Interview Wilco Zeelenberg

Al bijna tien jaar lang maakt elke herfst een select groepje motorrijders de overtocht naar het altijd warme Zuid-Spanje, om daar deel te nemen aan de door ex-Grand Prix coureur Wilco Zeelenberg georganiseerde Speedweek. Een evenement dat in die tijd is uitgegroeid tot een evenement van allure. Mocht de Michelin gids ooit zijn werkgebied van restaurants richting circuit-organisaties gaan verleggen, dan zou dit evenement zeer zeker met meerdere sterren in die  gids worden vermeld. Tijd om eens met het brein achter deze organisatie, Wilco Zeelenberg, in gesprek te gaan.

Voor diegenen bij wie geen bel gaat rinkelen na het horen van de naam Wilco Zeelenberg even een korte samenvatting van Wilco's carrière. Wilco is geboren en getogen in het Zuid-Hollandse Bleiswijk (1966), alwaar hij met zijn vrouw Shirley en twee zonen (Bruno, 14 jaar en inmiddels driftig met zijn eigen carrière bezig en Gino, 5) nog steeds woonachtig is. Vanaf zijn 4e tot en met zijn 34e is Wilco actief in de motorsport, tot zijn 16e in de motocross en daarna (tot zijn 34e) in wegrace motorsport. Met dank aan Jan Huberts, die wel iets in de Bleiswijker zag en 'm wist te overtuigen zand voor asfalt in te ruilen. In zijn eerste race voor het ONK weet Wilco op zijn 80cc Casal direct als tweede achter niemand minder dan Hans Spaan te eindigen, daarmee direct zijn visitekaartje afgevend. Als twintigjarige jongen weet hij het Europees kampioenschap 80cc als derde te eindigen. In 1988 maakt Wilco de overstap naar de 250cc en weet dat jaar meteen Nederlands kampioen te worden. Het Europees kampioenschap eindigt hij op de zesde plaats. Het daaropvolgende jaar wordt de Yamaha ingeruild voor een Honda productieracer.

In 1990 weet Jan Huberts Wilco op een heuse Honda NSR250 fabrieksracer te krijgen, en dáár weet Wilco perfect mee om te gaan: de eerste race in Japan eindigt hij op de derde plaats, net als de daaropvolgende race in de Verenigde Staten. Op de Duitse Nürburgring weet Wilco zijn eerste (en enige) overwinning in de 250cc te behalen. Tweede hoogtepunt van dat seizoen is de TT van Assen, waar hij zijn zoveelste derde plaats van het seizoen weet te scoren. Uiteindelijk weet hij het seizoen als, inderdaad, derde af te sluiten. Een jaar later begint Wilco wederom voortvarend met een derde plaats in Japan en een tweede plaats in de Verenigde Staten. Een overwinning weet hij niet meer in de wacht te slepen, wel diverse podia met als hoogtepunt van het seizoen zijn derde plaats tijdens de TT van Assen. Een derde plaats die voelt als een overwinning, tot de laatste ronde was de Bleiswijker in gevecht met Pierfranchesco Chili, Luca Cadalora en Helmut Bradl. Hij eindigt dat seizoen het wereldkampioenschap als vierde.

Een jaar later moet hét seizoen van Wilco worden, als hij de overstap maakt naar het Lucky Strike Suzuki Racing team, naast 500cc coureur Kevin Schwantz en teamgenoot John Kocinski. maar de Suzuki 250cc racer blijkt niet de beste motor uit de paddock te zijn. Verder dan een vierde plaats weet Wilco het niet te brengen, en alsof dat niet genoeg is slaat in Spanje het noodlot toe als vlak voor 'm de Japanner Shimizu ten val komt. Wilco kan niet ontwijken en rijdt over de Japanner heen, gaat onderuit en verbrijzelt daarbij zijn sleutelbeen en breekt een rib. De TT weet Wilco met toestemming van de doktoren weer te rijden, maar moet genoegen nemen met een - onder die omstandigheden uitstekende - elfde plaats. Wat tevens zijn eindstand in het kampioenschap dat jaar is. Suzuki stopt dat jaar met het 250cc raceteam en Wilco ziet zich zonder team en zonder motor. Jan Huberts weet de Bleiswijker op een productie RS250 Aprilia te krijgen, een fiets die in die tijd nog verre van betrouwbaar zou blijken. Desondanks weet Wilco het kampioenschap als dertiende te eindigen. Omdat racen steeds duurder wordt en het voor privérijders nagenoeg onmogelijk is om competitief te zijn cq. worden ruilt Wilco in 1994 het WK 250cc in voor een nieuwe raceklasse, de Thunderbikes. Een 600cc viertakt raceklasse met 'straatfietsen' die als bijprogramma bij de Grand Prix wordt verreden en waar Wilco met de Yamaha Thundercat zal uitkomen. Als die raceklasse komt te vervallen maakt Wilco de overstap naar het WK Supersport en blijft daarbij Yamaha trouw. In 2000 weet Wilco in die raceklasse zijn laatste wedstrijd te rijden.

Hoogtepunten

• 1986 - Derde in Europees kampioenschap 80 cc
• 1988 - Nederlands kampioen 250 cc (Yamaha)
• 1989 - Nederlands kampioen 250 cc (Honda)
• 1990 - Nederlands kampioen 250 cc (Honda)
• 1990 - Grand Prix 250cc (Nürburgring (Duitsland) overwinning, derde in de eindstand WK 250cc
• 1991 - Vierde in de eindstand WK 250cc
• 1995 - Nederlands kampioen Supersport 600

Tekst: Beter Beljaars
Foto's: archief