Test: Yamaha Tricity

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Vincent Burger

Geen MP3

Met de tweewieler als dé oplossing van het mobiliteitsprobleem zou je verwachten dat steeds meer forensen op twee wielen naar het werk gaan, maar de praktijk blijkt stukken weerbarstiger te zijn. Ondanks dat de Europese lijst van filedruk door België en Nederland wordt aangevoerd – in 2012 stonden we in Nederland gemiddeld 52 uur in de file, in België was dat zelfs 59 uur – geven hele volksstammen er dagelijks de vLelijk, duf, superduf. Het oordeel van onze Facebookers was niet mals...oorkeur aan om met de auto in de file te staan. En niet zonder reden: motorrijden wordt door velen nog als gevaarlijk gezien. Precies om die reden werd door Piaggio acht jaar geleden de MP3 gelanceerd en dat succes (in Europa zijn er al meer dan 150.000 van die eigenzinnige driewielers verkocht) heeft de concurrentie tot nadenken gezet.

De Tricity is Yamaha’s antwoord op de succesvolle MP3, maar is vanuit een totaal ander perspectief ontwikkeld: niet als vervoermiddel dat aan de wetgeving is aangepast om geschikt te zijn voor het rijbewijs B (tot 19 januari 2013, sinds de nieuwe rijbewijs richtlijn is ook voor de MP3 het motorrijbewijs vereist), maar als een échte driewielvariant op een lichte motorscooter. Anders gezegd: de Tricity moest alle voordelen van een normale motorscooter hebben; lichtgewicht, wendbaar, gemakkelijk te rijden en ook nog een tikkie sportief, maar dan met de veiligheid die een driewiel motorscooter nu eenmaal biedt. Met als doel de dagelijkse forens uit de auto te krijgen die of nog geen motorrijbewijs heeft, of om reden al jaren niets meer met dat roze papiertje (oké, creditcard) doet. 

En om maar meteen met de deur in huis te slaan: in die missie is Yamaha met de Tricity zonder meer perfect geslaagd. Vanaf de eerste meters hebben we totaal niet het idee met een driewieler op pad te zijn, de Tricity reageert in alle opzichten als een normale motorscooter en rijdt daardoor totaal anders dan een MP3. Terwijl eenmaal thuis gearriveerd de scooter meteen de aandacht van mijn wederhelft trekt, die al jaren niet meer voor motorrijden te porren is. Mnet als over de Tricity trouwens...et een half woord is madame ditmaal echter overtuigd en grist de sleutel uit de la om ‘even de straat op en neer te rijden’. Om tien minuten later met een grijns van oor tot oor weer terug te zijn. “Dit is leuk en wat rijdt dat ding gemakkelijk. Ik ging eens niet als een slak over de rotonde. Als jij het niet erg vindt, dan ga ik hier de komende dagen mee naar m’n werk.”

Missie geslaagd dus voor wat de motorrijd(st)er betreft die om reden al jaren niets meer met z’n motorijbewijs doet, maar met in totaal ‘slechts’ 1,3 miljoen bezitters van een motorrijbewijs wordt daarmee bijna 90% van de markt nog altijd niet bereikt. Tenminste, bij ons in Nederland, want bij onze Zuiderburen worden de mogelijkheden van de Europese wetgeving wat beter benut, daar mag –net als in de meeste EU-landen- met het autorijbewijs ook een motorfiets uit de A1 rijbewijsklasse worden bestuurd. H 
De scherpe neus en de twee voorwielen hebben van de Tricity een opmerkelijke verschijning gemaakt
 
LED verlichting, uiteraard. Onder het zadel is ruimte voor een integraalhelm, maar dan wel eentje zonder klepet nieuwe gefaseerde rijbewijs speelt de Tricity ditmaal echter in de kaart: het A1 automaat rijbewijs blijkt namelijk kinderlijk eenvoudig –en daarmee dus voor relatief weinig geld- te zijn, waardoor bij geselecteerde dealers je dat rijbewijs gratis bij aanschaf van een nieuwe Tricity krijgt.

Dat Yamaha erin is geslaagd mijn vriendin na jaren angst voor motorrijden te hebben gehad weer op een motorscooter te krijgen zal ik ze eeuwig dankbaar zijn – uiteraard in de ijdele hoop dat eenmaal weer van de geneugtes van motorrijden geproefd een gewone motorfiets of motorscooter de volgende stap zal zijn. De Tricity wekt bij de niet-motorrijdende forens dus enorm veel vertrouwen, maar haast net zo belangrijk is dat de driewieler ook bij doorgewinterde motorrijders niet verveelt. Tenminste, zolang je de beperking van de driewieler voor lief neemt: met een maximaal vermogen van 11 kW -15 pk-  om aan de A1 rijbewijsrichtlijn te voldoen ben je al snel uitgekakt, laat staan als je het met slechts 8,1 kW -10,8 pk- zult moeten doen. Maar dat is eigenlijk een maar een van de weinige minupunten die we aan de Tricity konden ontdekken.

