Test: Ducati Diavel 2015

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Anita van Rooijen

Schot in de roos

Het is een publiek geheim dat wij een zwak hebben voor de Ducati Diavel, de motor die sinds z’n introductie in 2011 alle bestaande regels en wetten aan z'n laars heeft gelapt. Dacht Suzuki in 2006 al vet uit te hebben gepakt door met de M1800R Intruder een cruiser te lanceren waarmee probleemloos 240 km/u kon worden gehaald, met de DDe V-Max, de V-Rod, de Fat Boy, in één klap passé dankzij de Diaveliavel heeft Ducati als Conchita onder de cruisers de motorwereld volledig op z'n kop gezet: voorzien van een nogal contrasterend design was de Diavel met z’n opgegeven vermogen van 162 pk niet alleen de sterkste cruiser ooit, daarnaast hadden de Italianen alle wetten getart door ‘m ondanks z’n superbrede 240 mm achterband verrassend goed te laten sturen. Zo goed, dat het elke keer een sport werd om achteloze GS-rijders te gaan fucken. Dat zal ze leren, die gasten die denken dat er nog maar één fiets waarmee de hoek om kan worden gegaan.

Dat de Diavel een regelrecht schot in de roos is geweest laten niet alleen de verkoopcijfers zien, maar blijkt ook uit de enthousiaste reacties van het overige verkeer als we met de fiets koers richting het WK Superbike in Assen hebben gezet. Niet eerder zoveel bijrijders in auto’s gezien die volledig uit hun pan gaan dan vandaag op deze Diavel. Alsof ze Roy Donders hebben gespot. Vlug even tanken zit er niet in, net als de couturier van het zuiden zuigt de Diavel alle aandacht voor zich op en zijn we tig gesprekken en selfies verder voordat we weer op pad kunnen gaan. Snap trouwens best dat de Diavel in de Verenigde Staten ongekend populair is, snelweg cruisen doet de fiets dankzij z'n ontspannen zithouding perfect en het mooie van de Diavel is dat je haast nooit te lang de maximum snelheid overschrijdt: naar de 200+ zone knallen is zo gedaan, maar daarna laat je vanwege de winddruk op je lijf maar al te graag het gas weer los om uiteindelijk ergens rond de 130 km/u verder te tuffen.

À propos verkoopcijfers, vanaf z’n lancering heeft de Diavel alle verkoopwetten en regels aan de laars gelapt. In drie jaar tijd zijn er wereldwijd maar liefst 20.000 Diavels verkocht – ofwel 15% van de totale productie, wat op zich al meer dan indrukwekkend te noemen is. Haast interessanter is echter nog het feit dat de verkoop sinds z’n introductie niet is ingezakt, maar alleen is blijven groeien. HEn dan nog durven te zeggen dat je géén cruiser bent. Mocht Schwarzenegger Judgement Day over moeten doen, dan ongetwijfeld op de Diavelet enthousiasme van de Diavel rijders en de pers heeft blijkbaar zó aanstekelijk gewerkt dat steeds meer mensen overstag zijn gegaan en de verkoopcijfers alleen maar een toename hebben gezien, waar normaal gesproken de cijfers een zaagtandprofiel zouden hebben vertoond: pieken bij een nieuw model, daarna inzakken om weer te pieken bij een update.

Ondanks dat er verkooptechnisch dus eigenlijk nog geen noodzaak was de Diavel te vernieuwen werd in Bologna al volop aan een update gewerkt, die – om het nog wat ingewikkelder te maken –recent als 2015 model werd gepresenteerd. Terwijl het jaar nog maar amper begonnen was. Je zou haast gaan denken dat de wereldwijde verkoop van de Diavel zo hard is gegaan dat de voorraad 11° Testastretta motorblokken die hiervoor waren ingepland veel harder ging dan op voorhand ingepland. En Ducati voor de keuze stond: of een extra serie 'oude' motorblokken produceren, of de voor 2015 ingeplande introductie van het nieuwe model een jaar naar voren halen. M 
Het begint te wennen, de knoppenwinkel om het display te bedienen. Het onderste TFT scherm is nu van een heuse brandstofindicator voorzien

Duidelijk anders vormgegeven, die nieuwe luchthappers. Toch?
 
Kontje nét wat langer, dempers schuin afgesneden. De Diavel is weer helemaal bij de tijd. ooi bedacht, al zeggen we het zelf, maar de werkelijkheid steekt heel anders in elkaar dan ons geromantiseerde hersenspinsel: waar in het verleden aan het eind van het seizoen de EICMA in Milaan het platform was om nieuwe modellen voor het komende seizoen te onthullen, werd de vernieuwde Diavel vroeg in het seizoen tijdens de Geneve Auto Show op de stand van moederbedrijf Audi gepresenteerd, waardoor het onlogisch zou zijn geweest om de motor als 2014 model door het leven te laten gaan.

