Mike Velthuijzen: WK Endurance Qatar

Voor de meeste Nederlandse rijders zit seizoen 2008 er alweer een maand op. Ik had nog een paar drukke race weekenden te gaan onder andere de supermoto in Francorchamps en als afsluiter de laatste WK Endurance  race, de 8 uren van Doha in Qatar. Het prachtige circuit van Losail ligt bij Doha in het Midden Oosten bij mij grote vriend Ali Ben Olie.
Ook ditmaal waren er een hoop teams afgereisd naar de zon met grote namen uit het WK Superbike als rijder. Daarvan te noemen Jacob Smrz, Steve Plater, Steve Martin en Matthieu Lagrive alsook onze Dutch Superbike kampioen Arie Vos.

Een groot deel van het Nederstaete Racing team reisde op maandag af richting Qatar samen met teammanager Petra Kik om zodoende op tijd aanwezig te zijn voor de eerste vrije trainingen die voor woensdag op het schema stonden.

De prachtige baan van Losail zat nog goed in ons geheugen, want zoals velen van jullie weten wist het Nederstaete Racing team in 2007 hier een podiumplek te veroveren.
Dit resulteerde meteen in rondetijden sneller dan vorig jaar voor alle rijders, Martin Hoogenraad, Mario van Vossel en Mike Velthuijzen. Een prima vooruitzicht.

In de eerste kwalificatie kregen we helaas te kampen met technische problemen wat er toe leidde dat we ieder maar 5 ronden konden rijden om ons te kwalificeren.
Ik begon de baan steeds beter te kennen. Omdat de baan uitnodigt tot veel verschillende lijnen kon ik gaandeweg veel winst pakken. Op circuits zoals bijvoorbeeld Le Mans is het voordelig de bochten vrijwel af te hoeken om het rechte stuk met hogere snelheid op te komen (je probeert hierdoor een hogere snelheid te behouden over het gehele rechte stuk, hetgeen flink tijdwinst betekent). Omdat Losail erg breed is en vloeiend verloopt, is het al een snelle baan. Je rijdt hier min of meer 250 cc lijnen d.w.z. laat insturen met een hoge bochtensnelheid waardoor je als vanzelf een hogere corner exit speed hebt bij het opkomen van het rechte stuk.

Toen we in de avondtrainingen nog steeds te kampen hadden met technische problemen werd besloten de Nederstaete Yamaha aan de kant zetten en de mouwen op te stropen,
Tot diep in de nacht sleutelden de monteurs Patrick, Koen, Chris, Bob en chefmonteur Mike Bolman voort.
Het euvel was een lekke koppakking en de veroorzaker hiervan een half verstopte injector. De te arm staande cilinder werd heet en kreeg te kampen met teveel detonatie (dat is het explosief ontbranden van een gedeelte van het mengsel omdat het te heet wordt en dat gebeurd dan ook nog op een plek in de verbrandingsruimte die daar niet tegen bestand is). De detonatie zorgde ervoor dat de zuiger, cilinder en cilinderkop ernstige schade opliepen.
Deze onderdelen waren nou net niet meegenomen als reserve. Door goed technisch inzicht van de monteurs kon niet alleen de oorzaak verholpen worden maar werd ook de opgetreden schade opgelapt. Dus met een NOODreparatie aan boord naar de start en of deze het 8 uur zou volhouden………. dat was maar de vraag.
In de gauwigheid kwam er nog even bij dat het frame ook gescheurd bleek. Justus (Hoofd beveiliging van het circuit….en Nederlander!) zag evenwel kans een lokale bewoner met een vooroorlogs lasapparaat te ronselen waarmee de beide Mike’s het frame prima konden lassen.

Door al deze problemen konden we op de vrijdag de 2e kwalificatie niet rijden, maar gelukkig werd er niet harder gereden, mede omdat de temperatuur hoger was wat leidde tot bandenproblemen bij de heren concurrentie.
Zodoende bleef ik op een 2e plaats staan in de stock klasse en behielden ook Mario van Vossel en Martin Hoogenraad hun positie en bleef onze startpositie ongewijzigd.

