Test Buell XB12 duo: Roll with it

Oasis is uit elkaar, wist je dat? Na een schijnbare eeuwigheid aan gekibbel, genegeer, getwist en van tijd tot tijd ge-oorlog tussen de broeders Gallagher is nu inmiddels een paar maanden de ‘sibling rivalry’ zoals dat zo bemoedigend pleegt te heten tot een hoogtepunt gestegen en is de boel geklapt. Jammer, want ze waren ondanks –of juist dankzij-  dat eeuwige gesteggel wel altijd goed voor leuke pers. Persoonlijk doet het me niet veel en met mij zullen er meer zijn die het van tijd tot tijd afdalende niveau waar zelfs een kleuter zich nog diep voor zou schamen als een van de twee weer eens driftig kenbaar maakte dat de ander zijn teennagels niet zo luid moet knippen kunnen missen als kiespijn. En bovendien de verdachte toeval van de hoeveelheid media-aandacht bij iedere dwarse scheet van een van de twee broeders. Maak gewoon goede muziek, zou je zeggen, dan heb je dat niet nodig. Echter, er bestaat ook nog die ontastbare  eigenschap, dat vage begrip wat ‘Rock ‘n Roll’ heet. Ongrijpbaar, want nooit goed definieerbaar. Maar sla je regelmatig je gitaar aan gruzels, kijk je niet op een hotelkamer meer of minder en hang je je gerief regelmatig in een min of meerderjarig persoon waarvan je niet eens weet of je die per ongeluk ooit eens zelf ter wereld zou kunnen hebben geschopt, dan loop je er van over. Tegelijk hoort een gemene zwarte rand er net zo goed bij dus een auto- of vliegtuigongeluk voegt enkel bij aan je status, of het je nu zelf of een dierbare (goeie televisie!) overkomt. Niks waar de heren Gallagher zich al te schuldig aan maken, maar goed. Enige mate van arrogantie is ze niet vreemd en ook dat scoort punten. Je zonnebril ophouden trouwens ook. Hoeveel de Gallaghertjes ook willen laten merken dat ze elkaar niet uit kunnen staan, lijnrecht tegenover elkaar staan, beweren dat de ander voor geen meter muzikaal is en ze voorál in niets of liefst nog minder op elkaar lijken; juist dat  maakt ze dan net weer zo onderling uitwisselbaar. Wie speelt nou ook weer gitaar en wie zingt? Oh, dat doen ze allebei even makkelijk als de ander eens niet op komt dagen. Wie van de twee was er nou het vlieguig uit geschopt omdat hij straalbezopen weer eens een stewardess aan zijn hotlist wilde toevoegen? Weet jij het? Boeit het? En ook uiterlijk ontlopen ze elkaar niet bepaald mijlenver.  Eenheid tegen wil en dank.

Ready to roll, maar welke gaat het maken?

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Vincent Burger, Ed Smits

Image

Buell is gestopt, wist je dat? Niet al te lang gegelden kondigde moederbedrijf Harley-Davidson aan haar verliezen te moeten beperken nu het nog kan, haar eigen wonden te likken en vooral geen gekke dingen te moeten doen. Nog niet lang geleden gedane andere aankoop MV Agusta staat ook alweer even te koop. Helaas voor Buell was dat met MV wél en voor hun niét mogelijk. ‘te verweven’ is het officiële relaas. Niet getreurd echter, want behalve de gestopte productie verandert er niets. De motoren zijn nog steeds leverbaar, onderdelenvoorziening loopt nog als voorheen, service, garantie…alles. Dus zolang ze er nog zijn (en betrouwbare bronnen weten ons te melden dat de voorraad momenteel nog aanzienlijk genoeg is) is er niets aan het handje. Het ‘alles moet altijd anders’-merk (erg Rock ’n Roll) zal nu moeten teren op reputatie en ‘good times’. Over zwarte rand gesproken. Maargoed, zoveel eigenwijsheid als ze altijd tentoon spreidden is een rocker waardig, compleet met tragedie en wat daarbij hoort. Krijg je tenminste rimpels van en rimpels zijn niet alleen –met een directe evenredigheid tussen diepte ervan en grootte van je status- goed voor je rockpunten, ze zijn –althans volgens sommigen- ook onweerstaanbaar sexy en begerenswaardig.  Buell zal dan ook de eerste zijn om een hotelkamertje extra kort te maken, bastaardkind als het bij voorbaat al is.

