Test Honda CB 1000 R

De nieuwe CB 1000 R. Geen motor voor softies, dit is een nieuwe dikke duizend waar je klaar voor moet zijn. Het on-Hondaiaanse design zet je al op het andere been, stap er op en je weet direct: dit wordt knallen. Now who’s your daddy?

Sommige dingen zie je aankomen. Niet altijd alles even snel, maar zit je er diep genoeg in dan kun je het een en ander redelijk voorspellen. Nieuwe motoren welteverstaan. De Supersports even niet meegerekend, die worden met zwitserse regelmaat vernieuwd namelijk maar voor overige modellen geldt ook een bepaalde looptijd. Weliswaar de een wat langer dan de ander, maar evengoed. Zo was de presentatie van de nieuwe Hornet twee jaar geleden in Keulen eigenijk niet eens zó’n verrassing, eigenlijk meer ‘he he…daar zal je ‘m hebben’. Dat is geen magie, dat is een kwestie van bijhouden, beetje volgen en je ziet een heleboel al van redelijk ver aankomen.

Vanaf het moment dat de Hornet er stond was het dan ook geen moeite om de gedachte af te laten dwalen naar de dikke broer…de (toen nog) 900. Niet aanwezig dat jaar, dus mwah…dan zal ‘ie volgend jaar wel aan de beurt zijn, nietwaar?

Wat je niet kunt voorspellen daarentegen is hoe zoiets er uit komt te zien. Bij Honda waait de laatste jaren een erg frisse wind, wat terug te zien is in de Hornet, Fireblade en Transalp, om maar wat willekeurigs te noemen. Dus wat te verwachten van de nieuwe ‘dikke’? Nou…kijk maar. Geen Hornet-naam meer, maar CB 1000 R. And here it is.

He he… moest het dus nog tot eind juni duren voordat we de CB eens aan de tand konden voelen. Weliswaar onder iets aangenamere omstandigheden dan bij de gemiste introductie (dat voordeel hebben we dan weer wel), maar met een verwachtingsduur van een jaar of twee mag je wel spreken van: eindelijk. Een motor als deze kan ook niet vroeg genoeg op de stoep staan natuurlijk; zelfs bij volledig heldere hemel lokt een donderslag van dit kaliber een ‘eindelijk’-reactie uit. Hier wil je mee gezien worden en snel ook.  Hoe je ‘m ook bekijkt, dit is de volwassen versie van de 600 Hornet. Wat dikker hier, wat scherper daar, en vooral dikkere kloten op de plek waar je er wat aan hebt. Kun je ook van het designteam zeggen trouwens. Dit is haast geen Honda meer. And that’s a good thing. Was de oude nog koning der gezapigheid, daar is heden ten dage niets meer aan af te zien. Scherpe lijnen, gewaagd witte kleur, korter dan kort kontje…helemaal Koning Hip. Je zou er een Sensation-act van kunnen maken, maar daar is het net weer een beetje een te ruige jongen voor. En alles wat niet ruig genoeg is trappen we op. Toch?

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Michael Hoenderop