Test: Suzuki V-Strom Black Rhino

In bijna alle opzichten was de nieuwe V-Strom was een meer dan geslaagde verbetering van het eerste model. Bijna, want Suzuki was het alsnog gelukt om de met accessoires volhangen versie het sexy uiterlijk in één klap ongedaan te maken. Dat het daadwerkelijk beter kan laat de Nederlandse importeur dit jaar zien met de V-Strom Black Rhino 2.0, de vernieuwde versie van de waanzinnig populaire reisgezel.

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Ed Smits, Peter Aansorgh

Spaanse zon

Nu we toch het spel met open kaarten hebben opengetrokken, kan ik wel zeggen dat waar tot vorig jaar we ons op de redactie openlijk afvroegen wat heel Nederland in hemelsnaam met een V-Strom moest (hetzelfde denken we nog steeds van de R1200GS, maar dat terzijde), ik zelf vanaf ­­de eerste dag dat ik een jaar geleden in Kroatië kennis mocht maken met de nieuwe V-Strom 650 helemaal om was.
Het nieuwe Givi vario-windscherm houdt je goed uit de wind en is eenvoudig in hoogte te verstellen. Waarom Suzuki daar zelf niet opgekomen is? Het display is best wel uitgebreid, maar dan moet je wel weten hoe je die andere functies in beeld kunt krijgen

Je zou nog gaan denken dat we mooi weer hebben gehad. De timing voor onze fotografie had in ieder geval niet beter kunnen zijnNatuurlijk, op de eerste versie was rij-technisch eigenlijk nog geeneens zoveel aan te merken, het was voornamelijk de ontbrekende funfactor en het oerlelijke en plompe uiterlijk van een Boliviaanse bejaarde boerin die de motor bij ons de das om deed. Neen, dan waren er onzes inziens toch echt betere alternatieven op de markt. Echter, waar onze voorkeur telkens elders naar uit ging bleek de consument juist gecharmeerd van alles wat wij juist als kritiekpunt zagen. Hetgeen op de redactie (en niet alleen bij ons, maar ook mij onze collega’s) het zoveelste bewijs was dat wat journalisten leuk vinden niet verkoopt en wat goed verkoopt journalisten over het algemeen niet leuk vinden.

Dat alles veranderde in juli 2011, toen door Suzuki geheel onverwacht in het zonnige en warme Kroatië de langverwachte en kort daarvoor via Internet wereldkundig gemaakte nieuwe V-Strom 650A werd gepresenteerd. De Boliviaanse boerin had plaatsgemaakt voor een Spaanse zonaanbidster en bovendien was de motor voor ’t eerst écht vette fun om te rijden. Echter, waar ik meteen was overtuigd van versie 2.0 werd mijn lofzang op de redactie met argusogen aanschouwd en kreeg  ik te horen nu officieel écht oud aan het worden te zijn. Tot de fiets bij de redactie werd geparkeerd voor een eerste test in eigen land en ook zij tot de –voor hun pijnlijke- ontdekking kwamen dat mijn lovende woorden echt niet overdreven waren.

Toch, op één vlak hadden we nog steeds reden tot klagen. Waar chef design bij de nieuwe V-Strom 650A zijn stinkende best had gedaan de fiets een fris, jong, slank en dynamisch uiterlijk mee te geven werd dat in Kroatië tijdens die introductie door chef accessoires vakkundig weer om zeep geholpen met een king-size kofferset die middels een
Dat is nou handig, een kofferdeksel die in twee delen is open te klappen. Zó handig dat we domweg vergaten er een foto van te maken, maar gelukkig hadden we deze nog in het archief

Ziet er stukken beter uit dan wat door Suzuki's chef accessoires zelf in Kroatie werd gepresenteerd. Kan van de rijder niet worden gezegd lomper-dan-lomp ophangframe aan de V-Strom was bevestigd en de fiets daarmee alsnog de taille van een olifant gaf. Hoewel op zich wel anders vormgegeven dan bij de oorspronkelijke fiets was het geheel duidelijk een overblijfsel uit het oude ‘hoe breder hoe beter’ concept. Ook het vario-windscherm kenden we al van de V-Strom 1.0 en deed zijn werk op zich best goed, maar was in feite een lapmiddel waarmee Suzuki de nog steeds onhandig verstelbare ruit wilde verbloemen.

