Test: Suzuki Burgman 200 Executive

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Ed Smits, Anita van Rooijen

Wunderlich

“Zeg, we hebben nog een trip naar het Duitse Wunderlich in het verschiet. Als jij dat nou eens met een Suzuki Burgman 200 gaat doen?” Zo ongeveer ging het tijdens de redactievergadering waarbij deze test met Suzuki’s goedkoopste ‘small-wheel’ motorscooter aan de orde kwam. Nu zijn wij bij Motorfreaks er niet vies van om zaken anders dan anderen te doen, maar ditmaal gingen bij mij toch echt de wenkbrauwen fronsen. Een trip van meer dan zeshonderd kilometer, op een motorscooter waarvan alle 18,4 paarden al zenuwachtig worden zodra het bordje snelweg wordt gespot. Al mijn tegenargumenten ten spijt waren de collega’s echter onverbiddelijk, volgens hun omdat het perfect in het ‘anders-dan-anderen-Motorfreaks’ plaatje past, maar volgens mij als zoete wraak omdat niet zij maar ik naar de moeder aller introducties in Abu Dhabi was gegaan.

Hoezeer ik er op voorhand ook van baal, ergens hebben ze natuurlijk wel een punt natuurlijk, die gezellige collega’s. Het beeld wat wij motorrijders van een motorscooter hebben is niet een ding om plezier mee te hebben, maar een praktisch vervoermiddel dat ons dagelijks op een comfortabele en snelle wijze van woon naar werk weet te brengen. Laat staan een lichte tweehonderd als deze Suzuki Burgman 200, die door het grote gros puur en alleen voor in de stad wordt gezien.  Bovendien heeft Suzuki voor ons de Burgman 200 Executive beschikbaar gesteld, die –jawel- voor het rijden op de snelweg van een instelbare vario-ruit is voorzien. Om het leed wat te verzachten, zullen we maar zeggen. In de hoogste stand is het inderdaad prima vertoeven achter de –voor maxi-scooter begrippen- korte en sportieve kuipruit, zo merk ik al snel als de scooter in Vianen de snelweg op wordt gedraaid en waar de
Aan opbergruimte geen gebrek bij de Burgman 200

Best wel groen hier. Zou dat iets met de vele regen van de laatste tijd te maken hebben?Burgman het ‘Lekbrug op’ direct flink te verduren krijgt. Honderd haalt ie nog best snel, maar daarboven houdt het brug-omhoog niet over waardoor we geheel Freaks-onwaardig zowaar besluiten om de maximum snelheid eens in ere te houden. Eenmaal snelweg af de Lekdijk op laat de Burgman zien waarom het zo’n ontzettend populaire scooter is. De Brugman slingert zich gemakkelijker door de spaghetti aan bochten dan een sidderaal door pot met warme honing glijdt. En dat is nog maar het begin.

Dat een motorscooter voor een trip als deze eigenlijk helemaal zo gek nog niet is wordt me snel duidelijk als de spullen op de scooter moeten worden gepakt. Nu zal de gemiddelde motorrijder voor een korte driedaagse trip niet meer dan een tandenborstel, een schone onderbroek en een extra paar kousen meenemen, maar in ons geval kan daar een arsenaal aan foto- en video apparatuur bij op worden geteld. En een laptop natuurlijk, om alles ter plekke in te kunnen zien. En dan blijkt de Burgman 200 ineens een verdomd goed vervoermiddel te zijn. Nu zijn de meeste scooters al gezegend met flink wat opbergruimte, maar deze Suzuki spant wat ons betreft absoluut de kroon. Niet alleen beschikt de scooter over een kofferbak waar je met gemak je schoonmoeder in op zou kunnen bergen, bovendien zijn in de stroomlijn nog eens drie opbergvakken ondergebracht, waarvan er een is af te sluiten. Zo uitgebreid als de opbergruimte van de Burgman 200 is, zo beperkt is het overigens wel fraai vormgegeven display. Tenminste, voor huidige digitale begrippen. De snelheidsmeter is centraal geplaatst, met daarbuiten twee meters voor koelvloeistof temperatuur en tankinhoud, waarbij de tankmeter de tweede helft een stuk rapper dan het eerste deel blijkt te dalen. Opmerkelijk is dat in de snelheidsmeter een ouderwetse mechanische kilometerteller terug is te vinden, terwijl in dezelfde teller ook een klein digitaal display is ondergebracht. Iets groter en daar had probleemloos een arsenaal aan informatie in onder kunnen worden gebracht, maar nu is dat display slechts beperkt tot een tripmeter en een klokje. Wat ons verder nog opviel was dat deze lichte maxi-scooter niet van een handrem is voorzien, daarvoor is de scooter standaard echter weer wel met een middenbok uitgerust.

