Test: Honda Varadero Iseran

Dit jaar biedt Honda de Varadero aan met een speciaal optiepakket en geeft dat met de toevoeging “l’Iseran” aan.  Je krijgt dan een Varadero met zijkoffers met beschermkappen en topkoffer, handvatverwarming en middenbok. Dat alles bij elkaar geeft de Varadero een prijskaartje van 14.490,00. Op de Honda website lees ik: “De Col de l'Iseran is met 2.770 meter de hoogste verharde bergpas van Europa. Om in de vakantiesfeer te komen, heeft de Varadero de naam L’Iseran gekregen.”  Alsof de Cubaanse badplaats die de Varadero in eerste plaats zijn naam heeft gegeven, niet al voldoende vakantiesentiment laat opkomen. Voor Cuba hebben we geen tijd en op de col de l’Iseran ligt nu nog sneeuw, dus we zullen maar niets veranderen aan onze oorspronkelijke reisplannen door Teutoburgerland, Sauerland en Eifel.

In de “l’Iseran” uitvoering moet de Varadero de komende dagen zijn mannetje staan, want hij zal dienen als vervoermiddel voor twee personen die vlot en comfortabel onderweg willen zijn en die een paar lange dagen zullen maken op de motor. Een ideale test voor de Varadero, we zullen niet alleen kilometers maken op de Duitse Autobahnen, maar ook onderweg zijn op naamloze kruip-door, sluip-door weggetjes.

Tekst: Ruud van der Meule
Fotografie: Ed Smits

Ruimtelijk

De Varadero is een vrij forse motor met een lang zadel, waardoor twee personen alle ruimte hebben om te zitten. Voor de wat zwaardere motorrijders onder ons is het zadel te zacht, een euvel dat tegenwoordig bijna iedere motorfiets aan te rekenen is. Het zadel voelt veel lager aan dan dat van het 2006 model, waar ik voor het laatst mee gereden heb. De afstand tussen zadel en voetsteunen is te klein voor mijn 2 meter dus ik zit met behoorlijk opgevouwen benen op de motor.

Ruimte vind je ook weer terug in de kofferset. Twee zijkoffers van 35 liter en een topkoffer van 45 liter brengt de totale capaciteit op 115 liter, niet niks. Bij Honda doen ze blijkbaar niet mee aan de aluminium koffer hype en monteren ze gewoon kunstof zijladers. Voor onze trip gebruiken we de ruimte in de topkoffer nauwelijks, daar komen alleen wat spulletjes in terecht waar we gemakkelijk bij willen kunnen. De topkoffer dient dus vooral als ruggensteun voor mijn passagiere, die mij verzekert dat dat erg comfortabel zit. De Varadero oogt vrij breed met de zijkoffers, maar blijkt bij nameten op zo’n 105 cm breedte ter hoogte van de koffers te komen, dat valt dus nog mee. Er is nog voorzichtig mee door de file te rijden, wat je van veel bekofferde motoren niet kunt zeggen. Blijkbaar heeft men veel centimeters weten te winnen door de kofferdragers dicht op de uitlaten te monteren.

Net als je denkt dat 't lekker weer gaat worden gaan alle hemelsluizen weer open. Heerlijk, die lente anno 2010. Lang leve de handkappen en handvatverwarming.  

Zwaar transport
Met al die ruimte op de motor en in de kofferset kun je veel meenemen en dan beginnen de kilo’s ook te tellen. Bij veel motoren verandert weggedrag en dynamiek dan dramatisch. Nou is de Varadero van zichzelf al niet bepaald licht en dat zou wel eens de reden kunnen zijn dat de extra belading vrij
Het Combined Braking System, baanbrekend toen het werd gelanceerd maar anno 2010 is deze uitvoering redelijk gedateerd. Sterker, in eigen huis heeft Honda al jaren betere systemen. Hoewel op de remvertraging an sich weinig is aan te merken oogt het leidingwerk nogal rommelig en is dat niet des Honda's.
goed verwerkt wordt.  De twin in de Varadero behoort zeker niet tot de krachtigste in zijn soort, maar heeft een voldoende krachtig middengebied om de extra kilo’s mee te nemen zonder veel te hoeven schakelen. Alleen op hellingen met een stijgingspercentage van meer dan 10% krijgt de twin het wat moeilijker en moet je als je wilt opschieten hoger in de toeren gaan rijden, tussen de 6.000 en de 8.000 tpm.