Waar de Japanners ter plekke onze kritische opmerkingen ter harte namen en de nodige aantekeningen werden gemaakt was die kritiek bij de Nederlandse importeur eveneens niet aan dovenmansoren gericht, zo bleek begin dit jaar in het zuiden van Spanje, waar door Suzuki importeur B.V. Nimag de nieuwe versie van de Black Rhino werd gepresenteerd. Weg lompe kofferset, weg lelijk vario-scherm en hallo kekke kofferset en waanzinnig fraai, praktisch en eenvoudig in hoogte te verstellen windscherm, dat door het Italiaanse Givi speciaal voor de nieuwe V-Strom was ontwikkeld. De introductie was echter slechts een korte test op Spaans grondgebied, die in veel opzichten afweek van de dagelijkse praktijk. Per slot van rekening bevinden we ons niet alle dagen op Spaans grondgebied, waar het overgrote deel van het jaar onder voor onze begrippen perfecte weersomstandigheden kan worden gereden en waar met ‘verkeersdrukte’ twee auto’s voor een stoplicht worden bedoeld. Bovendien waren tijdens die introductie de koffers alleen met lucht gevuld, wat uiteindelijk niet de opzet is van het hele ‘rijden met koffers’ concept. Nu hadden we dat ter plekke met drie zakken aardappelen op kunnen lossen, maar het leek ons een beter idee om op de eigen redactie dat verhaal nog eens dunnetjes over te doen.

Duitse Franken

De weersvooruitzichten zijn dan ook perfect als we eind mei (soms blijven zaken inderdaad wat langer liggen dan oorspronkelijk de bedoeling was) ons bij Suzuki importeur B.V. Nimag in Vianen melden voor een rendez-vous met de neushoorn die voor 2012 behoorlijk hipper is geworden. Op de planning staat een trip het Duitse Franken, het Noordelijke deel van de deelstaat Beieren dat al tweehonderd jaar vecht voor soevereiniteit en de vooruitzichten stemmen tot tevredenheid, waarbij een diversietijd aan routes de revue zullen passeren. Van lange etappes over de snelweg om in korte tijd de hemelsbreed vijfhonderd kilometer de overbruggen tot uitgestrekte bosrijke gebieden waar grote stukken onverhard zal worden gereden. En uiteraard de nodige slingerwegen met haarspelden en kloven die het Zwitserleven gevoel in je los weten te maken. De buienradar geeft aan dat we de komende dagen niet zullen worden gespaard, wat de test alleen maar Hollandser maakt en bovendien zijn de koffers van de Black Rhino tot aan de nok gevuld met het nodige aan elektronische apparatuur.

Nog voor het vertrek worden we met een klein nadeel van de V-Strom Black Rhino geconfronteerd. De fraaie vormgeving van het nieuwe neusje ten spijt heeft Suzuki het niet nodig geacht de binnenzijde van de kuip af te werken, waardoor ook geen zaken als een handig opbergvak of een 12-volt aansluiting zijn aangebracht. Dat eerste is handig om je Gauloises en tankpas in op te bergen, dat tweede om je Garmin op aan te sluiten. Nu kun je stellen dat navigatie nog altijd een accessoire is, maar dat het ook anders kan laat bijvoorbeeld een merk als KTM met de Adventure zien, waar niet alleen onderhuids al een montagesteun is aangebracht (waarmee de navigatie precies in je zichtveld valt) maar ook al alle stroomvoorziening is aangebracht. Plug & play dus waar bij de V-Strom het wat dat betreft nog ietwat behelpen is. Ook ontbreekt het de zwarte neushoorn aan handvatverwarming, wat gezien het oer-Hollandse weer dit jaar helemaal geen overbodige luxe meer is. Bovendien zijn anno 2012 flink wat fraaie aftermarket systemen op de em… markt die nog kleiner zijn dan een pakje kauwgom, waardoor het ook technisch gezien geen enkele drempel meer heeft. Bovendien, als BMW besluit om zelfs haar meest extreme HP4 supersport standaard van handvatverwarming te voorzien, dan is er dus geen enkele reden meer te verzinnen om het niet te doen.

Ironisch genoeg zijn onze opmerkingen exact gelijk aan die van de Black Rhino 1.0, die we twee jaar geleden nog in de test hadden gehad. Ook die versie ontbrak het aan deze zaken en ook toen werd daar melding van gemaakt. Nu liggen die eerste twee zaken uit handen van de Nederlandse
De Garmin werd door ons op het stuur gemonteerd, waardoor het zicht op het display deels werd ontnomen. Beter zou zijn deze boven het display te bevestigen, maar dan moeten er wel montagepunten zijn

Hadden we al gezegd dat de Black Rhino riante opbergruimte heeft? De remmen lijken op 't oog niet te zijn veranderd, maar dat zijn ze stiekem wel. Vooral 't ABS is merkbaar verbeterd

De aluminium carterbeschermplaat van z'n voorganger heeft 't veld geruimd voor een kunststof onderkuip die het blok tegen de ergste steenslag moet beschermenimporteur, dat kan alleen bij de designafdeling in Japan worden opgelost, maar toepassen van handvatverwarming was daarentegen een kleine moeite geweest. Natuurlijk, de Black Rhino is daarvoor wél met handkappen aan het stuur uitgerust die je handen weliswaar uit de wind houden, maar bij koud, nat en guur weer zal je op den duur nog steeds koude vingers gaan krijgen.

