Test: MV Agusta F4 2010

Dát was de opdracht die het design- en ontwikkelingsteam van MV Agusta meekreeg voor de ontwikkeling van de nieuwe F4. Een motor die van de eerste tot en met de laatste schroef moest worden verbeterd en waarbij het iconische design van de fiets zoveel mogelijk intact moest blijven. De nieuwe F4 moest de beste in z'n klasse worden, door een hoogvermogende motor  samen te voegen met de beste stuureigenschappen, en dat in een styling die – net als de allereerste F4 – een nieuwe standaard moest worden onder Supersport rijders. Zondermeer straffe woorden die normaal gesproken met een flinke korrel zout dienen te worden genomen, maar dat de nieuwe F4 is daadwerkelijk van a tot z verbeterd leerde ons een uitstapje richting het Duitse Eifelbebied.

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Vincent Burger

{Mospagebreak title=Moving Art}

Toen MV Agusta het afgelopen jaar op de EICMA in Milaan de motor introduceerde, liep menig motorenthousiast zich verdwaasd op de stand af te vragen waar men in hemelsnaam die nieuwe fiets hadden neergezet. Pas als je beide motoren vlak naast elkaar zet zijn de verschillen overduidelijk, maar eenmaal geparkeerd aan de overkant van de straat lijken beide modellen als twee druppels water op elkaar. Enkel de vierkante uitlaatdempers verraden dat het hier de 2010 versie betreft, maar zelfs dát zal menigeen over het hoofd kunnen zien. Nu zou je dat als niet bepaald modern, baanbrekend of trendzettend kunnen bestempelen, maar dat zal ook niet de bedoeling van de heren engineers bij MV Agusta zijn geweest. Mocht je nog twijfelen, de vierkante eindpijpen geven aan dat dit toch echt de 2010 F4 is. Het team had de ondankbare taak een opvolger van het tijdloze ontwerp van Massimo Tamburini te ontwerpen en kon daarbij twee wegen bewandelen, een compleet nieuw design ontwerpen of het huidige design juist verfijnen. Men besloot tot het laatste, waarmee de F4 zijn iconische status zou behouden. Daarbij was een veelgehoorde opmerking over de F4 ‘dat ie wel een nieuw smoelwerk mocht hebben’, maar gaven diezelfde mensen desgevraagd aan het huidige design nog steeds mooi te vinden. En waarom iets wat mooi is veranderen? MV Agusta verwijst in dat opzicht maar al te graag naar Porsche’s 911, die al meer dan 30 jaar op de markt is en anno 2010 voor wat betreft het silhouet nog steeds identiek is aan de allereerste 911.

Dat men bij MV Agusta erg aan traditie is gehecht is ook deze 2010 F4 overduidelijk af te lezen. Het logo met 37 wereldtitels prijkt nog steeds op de tank en verwijst naar de succesvolle periode in de jaren ’60 van de vorige eeuw, toen namen als Mike Hailwood en Giacomo Agostini menig wereldtitel met de 350cc en 500cc Grand Prix machines wisten te behalen. Een aantal dat na de wederopstanding van het merk niet meer werd aangevuld, maar dat heeft alles met financiële middelen te maken. In 2008 wilde het merk haar entree maken in het prestigieuze WK Superbikes, met niemand minder dan Carl Fogarty als teammanager, maar de enorme schulden die het bedrijf had opgebouwd maakten dat avontuur onmogelijk. Pas toen MV Agusta in juli 2008 door het Amerikaanse Harley-Davidson werd gekocht voor het bedrag van $109 miljoen ging het snel weer bergopwaarts met het Italiaanse merk. Een groot deel van dat overnamebedrag ($70 miljoen) ging op aan de aflossing van schulden, waarna weer volgas gegeven kon worden met de ontwikkeling van nieuwe modellen.

Oncomfortabel, onpraktisch en eigenzinnig... totdat je gas gaat geven en alle puzzelstukken op z'n plaats lijken te vallen. 

Tot zover de geschiedenis, terug naar de 2010 F4 die volgens MV Agsuta van eerste tot laatste schroef, van a tot z, van top tot teen moet zijn verbeterd. ‘Je zult het meemaken, deze F4 is veel comfortabeler dan zijn voorganger,’ zo weet men bij MV Agusta importeur Moto Mondo mij te vertellen, maar al bij het bestijgen van de fiets vraag ik me af waar ‘m dát in moet zitten. De nieuwe F4 is niet alleen visueel nagenoeg ongewijzigd gebleven ten opzichte van zijn voorganger,
LED-lamjes voor stadslicht en een Xenon lamp voor het echte werk, de F4 kreeg ook een nieuwe neus.

De stuurdemper bleef, net als het instelbare balhoofd. Het contactslot werd naar de kroonplaat verplaatst.

Mooi ontworpen, maar niet bijster uitblinkend qua grip en anno 2010 niet meer instelbaar.  een eerste kennismaking leert dat ook de zithouding van de fiets nog steeds van hetzelfde laken een pak is. Of zelfs erger; de zithoogte steeg naar naar 860 mm (was: 810), een waarde die je eerder bij een allroad zou verwachten, waardoor het wederom een kwestie is van kont omhoog, polsen naar beneden. En dat is, zeker met mijn kleine maatvoering van 1,72 mtr, niet bepaald ideaal te noemen. Met mijn laatste ontmoeting met de RR312 nog vers in het geheugen kan ik tijdens de eerste kilometers maar weinig verschillen ontdekken en lijkt de fiets in alle opzichten nog steeds een échte F4. Compromisloos, imponerend en vooral onpraktisch, dat zijn drie woorden die het eerst in mij opkomen als ik probeer de F4 het best te omschrijven. Toegegeven, de motor is merkbaar minder nerveus op het gas en heeft niet dat intimiderende wat zijn voorganger de R312 (en zeker de nóg sterkere RR312) overduidelijk wel had, maar dat is ook het enige wat mij in eerste instantie in positieve zin opvalt.

Hoewel, helemaal correct is dat niet, vanaf het moment dat de startknop werd ingedrukt was het genieten geblazen voor wat betreft de sound die het nieuwe uitlaatsysteem met uitlaatklep en nieuwe vierkante einddempers ten gehoor weet te brengen. Werd in het verleden door fabrikanten een uitlaatklep vooral gebruikt om de motor in lage toeren meer koppel te geven, anno 2010 wordt het steeds meer gebruikt om de motor aan de steeds strenger wordende geluidseisen te laten voldoen. Daar waar gemeten wordt is de klep dicht en de motor fluisterstil, daarbuiten gaat de klep open en maakt ie een behoorlijke teringherrie, excuseer, een prachtige symfonie aan geluid. Wat trouwens ook goed werkt bij statische metingen zoals ze steeds vaker door de politie worden uitgevoerd. De in vrijstand lekkere maar wel beschaafde sound verandert van in notime van toon zodra de koppeling wordt ingeknepen, alsof je van Fransie Duijts ineens naar Rammstein switcht. MV Agusta vs. de geluidsmaffia, 1:0.