Best een slimme zet van Ducati, bedenk ik me als de vernieuwingen aan de 2015 Diavel door Jean-Claude van Moto Puro, waar de fiets moet worden opgehaald, worden opgesomd. Op het eerste oog zijn de verschillen namelijk nihil, waardoor deze vernieuwde Diavel bij een presentatie op een beurs als de EICMA in Milaan door het ‘grote’ motornieuws ongetwijfeld was ondergesneeuwd. Eerlijk is eerlijk: zonder de verhelderende uitleg van Jean-Claude was het ook voor ons een ‘zoek de tien verschillen’ geweest. Meest in het oog springend –en in dat ‘zoek de tien verschillen’ plaatje ongetwijfeld als eerste opgemerkt- is de nieuwe koplamp die nu van LED-verlichting is voorzien en een andere vorm heeft gekregen. Zeker met de verlichting aan geeft het een luguber beeld, alsof je door iemand met een middeleeuwse helm wordt aangekeken. Het tweede verschil dat door de meesten zal worden opgemerkt is het nieuwe uitlaatsysteem, of beter gezegd de einddempers die nu schuin zijn afgesneden en net wat sportiever ogen. Een echte kenner zal het verder opvallen dat de Diavel een nieuw zadel heeft gekregen en dat de vorm van de covers van de luchtinlaat is aangepast, maar zeker voor dat laatste zal je haast een connaisseur moeten zijn. Terwijl z’n meest ingrijpende vernieuwing, het tweede generatie 11° Testastretta motorblok, nog geeneens visueel te aanschouwen is. Terwijl juist dát de allerbelangrijkste vernieuwing is.

Zag ik daar verderop een GS? 

Knallen? Tuffen zal je bedoelen

En dan zijn er nog mensen die stellen dat LED verlichting verblindend is. Snap jij dat?

Dat Ducati zo verstandig is geweest om aan het ontwerp van de Diavel zo min mogelijk te tornen zullen wij ze eeuwig dankbaar zijn. Bovendien hebben de Italianen met de resultaten uit het verleden hun lesje wel geleerd. Vorig jaar dacht Ducati met de lancering van een Strada model nog handig in te spelen op de wensen van de klant, door de Diavel van windscherm en koffers te voorzien, maar het eindresultaat oogde als trekhaak en imperiaal op een Lamborghini en werd door het grote publiek duidelijk niet gewaardeerd. Dan maar vol in de wind en met een rugzak of bagagerol op pad.

Zo klein als de verschillen tussen de oude en de nieuwe optisch zijn, zo groot is het contrast zodra de Diavel de sporen wordt gegeven. Of beter gezegd, juist niet gegeven, want een van de weinige minpunten van het eerste generatie 11° Testastretta motorblok openbaarde zich juist wanneer er rustig werd gereden. Bij gematigd tempo (lees: constante snelheden tot 80 km/u) had de dikke L-Twin een zeurderige onregelmatige loop, als gevolg van strenge emissie-eisen en zuigers van bierpul formaat. Om aan de strenge eisen te voldoen moest de motor in het gebied waar wordt gemeten armer worden afgesteld, waardoor ‘ie eigenlijk te weinig benzine voorgeschoteld kreeg. Door de verbrandingskamer van dubbele bougies te voorzien kon met behoud van emissie-uitstoot meer benzine worden ingespoten, waardoor de motor bij gematigde constante snelheid nu veel mooier loopt. Nu gebied de eerlijkheid ons te vertellen dat we ons daar in het verleden nooit écht aan hadden gestoord, wat meer over onze rijstijl dan over de Diavel vertelt. Ik bedoel maar: hoe vaak heb je in het wild een Diavel met een kromme schakelpook gespot?

Met die informatie in ons achterhoofd gaan we er eens goed voor zitten en draaien als hoogste uitzondering de gaskraan eens niet helemaal vol tegen de stuit, maar proberen we juist zo langzaam en constant mogelijk te rijden. Bovendien: dat de Diavel bovenin belachelijk sterk is, het voorwiel maar al te graag richting luchtruim lanceert en op het sportieve stuurvlak menig motorrijder het nakijken geeft weten we inmiddels wel en hebben we al vaak genoeg gezegd. Op de toeristische toer dus dit keer en verdomd, ze hebben gelijk. In hoeverre dit tweede generatie 11° Testastretta motorblok bij constante lage snelheden mooier dan het oude loopt zouden we niet durven te zeggen, omdat zoals gezegd we in het verleden te w 
LED-verlichting rondom, de koplamp heeft een opvallende vorm gekregen

geef nou toe, dit ziet er toch übervet uit?
 