Naast handkappen is de Black Rhino –uiteraard- van een kofferset voorzien, wat sinds de introductie van het model op de Nederlandse markt het handelskenmerk van de fiets is geweest. In tegenstelling tot voorgaande edities heeft Suzuki er ditmaal echter voor een 3-delige kofferset gekozen, waar z’n voorgangers het met ‘maar’ twee zijkoffers moesten doen. En dat scheelt meteen een krat bier, die nu zonder problemen in de topkoffer kan worden vervoerd. Of, zoals in ons geval, de complete tas met foto- en video apparatuur, wat incl. laptop en alle laadapparatuur meer dan 10 kilo op de weegschaal brengt. Met al onze apparatuur in de 46 liter topkoffer opgeborgen bleven nog twee 33 liter zijkoffers over om kleding in op te bergen. Zowel de zijkoffers als de topkoffer zijn in twee delen te openen, naast de gebruikelijke manier – waarbij in het geval van zijkoffers je wasgoed meteen op straat ligt – kan ook het bovenste deel van het deksel scharnieren. Hierdoor ontstaat een kleine opening die groot genoeg is om vlug even wat spullen te pakken.

Ook het vario windscherm is totaal anders dan op z’n voorganger was toegepast. Geen kort kantelruitje dat bovenaan de originele ruit was gemonteerd en wat de windstroom anders moest geleiden, maar een compleet andere ruit die op een zeer fraaie en eenvoudige manier in hoogte is te verstellen. Klemsluiting losmaken, ophoog of omlaag schuiven, vastklemmen en klaar is Kees. Zo geniaal dat we ons afvragen waarom hier in hemelsnaam nog nooit eerder iemand op is gekomen. Op de lange en saaie snelwegrit geeft de hoogste stand onze voorkeur, waarmee de helm precies uit de wind zit en het windgeruis tot acceptabel niveau is gedaald. Tenminste, tot snelheden van pak ‘m beet zo’n 140 km/u, daarboven begint het weer wat luidruchtiger te worden. Net als de Black Rhino 1.0 is ook deze 2012 versie van een middenbok voorzien, terwijl de aluminium carterbeschermer van z’n voorganger plaats heeft gemaakt voor een fraaie kunststof onderkuip.

Frankische Schweiz

Waar over het algemeen een achteraf gemonteerde 3-delige kofferset de rijeigenschappen niet ten goede komt is daar bij deze 2012 Black Rhino amper sprake van. Op de lange snelwegrit wordt een kruissnelheid van tussen de 150 en 160 km per uur aangehouden, wat bij de Suzuki geen noemenswaardige problemen opleverde. De motor is wel wat gevoeliger voor hevige zijwinden geworden, maar dat is bij een forse kofferset als deze 3-delige Givi set ook wel te verwachten. Opmerkelijk is echter dat ook bij deze snelheden het verbruik van de V-Strom meer dan acceptabel is. Suzuki claimde bij de introductie vorig jaar al dat de 69 pk sterke 645cc V-Twin (+2 pk ten opzichte van z’n voorganger, bij hetzelfde toerental van 8.800 tpm) zo’n 10% zuiniger is geworden, wat destijds met de nodige scepsis voor kennis werd aangenomen, maar vanaf de eerste tankbeurt bleek daar letterlijk geen woord van gelogen. Sterker, waar in het verleden bij eerdere testen met de V-Strom een gemiddeld verbruik van 1 op 17 eerder regel dan uitzondering was, lukt het ons ditmaal slechts met moeite om een verbruik hoger dan 1 op 20 te noteren, wat een waarde van 1 op 19,6 bleek te zijn.

Ondanks dat Suzuki de tankinhoud van de fraaie tank, die qua vormgeving van de Gladius is afgekeken, met twee liter naar nu 20 liter heeft verkleind, beschikt de V-Strom nog steeds over een flinke actieradius van tegen de 400 kilometer. Binnendoor rijden werd zelfs met een verbruik van ruim 1 op 24 beloond, en dat is wel zo prettig met de huidige benzineprijzen. Naast dat voor wat betreft het verbruik we geen nadelige invloed van de kofferset konden ontdekken bleek ook tijdens het rijden die invloed minimaal. Nu hadden we dat begin dit jaar in Spanje al opgemerkt, maar destijds waren de koffers nog leeg waar ze nu alle drie tot aan de nok waren gevuld met een geschat gewicht van rond de twintig kilo. Geen noemenswaardige instabiliteit bij tempo 170+, maar ook niet als bij 80 km/u het stuur werd losgelaten. Wat stuurde de motor wat zwaarder in, vanwege de zware topkoffer, maar dat was niet anders dan wanneer je bijvoorbeeld met een duopassagier aan het rijden bent.