Zo plat kan het dus...

Ondeugend speelgoed

We zeiden het al, de Tricity lijkt in de verste verte niet op een MP3. Het enige wat beide scooters overeenkomen is dat er aan de voorkant twee wielen zijn, maar daar houdt elke overeenkomst meteen bij op. Ten eerste omdat de MP3 duidelijk een maxiscooter is, waar de MP3 veel meer als urban scooter moet worden gezien, maar belangrijker is de manier waarop de LMW (Leaning Multi Wheel) voorwielophanging is geconstrueerd. Waar bij de MP3 de constructie van de vHet wordt een sport om zo hard mogelijk over rotondes te knallenoorwielophanging de hellingshoek beperkt – en de scooter in de bocht desgewenst niet platter dan de maximale hellingshoek kan worden gelegd, werken de twee voorwielen van de Tricity onafhankelijk van elkaar, waardoor er voor wat betreft de hellingshoek er buiten de grip van de banden geen beperking is. De voorwielen zijn weliswaar door middel van een triangelconstructie met elkaar verbonden, maar tijdens het rijden merk je daar helemaal niets van. Niet als met één wiel bijvoorbeeld over de stoep wordt gestuurd, niet als de scooter in de bocht wordt gelegd en zeker niet wanneer er in een snelle bocht oneffenheden zijn. Onder al deze omstandigheden voelt de Tricicy als een normale motorscooter aan. Maar dan een motorscooter die een derde wiel voor extra veiligheid heeft, waardoor –ondeugend als we zijn – het al snel duidelijk is dat er met de Tricity heerlijk kan worden gespeeld.

Dankzij de twee voorwielen zijn snelrotondes een echte prooi voor de Tricity, die er niet wakker van ligt als met een wiel over de betonnen rijstrookmarkering of cerbstones langs de buitenkant (om het voor vrachtverkeer mogelijk te maken de bocht af te snijden) wordt gestuurd, maar veel leuker is als er voor een stoplicht moet worden afgeremd. ABS is de Tricity namelijk vreemd, hiervoor heeft Yamaha het Unified Brake System UBS toegepast, wat inhoudt dat bij de linker remhendel naast de achterrem ook de voorrem wordt bediend. Terwijl met de rechter remhendel alleen de voorrem wordt bediend. Ofwel, links knijpen om de achterkant opzij te zetten en rechts om met een fraaie stoppie tot stilstand te komen staan. Bij het stoplicht zijn we, ondanks slechts 10,8 pk, nog altijd sneller dan de meeste automobilisten weg, terwijl tijdens de slingerachtige route dwars door het groene hart we enorm onder de indruk van z’n wendbaarheid zijn. De Tricity brengt afgetankt slechts 152 kTwee wielen = twee keer zo veel remkracht. Duidelijk?ilo op de schaal, wat voor een normale scooter al niet verkeerd zou zijn, laat staan een scooter met een dubbele voorwielophanging. En dat gewicht –of beter gezegd, de afwezigheid van gewicht- speelt de Tricity enorm in de kaart. Al na twee bochten ben je volledig aan de scooter gewend en heeft ‘ie zoveel vertrouwen gewekt dat zelfs de meest onervaren rijder er na 10 minuten plat door de bocht mee zal durven te gaan.

Zo plat, dat binnen no-time de middenbok in zowel linker- als rechterbochten over het asfalt schraapt. Hoewel je daarvoor bij rechts wel wat beter je best zult moeten doen. De vering weet daarbij oneffenheden mooi op te vangen, alleen om drempels op topsnelheid te nemen is de veerweg met 90 mm wat aan de krappe kant. Het enige wat op deze prachtige route binnendoor teleurstelt is de topsnelheid van de Tricity: rond de negentig kilometer per uur is de puf er wel uit, waarbij het geeneens uitmaakt of je het gas vol tegen de stuit houdt of een kwartslag dichtdraait. Even vlug inhalen zit er dus niet in, waardoor een inhaalactie soms nog gewaagder is dan vliegtuigjes spotten in de zelfbenoemde volksrepubliek Donesk. Uiteindelijk wordt op een provinciale weg een topsnelheid van 101 km/u gehaald, maar dat was op een lang stuk vals plat omlaag.

Weg van de snelweg, of zoiets...

