Eerste test: Honda VFR1200F

Na de eerste berichten vanuit Japan, waar een select groepje internationale journalisten was uitgenodigd om op het circuit van Sugo kennis te maken met Honda’s nieuwste V4, nam collega Peter Aansorgh voor ons de honneurs waar tijdens de Europese introductie in december afgelopen jaar. Lovende recensies ook vanuit Europa maakten dat we niet konden wachten totdat we de fiets in ons eigen koude kikkerlandje zouden kunnen rijden.

Toen we door Honda werden gebeld met de vraag of we als eersten in Nederland, ruim voor de officiële presentatie van de fiets eind januari, met de fiets wilden rijden, hoefden we niet lang na te denken. De tijd van het jaarbetekende dat het nog behoorlijk koud kon gaan worden, maar hoe lang was dát alweer geleden. Met de nodige bluf stelden we zelfs dat het ons niet uitmaakte wat voor weer dat het zou zijn, en dat geen sneeuw of vorst ons tegen zou kunnen houden.

Hoe anders het allemaal zou uitpakken had ik op voorhand in mijn ergste nachtmerries niet kunnen overzien. Voor het eerst in 28 jaar werd Europa geveld door een échte winter, precies op het moment dat wij de VFR1200 zouden gaan rijden. Maar goed, wieA zegt moet ookB zeggen, dus restte ons niets anders dan ons voor te bereiden op flink wat sneeuwschuiven.

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Vincent Burger

Blij dat ik glij

Best leuk, kasteel Doornenburg. Zou je een tvserie moeten opnemen. 

“Zeg, doe je wel voorzichtig? Het is de enige VFR1200 die we op dit moment hebben en het zou erg vervelend zijn mocht daar iets mee gebeuren. En vergeet je 'm niet dagelijks af te spuiten, zodat de pekel geen kans krijgt de motor op te vreten.” Terwijl de sneeuw weer met bakken uit de hemel komt vallen neem ik de woorden voor Honda’s PR man voor kennis aan en vraag me af waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen. Nog liever had ik, hoogtevrees dat ik heb, te voet de Eifeltoren beklommen, maar hoezeer ik ook tijdens de redactievergadering had gesmeekt, mijn collega’s waren meedogenloos geweest. Zeg, is die erwtensoep al warm? Terwijl de sneeuw intussen weer vers laagje wit op het asfalt gelegd heeft overpeins ik hoe ik dit avontuur tot een goed einde kan brengen. Er restten mij tussen Honda en Thuis een rit van dik zestig kilometer, maar onder deze erbarmelijke weersomstandigheden lijken het er wel zeshonderd te zijn, voordat ik me thuis voor de kachel (en met de nodige Glühwein) weer op kan gaan warmen.

Toegegeven, het was eerlijk gezegd niet eens de eerste ontmoeting die we met de VFR1200 hadden ingepland. Nog voor de kerst was de fiets al tot onze beschikking geweest, maar de extreme sneeuwval had ons toen wijselijk doen besluiten het avontuur uit te stellen tot begin van het nieuwe jaar. Per slot van rekening, zo was onze redenatie, zo lang zou die winter nooit duren. Hoe ontzettend we de plank mis konden slaan bleek twee dagen voorafgaand aan de test, toen Koning Winter besloot ons land wederom met een prachtige sneeuwlaag te bedekken, een top-vijf-avondspits (die tot diep in de nacht zou duren) tot gevolg.

Het eerste wat opvalt zodra ik mijn been over het zadel van de VFR1200 heb gegooid, is hoe ontzettend compact Honda de motor heeft gemaakt. De achterste twee cilinders werden dicht bij elkaar gezet, waardoor de motor smaller kon worden gebouwd en dat is duidelijk te merken. Met mijn 1.72 kan ik met beide voeten goed aan de grond, wat wel zo aangenaam is bij de lokale besneeuwde wegen. Hoe dat die ridders dat vroeger volhielden zonder thermo is mij een raadsel. De afstand van het zadel tot het stuur is precies goed voor een ontspannen zithouding, lichtjes voorover zonder dat je daarbij druk op de polsen zult krijgen. De voetsteunen daarentegen zijn redelijk sportief geplaatst, zo’n centimeter of vijf hoger dan je zou verwachten. Nu ben je redelijk snel aan die zithouding gewend, maar toch heb ik het idee dat hier op comfort is ingeboet ten behoeve van voldoende grondspeling.