Zaterdag om 13.00 startte de 8 uren van Doha. Ik zou starten en als 2e zou Mario rijden gevolgd door Martin Hoogenraad. We vertrokken vanaf startpositie op P 24 ( van onze stock klasse was dat P 6). Het begin van de race begon aanmerkelijk goed, ik kon meteen me kwalificatie tijden halen en dook daar zelfs een seconde onder en kon ook dat tempo goed volhouden. Ik kon me nu echt meten met de mannen uit de superbike klasse en kwam weinig tekort t.o.v. de kopman in de stock klasse.
De uren daarop reden Mario en Martin, die ook een uitzonderlijke race reden, ieder harder dan ooit door hen gereden in Losail en de motor bleef tot dan toe gelukkig heel hetgeen goede vooruitzichten opleverde.
In de 3e stint (beurt) die ik moest rijden was al pikkedonker maar de baan is redelijk goed verlicht (helaas niet zo goed als bij de motoGP!) en het werd gelukkig wat koeler.
Hierdoor kon ik bijna dezelfde rondetijden rijden als overdag en ik was daarbij geruime tijd de snelste stockrijder in mijn stint.
Het rijden ging me steeds beter af maar ik moest het tempo lichtelijk laten zakken doordat de achterband wel erg aan het smeren was hoek uit (dit driften kost tractie en hierdoor slijt de band beduidend harder). Het zou niet erg tactische zijn om hier mijn Belgische teammaat Mario mee op pad te sturen.
Nadat ik op het rondebord zag dat ik nog 5 ronden te gaan had zag ik ook een fel rode lamp in mijn dashboard. Een onthutste blik op de display van het watertemperatuur toont maar liefst 125 graden!!!!!!!!! Foute boel. Geen twijfel mogelijk, de noodreparatie had het helaas maar 6 uur volgehouden in plaats van 8. Onmiddellijk reed ik richting pitstraat.

Eenmaal binnen wisten de monteurs direct wat er gaande was ( lekke koppakking) snel kuipdelen er afgeschroefd en de motor voorzien van een verse slok koud water.
Ondertussen had teammanager Petra Kik er al voor gezorg dat de volgende rijder, Mario dus, klaar stond en het stuur zo kon overnemen (perfecte timing Petra….Top!)
Onze grootste concurrent Team Runner Bike was al uigevallen en doordat onze motor nu te kampen had met problemen konden we de voorganger die ik eerder had weten in te halen ( P5 in de race) niet meer inhalen. Voor ons van was het van het grootste belang geworden dat we de race zouden uitrijden. Of dat nu met rondetijden van 2.00 of van 2.30 minuut was maakte niets meer uit. Ongeveer na een half uur kwam Mario binnen met een lekke band en met een motor die overkookte. Mario kreeg die lekke band bij het insturen van een razend snelle bocht en kon hij de motor nog maar net houden nadat hij een flinke zwieper maakte . Door het snel handelen van Petra en Mike Bolman die samen de monteurs aanstuurden waren beide problemen in een oogwenk verholpen.
Echter het temperatuur verhaal bleef zich uiteraard herhalen en Mario moest nogmaals binnen komen, Martin Hoogenraad was nu de man die het laatste halfuurtje moest uitrijden en de machine over de meet brengen. Door betrouwbaar stuurwerk en perfecte timing reed Martin de Nederstaete Yamaha klokslag 21.00 uur met kokende motor over de Finish.
Een 7e plaats in de klasse was het eindresultaat van Qatar, maar veel belangrijker…………Nederstaete zet Nederland weer op de kaart in de WK Endurance wereld want wij,  de coureurs, monteurs en crew  van het Nedersteate Team veroverden in Qatar de 6e plaats in het eind klassement van het World Championship Endurance superstock 2008!!!

Aan alle betrokkenen die medewerking hebben verleend in en aan het team Nederstaete en natuurlijk alle mensen zoals van het MRTT Hugen team, die mij de afgelopen jaren zo trouw hebben gesteund draag ik dit geweldige resultaat graag op..
In het bijzonder wil ik Martin Hoogenraad bedanken voor het fantastische seizoen 2008 want zonder deze man had team Nederstaete nooit kunnen deelnemen in het WK Endurance….Martin TOP!!!!

Samengevat, seizoen 2008 was weer een geweldig race seizoen. Ook wij gaan nu kijken wat we op de rol hebben staan voor 2009, en hier houd ik jullie natuurlijk van op de hoogte.

Met vriendelijke race groet:

MRTT / Nederstaete coureur Mike Velthuijzen