Met de rouwranden nog onder de Pirelligeschoeide nagels zijn het de broeders XB12 die nu in stemmig zwart hun opwachting maken. Zo gekleed voor iedere gelegenheid is het maar bijzonder moeilijk te onderscheiden of de nachtrust nou wel of niet voldoende was en ook dat hoort erbij. Maar op het eerste gezicht is ook van geen kant te zien tegen wie we het nou hebben. Het afgelopen jaar –en zo lang de voorraad strekt dus ook komend jaar- stonden ze nog gebroederlijk naast elkaar; de XB12Ss en XB12Scg. Zelfs de benamingen zijn moeiteloos uitwisselbaar. Maar neen, hoezeer ze op eerste gezicht en tot op sommige hoogte ook technisch op elkaar lijken, identiek zijn ze in het geheel niet. Meer nog dan op papier zal dit juist in de praktijk blijken. Er is maar één zanger en maar één gitarist en vergeet dat vooral niet.

Eigen weg

Beide afstammend van dezelfde oervader; de XB12S, hebben deze twee ieder hun eigen pad gekozen. Zo zal de extra ‘s’ wel voor… ‘short’ staan, nietwaar? Nou, nee dus. In tegenstelling tot de populaire perceptie is juist de ‘s’ versie degene die ten opzichte van de standaarduitvoering is voorzien van extra Pokon en zich dus mag beroepen op zowel een lichtelijk langere wielbasis als ook een groter wolkenkrabbergehalte in de vorm van zithoogte. En veerweg, overigens.  Da’s dan weer mooi. Deze verhevene heeft, overeenkomstig aan een van de kwalitatief betere vertellingen des broeders Grimm, Dahl of consorten, echter ook een keerzijde, een kloon, een ‘evil twin’. Zo’n kleine huichelige nageboorte die volgens goed gebruik zich al handenwrijvend bedient van een slinks ineengedoken stance, intussen beide ogen samenknijpend tot kraalachtige proporties, begeleid door een welhaast duivels gegrinnik. De slechterik. Het andere broertje, in dit geval in de vorm van de XB12Scg.

‘CG’ voor, in dit geval, ‘Center of Gravity’. Of dat denken we althans, want dat zou nog enigzins kloppen. Deze jongen is namelijk juist extra laag, met kleinere veerwegen en een nog net even extra scherp uitgesneden zitting.  En verdomd als het niet waar is; hoe langer je naar de twee relschoppers kijkt, hoe meer je zult zien. Da’s mooi, daar doen ze het toch een beetje voor.  Maar de echte omvang van het hele project ontdek je pas wanneer je nog dieper gaat. Het échte verschil zit van binnen. Wisten we al dat Buell het zich graag moeilijk maakt, dan kun je eigenlijk ook wel verwachten dat het voor een ogenschijnlijk zo eenvoudige ingreep –beetje andere veertjes, het mes in de zitting en klaar. Toch?- toch wat ingewikkelder ligt.  Wat, rijden ze dan zoveel anders? Jawel, natuurlijk, (duh! Logisch!) maar dat straks. Min of meer bij toeval komen we tijdens de fotosessie tot de ontdekking dat hier niet zomaar twee motoren staan; we hebben zelfs te maken met twee volledig andere machines. En daar kom je pas achter als je na het schieten van de foto’s en dus eindeloos op, over, om en onder de motoren te klauteren, in al je onschudigheid de zadels verwijderd hebt en deze weer terugplaatsen wil, daarbij de vergissing makend welk zadel afkomstig is van welke machine. Pas dan – en alleen dan- sta je dus ineens met je bek vol tanden als blijkt dat deze niet wil passen. De reden? Álles is anders. Nee, dat zeg ik verkeerd. Álles is anders! Eenmaal aanmorrelend blijkt dat het zitkussen dus niet enkel is voorzien van meer danwel minder comfortvulling, ook de lengte blijkt niet te kloppen. En alsof dat nog niet genoeg is; ook de bevestigingspunten zijn volledg anders. Huh? ‘Waarom in godsnaam’ zul je je dan afvragen; wat is er zo belangrijk anders dat zelfs iets eenvoudigs als de zadelophangpunten overhoop gegooid moet worden?

