Introductie Kawasaki W800 50th Anniversary

Nou is het bij dit soort apparaten natuurlijk moeilijk te bepalen wanneer iets nou nieuw, oud of retro is/was, bouw een paar decennia hetzelfde model en je doorloopt al deze stadia vanzelf, maar hoe dan ook: als het weinig doet is het gewoon een triest oud hok, is het populair dan is het retro.

De Kawasaki W is retro, daar is geen twijfel aan. Niet alleen valt de oorsprong van het model al vijftig jaar terug te herleiden, maar tevens is de W zowat de meest gepimpte motor ooit. In elk geval de meest gepimpte Kawa, er rijden er haast geen twee dezelfde van rond.

Dat laatste hebben we te danken aan de bloeiende aftermarket, maar blijkbaar heeft de W ook gewoon ‘iets’. En dat, hoe ongrijpbaar ook, is de sleutel voor succes. Verzin het maar, noem maar een willekeurig model dat nu als icoon te boek staat, allemaal delen ze dat ene vage kenmerk, dat ‘iets’.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Wout Meppelink, Tom Haanstra

In den beginne...

Maar goed, eerst even vijftig jaar terug. Het was 1964 toen Kawasaki in haar drang naar expansie de Meguro fabriek overnam en daarmee alles wat daar geproduceerd werd. Eén model, de Meguro K1, eigenlijk een kopie van een BSA, werd onveranderd overgenomen en kwam als Kawasaki K2 in het bereik van de massa. En zo begon het…
Een jaar later werd een nieuw model ontwikkeld en kreeg als productiemotor de naam W1. Daarin ligt ook het verschil tussen 50 jaar en 49 en hebben we antwoord op het mysterie dat begin dit jaar door ons werd aangekaart. Opgevolgd door W2 en W3 werd het in 1974 stil om plaats te maken voor de Z serie, ook geen onbekende naam. De handschoen werd in 1999 weer opgepakt met de W650 en de opvolger daarvan, de W800, kennen we nu alweer drie jaar. Tijd dus voor een upgrade? Meer een speciale uitvoering, de motor is in de basis nog precies de W800 maar heeft een andere jas gekregen. En gezien de enorme aantrekkingskracht die het aftermarketgilde op deze motorfiets heeft, zal het hier bij weinig eigenaars bij blijven. Blijft wel staan dat Kawasaki het feestje nu zelf ook meeviert.

Het anniversary pakket bestaat uit de volgende delen: een Remus uitlaat, special paint met authentiek Kawasaki reliëflogo op de tank en een ander zadel. Alles bij elkaar voor een meerprijs van € 1750,-. Nou zijn er slimmerds bij die dit niet bijzonder zullen vinden en allicht, het staat in schril contrast met wat sommige liefhebbers er van maken, maar bedenk dan wel dat die liefhebbers er geld in steken zoveel ze het hebben en Kawasaki de motor nog gewoon moet kunnen verkopen. En daarbij, genoemde accessoires zijn zoals we wel vaker hebben gezien in de losse verkoop een stuk duurder.

Natuurlijk gaat het bij de W800 niet specifiek om de prestaties, er wordt dus ook weinig gezegd over vermogenswinst of gewichtsverlies met deze uitlaat, maar dat is dan ook niet het punt. Dat is sowieso van de hele motor niet het punt, het moet vooral cool zijn en uitstraling hebben. En dat is ze zondermeer gelukt, een nonchalant in de tuin opgesteld exemplaar werd in eerste instantie aangezien voor een originele oude Kawa, wellicht voor de sfeer meegenomen uit de lobby van het Europese hoofdkwartier. Niets is dus minder waar als je er dichterbij gaat kijken.

Moesten wij kiezen, dan werd het zonder twijfel de groene. Het ding is gewoon áf, met de juist gekozen kleurstelling en de werkelijk spot on gekozen belettering. Gek, hoeveel verschil zoiets kan maken. Maar goed, er is dus ook een zwart-oranje uitvoering die in detail anders is. Meest opvallende verschil is de uitlaat, zoals op de foto’s ook te zien is. En daarmee kunnen we dus meteen het verschil tussen de twee beluisteren, een unicum bij een presentatie. Daarbij valt op dat de Remus inderdaad dieper, donkerder klinkt maar zónder dat dit veel extra volume met zich meebrengt. Het is eigenlijk gewoon precies goed zo, als basis. We zouden haast zeggen ‘niemand zit te wachten op een bak herrie’ maar dat valt met zoveel smaken en uiteenlopende keuzes niet hard te maken. Er zijn ook open systemen te koop immers, maar terug naar de Remus: hiermee krijg je in elk geval niet zo snel ruzie. De dempers staan ook lichtjes omhooggericht, wat het geheel nog net een beetje extra geeft. Beetje Norton-achtig (en dat is dan weer niet vreemd natuurlijk).

