GP Turkije - 125

Géén Faubel en géén Talmacsi..

Simone Corsi pakt zijn eerste overwinning!

De 125 "mannen" hadden vrijdag als eerste te maken met een natte baan in Istanbul. Bradley Smith was de snelste op die natte baan maar Mattia Pasini, snel in de wintertesten maar al twee maal pech tijdens de grand prix", kwam als snelste uit de bus tijdens de kwalificatie op vrijdag. Ook in de tweede vrije training en kwalificatie was Pasini de snelste en mocht dus van polepositie vertrekken. Joey Litjens kwalificeerde zich als drieentwintigste, Danny Webb als dertigste.

Start van de 125 race met direct Simone Corsi (24) aan de leiding.

Het hele 125-startveld kwam goed weg met de van polepositie vertrokken Mattia Passini (die op de startgrid nog werd geholpen door zijn monteurs) op de derde plek en Hector Faubel aan de leiding, maar al snel nestelde Passini zich op kop. Na twee zeer teleurstellende races in Qatar en Jerez wilde Mattia Pasini nu wel eens scoren en hij leek dan ook van de achtervolgers weg te kunnen lopen. Toch kwam het hele 125-startveld na de eerste ronde als een lint over start/finish. Hector Faubel had de leiding over genomen met in zijn achterwiel Passini, Corsi, Talmacsi, de Rosa en Pesek. Steve Bonsey viel ondertussen de beurt om als eerste uit te vallen. In de vierde ronde voltrok zich het drama voor Mattia Pasini toen hij bij het uitkomen van een bocht snelheid verloor en naar de kant stuurde. Daarbij werd hij nog bijna geraakt door Simone Corsi die hem maar net kon ontwijken. Na wat gefreubel aan de machine, de ketting bleek van Pasini's Aprilia gelopen te zijn, vervolgde Pasini zijn race en stormde vanaf een dertigste plaats door het veld naar voren waarbij hij het Joey Litjens nog even moeilijk maakte. Inmiddels hadden ook Tomoyoshi Koyama (RedBull KTM) en Joan Olive (Polaris-World Aprilia) zich bij de kopgroep gevoegd waardoor een groep van zeven rijders was ontstaaan die los was van de rest van het veld en waar Simone Corsi de leiding had overgenomen.

Voor Mattia Pasini lijkt er geen einde te komen aan de ellende.

Na een achttal ronden had ook Olive zich naar voren gewerkt en streed op plaats twee terwijl de teamgenoten Faubel en Talmacsi wat in die groep terug zakten. Olive had er zin in en nam de leiding over van Corsi die direct terug sloeg.

Achter de leidende groep reed een groepje van drie coureurs die door het onderlinge strijden aan de kop langzaam maar zeker naderbij kwamen. Dit groepje bestond uit Bradley Smith, Lorenzo Zanetti en iets daar achter Andrea Ianonne. Toen tegen het eind van de wedstrijd Hector Faubel in de eerste bocht na start/finish (ook wel de "Turkish Corkscrew" genoemd, naar de "Corkscrew" op Laguna Seca) naar buiten werd gedrukt was zijn kans op de overwinning verkeken, maar kwam het gevecht voor die overwinning tussen Corsi en Olive tot een hoogtepunt. Zij wisten een klein gaatje te slaan terwijl Smith en Zanetti juist aansloten bij de kopgroep.

Het gevecht om de derde podiumplaats spitste zich toe tussen Koyama, Faubel en de Rosa maar ook Smith leek in de laatste ronde nog aanspraak te kunnen maken op die laatste podiumplek want het groepje was samengekomen en bestond nu uit zes coureurs! Simone Corsi kwam als eerste het rechte eind op en gaf de winst niet meer uit handen, dansend op zijn Aprilia kwam hij over de finishlijn. Ook zijn team was door het dolle heen en lagen te rollen in de pitbox! Na een derde podiumplek in Japan (2004) is dit zijn tweede en wat voor een. Door vrienden wordt Simone Corsi ook wel "Terminator" genoemd, wordt dit de nieuwe Romeinse held? Joan Olive verzachte het leed voor het Polaris-World team door vanaf een zevende startplaats de tweede podiumplek te pakken en Tomoyoshi Koyama schonk KTM hun eerste podiumplek van dit seizoen door derde te worden.

Bradley Smith zag een eventuele podiumplek in rook opgaan toen het groepje waarin hij zat de meest vreemde lijnen reed in de laatste twee bochten voor start/finish en verloor een aantal plaatsen waardoor hij uiteindelijk als achtste over de streep kwam. Raffaele de Rosa, Gabor Talmacsi, Lukas Pesek en Lorenzo Zanetti legden beslag op de vierde tot en met de zevende plaats terwijl Hector Faubel zelfs na Andrea Ianonne op de tiende plek finishte.

