Introductie: Suzuki GSR 600

Soms he, soms... Dan overkomt je iets waarvan je, als je er even nuchter naar kijkt, denkt - had ik nou mijn bek maar gehouden. Zo word ik al zenuwachtig als ik bij mijn ouders wegrijd en mijn moeder me het welgemeende advies "doe voorzichtig" meegeeft; ik probeer het liefst nieuwe spullen een keer te gebruiken dat op het moment dat ik ze echt nodig heb het allernieuwste er vanaf is, en ga zo maar door.

Blij dat ik er niet in zat. De andere sok heeft het nog slechter.

Neem nu eens mijn reisbagage. Ik ben in het gelukzalige bezit van een flinke tas met de meest afzichtelijke kleur die je maar voor kan stellen. Niks mis mee reageer ik altijd als er (en daar kun je op wachten) commentaar komt, zo’n ding zie je gewoon altijd en overal.

Ik hoef bijvoorbeeld nooit te zoeken naar dat ding op een bagageband, “is dit nou de mijne of niet”, af en toe zie ik hem ook voorbijkomen op de bagagewagen bij het vliegtuig, ik weet gewoon zeker dat het mijn tas is en dat ie (dus) meegaat. Nu ook weer, ik heb pre- cies dat verhaal ver- teld, we staan later bij de bagageband op Sardinië te wachten, komt daar mijn tas aan……helemaal inge- pakt in mooi bruin postkamertape. Op de plaats waar toen ik ’m afgaf nog een fluori- serend zijvlak had ge- zeten restte nu slechts een gat bijna groter dan de tas ooit geweest is. Had ik nou mijn bek gehou- den, was het niet juist die tas overko- men; ik weet het zeker.

Maar ja; als de tas er zo aan toe is, hoe is het dan gesteld met de inhoud? Vreemd genoeg zijn zowel mijn reservevizier als mijn fles aftershave en pot gel ongedeerd gebleven; mijn volledig dooraderde rinoceroslederen,met kevlar en wat niet meer verstrekte pantserbroek echter is er minder genadig afgekomen; op de plaats waar ooit een kuit had moeten zitten resten enkel rafels. Hetzelfde lot ondergingen mijn handschoenen, jas en een paar sokken. Leuk begin, zeg maar.

Tekst: Vincent Burger
Foto's: Matteo Cavadini, Alessio Barbanti