Hoezo, vermijd snelweg

Met mijn eerste ervaringen op de snelweg in het achterhoofd besluit ik de trip naar het Duitse Sinzig zoveel mogelijk de snelweg te vermijden, maar dat idee is slechts van korte duur. Eenmaal de navigatie op ‘vermijd snelweg’ ingesteld wordt de reistijd tot zes uur vergroot, wat inclusief tankstop en koffiepauze een heuse dagtaak lijkt te gaan worden. Op tijd van huis gaan dus, maar dan moet wel alles volgens planning gaan. Als uiteindelijk geheel Freaks-getrouw om vier uur ’s middags de trip van start kan gaan besluit ik wijselijk de aanwijzingen van TomTom voorlopig maar te negeren. Geen vermijd snelweg dus, maar de kortste weg richting A73, die rond deze tijd van de dag behoorlijk wat verkeer krijgt te verwerken. Gunstig voor ons, want de vele vrachtauto’s weten de zaak behoorlijk op te houden waardoor we zelfs regelmatig rechts verkeer in kunnen halen. Kijk, dat schiet ten minste op. Ook als het verkeer weer kans ziet vlotter te gaan rijden slaat de Burgman 200 geen slecht figuur, maar daarvoor moet wel de kraan strak tegen de stuit worden gehouden. Op eigen kracht bleken de 18,4 paarden het tot zo’n 120 km/u (TomTom GPS snelheid) te brengen, waar met een beetje zuiging van een auto zowaar een kilometertje of tien bij op kon worden geteld. Net te langzaam om onbezorgd vlug in te kunnen halen, maar rap genoeg om niet  als rijdende chicane te worden aangezien.

Als rond half zes de Duitse grens wordt gepasseerd blijken we al de nodige tijd te hebben goedgemaakt. Nog steeds hebben we volgens Tom nog flink wat rijtijd te gaan, maar ik begin langzaam aan het idee te wennen om zowaar voor het donker de plaats van bestemming te kunnen bereiken. En dat geeft de Burger moed. Dat betekent echter wel dat er flink zal moeten worden doorgereden, en met de maximum snelheid van de Burgman lager dan wat toelaatbaar is (zeker op de Duitse snelweg) kan alleen nog maar tijd gewonnen worden door zo min mogelijk te stoppen. Wat op de Burgman 200 bepaald geen straf is om te doen.
Best apart, een digitaal display en dan nog een ouderwetse kilometer teller. Het flip-up windscherm doet z'n werk goed, hoewel een groter windscherm geen overbodige luxe zou zijn

Zo heb je dagenlang stralende zon, zo regent het weer pijpenstelen. Gelukkig heb je daar op een scooter niet zoveel last vanHet zadel is lekker breed en precies hard genoeg om het uren aan een stuk vol te kunnen houden, en de scooter zit zo ruim dat zelfs een gemiddelde basketbalspeler niet snel wat te klagen zal hebben. Bovendien lijkt de Burgman ook nog eens enorm zuinig te zijn. Tot de Duitse grens is de benzinemeter amper gezakt, maar daarna blijkt het ineens erg hard te gaan. Voor we het goed en wel in de gaten hebben begint de meter angstvallig dicht het rode gebied te naderen, uiteraard net nadat we op de snelweg in volle vaart een tankstation voorbij zijn geknald. Hebben wij weer.