Het besluit de fotoshoot van de Tricity in Maassluis te doen zet me dan ook voor een enorm dilemma: de rit binnendoor van Schiphol-rijk naar huis was weliswaar stukken fraaier dan wanneer ik over de snelweg was gegaan, maar heeft daardoor ook flink meer tijd gekost. Nu kost binnendoor rijden nu eenmaal m 
Niet superuitgebreid, maar wel overzichtelijk en met een reserve tripmeter. De kill-switch ontbreekt, maar dat is bij alle 125 cc's

Duf? Ga er maar eens op rijden...
 
Uiteraard, een haakje voor de boodschappentas. Het kleine schermpje houdt je goed uit de windeer tijd, ongeacht met welke motor je onderweg bent en zeker wanneer je –net als ik- eigenwijs dan maar meteen de snelweg volledig probeert te negeren en daardoor soms volledig de weg kwijtraakt. En aangezien een lange reistijd wel het laatste is wat ik kan gebruiken besluit ik toch maar met gevaar voor eigen leven via de snelweg naar het westen te gaan.

En dan gebeurt het: waar ik verwacht de hele trip over de A12 in de slipstream van het vrachtverkeer te moeten blijven lijkt het net alsof de Tricity met racebenzine is afgetankt. Waar binnendoor maar met moeite snelheden boven de 100 km/u werden gehaald, lukt dat nu met speels gemak en ben ik alles behalve een rijdende slak. Op eigen kracht weet de Tricity er zelfs een topsnelheid van 112 km/u uit te persen, wat gezien de snelheid van het overige verkeer op dit traject met maximum snelheid van 120 km/u  wel eens akelig dicht in de buurt van de echte snelheid zou kunnen zijn. Op geen enkel moment voel ik me als opgejaagd wild en opmerkelijk genoeg zijn het juist de auto’s die maar een fractie harder rijden die voor de Tricity frustrerend zijn: ze rijden –zoals 90%-op de linkerbaan, maar het snelheidsverschil is slechts minimaal waardoor ik bij het naderen van langzamer verkeer (je zult verbaast zijn hoeveel auto’s tegenwoordig langzamer dan de maximum toegestane snelheid rijden) noodgedwongen van het gas moet gaan omdat effe vlug een streepje gas erbij er niet in zit. Uiteindelijk wordt precies op de afgesproken tijd het meeting point bereikt, ondanks dat tussendoor de Tricity nog moest worden afgetankt. Iets wat meer voor rekening van de 6,6 liter inhoud van de kleine benzinetank dan het verbruik van ruim 1:30 komt.

Zeg, emm, dat ding mag dan wel zuinig zijn, maar eigenlijk begin ik best trek te krijgen

Conclusie

Met de Tricity heeft Yamaha de aanval geopend in wat door de Japanners het New Mobility segment wordt genoemd. De scooter is volgens Yamaha een realistische, economische en modieuze oplossing voor het stadse mobiliteitsprobleem, waarbij z’n Leaning Multi Wheel (LMW) dubbele voorwielophanging voldoende vertrouwen moet wekken om automobilisten over de streep te trekken. En daar is Yamaha wat ons betreft zeer zeker in geslaagd. De Tricity voelt vanaf de eerste meters direct vertrouwd en neemt vanwege z’n twee voorwielen bij veel mensen een drempel weg, in ieder geval bij mijn vriendin die er uiteindelijk haast niet meer van af was te slaan. Nu was zij al in het bezit van het motorrijbewijs dat in Nederland voor de Tricity is vereist, maar om die grote groep die daar nog niet van in bezit is te bereiken geeft de Nederlandse importeur bij aanschaf van een Tricity het A1 automaat rijbewijs cadeau*.

Yamaha claimt verder dat de Tricity met verve de lichtste, meest compacte en meest wendbare 3-wieler is en ook daarin hebben ze volkomen gelijk. De Tricity stuurt, reageert en voelt eigenlijk als een gewone tweewieler aan, en dat hebben de engineers ontzettend goed gedaan. De Tricity moet als testcase van de New Mobility worden gezien, als de fiets in Europa aanslaat zal de LMW familie met flink wat modellen worden uitgebreid. Wat, gezien het succes van de Tricity in steden als Parijs best wel eens binnen afzienbare tijd zou kunnen zijn.

*) Tijdelijke actie van Yamaha Nederland ter promotie van de Tricity, bij geselecteerde dealers. Meer info op de Yamaha website 

• enorm wendbaar, rijdt als een tweewieler, funfactor, kun je best stoute dingen mee doen, verbruik
• tankinhoud had een tikkie groter mogen zijn, ruimte onder het zadel niet echt riant, 11kW is al niet veel - laat staan 8,1kW

Technische gegevens