Vervlogen tijden herleven weer

Voor wie nog nooit op een W800 heeft gereden en jonger is dan euh… nee, dat werkt niet. Iets met vergrijzing. Voor wie nog nooit op een W800 heeft gereden en zich nog voldoende kan herinneren van zijn eerste motorfiets: dit lijkt er op. Een eerlijke machine waar je heerlijk recht op zit, bóvenop ook dankzij het vlakke zadel en het gebrek aan kunststof vormelementen. Het zadel is niet hoog, maar hoeft dat ook niet te zijn. Het stuur staat zoals het hoort en de handgrepen bevinden zich daar waar je zou verwachten. En zo kun je wel doorgaan; weinig motoren die zo rechttoe rechtaan in elkaar zitten als de W800. En dat zet zich ook motorisch door; de tweecilinder is geen toerenmonster en komt zelfs relatief traag op toeren: precies zoals je zou verwachten. In het kort heeft Kawasaki gewoon een oude motor genomen en die nieuw geproduceerd, zo lijkt het. En een beter compliment kun je amper maken. En storende elementen als de injectie zijn netjes weggewerkt achter de zijdeksels. Had misschien á la Triumph nog stijlvoller gekund, maar dit werkt ook. En zo lang er nog gloeilampjes gebruikt mogen worden zul je die ook in de W terugvinden.

Het mooie is, komen bij de meesten nu herinneringen bovenborrelen aan lang vervlogen tijden, die tijden herleven voor de nieuwe generatie: met 35 kiloWatt is de W800 namelijk nog precies goed voor een A2 rijbewijs en kunnen nieuwe motorrijders er dus net zo onbevangen en zonder vrees op stappen als vroeger. Daarbij krijg je nog hulp van de rest van de motor, want ook qua rijeigenschappen valt de Kawa niet uit zijn rol. Om een motor als dit te beoordelen volgens moderne maatstaven is natuurlijk niet echt eerlijk, maar het verdient wel attentie te weten dat je hier niet mee moet willen remmen als een supersport. Daar zijn de kleine tweezuiger rem vóóór en de -oh nostalgie- trommel achter net niet voor bedoeld. Keerzijde is wel dat ze prima samen kunnen werken en je zo lang je beide remmen samen gebruikt zul je veelal ruim op tijd tot stilstand komen. En ABS? Wat is dat?

Qua stabiliteit valt het nog helemaal niet tegen, ook op snelheid is het stuur gewoon los te laten en rolt de motor kaarsrecht en koersvast door. Pas als je iets vlotter zou willen sturen begint de motor wat te protesteren, maar dan zit je ook al op een tempo wat niet “in de geest van het concept” past. In gewoon Nederlands: dan noem je het al lang geen cool cruisen meer. En dan nog kun je méér dan je zou denken, je zult echt gek moeten doen wil je je in de gevarenzone begeven, zo lang je rekening houdt met je remvermogen en je rijstijl zo vloeiend mogelijk houdt (dat scheelt ook weer remmen trouwens) zal de rest van de motor je gewoon je gang laten gaan. De bandjes, klassiek gestyled als ze mogen lijken, bieden meer dan voldoende grip. Het eerste wat aangeeft dat je niet veel verder zou kunnen, zijn de lefknopjes onder de voetsteunen. Maar uiteraard is het een kwestie van tijd voordat je daarmee probeert zo lang mogelijke ononderbroken strepen te trekken. Wees dan licht gewaarschuwd: het eerstvolgende dat de grond raakt is de middenbok en die geeft een stuk minder mee.

Conclusie

Al met al is het gewoon een heerlijk ding, die W800. Ideaal geschikt om te onthaasten, maar nog met voldoende ‘real world’ moderne prestaties onderhuids om niet helemaal als kansloos dood vogeltje overgeleverd te zijn aan het verkeer van tegenwoordig. Of je maten die het nog niet snappen natuurlijk. Prachtig mooi lopend blokje dat op zichzelf ook al ruim voldoende nostalgie uitstraalt (en toch rond de 50 pk zit, niks mis mee), een rijwielgedeelte dat het allemaal aankan, remmen die op hun taak berekend zijn en een uitstraling om een moord voor te doen. Als ik nou niet altijd zoveel haast zou hebben zou ik ’t wel weten. Het heeft vijftig jaar geduurd, maar dan heb je ook wat!

Technische gegevens