Mark Blums Column: Het examen
Verkeersdeelname Dag 9 Het examen...
Eigenlijk heb ikvanaf mijn laatste les de rest van de week redelijk ontspannen doorgemaakt. Gisteravond voelde ik de spanning opbouwen, ik voel dan een lichte druk in mijn borstkast en ik ben dan ook iets drukker dan normaal. Als ik in bed ga liggen kan ik de slaap dan ook niet vatten en blijf dan ook een poosje heen en weer draaien met mijn gedachte die van positieve naar negatieve uitslagen gaan. Als ik wakker word heb ik vreemd genoeg wel het gevoel dat ik goed geslapen heb. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven omdat ik weet dat als het er eenmaal op aankomt dat mijn zenuwen alle kanten opstuiteren.
Als ik met mijn ochtendritueel bezig ben zie ik dat het al half negen geweest is, het wordt nu tijd om richting Hoekstra te gaan! Eenmaal daar aangekomen zitten er al een aantal mensen te wachten. Ad, met wie ik de laatste les heb gereden, hij moet net voor mij afrijden. Sten, van hem heb ik de meeste avondlessen genoten. David, hij heeft mij de laatste les gegeven en hij zal mij tijden het afrijden bijstaan. Rene, Ryonmanager van Hoekstra, hij komt mij even een schouderklopje geven. Als ik al die mensen zie staan beginnen bij mij de zenuwen echt op volle toeren te draaien. Ik krijg nog even de laatste 'check' of ik al mijn spullen bij mij heb. Motorbeheersing papiertje, oproepkaart, theoriecertificaat, legitimatie, ik heb het allemaal laten zien.
Dan is het moment daar, we gaan de motoren warmrijden en daarna direct door naar het CBR. Bij het wegrijden voelt het niet anders dan normaal, we rijden lekker langs een aantal wegen die mij in een hele korte periode heel bekend zijn geworden. Ik haal tijdens het rijden een paar keer diep adem om mijn hartslag wat rustiger te laten worden, toch weer die zenuwen! Als wij bij het CBR aankomen, zetten wij de motoren neer zoals David dat ons heeft doorgegeven, namelijk met de kont naar achter zodat je lekker makkelijk kan wegrijden. We lopen naar binnen en nemen plaats aan een tafeltje, en nu maar wachten... Wachten totdat je wordt opgeroepen om je examen af te leggen. Nou mag ik extra lang wachten omdat Ad eerst zijn examen gaat doen. Als zij (en de andere kandidaten) worden omgeroepen loopt de zaal leeg en zit ik in mijn eentje aan tafel. Ik probeer in het uur dat volgt afleiding te zoeken door de leesmap die daar op tafel licht door te lezen en een aantal smsjes te sturen.
Als ik op een gegeven moment uit het raam kijk zie ik dat het lichtjes aan het regenen is. Nee he.... niet nu ik moet afrijden. Ik zie het al helemaal voor mij, ik mag gaan afrijden en dan rijd ik voor het eerst in een mega plensbui! Gelukkig blijft het bij een aantal spettertjes en komt de zon door om het geheel weer op te laten drogen. Op een gegeven moment zie ik Ad, David en de examinator weer naar binnen lopen, ik probeer oogcontact te krijgen met Ad om te achterhalen hoe hij heeft gereden maar ze lopen direct door naar boven om daar de uitslag bekend te maken. Als ze na een paar minuten naar mij toe komen lopen zie ik Ad nee schudden.... Shit!.. nee he... dat hoor je niet graag. Zeker niet als je weet dat ik nu aan de beurt ben. Niet veel later hoor ik via de intercom dat ik opgeroepen word.
Ik loop samen met David naar boven en neem plaats aan een tafeltje waar mijn examinator al klaarzit. Hij houd een inleidend gesprek en geeft aan wat hij van mij verwacht en waar hij op gaat letten. Als alle gegevens gecontroleerd zijn verplaatsen we ons naar de parkeerplaats waar ik eerst even een oogtestje moet doen door een nummerplaat te lezen die op ongeveer 20 meter van mij af staat. Dan krijg ik wat vragen over de motor voor mijn kiezen. Wat is de minimale profieldiepte van de band?, waar moet je verder op letten bij de banden?, hoe meet je het niveau van je remvloeistof?, en van je motorolie? Deze vragen kon ik allemaal redelijk vlot beantwoorden.