Lange afstanden over de snelweg zijn met de V-Strom dus prima te doen, maar eigenlijk is het veel leuker om dit binnendoor te doen. Want dán speelt de V-Strom zijn troefaas uit, de motor rijdt zo ontzettend gemakkelijk dat zelfs de listigste bochten met speels gemak worden genomen en je geen enkel ‘dit ga ik niet redden’ moment zult hebben.
Dat hier niet méér motorrijders naar toe gaan zeg. Net zover als bijvoorbeeld 't Zwarte Woud, maar wel een stuk rustiger en net zo bochtenrijk. 

Vooruit dan, omdat ie zo verdomd handig is, nog één keer het Givi windscherm in beeld. De handkappen houden je handen goed beschut, handvatverwarming zou 't helemaal af hebben gemaakt

Dat lijkt toch echt op een zon daar boven aan de hemel. En dat terwijl de Franken zelf zeggen dat 't 9 maanden per jaar winter is en de andere 3 regentPlat door de bocht, geen enkel probleem, en blijkt deze ineens te knijpen dan mort de V-Strom niet en laat zich gewillig nog een stukje platter leggen. Het schrapend geluid van de onder de voetsteun gemonteerde slijtpennen geeft daarbij aan dat je serieuze hellingshoeken aan het rijden bent. Ondanks dat de fiets ‘slechts’ over 69 paardenkrachten beschikt hadden we geen enkel moment het idee met een trage fiets onderweg te zijn. Sterker, het ontbreken van een overdaad aan pk’s, gecombineerd met de lichte stuureigenschappen van de fiets, maakt dat je te allen tijde het maximale uit de fiets zult kunnen halen en je al snel veel dikkere fietsen achter je zult laten. Dikkere fietsen die bovendien ook nog eens eerder de pomp op zullen moeten zoeken.

Ook buiten het geasfalteerde bleek de V-Strom Black Rhino zijn mannetje te staan. De onverharde bospaden waren voor de V-Strom geen enkel probleem, enkel een weg waarvan het wegdek uit losse steentjes bestond wilde de fiets niet dat spoor volgen wat we zelf hadden uitgedacht, maar dat had meer met onze voorzichtigheid en de voor deze omstandigheden niet echt geschikte Bridgestone Trialwings te maken dan met de V-Strom zelf. Een set meer enduro gerichte banden en gewoon méér gas had dit probleem waarschijnlijk opgelost. Op de normale bospaden hadden we echter geen enkele reden tot klagen en waren snelheden van tegen de 80 geen enkel probleem, waar op de keitjesweg we de 40 niet te boven zijn geweest. Waar qua sturen de banden de beperkende factor zijn wat eenvoudig kan worden opgelost is voor veelvuldig offroad rijden het ABS een groter probleem, daar dit bij de V-Strom niet is uit te schakelen. Op geasfalteerde wegen voldoen de remmen meer dan genoeg, wordt er een goede vertraging gerealiseerd en grijpt het ABS later in dan bij het vorige model, maar offroad moet je juist het achterwiel blokkeren om een betere remweg te realiseren.

Conclusie

Dat Suzuki met de V-Strom 650 een verdomd goede motor in huis heeft, daar zijn we sinds de lancering van het nieuwe model binnen onze redactie unaniem van overtuigd. En niet alleen wij, ook het grote publiek heeft de nieuwe V-Strom met open armen ontvangen, getuige de 2012 verkoopcijfers waar de fiets het eerste halfjaar tot best verkochte model is gekroond. En dat is niet vreemd, de motor kost weliswaar meer dan het oude model, maar is prijstechnisch nog steeds niet duur en beschikt over een frisser en beduidend zuiniger motorblok, een hogere funfactor en betere remmen. En dat alles in een stuk fraaiere vormgeving verpakt.

Voor deze Black Rhino geldt eigenlijk hetzelfde verhaal. Ten opzichte van z’n voorganger heeft de fiets flink wat opbergruimte erbij gekregen, waardoor je nóg meer spullen mee kunt nemen als je op vakantie gaat. Het zadel biedt veel comfort en dankzij de nu instelbare ruit is het de hele dag goed vertoeven. Ook op de snelweg wanneer er tempo moet worden gemaakt, wat de motor een perfecte reisgenoot maakt. Het ontbreekt de reise-enduro echter nog steeds aan een 12-volt aansluiting, handvatverwarming en opbergvakjes in de kuip, maar of je 'm daarvoor moet laten staan. Voor z'n prijs van € 10.999 zouden wij het wel weten.

• veel motor voor je geld, grote en praktische kofferset, vario-ruit, verbruik
• nog steeds geen 12 volt aansluiting, handvatverwarming en opbergvakjes in de kuip, geen uitschakelbaar ABS

Technische gegevens