Als je goed kijkt zou je zeggen: links de kleine en rechts de grote. Maar andersom zou ook kunnen

Sound

Doordacht en grondig werk leveren; dáárom. Dus is Buell niet over een nacht weeralarm gegaan en heeft álles opnieuw ontworpen. Ziet er nog hetzelfde uit, maar frame, subframe, swingarm, bevestiging van de achterschokbreker… het werd net al gezegd: álles is anders. Letterlijk. En ook dat is gedaan met een reden; namelijk om alles zo goed te laten kloppen. Bedenk een concept en je hebt een motor. Klopt, maar vervolgens duurt het nog een flinke poos voordat alle onderdelen in enige mate van harmonie samenwerken en mekaar dus niet bij het eerste ritje al de nek omdraaien en de bestuurder daarbij meetrekken. Heet je Buell (komt ie weer) en doe je het op de moeilijke manier, dan wordt dat probleem nog groter. Doordat alles niet alleen samenwerkt, maar ook zoveel mogelijk een dubbele of zelfs driedubbele functie vervult, ben je niet zomaar klaar als je ‘effe’ iets wijzigt. En aangezien half werk niet in het woordenboek staat werken we vanavond maar weer even over. Daarom.

Met zoveel moeite gestoken in wat uiteindeijk toch alleen maar een variatie op een thema is, mag het resultaat beter wel goed zijn, n’est pas? Daar kom je pas achter als je ze allebei rijdt en liefst naast of pal achter elkaar. Nouja, vooruit. En zo. Die taak schijnt aan ons te zijn, dus dan zullen wij dat feestvarkentje wel eens goed schrobben. Aangezien de weergoden ons ‘standje zondvloed’ geven gedurende de testperiode zal er over wassen alvast niet geklaagd hoeven worden. Kijk, dat scheelt toch weer. Kunnen wij in vliegende vaart het volgende nummer op onze setlist inzetten.  Sinds het moment dat we deze test inplanden vlogen mijn gedachten terug naar de leetste keer dat we een luchtgekoelde Buell in ons testpark hadden…en dat blijkt langer geleden dan gedacht. Zelfs de Ulysses is laatst in 2008 op Motorfreaks voorgekomen. En dat is dan nog een ánder type; voor een XB zullen  we zelfs terug moeten naar…2003. En toen bestond ‘de 12’ nog niet eens en moesten we het doen met een XB9. Evengoed heeft het apparaat toen wel dikke indruk achter gelaten, zodat we daar nu nog steeds wat aan hebben. Eenmaal op de XB12Scg gestapt is de eerste gedachte dan ook een feest van herkenning. Gezien de tussenliggende periode en de hoeveelheid motoren die inmiddels de revue gepasseerd zijn is dat echt een prestatie. Mooi, alhoewel het genoegen toentertijd niet geheel onverdeeld was. Trillen, traag langeslagblok, onwijs oprichten bij remmen, belachelijk kort sturend, noem maar op. Of zoek maar op; het is niet voor niets een digitaal magazine. Ook in het geheugen blijven hangen was een niet te stuiten ondeugd, dus neergeploft in het lage zadeltje krijgt de wereld toch een zeer dun zonnig randje. De motor is inderdaad nog precies zoals we ons menen te herinneren, met de kleine en korte afmetingen die je nog altijd verbaasd doen staan dat hier zo’n serieus blok in zou moeten kunnen hangen zonder dat je dit merkt. Dat hele verlaagde en verkleinde valt dus maar weinig zinnigs over te zeggen. Dat was al zo; dus hoe zou dat nóg minder kunnen? Klein is klein. Nou goed, het zadel is anders. Dat is nu nameijk helemáál als een droom. De nieuwe vorm is nu eens niet een kwestie van effe ietsje meer weghalen, neen, wat overblijft is een ziteenheid die je zo verwelkomt als een warme hand na een nieuwjaarsduik. Wat zit dit goed! En het randje wat is ontstaan straalt daarboven ook nog eens een extra steun uit dat je bij voorbaat al zeker weet bij een onverhoopte wheelie of topsnelheidsjacht de motor met geen mogelijkheid achterwaarts zult verlaten. Over vertrouwenswekkend gesproken.  Daar staat echter wel recht tegenover dat om de motor zo vriendelijk laag te krijgen, de veerweg eenvoudig is ingekort en er dus maar bar weinig overblijft. Zodanig zelfs dat een beetje hobbel al snel een angstaanjagend hard klapperende voorvork oplevert. Zelfs na een spoedoperatie aan de instelbare poten is het maar een haar beter.  Lijkt me niet gezond.

