Test: Gilera GP800

Motorscooters blijven een aparte hoek van de tweewielerbranche bezetten. Uiteraard door hun opbouw en daarvan afgeleide inzetgebied wat zich vooral beperkt tot de ‘urban jungle’ die onze volgebouwde randstad vormt –of een van de overige stedelijke gebieden als forensenvoertuig, maar tevens ook door de over het algemeen beperkte cilinderinhoud die het geheel normaliter moet voortstuwen. Dat hier voor een deel langzaam aan verandering in komt hebben we al eens uitgelicht door de drie op dat moment grootste machines mee te togen naar Parijs en terug, daarmee ook bewijzend dat het inzetgebied van een motorscooter niet noodzakelijk beperkt hoeft te blijven. We hadden toen tweemaal vijfhonderd cc mee en eenmaal een gigantische 650 cc. Voor motorbegrippen nog steeds niet echt indrukwekkend, maar evengoed: het begint ergens op te lijken. Niet zomaar zelfs, want desbetreffende Burgman 650 was voor scooters nog steeds heer en meester wat luxe en formaat betreft. Eentje die ook nog eens krap 200 klometers per uur op de klok weet te zetten. Helemaal niet slecht! 

Wás.

Sinds een poosje hanteert een nieuweling de scepter van de overtreffende trap. Niks meer met kinderachtige cilindertjes, te kleine wieltjes of amper adequate prestaties, maar 839 cc tweecilindergeweld. Moeiteloos in staat om de bestuurder in luttele seconden naar de horizon te lanceren: Gilera’s GP800. Wij onderzoeken of deze kerncentrale nog een beetje vooruit wil komen.

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Michael Hoenderop