Test Yamaha Majesty 400: herkansing

Doodse stite op de redactieburelen. Behalve het periodiek geborrel van de waterkoeler en het ritmisch geratel op toetsenborden die al ver over hun houdbaarheidsdatum zijn is het muisstil.  Een kuch, een schuifel, hier wordt een vel papier omgeslagen, daar klinkt een muis tussen verschillende digitale tabbladen heen en weer. Het monotone werkgeluid wordt kil doorkliefd door het ‘ding!’ van één van de aanwezige machines. Een emailbericht.

‘Nog even terugkomend op de Majesty; we hebben hier uitvoerig overlegd en getest en zijn achter de oorzaak gekomen van dat gezwabber wat jullie ondervonden. We hebben dit opgelost en willen graag dat jullie er nog eens mee rijden om te ien of het nu inderdaad weg is. Uiteraard liefst zo snel mogelijk. Wanneer komt dit uit?’

“Ik bel wel effe.
Hoi? Ja hee, met mij. Alles flex? Ja die Majesty he, sjongejonge wat was dat nou? Nog nooit meegemaakt zoiets. Maar je hebt ‘m klaarstaan? Wanneer kunnen wij ‘m meenemen? Ah okee. Maandag? Is goed. Tot dan”!

Des anderen daags melden we ons bij de poort te Schiphol-Rijk voor een hernieuwde kennismaking met de nog steeds hagelwitte Majesty 400. Nog even een praatje over  het hoe en waarom van de eerste keer en wat er nou mis kon zijn aan de motor om een dergelijk gedrag tentoon te spreiden als bij ons, heen en terug richting Harz. En of we er alsjeblieft nu nog eens kritisch naar kijken willen, want nu moet het écht goed zijn. Ja natuurlijk….dat bepalen we inderdaad zelf wel. Tss.

Nou ja…. Ze gaan om te beginnen wél serieus met een klacht om, als die enigszins gegrond is. Wel leuk om zo serieus genomen te worden. Maar inderdaad; tijd om op herhaling te gaan, en minstens zo goed op te letten als de vorige keer.

Tekst: Vincent Burger
Fotografie: Ed Smits