Herkenbaar

Eenmaal thuis gearriveerd wordt nog  eens duidelijk hoeveel de machine precies in afmetingen ontbeert als er wel heel veel ruimte overblijft in de schuur.  Precies goed, precies op het juiste moment word je eraan herinnerd waarom een Buell een Buell is. Sommige kenmerken moet je gewoon niet aan zitten. Alleen is dat wel een beetje wat de fabriek zelf doet bij broederlief.  Niet dat er iets aan mankeert trouwens.  Niet echt. Maar het is net dat beetje éxtra wat ze ‘m gegeven hebben waardoor je dat supercompacte gevoel mist. Met de motor aan de hand al staat het stuur voelbaar op ‘gewone’ hoogte en ook zittend op het zadel ontbreekt juist dat speciale gevoel  wat de XB12 zo bijzonder maakt. Nu is het ineens ‘gewoon een motor’ in plaats van ‘dat kan alleen maar Unox zijn’. En dat is echt opmerkelijk, want ook de kleine heeft al een stuk minder het idee met een veredelde rolschaats onderweg te zijn. geen moment bekroop me het gevoel dat de motor voor het mooie eigenlijk té kort is en dat je van het laatste stukje kwikzilver sturen haast geen gebruik kunt maken. Integendeel, nu was het eigenlijk net goed. Bij de kleine dus. Maar ga daar dan een langere brug, hogere vering en een dikker zadel op zetten en je kunt net zo goed op een BMW stappen.  Klinkt ook ongeveer hetzelfde, maar dat  zullen we maar niet te hard zeggen.

Niet alleen het weggedrag is verbeterd trouwens. Waren we nog slecht te spreken over de loop van de Ulysses, nu is eindelijk dat echte lange slag gevoel van ‘opwinden en afwachten’ teruggedrongen tot een ‘bijna vergelijkbaar met anderen’ niveau. Dat verdient niet alleen toelichting, maar ook en vooral een ferme chapeau richting injectie-afdeling. Voorgaande keren dat we een motor met dergelijk Thunderstorm-krachtbron mochten berijden was de massatraagheid van de bewegende delen nog flink aanwezig. Werkt goed bij een cruiser, werkt minder goed als je ‘snel en flitsend’ wilt uitstralen.

Een motor waarbij het blok voelbaar op gang moet komen als je ‘m van meer kolen voorziet heeft het bijvoorbaat al moeilijk in een direct vergelijk met de snappy gasrespons van bijvoorbeeld een BMW of….een Guzzi, zoals destijds de Stelvio. Om maar te zwijgen van andere merken met tweecilinder powah, vaak komend uit hetzelfde land. Een dergelijk gretige respons is dan weliswaar nog net een brug te ver, maar er is zeker vooruitgang geboekt en bij normaal gebruik valt er dan ook weinig meer  van te merken. Bij normaal gebruik. Wil je een Craig Jonesachtige actie ondernemen, dan valt wel op dat het blok nog steeds anders is dan andere. Met name bij een dergelijk precieze bezigheid valt juist op dat de motor nog steeds een minimaal klein beetje ijlt. Het is aan de andere kant niet verplicht, dus dat zal wel los lopen. En als we het dan toch beland zijn bij de stuntfähigkeit, herinneren we ons dat ook de achterrem hier niet volledig tegen opgewassen is. Of althans; dat is ze wel, maar de rem is nogal hard en gevoelloos. Alsof de rempomp voor het mooie net een millimetertje te groot is in doorsnee. Zeker weten dat een iets kleinere pomp zowel qua gevoel als qua kracht een stuk zal verbeteren.  Oh, en probeer dit zeker niet op de CG alstublieft, in verband met permanente schade aan het wegdek bij landing. Wat dat betreft komt de extra veerweg van de S ineens knap van pas. Als  nou dat zadel van de CG hier op zou passen was het helemaal dol geweest.

