Test: Kawasaki Z750

Het is natuurlijk schandalig, de marketing kreet van een concurrent gebruiken om een intro over de Kawasaki Z750 te schrijven, maar soms heiligt het doel de middelen. Kawasaki "rides the winds of change", want in 2004 zijn alle brave, kleine, goedkope allemansvrienden van voorheen uit de folder verdwenen. In plaats daarvan richt Kawasaki zich weer op het vertrouwde imago van de "Green, Mean Machines". Het afscheid van al die leuke oude modellen doet even pijn, maar aangezien wij van Motorfreaks beter zijn in het verslaan van geboorteberichten dan in het verslaan van overlijdensberichten laten de de oude modellen maar voor wat ze waren. Op eentje na dan.

Vervanger of opvolger?
In de gedrukte media werd de Z750 regelmatig afgeschilderd als de vervanger van de ZR-7. Op zich is dat wel begrijpelijk, want zowel de cilinderinhoud als de prijs vertonen sterke overeenkomsten. Daar is zo"n beetje alles mee gezegd, want karakter, rijwielgedeelte en vermogen van de ZR-7 zijn nauwelijks met die van de Z750 te vergelijken. Het zijn twee totaal verschillende motorfietsen voor een totaal verschillend publiek.

ZR-7: braaf, voorspelbaar, zuinig, klassiek uiterlijk, conventionele technieken, 76 PK. Z750: recalcitrant, eigenwijs, lust wel een slokje, extravagant uiterlijk, modern blok, 110 PK. De Z750 is dus geen vervanger, geen evolutie van een bestaand model, maar een revolutie. De ZR-7, waarvan het luchtgekoelde blok een afstammeling is van de oude Zephyr modellen, had zijn langste tijd ook wel gehad. Milieu- en geluidsnormen, plus de wensen van de moderne motorrijder maken tegenwoordig de dienst uit en dat heeft Kawasaki goed gezien.

Tekst: Hans van Rijsse
Fotografie: Ed Smits, Kawasaki