Voor Mattia Pasini was de ellende nog niet over, op een zeventiende plaats liggend moest hij in de laatste ronde alsnog opgeven. Al tijdens de warm-up ontdekten zijn monteurs dat de software, die de hoeveelheid benzine analyseert die door de carburateur gaat, niet goed functioneerde. Daardoor moesten ze een gooi doen naar de waarde voor de race afstelling. Het mocht niet baten.

Voor de volledige uitslag en tussenstand.

Joey Litjens behaalde zijn eerste top 20 en dat smaakt naar meer.

Joey Litjens reed een prima wedstrijd en pakte een top twintig klassering, nog niet zo hoog als zijn negentiende plek in de TT van 2006 maar het begin is er. Na in de eerste twee grand prix" tweemaal een eenentwintigste plaats voor zich te hebben behaald, deed de DeGraaf coureur weer een kleine stap voorwaarts. Joey Litjens:

Dit is de eerste top 20 score van dit seizoen en dat smaakt naar méér! Vorig jaar finishte ik hier als 34ste op 1"34 van de winnaar en nu 14 plaatsen hoger en op 45 seconden achter de winnaar. Mijn was start deze keer niet zo fenomenaal als anders. Ik hield wel goed stand, maar meer dan één plek goedmaken kon ik niet in de openingsfase. De race verliep verder heel erg goed. Ik zat in een groep met Sandi, Muresan en Coghlan en reed constant dezelfde tijden als tijdens de kwalificatie. Raceleider Pasini had problemen gekregen en maakte weer een opmars vanuit het achterveld naar voren. Daarbij sneed hij me echter fiks de pas af. Hij ketste me zo van mijn lijn af, waardoor ik de aansluiting in mijn groep verloor.

Het duurde weer een aantal ronden voordat ik ze teruggepakt had, maar daarna kon het gevecht weer beginnen. Sandi was ondertussen al weggelopen en misschien had ik wel met hem mee kunnen springen. Maar ik moest me nu focussen op Coghlan en Muresan. In de allerlaatste meters kwam ik, zoals ik al enkele ronden gepland had, uit de slipstream over Coghlan heen en pakte de 20ste plek. Te gek! Het was een mooi gevecht en mijn tactiek slaagde. Het is soms moeilijk vechten tegen de Aprilia's, die met accelereren en op top wat sneller zijn. Met laat remmen en scherp sturen in de bochten weet ik ze vaak te pakken, maar daarna komen ze weer over je heen, daar gaan we aan werken. Alles kan en moet nog net dat ene stapje harder. Maar de top 20 is OK en bewijst dat we progressie maken.

Danny Webb rekende af met de pechduivel

Danny Webb lijkt inmiddels verlost van de pechduivel. Webb bleef dit keer gelukkig van pech verschoond en scoorde bij zijn eerste kennismaking met het 5,3 km lange Istanbul Park circuit een keurige driëentwintigste plaats. Voor de warm up training op zondagmorgen hadden techneut Spaan en De Bot nog wat aanpassingen in petto voor de Brit Danny Webb. Dat pakte perfect uit, want het 16-jarige vlieggewicht draaide bijna een halve seconde sneller dan in de kwalificaties.

Danny Webb:

Dat gaf me vertrouwen voor de race. Mijn start was goed. Ik pakte vijf man in de eerste bocht, maar was daarna even te voorzichtig. Daardoor werd ik door vier man weer teruggepakt. Toch één plek winst na 1 ronde, waarna de strijd echt begon. Mijn rondetijden waren perfect, maar liefst 1,2 seconde sneller dan op zaterdag. Tegen het einde van de race had ik in de chicane bijna een highsider. Daarmee verloor ik de aansluiting bij Tamburini. Het werd een eenzame strijd en ik concentreerde me op mijn eerste finish van dit seizoen, nadat ik twee keer achtereen door domme pech (ontsteking en brandstoftoevoer) langs de kant was komen te staan. De drieentwintigste plek is prima, daar ben ik blij mee. Het kan nog wel wat harder, maar dat moet stapje voor stapje. De Honda was OK en het sturen ging goed met als resultaat veel snellere tijden dan in de trainingen. Laat de volgende grand prix" maar komen, want de vier weken rust die we gehad hebben vond ik maar niets.

Foto's: apriliaracing/molenaarracing