Rob Hakvoorts column: Seizoen 2006 ten einde

Einde van een teleurstellend seizoen

Beste lezers van Motorfreaks, Zo, dat is even geleden! Wellicht dat een aantal van jullie het al hebben gehoord of elders hebben gelezen, maar het seizoen is iets anders gelopen dan gehoopt. 8 en 9 juli zou ik gaan starten op het circuit van Assen in de Supermono en de Superstock. De donderdag ervoor had ik de Supermono pas klaar en de laatste onderdelen gemonteerd na de redelijke forse crash van Oss door de welbekende gebroken schokbreker! Stress stresss stressssss dus... Op naar Assen, de mono weer in topvorm en ook de stock met aangepaste voorvering door Hoegee.

© Rojo Fotografie

In de Superstock voelt de motor beter aan, maar ik heb er geen goed gevoel bij. Een motor moet op het circuit aanvoelen als een schoen. Hij moet naadloos doen en aanvoelen zoals jij dat wilt. Dat was duidelijk niet zo, om even bij de schoen te blijven: het was als lopen met een krappe schoen! Je kan wel hard rennen maar het gaat niet zonder moeite en pijn! Uiteindelijk zal zo ' n schoen wel rekken en beter gaan voelen maar je eigen gevoel moet goed zijn. Hierna was het de beurt aan de Supermono. Op naar de technische keuring en weer terug. Wat blijkt, een scheurtje in de radiator, ook te wijden aan de crash van Oss. Snel gerepareerd en me aangekleed voor training 1. Ik hoop hier toch wel een pole tijd neer te gaan zetten van ergens rond de 1.52/1.53, immers heb ik in de eerste training (en de enige op de mono) begin van dit jaar binnen vijf rondjes een 1.55 weten te rijden.

Ik ga de baan op en draai mijn rondjes. Na een aantal rondes heb ik toch weer, net als eerder dit seizoen op de mono, het gevoel dat de motor voor onderuitgaat bij het uitkomen van de bocht. Ik ga de pits in en overleg met mijn monteur. We gaan opzoek naar Stamsnijder, mijn veringspecialist maar die kunnen we zo snel niet vinden en ik besluit om toch weer de baan op te gaan en er dan maar het beste van te maken. Met pijn, moeite, glijden en driften weet ik er een 1.56.6 uit te draaien. Genoeg voor een tweede plaats op de grid maar ik baal! ik baal verschrikkelijk! Ik kom minimaal drie seconden tekort en weet niet waar ik het zoeken moet! Ik baal zo erg dat ik me even afzonder en bedenk wat ik nu eigenlijk wil.

Na een uur van wikken en wegen met mezelf en uiteindelijk met de mensen om me heen besluiten we om er, in ieder geval voor dit seizoen, per direct mee te stoppen. Ik vind als je twijfelt met racen, je het niet uit moet stellen tot volgende week maar gelijk de knoop door moet hakken. Dat doet pijn en is verschrikkelijk moeilijk maar elke keer gefrustreerd van je machine afstappen is ook niet hetgeen waar je het voor doet. Na drie jaar verschrikkelijk veel plezier te hebben gehad in het racen is het laatste seizoen vreselijk frustrerend. We hebben ons zo moeten concentreren op zaken rondom het racen dat dat een negatieve invloed had op het rijden zelf.

Ik heb verschillende crashes meegemaakt die door verschillende oorzaken en technische gebreken, waar ik zelf geen grip op had, werden veroorzaakt. Hierdoor is het vertrouwen in de motorfiets en in mijzelf verschrikkelijk gedaald en herken ik mezelf niet meer terug op de motor. Ik heb geen feeling meer met de motor en weet niet meer waar ik het probleem moet zoeken. We hebben nu de helft van het seizoen gereden en eigenlijk, op de kwalificatietrainingen na waar ik meestal snelste was, nog geen succes geboekt. Nu is het opzicht geen probleem dat je soms pech hebt, dat is racen, maar het belangrijkste is toch wel dat we er plezier inhouden. Ik weet dat ik zoveel harder kan dan ik op het moment rijd, maar het komt er niet uit. Niet alleen kom ik gefrustreerd van de baan, ook de mensen om mij heen die er tijd, geld en moeite instoppen hebben er daardoor geen plezier meer in. En dan komt er een punt waarop je eerlijk tegen jezelf en de mensen om je heen moet zijn en keuzes moet maken. Het gaat met pijn in mijn hart, ik heb nog nooit ergens voor 'opgegeven' maar nogmaals: als het niet gaat, gaat het niet!

Concreet betekent dit dus dat ik in zowel de Supermono als de Superstock600 dit jaar niet meer zal starten. Ik zet het racen en alles er om heen het komende half jaar uit mijn hoofd en aan het einde van het jaar gaan we met zijn allen om tafel. Kijken of het dan nog kriebelt en of we een herstart gaan maken of dat we voor definitief mijn helm aan de wilgen hangen. Nu, drie weken na de beslissing kan ik in ieder geval met 100% zekerheid zeggen dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Door de vele crashes en pech stond ik elke avond te sleutelen naast mijn drukke en uren vretende werk als verkoopadviseur. Buiten het werken en racen om was er geen tijd meer voor andere dingen. De afgelopen tijd heb ik lekker kunnen ontspannen en kunnen genieten van andere dingen en dat zonder racen in het hoofd. Natuurlijk, het kriebelt onwijs als ik iets zie of hoor wat met racen te maken heeft en of die kriebel genoeg is om in 2007 weer aan de start te verschijnen, zal de tijd uitwijzen. Dat het nog steeds trekt blijkt wel, 10 oktober sta ik in Spa Francorchamps aan de start van het NK Endurance Supermotard op een Honda 450. 3 uur afzien op 70% asfalt en 30% zand. Nu op naar mijn vakantie, lekker uitrusten!

Voor nu wil ik iedereen bedanken die mijn verhalen heeft gelezen en voor de leuke reacties! Jullie horen zeker nog van mij!

Sportieve groet, Rob Hakvoort

Rob"s Factsheet:

• Leeftijd: 21 jaar
• Gewicht: 69 kilo
• Burgelijke staat: Vrijgezel
• Hobbies: Sporten, motorrace, auto"s en motoren
• Favoriete circuit: Spa Francorchamps en Assen
• Doelstelling 2006: Strijden voor podiumplaatsen in zowel Superstock600 als Supermono

De carriëre van Rob Hakvoort in vogelvlucht:

• 2005: Supermono, Yamaha TZ - 3e in het eindklassement ONK
• 2004: Supermono, Yamaha TZ - 3e in het eindklassement ONK
• 2003: Supermono, Yamaha TZ - 2e in het eindklassement ONK

Website: www.robhakvoortracing.nl