Introductie: Honda CBR600F

Het hoeft niet altijd moeilijk, de meest simpele oplossingen zijn vaker dan eens uiteindelijk de beste. De nieuwe CBR600F is daar een voorbeeld van, om meerdere redenen.

Stel, je bent motorfietsfabrikant. Je gaat al een tijdje mee, maakt ook een leuke variatie aan modellen en gaat netjes met de trends mee. Is er vraag naar scherper, lichter, sterker en sneller? Omdat de concurrentie dat ook doet? Dan doen we dat toch? Zie de hele ontwikkeling van de Supersports. De geschiedenis van de CBR 600 is daar een toonbeeld van. Toen in 1987 de allereerste CBR ten tonele verscheen, viel heel de motorwereld steil achterover. Een motor die én bizar veel vermogen levert, én scherp stuurt, én ook nog eens goed genoeg was voor vele kilometers aaneen in relatief comfort, wát een apparaat… Maar de concurrentie zat niet stil en kwam al snel met een antwoord. In de jaren nadien werd de supersport- wedloop steeds scherper en gooide Honda nog eens olie op het vuur door in 2001 ten tonele te verschijnen met niet één maar twéé variaties: de 600F en de 600 F Sport. Dat bleek later het begin van het einde, het hek was van de dam, de supersports – waar inmiddels serieus mee geracet werd en Team Ten Kate zijn eerste wereldtitels in de zak stak- moesten nog maar eens scherper. Dus besloot Honda over te gaan op de ontwikkeling van de CBR 600 RR. Wederom scherper en slanker, maar nu inmiddels ook zonder compromis. De titel moest verdedigd worden en dat kon alleen met een racemotor. De toereigenschappen kwamen niet meer aan bod en daarmee was de RR een serieus wapen. Dat was immers ook precies wat de klant wilde, het aloude ‘win on Sunday, sell on Monday’ was nimmer zo’n hot issue. En de 600F werd lijdend voorwerp. Nadat Honda het model nog wel een tweetal jaren in het assortiment hield náást de RR, vielen de verkopen zodanig tegen dat het doek tevens viel. Het jaar 2006 noteerde het einde van een legendarisch model.
Tot nu toe.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Honda