De vraag waar ik wat langer naar moest zoeken was vreemd genoeg de plaats van het oliepeil meten. Ik ben toch wel een paar keer heen en weer gelopen om te zoeken naar het dopje welke ik in eerste instantie toch echt niet kon vinden... het zullen de zenuwen wel zijn! Uiteindelijk vond ik het dopje en toen was de tijd aangekomen om een stukje te gaan rijden.
Het begint allemaal goed, we rijden Alkmaar in en hier pakken we een aantal straatjes. Als we op een gegeven moment een 30km zone inrijden pas ik daar mijn snelheid op aan. Alleen miste ik het bordje "einde 30km zone" waardoor ik met een snelheid tussen de 30 en 40km door bleef kwakkelen. Tot er in mijn oor werd gefluisterd: Mark, het is nu tijd om echt te gaan motorrijden! Omdat ik het niet direct verstond tikte ik tegen mijn helm om aan te geven dat ik het nog een keer wilde horen. Na de tweede keer viel het kwartje direct... ik rijd veel te langzaam! Dit laat ik mij niet nog een keer gebeuren en ik ging meteen iets vlotter rijden.
We reden Alkmaar uit en reden naar de slingerweg welke ik sinds mijn eerste wegles bereden heb. Hier kan ik goed laten zien dat ik de bochten juist insnijd en ver vooruit kan kijken. Dit ging naar mijn idee dan ook naar alle tevredenheid. We reden richting Bergen aan Zee, het was hier redelijk druk dus ik kon mij niet aan de maximale snelheden houden. Ik hoop alleen dat de examinator vind dat ik het op dit moment juist inschat. Als we daar weer terug gaan dan rijden we een stuk buiten de bebouwde kom, hier probeer ik goed mijn positie op de weg te laten zien en verschuif rustig naar het midden van de weg als er tegenliggers aankomen en daarna ga ik weer terug naar mijn vorige plaats (links van het midden). Naar mijn idee de puntjes op de i om te laten zien dat ik ver vooruit kijk en mij zo aanpas aan het verkeer.
Als we weer richting het CBR rijden voel ik niet alleen de zenuwen maar ook te temperatuur stijgen in mijn pak! Eenmaal aangekomen zoek ik een plek voor mijn motor en loop naar binnen. Op de weg naar boven razen veel dingen door mijn hoofd. Ik tel de slechte dingen op en kom tot de conclusie dat het er al met al best wel veel zijn. Ik neem plaats op de stoel en ik kan niet wachten op de uitslag. De examinator geeft voordat hij gaat zitten de uitslag : GEFELICITEERD! Yeeeeesssssssss... hier word ik vrolijk van! Ik wil hem eigenlijk wel om de nek vliegen van vreugde maar dat leek mij niet zo verstandig.
Daarna word mijn examen nog even geëvalueerd waarbij de examinator aangeeft in het begin zeker twijfels te hebben, zeker omdat ik toen reed als een oma, maar dat het daarna gewoon erg goed ging. Ik krijg het belangrijke papiertje met de nodige stempeltjes en krabbels in mijn handen gedrukt en dan mag ik het pand verlaten.
De weg terug naar Hoekstra kan bij mij natuurlijk niet meer stuk! Daar aangekomen breng ik het goede nieuws aan iedereen die het horen wil. En voor dat ik het weet zijn er weken van inspanning ineens over... hier heb ik met smacht naar toe gewerkt! Uren aan oefenen, leren en rijden zijn hier aan vooraf gegaan.
Ik hoop dat mijn column voor iedereen een leuk stukje amusement is geweest. Misschien hebben een aantal mensen na het lezen de knoop doorgehakt en zijn ook begonnen met lessen, dat zou natuurlijk heel leuk zijn. Voor degene die nu nog bezig zijn met lessen: Heel veel succes!
Bij dezen wil ik mijn dank uitbrengen aan iedereen die bij mijn opleiding betrokken is geweest. Dat zijn: Klaas, Nardus, Hans, John, Sten, David en natuurlijk het team van Verkeersschool Hoekstra! Deze jongen gaat nu om zich heen kijken naar een leuke motor... misschien kom ik je nog wel eens een keer tegen, zullen we dan naar elkaar zwaaien?
Met vriendelijke groet, Mark Blum