Al dat gewicht moet ook weer worden afgeremd en ook dat beheerst de Varadero goed. De Varadero is zoals veel Honda’s uitgerust met CBS (combined braking system). Als je alleen de voorrem pakt, dan wordt er via een vernuftig ventielsysteem ook remkracht naar de achterrem geleid en andersom. Dat geldt ook voor het gebruiken van de beschikbare remkracht. Wil je dus de volledige remkracht van de voorrem gebruiken, dan moet je de achterrem erbij pakken en vice versa.In de praktijk werkt het goed, al moet je wel vrij stevig knijpen en trappen om flink te vertragen, waarbij er bij de voorremmen wat fading optreedt als je bergaf herhaaldelijk lang en hard remt. Ook leiden al die ventielen en leidingen tot een wat sponzig gevoel bij het remmen. Het ABS is subliem. Al mijn pogingen om het systeem te foppen, zoals hard remmend over natte wegmarkering, hobbels, stukken gladde teer of modder rijden mochten niet baten, je voelt de regelmomenten van het ABS niet eens. Het enige wat opvalt, is dat de mate van vertraging even wat afneemt en daarna weer toeneemt.

Immuun?
Is de Varadero dan helemaal immuun voor de combinatie van veel belading en slechte wegen? Helaas niet, ook bij Honda kunnen ze niet toveren. De Varadero valt enigszins in de bocht, dus je bent veel aan het corrigeren. Ook ben je, op zoek naar stabiliteit, snel geneigd de achterrem erbij te pakken in de wat langzamere bochten. Gelukkig stond deze Varadero op Bridgestone Battlewings en niet de Trailmax. Die laatste deed de Varadero geen goed in zake stabiliteit en grip bij regen.

Geflickte Strassen

Ondanks dat de Varadero bij haar eerste update in 2003 aanzienlijk kortere veerwegen(voor 155, achter 145 mm) en hardere demping heeft gekregen om de wegligging te verbeteren, blijft deze nog steeds een punt van zorg voor mensen die de potentie van de twin vol willen benutten. De vering spreekt wat streng aan, waardoor je een wat “stuiterig” gevoel krijgt bij bijvoorbeeld langzaam rijden over klinkers. Rij je harder, dan slaagt diezelfde vering er juist weer niet in de rust in het rijwielgedeelte te bewaren en komt er beweging in de motor. Op de snelweg is dit nog niet zo’n groot probleem. De twin haalde met twee personen en bagage ongeveer 195 echte km/u en dat is langer vol te houden, niet slecht voor een dergelijke motor. Vanaf ongeveer 140 km/u kruipt er echter toch een lichte onrust in de motor. De Varadero krijgt last van bijvoorbeeld hobbels of wervelingen van auto’s die voor je rijden en begint wat te wiegen. In bochten wordt dit erger en kun je het volle vermogen van de twin niet gebruiken.

Bij de combinatie van belading en slechte wegen gaat die onrust over in een heftiger wiegende motor met een “pompende achterkant”.  Op dat moment ben je echter al wel sneller onderweg over de “Geflickte Strassen” in het Sauerland dan strikt genomen goed voor je is. Het hoge gewicht en zwaartepunt in combinatie met veerwegen die toch langer zijn dan een straatfiets vergen dan hun tol. Het wordt allemaal nog wat erger als de achterdemper door al dat dempen warm wordt. Gebruik je de Varadero waarvoor hij bedoeld is, namelijk relaxed en vlot reizen zonder te jakkeren, dan zul je weinig last hebben van vermeende tekortkomingen in de wegligging. Waarschijnlijk doe je de Varadero ook het meest recht als je hem schaart onder de toermotoren en niet onder de allroads. De zithouding doet daar ook sterk aan denken met een voor een allroad relatief smal stuur en een enigszins passieve zithouding.

Comfort
Een benzinetank in een keer leegrijden is geen probleem met de Honda. Naast de al eerder genoemde ruimte en de bagagemogelijkheden krijgt de windbescherming krijgt een ruime voldoende. Er is wel sprake van wervelingen omdat de ruit vrij ver van je af staat, maar de bescherming is zelfs voor zo’n lange motorrijder als ik erg goed. De beide koplampen geven een zee van licht, waardoor je ook in het donker ontspannen rijdt. De twin levert 94 pk, niet echt veel naar de huidige maatstaven. Die pk’s worden echter geleverd in een toerentalgebied waarbij bij bijvoorbeeld een 600 cc viercilinder niemand thuis geeft.  Je kunt dus lekker schakellui rijden. Dat hoeft echter niet, want de twin heeft geen problemen met hoge toerentallen. Zoek je die op, dan produceert de twin een turbineachtige raas, ondersteund door de typische fluittoon van een Japanse watergekoelde twin. De fraaie donkerbruine dreun bij gasdicht mocht ik graag forceren, vooral in een tunneltje.

