Test: Piaggio MP3 LT 300

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Ed Smits, Vincent Burger

De driewielige auto

Het is alweer vier jaar geleden dat Piaggio de MP3 lanceerde, een motorscooter waarmee de Italianen zich richtten op de dagelijkse commuter die onder alle weersomstandigheden met zijn scooter naar het werk wil rijden en niet wil vallen. Dat wil zeggen; het gevoel wil hebben niet te kunnen vallen, maar daarover later meer. Een motorscooter die ook automobilisten moest overhalen eindelijk eens gebruik te maken van de in veel Europese
Boven: De grotere cilinderinhoud moet 'm volgens Piaggio sterker maken, maar nog steeds houdt het niet over. Onder: belangrijkste verschil om aan het criterium van driewielige auto te voldoen: een voetrem.

landen geldige 125cc wetgeving, die het toestaat met een rijbewijs B een 125cc motorfiets van maximaal 15 pk te besturen. Al snel werd de MP3 uitgebreid met een LT uitvoering, die op enkele punten technisch was aangepast om zodoende aan de Europese regelgeving van auto’s te voldoen. En dus rees meteen de vraag binnen de redactie of dat moest worden getest, of niet… per slot van rekening heb je een B-rijbewijs nodig om ‘t ding te mogen sturen, en dat staat eigenlijk haaks op datgene waar wij voor staan. Van de andere kant was het gewoon een motorscooter, maar dan een met twee voorwielen, en dus zagen we geen reden het niet te doen. Toch zou het uiteindelijk vier jaar duren voordat we met de MP3 op pad zouden gaan. Drukke agenda’s, dingen die ineens tussendoor kwamen, de gebruikelijke excuses  die worden aangehaald als weer eens iets niet volgens planning verloopt waren ook ditmaal duidelijk van toepassing.

Het grootste punt waarop de MP3 LT zich van de standaard uitvoering onderscheidt is de spoorbreedte van de voorwielophanging, die bij de LT uitvoering werd verbreed naar 465 mm, en de toevoeging van een voetrempedaal, waardoor de motorscooter volgens de wet als auto is aangemerkt. Dat zijn trouwens niet de enige verschillen tussen de MP3 en de MP3 LT, om aan de homologatieeisen te voldoen moesten daarnaast een aantal minder opvallende wijzigingen worden doorgevoerd. Zoals de knipperlichten; bij de MP3 mooi in het spatbord geïntegreerd, maar bij de MP3 LT vervangen door ‘ouderwetse’knippers. Ook werd een separaat stadslicht toegepast, dat onder de verchroomde ‘auto-look’ grill werd geplaatst. Doordat de scooter nu technisch gezien als auto werd aangemerkt, kon Piaggio de scooter van een grotere cilinderinhoud voorzien, en daarmee slim de 125cc regelgeving omzeilen waartoe in de meeste Europese landen automobilisten op tweewielgebied zijn beperkt. Een motorscooter dus voor automobilisten die graag wat sneller willen accelereren dan een veredelde Sparta-met.

Jongens, help me nou effe. Hoe zat dat ook al weer als het gras twee kontjes hoog is? 

Was de MP3 LT oorspronkelijk in 250 en 400 uitvoering op de markt gezet, voor 2010 werd de lichte uitvoering marginaal in cilinderinhoud vergroot. Reden hiervoor was simpel: in sommige landen zijn ring- en tolwegen alleen toegankelijk voor motorscooters met meer dan 250cc. En dus werd de cilinderinhoud van de MP3 250 LT vergroot naar 278cc en werd hij de naam MP3 LT 300 voorzien. Hoewel Piaggio vooral het extra koppel van 2 Nm naar nu 23 Nm onderstreept zul je van goede huizen moeten komen wil je dat verschil in de praktijk merken. Waarmee we eigenlijk meteen tegen de grootste beperking van de MP3 LT 300 oplopen. De 278cc ééncilinder
Boven: Handige en fraai weggewerkte schakelaars voor kofferbak en zadel. Onder: Overzichtelijk display dat onder alle omstandigheden goed afleesbaar is.