Terwijl langzaam maar zeker alle gevoel uit mijn vingertoppen aan het wegebben is tel ik de kilometers af die ik nog te gaan heb. Het is inmiddels volop avondspits, wat normaal gesproken een drukke A2 tot gevolg heeft, maar dankzij het winterse weer was het nu al vanaf de eerste snelweg kilometer op de A9 raak. Pluspunt van de snelweg is dat deze, ondanks de temperatuur van -4°C, redelijk goed te rijden is, in tegenstelling tot de wegen op het industrieterrein van Schiphol-Rijk. Maar goed, die missie had ik al tot een goed einde gebracht, vanaf nu zou het een kwestie van aftellen zijn. Ondanks de halfbevroren ledematen ben ik echter zeer onder de indruk van deze nieuwe V4, en dan vooral van de souplesse van deze 1.237cc grote viercilinder. Ondanks de erbarmelijk lage temperaturen, ondanks de Bridgestone sportbanden in plaats van nu écht wenselijke winterbanden, ondanks de onderhuids aanwezige 172 vurige hengsten die staan te trappelen om los te worden gelaten is het avontuur tot nu toe op geen enkel moment angstaanjagend geweest. Vooral in het toerengebied tot 4.000 tpm blijkt de motor zich als een mak lammetje te laten rijden, en dat is onder deze omstandigheden een verademing. Dankzij het gebrek aan handvatverwarming -dat trouwens wel als accessoire leverbaar zal worden- mag inmiddels alle gevoel uit mijn handen zijn verdwenen, maar desondanks blijft de VFR een toonbeeld van souplesse, Knipperlicht en claxon omgedraaid. Omdat dat logischer is. Meerlagen techniek voor betere aerodynamica en afvoer van warme lucht. iets wat niet meer kan worden gezegd van mijn rijgedrag. Niet alleen het motorblok is soepel, ook rijtechnisch weet de motor me aardig te imponeren. De motor laat zich met gemak door het fileverkeer laveren, op geen enkel moment heb ik het idee met een rijklaar 267 kilo zware motorfiets onderweg te zijn.

Het avontuur tot een goed einde gebracht onderwerp ik de VFR thuis aan een nadere inspectie. Per slot van rekening moet de fiets goed worden schoongemaakt om de overdadige pekel geen kans te geven in te vreten en kan ik het nuttige met het aangename verenigen. Dat Honda niet over een nacht ijs is gegaan bij de ontwikkeling van de VFR1200 is de motor goed aan te zien. Alle onderdelen werden gewikt en gewogen voordat ze werden gemonteerd. Naast massa centralisatie, rijder-controle en aërodynamische efficiëntie stond ook de ergonomie hoog op het verlanglijstje van Spaans ontwerper Theofilo Plaza, verantwoordelijk voor het VFR project. Zo werd, in navolging van menig Italiaan, de positie van de knipperlicht bediening en de claxon op het stuur omgedraaid. Omdat dit logischer is. Ook werd voor het ontwerp van de stroomlijn afgeweken van traditionele paden. De dubbele lagen moeten voor enerzijds voor een betere windbescherming zorgen, anderzijds tevens de warme koellucht vanachter de radiateur afvoeren. Meest opvallend is echter de X-vormige koplamp, die de motor vooral een uniek aanzicht moet geven. Een aanzicht dat maakt dat de motor uit duizend-en-een te herkennen is en daarin zijn ze bij Honda zondermeer goed geslaagd.

Valt best mee met die winterkou, zeggen je collega's dan. Je hebt toch thermokleding? De ratten, mijn wraak zal zoet zijn. 

Staande ovatie

De volgende dag staat een rit van dik tweehonderd kilometer op de planning. Een afspraak bij een dealer in Venlo betekentdat ik me, ondanks de weersvoorspelling, op moet maken voor een trip richting het zuiden. Het heeft overnacht niet meer gesneeuwd, waardoor de wegen vooralsnog goed begaanbaar zijn. Om geen onnodig risico te nemen besluit ik ditmaal tegen mijn principes in vooral gebruik te maken van provinciale wegen en snelwegen. Toegegeven, het zijn niet de meest spannende wegen waar je veel over een motor te weten zult komen, maar nood breekt wet en daarbij, met temperaturen van nog steeds onder het vriespunt zal van het betere stuurwerk sowieso geen sprake zijn.

Hoewel de wegen ondanks het barre winterse weer goed begaanbaar zijn lijkt bij het overige verkeer alle snelheid weg te zijn geëbd. Lijkt. Een snelle blik op het zeer fraai vormgegeven en goed afleesbare display leert mij namelijk dat ik slechts een fractie verwijderd ben van tempo rijbewijs kwijt. Honderdzeventig kilometer per uur bij een temperatuur van min twee, terwijl ik geen moment het idee had de maximum snelheid überhaubt te overschrijden. Laat staan met bijna vijftig kilometer per uur. Of dat te danken is aan de dubbelgelaagde stroomlijn laten we in het midden, maar feit is zondermeer dat qua windbescherming de heren engineersuitermate goed werk hebben afgeleverd.