Even is er nog ijdele hoop binnen afzienbare tijd een tankstation op route tegen het lijf te lopen, maar met de meter inmiddels flink in het rood wordt toch maar de TomTom geraadpleegd. Per slot van rekening heeft ondergetekende in het verleden al eens zo’n exercitie met een Burgman 650 Executive meegemaakt, en dat was zeker niet voor herhaling vatbaar. Met exact 202 km op de digitale tripmeter kan de Burgman worden afgetankt, maar waar we een nagenoeg lege 11 liter tank hadden verwacht blijkt de pomp het na 8,4 liter welletjes te vinden. Met een gereden verbruik van 1 op 24 (wat helemaal niet verkeerd is bij bijna continue gas tegen de stuit) hadden we dus nog gemakkelijk vijftig kilometer meer kunnen rijden.

Eenmaal de tank weer gevuld en de route opgepakt blijkt Pluvius nog een aardige verrassing voor ons in petto te hebben. De zonovergoten kraakblauwe hemel verandert binnen no-time in een dicht wolkendek, waaruit het langzaam begint te regenen. Nu zijn we van een beetje regen niet vies, zeker niet op een motorscooter waar je sowieso bijna niet nat kunt worden, maar de regenbui heeft zich inmiddels ontpopt tot een ware moesson die zijn weerga niet kent, waardoor vooral mijn gezicht het zwaar krijgt te verduren. Ach, had ik maar niet voor een jethelm moeten kiezen. Alsof de hevige regenval niet erg genoeg is, blijkt Tom me bovendien dwars door de binnenstad van Bonn te sturen. Voor wie daar nog nooit geweest is, dat betekent druk verkeer als in een wereldstad (Bonn was niet voor niets de stad waar de regering gevestigd was ten tijde van het ijzeren gordijn), kinderkoppen, tramrails en genoeg vervuiling op straat om de weg tot een ware glijbaan te transformeren. Omstandigheden waaronder niet alleen het afwezige ABS enorm wordt gemist, maar waaronder bovendien de achterband het forse geweld van de dik achttien paardenkrachten niet aan blijkt te kunnen en we meermaals door een glijdende achterkant worden verrast. Nooit eerder gedacht iets als traction control op het wensenlijstje van een Burgman 200 te zetten, maar de situatie leert dat het best wel een verdomd handig hulpmiddel zou kunnen zijn.

En weer terug

Zodra we de drukke stad, die onder andere weersomstandigheden best de moeite van een bezoek waard zou kunnen zijn, achter ons kunnen laten lekt de ellende als water uit een vergiet. Bovendien lijkt het enigszins op te klaren, maar echt vrolijk worden we als om exact acht uur de Burgman aan de Rijnkade vlak voor het hotel kan worden geparkeerd. Ofwel, twee uur winst op het schema van de TomTom en een gemiddelde snelheid incl. Tankstop van bijna zeventig kilometer per uur. Met die kennis in het achterhoofd wordt de terugweg volgens het oorspronkelijke plan uitgevoerd. Om de binnenstad van Bonn te vermijden wordt ons geadviseerd om Vanuit Sinzig richting Ahrweiler langs de Ahr te gaan rijden, wat ons dwars door het Eifelgebied brengt en de Burgman 200 zijn zoveelste uitdaging aan mag gaan. Dat de scooter beschikt over een flitsend stuurgedrag dat menig supersporter zal doen verbleken wisten we al, maar ook in dit heuvelachtig gebied weet de Burgman zijn mannetje te staan.