wordt opgegeven voor een topvermogen van 22,5 pk bij 7.500 toeren (exact gelijk aan de 250 versie), en dat is eigenlijk voor een motorscooter van dit caliber veel te weinig. Ter illustratie: een precies 200cc grote Burgman 200 wordt opgegeven voor 18,36 pk bij 8.000 toeren bij een drooggewicht van 149 kilo, terwijl de MP3 LT maar liefst 236 kilo rijklaar op de weegschaal weet te brengen. Tel daar bij de Soes voor het gemak twintig kilo aan 'rijklaar-gewicht' bij op en je praat over een verschil van bijna 70 kilo. Da's het gewicht van een passagier, of vijf kratten bier (net waar je prioriteit ligt), die de MP3 extra mee moet nemen. En dát is op straat duidelijk te merken. Hoewel de MP3 LT 300 dus officieel is toegestaan op Europese ring- en tolwegen is dat niet het gebied waar we de scooter graag uit zouden willen laten. Bij 120 km/u is de puf er duidelijk uit en is het afhankelijk van de wind of je nog verder zult komen. Uiteindelijk wisten we een topsnelheid van 140 km/u te noteren, maar dat was met eens traffe wind in de rug.

Toch zal een gemiddelde MP3 rijder daar niet zoveel boodschap aan hebben, aangezien de kans op een filevrije spits nog kleiner is dan dat een Nederlander de finale van het Eurovisie songvestival zal halen. En zal daardoor al fluitend en zingend tussen kilometers lange rij auto’s laveren, en zal ‘m die maximum snelheid een worst wezen. Met een beetje oefenen kun je dat zelfs doen zonder daarbij je voeten aan de grond te hoeven zetten. Onder de 10 km/u kun je de voorwielophanging namelijk vastzetten, waardoor een middenbok of zijstandaard overbodig is. Zodra je vervolgens gasgeeft en de motor meer dan 1.400 toeren maakt wordt het systeem direct ontgrendeld en kun je weer hellingshoeken maken. Dat dit echter niet geheel zonder risico is werd ons al snel duidelijk, toen we de MP3 behendig langs een rij voor de spoorbomen wachtende auto’s stuurden, en daarbij de schakelaar bedienden terwijl we niet 100% rechtuit gingen. Gevolg: een scooter die geheel onverwacht zich rechtstreeks in de flank van een bedrijfsbus dreigde te sturen, een stuntelende redacteur die op ‘t nippertje de zaak droog wist te houden tot gevolg. Niet alleen het blokkeer mechanisme, ook de voetrem wist ons op een onverwacht moment te verrassen. Even staan op de scooter om de benen te strekken resulteerde in een onverwachte bediening van de voetrem, wat op z’n zachtst gezegd niet als grappig werd ervaren. Niet voor het verkeer achter ons, maar zeker niet voor uw redacteur die met die actie onvrijwillig tegen het stuur werd gelanceerd. Maar goed, ze hadden ons bij TTA, waar we de Piaggio konden ophalen, er ook goed voor gewaarschuwd: het is wél even wennen, zo’n MP3.

Toe, echt niet? Niemand?

Even wennen, maar dan...