Hoewel slechts een fractie minder koud dan de vorige dag (het is nog steeds ijzig koud) hebben mijn ledematen het ditmaal minder te verduren en lijkt de onderneming zich vooralsnog te ontpoppen als een boswandeling met TomTom navigatie. Kinderspel dus. Eenmaal de grens met Limburg gepasseerd gaat dat echter snel veranderen. Koning Winter besluit zijn kussens weer uit te kloppen, waarna dikke sneeuwvlokken op mijn vizier blijven plakken als hagelslag op een beboterde boterham en mij daardoor alle zicht ontnemen. Eenmaal de snelweg verlaten wordt het allemaal nog erger. Venlo is één van die gemeenten met een minimaal strooibeleid en dat is goed te merken. Hoe minder doorgaand de weg, hoe dikker de laag sneeuw en hoe gladder de weg. Auto’s glijden rechtdoor over rotondes tegen de stoeprand op en terwijl ik met beide voeten de VFR vooral probeer overeind te houden moet ik denken aan een YouTube video van een Britse BMW-rijder voor wie dit dagelijkse kost was. Wat een onderneming. Ik vraag me werkelijk af waar ik in hemelsnaam aan ben begonnen, maar eenmaal de motor voor de showroom geparkeerd verdwijnt die gedachte als eh… sneeuw voor de zon.

Best mooi, zo'n pak sneeuw. In Kitzbuhl tijdens de wintersport vakantie... 

Verbruik

Honda geeft voor de VFR1200F een verbruik van 1:15 op, maar die waarde wisten wij slechts eenmaal te scoren bij een buitentemperatuur van 5 graden boven nul. De naar ons idee meest economische rit, dwars door een sneeuwstorm met snelheid amper de 100 km/u te boven, maten we een verbruik van 1:14,4. We hebben dan ook sterk het vermoeden dat de vrieskou een negatieve invloed heeft gehad op het brandstofverbruik. Een Rendez-Vous onder warmere omstandigheden zal hier duidelijkheid moeten scheppen.

Hoogste verbruik: 1:11,2
Laagste verbruik: 1:15,6
Gemiddeld verbruik: 1:13,5

Nog voordat ik goed en wel binnen ben krijg ik een staande ovatie van een drietal motorrijders die waarschijnlijk, zoals iedereen behalve ik, met de auto richting motorzaak waren getogen. De hartverwarmende ontvangst maakt dat de ijzige kou al snel is vergeten. Dát en de drie bakken koffie die ik snel achterover weet te slaan. Ondertussen weet de VFR1200 buiten alle aandacht voor zich op te eisen. Mooie motor, veel mooier dan op de foto’s is wel de meest gehoorde opmerking. “En, hoe rijdt dat nou?” “Nouwe… best wel verfrissend.” Het meest indrukwekkende is misschien nog wel het gemak waarmee ik dit avontuur heb doorstaan. Dat en de snelheid. De vloeiende vermogensafgifte in combinatie met het neutrale stuurkarakter en de erg goede windbescherming maken de motor tot een ontzettend uitgebalanceerd geheel, en daarmee hebben ze bij Honda de spijker goed op de kop geslagen.

En, hoe stuurtie?

Zag ik nou zojuist twee ijsberen in bontjassen oversteken?

Drie Japanners, één Amerikaan en één Europeaan waren betrokken bij de ontwikkeling van de nieuwe VFR1200. Geleid door de ervaren Kishi-san (CBR1100XX Blackbird) en Hasegawa-san was het team niet alleen een diversiteit qua cultuur, maar overspande het ook een aantal generaties. Het collectieve doel Zie je op de foto niks van, dat ie vuil is. van het team was een nieuwe sportmotor te ontwerpen waarmee je lange afstanden zou kunnen overbruggen. Een motor voor een motorrijder die op een zonnige dag impulsief besluit zijn motor te pakken voor een rit van driehonderd kilometer, waarbij lange stukken snelweg en bochtige bergwegen elkaar afwisselen. Om vervolgens op een schitterende locatie van zijn lunch te genieten, voordat hij weer terug naar huis zal rijden.