Natuurlijk, vergeleken met een normale motorfiets (laat staan een supersport) heeft het rijwielgedeelte bij snelle bochten of snelle bochtencombinaties meer flex dan een Yoga leraar na vijf uur noeste arbeid, maar a) blijft dit alles nog steeds erg controleerbaar en b) is de scooter dit dankzij z’n enorme wendbaarheid snel vergeven. Minder te spreken zijn we echter over het veergedrag, dat veel moeite heeft om snelle hobbels te verwerken en daardoor al snel als hard en oncomfortabel wordt ervaren. En dat hadden we graag andersom gezien, harder voor wat betreft de snelle bochten om meer stabiliteit te creëren en zachter voor wat betreft het absorberen oneffenheden om meer comfort te creëren. Maar dat is ook een van de weinige punten die we op de Burgman 200 hebben aan te merken. Sterker, ik betrap mezelf erop het steeds leuker te gaan vinden, en het allermooiste is nog dat ondanks dat we heerlijk aan het sturen zijn, de maximum snelheid maar mondjesmaat wordt overschreden.

Moeiteloos rollen de kilometers onder de Burgman door en lijkt ons ditmaal alles mee te zitten. Zo goed dat we ons zelfs nog een extra photoshoot kunnen permitteren. Zelfs de rit dwars door Monchen Gladbach rijdt alsof er net een bommelding is geweest.
In combinatie met de achterrem is nog best hard te ankeren. ABS ontbreekt helaas. De blauwe verlichting is ook onderdeel van het Executive pakket

Zijn we bijna klaar? Er zit volgens mij weer een regenbui aan te komenDe benzinemeter is inmiddels alweer in het rode gebied aanbeland, maar met de wetenschap de eerste keer nog enorm aan reserve te hebben gehad willen weditmaal meer risico te nemen en tot het uiterste wachten. Als bij net geen driehonderd kilometer op de digitale tripmeter de Burgman wordt afgetankt blijkt dat we alsnog te vroeg zijn geweest. Meer dan 9,77 liter krijgen we er echt niet in, wat neerkomt op een verbruik van 1 op 30 en een actieradius van 330 km. Chapeau, en bovendien hebben we opnieuw enorm veel tijd goed gemaakt. Exact drie uur onderweg, en nog een goede honderd kilometer te gaan. Als rond Grave het gebied van de rivieren wordt bereikt vraag ik me af of deze missie zonder snelweg kan slagen (tenzij onnodig ver om te rijden), maar Tom heeft de opdracht goed begrepen en zonder ook maar een meter snelweg te hebben gereden wordt om exact half tien het thuishonk bereikt. Ofwel, slechts een half uur langer dan we op de heenweg met grotendeels snelweg hebben gedaan.

Conclusie

Dat Suzuki met de Burgman 200 een prima scooter in huis heeft om dagelijks naar je werk te knallen, daarvan waren we al overtuigd. Dat je met een dikke maxiscooter best een avontuurlijke reis kunt maken, dat hadden we vijf jaar geleden in Parijs al ontdekt. Maar dat je met een lichte maxiscooter probleemloos met je vrienden een weekend in de Eifel kunt gaan knallen hadden ook wij op voorhand als onmogelijk gedacht.

Dat de Burgman 200 zich hier uitstekend voor heeft geleend spreekt boekdelen. De stugge vering mag voor het sportieve werk op mindere wegen ietwat tekort schieten, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door een rijgemak en ontspannen zithouding die maakt dat je het een behoorlijke tijd in het zadel vol zult kunnen houden. Mocht dat je vrienden nog niet hebben overtuigd, dan is het zeer zeker de 20 liter die voor deze trip toereikend bleken te zijn. Probeer dat maar eens met een Panigale te doen.

• verbruik, comfort, opbergruimte, multi purpose
• windscherm zou groter mogen, geen handrem, zou 10 km/u harder moeten lopen

Technische gegevens