Nadat mij de complete techniek achter de MP3 is uitgelegd kan ik me gaan opmaken voor een eerste kennismaking met de eigenzinnige driewieler. De gepattenteerde voorwielophanging bestaat als het ware uit een parallellogramconstructie, waarbij het ene wiel ophoog wordt geduwd als het andere naar beneden wordt gedrukt. Het systeem werkt op oliedruk en wordt aangedreven door een hydromotor. Theoretisch kunnen daarbij extreme hellingshoeken worden gerealiseerd. Bij stilstand namen we de proef op de som en bleek het buitenste voorwiel pas het contact met het asfalt te verliezen nadat de middenbok de grond had geraakt. Vreemd genoeg zijn al rijdend deze hellingshoek in de verste verte niet te realiseren. Het is alsof de zaak elektronisch is begrensd, alleen ontgaat het ons waarom dat is gedaan. Telkens als we probeerden de scooter platter dan plat de bocht in te leggen strandden we op een bepaalde hellingshoek, waarna de scooter in plaats van nóg platter alleen maar over de voorwielen de buitenkant van de bocht wilde opzoeken. Nu zal een gemiddelde MP3 LT rijder (lees: automobilist) never nooit met de MP3 ‘lekker plat door de bocht’ willen rijden, maar opmerkelijk was het wel. Piaggio claimt dat de MP3 dankzij Straks moet ik het nog aan mijn moeder gaan vragen ook... zijn voorwielophanging stabieler is dan een conventionele motorscooter, maar daarover dachten wij ditmaal anders. Het probleem zit ‘m in de elektronische regeling van het systeem: elke actie wordt direct gevolgd door een reactie, en dat voel je. Daar waar je normaal gesproken ‘flex’ in het rijwielgedeelte zou verwachten wordt dit bij de MP3 voor je gevoel onnatuurlijk gecorrigeerd. Naarmate de testweek vorderde en we meer en meer kilometers op de MP3 hadden gezet begon het steeds minder op te vallen, dus went ‘t wel, maar het blijft een onnatuurlijke reactie die zich vooral openbaart bij maximale hellingshoek in combinatie met of zijwind of flinke hobbels in het wegdek. Onder normale omstandigheden ligt de MP3 als een rots op de weg en is met eenzelfde gemak de bocht in te sturen als een conventionele (tweewiel) motorscooter, hoewel het wel ietwat zwaarder gaat. Enkel bij slalommen met lage snelheid voel je de MP3 over z’n voorwielen kantelen, maar verder konden we geen negatieve aspecten ontdekken.

Boven: Een integraalhelm past nét in de 'kofferbak', maar het is wel even puzzelen om 'm er in te krijgen. De ruimte onder het zadel zal voor forenzen toereikend zijn. Onder: Volgens de letter der wet een auto en dus... een kolenschep als kentekenplaat. Het schijnt dat de oorspronkelijke versie nóg groter was.

Neemt niet weg dat we na afloop van de eerste – voornamelijk snelweg – rit echt bedenkingen hadden omtrent deze scooter. Trager dan een Trabant met lachgasinjectie, een stuurgedrag dat duidelijk wennen is én op papier nog geeneens een motor, we zagen duidelijk meer nadelen dan voordelen… totdat een rondweg, bovengemiddeld gezegend met snelle rotondes, ons op heel andere gedachten bracht. De MP3 is namelijk gezegend met een extreem goed remsysteem dat op een voor ons motorrijders gebruikelijke wijze (achterrem links, voorrem rechts), middels een voetpedaalrem of beide te bedienen is. Bij de voetpedaal treedt een gecombineerd voor/achter remsysteem in werking. Zeker wanneer de remhandles aan het stuur worden gebruikt zijn serieuze remvertragingen te realiseren, waarbij de achterrem haast nog sterker aanvoelde dan de voorrem. Of zo'n driewieler ook nog de hoek om is te krijgen vragen ze dan... Het kostte dan ook weinig moeite om het achterwiel te laten blokkeren, waarna de scooter maar al te graag z’n achterkant wilde laten uitzwaaien. Eenmaal dát onder de knie kon de pret beginnen en werden rotondes geheel in Supermotard-stijl aangevallen; achterwiel blokkeren, motor dwars zetten en vervolgens hard de hoek om, daarbij gesterkt in het gevoel dat we dankzij z’n twee voorwielen met geen mogelijkheid om konden vallen en daardoor meer risico durfden te nemen dan normaal gesproken het geval zou zijn.

