Introductie: Honda Crossrunner

Prachtig uitzicht, alleen jammer dat iemand het nodig vindt om op m'n voet te gaan staan

Hokjesmentaliteit, wij journalisten hebben het met de paplepel ingegeven gekregen. Wordt door een fabrikant een nieuwe motor gelanceerd, dan willen we daar maar al te graag een label aan hangen. Zodat we meteen kunnen zien voor welke doelgroep de fiets is bedoeld. Voor toerrijders de toerfiets, voor cruisers de Cruiser, voor scheurneuzen de supersports en voor avonturiers de Allroads. Simpel, helder en overzichtelijk voor zowel motorrijder als fabrikant die daar weer op in kan spelen door in het gewenste segment zich te specialiseren.

Maar, is dat nog wel zo? Of zijn we daar niet te ver in doorgeschoten. Onderzoek leerde Honda dat buiten de fanatieke motorrijder, die precies weet wat ie wil en daar het liefst de overtreffende trap van wil hebben, er een nog veel grotere potentiële groep is die daar helemaal niets om geeft. Een groep die wél lekker wil rijden en een stoere uitstraling weet te waarderen, maar voor wie die specifieke modellen al snel als té extreem worden ervaren.

Om die – veelal slapende – motorrijder te bereiken ontwikkelde Honda de Crossrunner. Een motor met de looks van een allroad, maar waarvoor je geen trap nodig hebt om op te gaan zitten, die beschikt over een karakteristieke en potente V4, maar waarbij je niet angstvallig de snelheidsmeter in de gaten hoeft te houden, waarmee doordeweeks naar het werk kan worden gereden en  ’s weekends met moeders de vrouw achterop een leuke toertocht kan worden gemaakt. Een motor die nergens in excelleert, maar wel het beste van alle werelden heeft weten te verenigen. En daardoor wel eens de sleutel zou kunnen zijn tot het nieuwe succes.
 
Tekst: Ed Smits
Fotografie: Honda