Feel

Zeg ho en je zegt velg-gemonteerde achtzuiger remklauw. ZTL2, voor de afkortingsfilatelisten hier. Een stevige upgrade van de toch al niet misselijke zeszuigers uit vervlogen tijden (alhoewel; de XB9 rijdt er nog steed mee rond) en dit niet alleen op brute remkracht alleen. Het gevoel in de rem is adequaat en ook al missen we onder de huidige weersomstandigheden een ABS, je zult je niet zomaar in de problemen remmen. Temeer omdat de rem nu meer dan ooit enkel doet waar deze voor ontworpen is. In het verleden wilde de zeszuiger nog wel eens denken uit een of andere lanceerinstallatie afkomstig te zijn en dus niet al te kinderachtige oprichtneigingen vertonen zodra er een vingertje in stelling werd gebracht. Nu, met nota bene nog eens twee zuigers extra, is er van die neiging  amper nog sprake. 

Bovengenoemde zijn nog voor het grootste deel overeenkomende eigenschappen. Verschillen de twee dan toch, ondanks de moeite die er in gestoken is, minder dan men zou willen? Het zal toch zeker niet?  Zou het dan toch zo zijn dat echte familie zich niet verloochent, ongeacht met hoeveel geweld je het probeert te ontkennen? Niet helemaal natuurlijk. En gelukkig maar; zou een kostbare zaak worden.  Het verschil is echter nog knap subtiel en dat is juist te danken aan de extra moeite die er in gestoken is. Af is nou eenmaal af. Zouden de twee er uiterlijk ook meer op verschillen, dan zou dit de zaak iets eenvoudiger maken en wij op ons beurt gewoon spreken van twee verschillende motoren, want dat zijn ze. Neem een Fazer en een Hornet en hoe goed beide ook zullen zijn; het zijn uiteindelijk toch verschillende machines en dus gaat je voorkeur uit naar de een danwel de ander.  Ongeveer in die orde liggen ook de onderlinge verschillen tussen de twee broertjes Gallagh- eh, Buell; geen van beide beter of slechter, wel ánders. Was de groter broer stilstaand al duidelijk een grotere hand vol; dit wordt al rijdend des te duidelijker. Nog niet op de kleine gestapt zijn zowel Ed als Arco al zeer te spreken over het voorbeeldige gedrag van de Buell, alleen mis ik in hun commentaar nog dat échte Buell-gevoel. Klopt ook, want dat is met het langer en hoger trekken op de tekentafel grotendeels verdwenen. Over blijft een bijzonder goed rijdende tweewieler met voorspelbare stuureigenschappen, plus uiteraard de bovengenoemde zaken als remmen, gasreactie en overig. Maar het is nog geen sensatie. Die volgt pas als ze vervolgens plaatsnemen op de kleine. wat zich nog het meeste uit in een hoofdredacteur die op hem onbekende routes, ondanks alles wat ik op hem los kan laten –inclusief regenbuien van

Filippijnse proporties- akelig hard blijft plakken. Tegelijk is dit rijgedrag tijdens de fotosessie wat meer meegenomen; zo lijkt het nog iets. In eerste instantie nog vreemd verbaasd dat ik bij lange na niet dezelfde zekerheid tentoon kan spreiden als het, gezeten op de grote broer, mijn beurt is een aantal keer aan de lens voorbij te rijden mis ik snel het zekere en directe gevoel wat ik nog diezelfde ochtend wél had.  Maar toen bereed ik dan ook nog de kleine. Nog een paar maal wisselen benadrukt deze uitkomst. Het meest merkbaar is het verschil in wegligging. Waar de één juist wat strakker op de weg ligt en merkbaar meer feedback geeft, is de ander meer gericht op comfortabel en langdurig toergedrag. Geen van beide fout, maar wel letterlijk ieder een andere weg ingeslagen. Neem jij de snelweg, dan schiet ik een dijkje op, zie je in Grenoble – dat werk.

Verbruik

Zoals te verwachten ontlopen de twee elkaar amper; de Ss vertoont bij het bijeenrapen van bonnetjes een licht hoger verbruik, maar het valt niet te zegen of dit toeval is of een terugkerend feit. Met een verbruik van minimaal 1 op 17,1 en maximaal 1 op 15 blijft het allemaal goed binnen de perken. Gemiddeld ben je zo 16,2 kilometer verder op een liter benzine. dat maakt de actieradius een kleine tweehonderd kilometer, wat niet bijzonder veel is maar tegelijk nog veel erger kan.