Tweede generatie 11° Testastretta, en dat merk je. De remmen waren al prima voor elkaar en dus bleef daar alles bij het oudeeinig in dat gebied hebben gereden om ons er aan te storen, maar feit is wel dat de motor nu zo vlak en constant als een snelweg door de Sahara loopt. Zelfs met 30 door een woonwijk is met de Diavel nu probleemloos te doen, en dat is zonder meer een groot compliment voor een dikke 162 pk sterke L-Twin. Toch, zo soepel als de L-Twin is, zo stroef is de versnellingsbak die vooral bij lage toeren niet lekker schakelt, alsof de koppeling niet helemaal vrijkomt. En dat is bizar, want hoewel Ducati nog nooit een 10 voor wat betreft schakelen heeft gehaald was de Diavel nog altijd goed voor een 7+, en dat eigenlijk voornamelijk omdat ‘ie best wel lange schakelwegen heeft. Dat wij ons meer stoorden aan het feit dat bij sportief gebruik de schakelpook als eerste het asfalt toucheert zegt genoeg.

Een snelle tussenstop bij Ducati Zaltbommel leert dat het schakelgedrag inderdaad incidenteel is. De Diavel is tijdens een vorige proefrit blijkbaar dusdanig verkracht dat de stalen tussenplaten van het koppelingsplaten pakket krom zijn gaan staan, waardoor de koppeling niet meer helemaal vrij kan komen. Volgens de monteur wil een natte koppeling bij een maagdelijke kilometerstand nog wel iets plakken (de welbekende klak als bijvoorbeeld vlak na het starten de eerste versnelling wordt geselecteerd), maar zeker niet in deze mate en bovendien moet het bij de eerste beurt al helemaal over zijn. Met het weekend voor de deur zit een nieuwe koppeling er voor ons helaas niet in, waardoor we het er maar mee zullen moeten doen, maar naarmate het asfalt onder de Diavel doorrolt storen we er ons steeds minder aan. Sterker: het lijkt zelfs alsof het schakelen steeds beter gaat, maar dat komt voornamelijk omdat we er steeds beter in slagen het probleem te omzeilen.

Zo ontzettend mooi als de Diavel bij lage snelheden loopt, zo krachtig is het motorblok als de gaskraan wordt opengedraaid. De motor gaat er telkens als een kanonskogel vandoor en wat het extra verslavend maakt zijn de geweldige donkere klanken uit het uitlaatsysteem, met dank aan de servo uitlaatklep die buiten het ‘meetgebied voor emissie-eisen’ volledig openstaat. En zo willen we het graag: stil wanneer het moet, luidruchtig wanneer het kan. Of dat de motor in Sport of Tour modus staat maakt voor wat de acceleratie betreft eigenlijk niets uit, pas in de regenmodus voelt de Diavel veel tammer aan. Wat ons betreft had Ducati de regenmodus best achterwege mogen laten: ondanks dat we in Assen met oer-Hollandse regenbuien werden verwend hadden we geen enkel moment de behoefte om die modus te selecteren. Terwijl dat switchen kinderlijk eenvoudig gaat: even de knop van het knipperlicht indrukken, andere modus selecteren, gas dicht, de knop opnieuw indrukken en klaar is Kees. Voordeel van het dubbele display van de Diavel is dat de rijmodi in het onderste display worden getoond en dus nooit – net als bij de Panigale – belangrijke informatie als snelheid even uit beeld verdwijnt.

Verrek, is dat een korenwolf?

Conclusie

Waar begin dit jaar uit Ducati hoek niemand nieuws had verwacht wisten de Italianen ons te verrassen met een vernieuwde versie van de Diavel, die als belangrijkste troef het tweede generatie 11° Testastretta motorblok heeft gekregen dat dankzij dubbele bougies vooral bij lZeg, als we 'm eens niet terugbrengen. Dat lijkt mij een veel beter plan...agere toerentallen behoorlijk mooier loopt. Bovendien heeft de betere verbranding zich in een veel gunstiger brandstofverbruik (gemiddeld 1:16,4) vertaald en heeft het motorblok nu een service interval van 30.000 kilometer, wat de Diavel in gebruik een stuk prijsvriendelijker heeft gemaakt. Niet dat dát reden zou zijn geweest om de Diavel te laten staan, maar mooi meegenomen is het wel.

In de dik duizend kilometer die in het korte tijdsbestek op de Diavel zijn gezet zijn we weer helemaal verslingert geraakt aan de fiets, die inderdaad niet als cruiser maar als super-cruiser moet worden gezien. Ducati is gewaarschuwd: er komt een dag dat ‘ie écht niet meer terug naar de importeur gaat…

• erg mooie motorloop onderin, verbruik, het is een Diavel (moeten we nog meer zeggen?)
• nog steeds gebrek aan grondspeling, hij moest wéér terug

Technische gegevens