Net als een gewone motorscooter is ook deze MP3 gezegend met flink wat bagageruimte. Onder het zadel is voldoende ruimte om het dosier van Joran van der Sloot in onder te brengen, en alsof dát nog niet genoeg was is de MP3 LT voorzien van een heuse kofferbak. Je bent een auto, of je bent een auto… De ruimte is voldoende om een integraalhelm in op te bergen, iets wat je onder het zadel nét niet zal lukken. Nu zijn vooral jethelmen erg populair bij bestuurders van dit soort motorfietsen, en die zijn probleemloos zowel onder het zadel als in de kofferbak op te bergen. In tegenstelling tot de meeste motorscooters is de MP3 verder niet voorzien van opbergvakken in het kuipwerk, en dat is zondermeer jammer te noemen. Daar staat tegenover dat de scooter wél is voorzien van een slimme bagagehaak, die vooral door Italianen wordt gebruikt om de boodschappentas vast te zetten. Het display voorziet in twee analoge tellers voor snelheid en toerental, waartussen een digitaal display is geplaatst. Meer dan het broodnodige is echter niet af te lezen: een klokje, twee tripmeters, Verbruik

Zuinigheidsawards zijn niet aan deze MP3 LT 300 besteed. Gemiddeld bracht de scooter ons 22 kilometer ver op 1 liter Euro loodvrij, en dat zou toch beter moeten bij een scooter van dit caliber.

Hoogst: 1:19,7
Laagst: 1:24,9
Gemiddeld: 1:22,3een koelvloeitstof temperatuurmeter en een buitentemperatuurmeter zijn in het display ondergebracht. De analoge benzinemeter is in de toerenteller ondergebracht en redelijk acuraat. Tegen het moment dat het rode gebied wordt bereikt heb je nog voldoende tijd om een tankstation te zoeken om de 12 liter tank van de nodige brandstof te voorzien. Het klepje in het kunststof plaatwerk dat de dankdop moet verbergen bleek daarbij aardig weersbarstig te zijn, door de contactsleutel in te drukken en vervolgens te verdraaien moet het klepje vanzelf ontgrendelen en omhoog kantelen, maar dat ging niet altijd even gemakkelijk.

Dacht ut wel... 

Conclusie

Dat doe je dus zo, begrepen? 

Met de MP3 LT 300 heeft Piaggio haar lichte uitvoering van de ‘motorscooter voor automobilisten’ nét dat tandje zwaarder gemaakt om binnen Europese verkeerswetgeving op ring- en tolwegen te worden toegelaten. Dat neemt niet weg dat snelweg rijden nog steeds niet de sterkste troef is van deze eigenzinnige motorscooter, tenzij deze vergeven is van fileverkeer. Daarvoor heeft de scooter simpelweg een te lage topsnelheid en zul je bij een inhaalactie op een 120 km/u weg al snel tactisch te werk moeten gaan. Echter, zodra het tempo op de snelweg zakt (of nog beter, er een file ontstaat) speelt de MP3 zijn ijzersterke troef en ontpopt zich tot een ideaal vervoersmiddel.

Hoewel de MP3 oorspronkelijk als motorscooter op de markt werd gezet zal de fervente motorrijdende forens de scooter al snel links laten liggen, daarvoor is ‘ie duidelijk te zwaar, is het brandstofverbruik aan de hoge kant én blijft het wennen qua stuurgedrag. Voor automobilisten daarentegen is de MP3 LT een ideale uitkomst: hij is gemakkelijk te rijden, je kunt dankzij z’n drie wielen bijna niet omvallen, hij is zuiniger dan een gemiddelde auto én je staat niet meer stil in de file.

Niet vreemd dat steeds meer automobilisten overstag gaan…

• geschikt voor B-rijbewijs, eigenzinnige uitstraling,heerlijk stunten dankzij forse achterrem
• sturen blijft wennen, verbruik, te weinig vermogen voor vlot snelwegwerk

Technische gegevens