikooks. En dus begin je te peinzen. Wat wil ik precies? Hoe lukt me dat? Hoe goed gaat dat? Wat kán ik eigenlijk? En wat kan ik zelf en wat moet ik uitbesteden? En daar begint het….

Dit soort omgeving, deze motoren... nog vragen?