Jammer alleen dat daarmee ook gelijk de hele machine wordt aangepakt. Het is zoals we al merkten niet mogelijk om zadels uit te wisselen, wat ze naar onze mening nou nét die laatste veelzijdigheid en keuzevrijheid had gegeven die het hele verhaal een mooi eind te geven. Nu zit je, bij de uiteindelijke keus voor de pluspunten van de een danwel de ander, toch enigszins verplicht vast aan de bijkomende nukken. Wil je lekker zitten, dan zul je de korte vering op de koop toe moeten nemen. Is je lichaamslengte geen beperkende factor en wil je wél normaal over een klinkerweg kunnen rijden, dan zul je genoegen moeten nemen met een extra dikke en zachte zitting en mis je net die scherpe ‘edge’ die het Buellrijden zo leuk maakte. Het is maar net wat je wil.  En laat dat nou net zijn waar Buell op mikte;  uitgaand van één basismodel twee nieuwe variaties maken, ieder met zijn eigen insteek. Het is toch niet te geloven. Alleen dient hierbij direct een kanttekening gemaakt te worden. Juist op het vlak van wegligging was bij de oude al weinig aan te merken. Dus waarom zou je enerzijds de veerweg zodanig inkorten dat  zelfs een beetje dikke witte lijn op de weg al leidt tot ‘haalt ‘ie het of haalt íe het niet’- overpeinzingen; anderzijds juist alles minstens evenveel langer en softer maken dat je net zo goed op een allroad zou kunnen stappen?  De Gallaghertjes wisten het in 1995 al: ‘All the roads that lead us there are winding’. En da’s maar goed ook.

Conclusie

Na een schijnbare oneindigheid van succes en gedeelde hoogte- en dieptepunten is nu het moment aangebroken dat ieder zijns weegs gaat. De scheiding is definitief, de verschillen te groot om nog als geheel verder te gaan. Kan uitlopen op een fiasco, maar de kansen op succes zijn tegelijkertijd ook verdubbeld. Breder publiek bespelen en zo; helemaal zo’n gek idee nog niet. En als je daar nou blije gezichtjes van krijgt, what the hell, waarom ook niet.  Het heeft in dat respect dan ook nog lang geduurd voordat Buell kwam met zowel de CG als de S. Nou was de oude XB al niet verkeerd, met de uitgevoerde detailverbeteringen is dit alleen maar beter geworden. Helemaal top! Maar niet als je Buell heet, want dan trek je tijdens het upgraden de lijn gelijk een paar stappen door en zorg je dat je van één basis twee duidelijk verschillende machines neerzet.  Leuk en zinvol, dat hebben we gemerkt. Maakt de keus wat breder en bedient een grotere doelgroep. En het heeft ook wel iets liefs om de motor wat meer ‘op maat’ te kunnen kopen.  Allemaal leuk en aardig, een duimpje omhoog waard. Er mankeert dan ook niet écht iets aan een van beide machines. En toch…

En toch blijf je in je achterhoofd spelen met de gedachte ‘wat als’? Wat als je nou nét wat meer veerweg zou hebben op de verder o zo strak sturende, zo lekker zittende, zo echt Buell aanvoelende XB2Scg? Of wat als je dat zadeltje nou och op de o zo goed op Europeanen toegespitste XB12Ss zou kunnen passen? Die Ss die in het proces toch nét dat randje flitsendheid is kwijtgeraakt die zijn oervader nog zo kenmerkte. Nou heb je van die basis eens alle kleinigheidjes weggevlakt, moet je nóg kiezen! Ja zeg!  Aan de uitrusting of het uiterlijk zal het ditmaal zeker niét liggen. Je koopt hoe dan ook een pikzwarte XB12S, inclusief alle stijlelementen die daar bij horen. Dat dan weer wel.  Kan me ook niet voorstellen dat een Gallagherproductie in de toekomst echt anders zal klinken. Maar hetzelfde zal het ook niet zijn. That’s Rock n’Roll.

• Verdwenen kinderziektes, zithouding, pretpakket
• Verlagen mag, maar zóveel? 'Ss' mist beetje 'edge', achterrem mag beter

Dank u.En tot ziens

Technische gegevens