Zoals gezegd maakt handvatverwarming deel uit van het “l”Iseran” pakket. Dat kwam goed uit, want in de Eifel dreigde het te gaan sneeuwen bij een temperatuur van amper 3 graden boven nul. De warmteafgifte van de handvatverwarming  is voldoende en is goed te regelen,
Boven: ziet er ook zonder topkoffer strak uit.
Onder: overzichtelijk display met meer dan voldoende informatie, maar wel gedateerd. Handvatverwarming is een welkome aanvulling, alleen jammer dat 't bij lage toeren wordt uitgeschakeld. Montage op de linker stuurhelft was ook handiger geweest.
alleen is het jammer dat hij wordt uitgeschakeld (zeer) lage toerentallen. De dynamo van de twin levert dan blijkbaar te weinig vermogen om de handvatverwarming te kunnen voeden. Lastig, want dat betekent toch nog koude vingers als je regelmatig voor stoplichten moet wachten of wat file moet rijden.

Kieren en spleten
De vakwerkhuizen in het Sauerland en de Eifel zijn vaak op zeer grondige wijze gerenoveerd. Velen zien er uit als nieuw. Soms is het net alsof je door een tekenfilm rijdt. Hier en daar heeft men mijns inziens overdreven, waardoor het authentieke gevoel een beetje is verdwenen, zoals in Monschau. Alles superstrak in de verf, geen kiertje te zien. De Varadero daarentegen laat op dit vlak wel steken vallen. Opvallende lasnaden op het frame en flinke kieren tussen de plastic onderdelen maken een rommelige en gehaaste indruk. Veel van die plastic onderdelen tonen zonder schroom de punten waarop ze uit de gietmal zijn gebroken, wat me doet denken aan mijn Matchbox bouwpakketten uit de jaren zeventig. Honda toch. Ook zijn er veel leidingen te zien, waar vooral het gecombineerde remsysteem debet aan is. De bedieningsknoppen op het stuur verdienen een upgrade, die ogen gedateerd. Vreemd is dat de stickers op de tank wel heel netjes met blanke lak zijn overgespoten, maar dat men voor de stickers op de kuip die moeite niet heeft genomen. Die tweeslachtigheid zie je ook bij de koffers. De topkoffer is van goede Givi-kwaliteit met een mooi passende rubbermat erin, maar de zijkoffers voelen dunnetjes aan en vertoonden al snel gebruikskrassen.

Conclusie

De alulook van de beschermkappen op de zijkoffers geeft in combinatie met de zwart metallic kleur (Pearl Concours Black) de testmotor een chique uitstraling Op detailniveau doet de afwerking van de Varadero echter nogal liefdeloos aan. Jammer, want de Honda verdient beter. De motor voelt aan als een product van een kundige producent, als één geheel en niet als een verzameling losse onderdelen.

De Varadero is waarschijnlijk een van de meest comfortabele motoren voor twee personen en koop je de “l’Iseran” versie, dan kun je vanaf de dealer meteen richting Cuba rijden, Verbruik

Verbruik is nooit het sterke punt geweest bij de Varadero, maar we zijn anno 2010 wel slechter gewend. Gemiddeld kwamen we vijftien kilometer ver op één liter Euro Loodvrij. In combinatie met de forse 25 liter tank levert dat een actieradius van bijna 400 km op en dat is zondermeer netjes te noemen.

Hoogst:  1:13,8
Laagst:  1:16,2
Gemiddeld:  1:15 eventueel via de col de l’Iseran. De Varadero kan zich qua comfort meten met een pur sang toermotor. Goed, je hebt geen kardan of verstelbare ruit, maar dat is het dan ook wel. Voor de rest is alles aanwezig en voldoet daarmee aan de wensen van de toerrijder. Om nog maar niet te spreken over de scherpe prijsstelling van € 14.490,- voor deze luxe uitvoering. Toch kunnen we niet anders dan concluderen dat het na 11 jaar wel eens tijd is geworden voor een update van de Varadero. De concurrentie staat immers ook niet stil. BMW is met de R1200GS intussen vele updates verder en de Ducati Multistrada 1200 en Yamaha SuperTénéré staan in de startblokken.

• Veelzijdigheid, comfort, voldoende reserve bij belading
• wegligging, slordige remleidingen, gedateerd

Technische gegevens