Dat het met die lange stukken snelweg wel snor zit waren was ons na twee dagen en ruim driehonderd kilometer wel duidelijk geworden. Hoe het met die bochtige wegen zat, daar Inderdaad, zie je niks van... moest een derde uitstapje helderheid in brengen. Bij temperaturen die variëren van plus tot min 2 stuur ik de VFR1200 over ’s lands dijken, die dankzij de veelvuldige sneeuw van de afgelopen dagen een hoog Anton Pieckgehalte hebben gekregen. Hoewel van echte hellingshoeken in de verste verte geen sprake is, komen we toch het nodige te weten over het rijgedrag van deze nieuwe Road Sports. Zaken als remmen voor de bocht en het bocht-uit accelereren bijvoorbeeld. Dankzij de over het algemeen schone wegen kunnen we er een redelijk sportief tempo op nagehouden, waarbij het tweeledige karakter van de fiets meer dan in de voorafgaande dagen van zich doet spreken. Tot zo’n drie- tot vierduizend toeren is de VFR1200 redelijk beschaafd, daarboven begint het pas echt feest te worden. Boven de zesduizend toeren begint de motor daarbij aangenaam uit uit- en inlaatkanalen te grommen om tegelijkertijd als een speer richting toerenbegrenzer te rennen. Verwacht trouwens geen geluidssymfonie, zeker vergeleken met Aprilia’s RSV4 klinkt de VFR1200 als een dichtgetapete gijzelaar, maar die Italiaanse rammelspaghetti-sound had deze VFR1200 ook niet gepast. Net als die RSV is ook deze Honda gezegend met een joekel van een einddemper, maar op een of andere manier lijkt de demper bij deze VFR1200 beter op z'n plaats te zijn. Misschien omdat, in tegenstelling tot een supersport, het bij een toersportieve motor niet per definitie klein en rank hoeft tezijn.

Hoewel de tweetraps vermogensafgifte opmerkelijk aanwezig is konden we het niet als irritant bestempelen, hetgeen niet kon worden gezegd van de vertraging in gasreactie die optreedt zodra er flink moet worden opgetrokken. Onder normale acceleratie zul je het amper merken, maar bijvoorbeeld volgas een rotonde uitaccelereren resulteert in een vertraagde gasreactie die behoorlijk irriteert. Alsof het ride-by-wire systeem besluit de honderdtweeënzeventig paarden iets beschaafder en later de vrije teugels te geven dan dat jij dat middels de draai aan het gas denkt te doen. Opmerkelijk is dat dit los van het toerental gebeurt, de ene keer gebeurde het ons bij 3.000 toeren, de andere keer bij 4.000 toeren of nog hoger. Dat is echter het enige wat we op de 1.237cc grote viercilinder hebben op te merken, verder is hij het toonbeeld van souplesse. Ook de gasrespons is zijdezacht, hetgeen de motor behoorlijk vergevingsgezind maakt. Geen enkel moment dat we het gevoel hadden een oncontroleerbaar vermogen tussen de benen te hebben, iets waar Honda telkens weer patent op lijkt te hebben.

Zou toch goed moeten zijn voor serieus ankerwerk. Schakelt boterzacht, alleen jammer van die traditionele 'klak'. Het C-ABS systeem weet voldoende vertraging aan de weg te leggen, maar het ontbreekt de rem aan enig gevoel, vooral de achterrem valt hierbij in negatieve zin op; voor je gevoel gebeurt doet die helemaal niets. De voorrem met zeszuiger radiaal gemonteerde remklauw voelt vooral zwaar aan en vraagt veel handkracht om serieus te ankeren. We konden ons echter niet aan het idee onttrekken dat het winterse weer en de vele schoonmaakbeurten (en schoonmaakmiddelen) de remmen geen goed hebben gedaan. Alsof we met verglaasde remblokken aan het rijden waren, dat gevoel. Niet in de laatste plaats vanwege het toegepaste C-ABS zou de VFR1200 goed moeten zijn voor serieus ankerwerk, maar dat was nu helaas anders. Zo vaag als de remmen van de VFR aanvoelden, zo strak was de koppeling en versnellingsbak. De motor is met gemak als een supersport door de versnellingsbak te poken, wat het gebruik van de koppeling bij opschakelen totaal overbodig maakt. Behalve de eerste en tweede versnelling dan, waar de bak zijn –Honda- traditionele ‘ka-lak’ ten gehore weet te brengen.

Conclusie

Dat Honda met de nieuwe VFR1200 een sterke troef in handen heeft is ons na een week en ruim vijfhonderd kilometer onder de meest erbarmelijke weersomstandigheden zondermeer duidelijk geworden. Het neutrale stuurgedrag in combinatie met de soepele 1.237cc V4 heeft geresulteerd in een motor die, zoals als het een echte Honda betaamt, vanaf de eerste meters vertrouwd aanvoelt en je nooit zal intimideren.

Doelgroep volgens Honda is de Supersport rijder die de extreme zithouding van die supersport graag wil inruilen voor een motor met meer comfort, zonder daarbij concessies te hoeven doen op het gebied van vermogen of rijeigenschappen. En hoewel de trend op motorgebied zeker die kant uitgaat vraag ik me af of Honda de VFR1200F voor die fervente supersport rijder niet een tikkie té vriendelijk heeft gemaakt.

• soeplesse, gasrespons, windbescherming, looks
• verbruik, vertraagde gasreactie bij vol accelereren, remmen

Technische gegevens