Moto Gymkhana competitie: wedstrijd één

Dus daar gaan we dan. Nou heb ik al wel eerder kennis gemaakt met de sport – wat ook best aardig beviel- een competitie is toch wel even wat anders. Maar goed, het is een behendigheidssport en met de inmiddels bekende Fireblade in de stalling is de motor er ook. Dus aangemeld, ingeschreven, klaar. Bijna dan…

Want uiteraard krijgt uw verslaggever het voor elkaar de motor tijdelijk uit te schakelen. Eerste uitdaging dus: een vervanger zien te vinden. Uiteindelijk wordt die gevonden in een Honda MSX 125. Niet echt de meest stoere machine, maar wie weet hebben we met het buitenbeentje juist een troefkaart in handen. Snelheid is immers ondergeschikt en veel wendbaarder dan dit zul je niet snel vinden. Alleen blijft er van dat zelfvertrouwen weinig over als het dappere MSX’je geparkeerd staat naast een compleet aangepaste CBR 1000RR inclusief valbeugels, andere vertanding, aangepaste achterrem, carbon wielen, álles. Had ik al gezegd dat ik ‘m liefst schadevrij weer terug moet geven?

Het snel rijden van het parcours is echter maar één deel. Nadat verleden jaar – en nog steeds bij trainingen en oefendagen – deelnemers uitgebreid de kans kregen het parcours keer op keer, tot vervelens toe, te rijden en uit het hoofd te leren wordt uiteraard voor de competitie de lat natuurlijk iets hoger gelegd. Dus volgens de geldende internationale regels krijg je twee kansen een zo goed mogelijke tijd te zetten. Het parcours is groter en ingewikkelder en je krijgt vooraf precies een half uur om dit te voet te verkennen. Dat is niet veel. De grote uitdaging ligt in het onthouden van de route, wat dan ook lang niet iedereen lukt. Fouten worden bestraft met hetzij één of drie seconden straftijd, diskwalificatie of vrijwillig opnieuw afleggen van een onderdeel. Geen van allen opties als de toppers normaal slechts luttele seconden van elkaar verschillen.

Met een bijzonder pienter in elkaar gestoken route langs verschillende onderdelen is het nu zaak warm te rijden en te hopen dat het geheugen nog goed genoeg werkt. Met het allerlaatste startnummer is er gelukkig tijd genoeg om toch een soort van zenuwachtig te worden. En terecht zo blijkt, als de eerste deelnemers al een paar kapitale fouten maken en gediskwalificeerd worden voor de eerste heat. Alleen wordt het daarna tijd voor de cracks en die leggen de lat direct bijzonder hoog, ondanks de redelijke veiligheidsmarge waarmee gereden wordt. Met slechts twee pogingen is het een goed idee eerst een tijd te zetten en die de tweede ronde met wat meer risico scherper te stellen, mits foutloos gereden uiteraard.

Het MSX’je blijkt nog een prima keus, zo blijkt op het opwarmparcours naast het wedstrijdgebied. Het ding stuurt inderdaad flitsend en is nog best goed in bedwang te houden. Met de stuuruitslag die het ding heeft is het grootste risico nog dat het stuur te enthousiast draait en je er af ligt. Maar dat valt dus nog best mee. De truc is iets verder naar achter te gaan zitten, zodat de knieën en het stuur elkaar niet kunnen raken.

Na de andere deelnemers is het tijd voor mijn poging. En dat valt nog helemaal niet tegen; ondanks het voorzichtige tempo loopt alles vlotjes en blijkt uiteindelijk de route ook nog te onthouden. Ik besef op tweederde zelfs dat ik het moeilijkste stuk al gehad heb en kan een stuk relaxter doorrijden. Toch neemt de adrenaline stiekem de overhand wat blijkt in het laatste gemene stuk; evn de koppeling erbij nemen resulteert in kostbaar tijdverlies omdat mijn linkerhand nog maar met moeite de koppeling los wil laten. Maar toch, foutloos de finish behaald in een prima tijd.

Wat heet een prima tijd: na de eerste ronde staat het gekke kleine 125’je op een knappe derde plaats!

Dat heeft wel een reden, één van de allersnelste concurrenten is wegens tijdelijke verstandsverbijstering de weg kwijtgeraakt en niet gekwalificeerd.

Een tergend lange pauze later is het dan ook tijd voor heat twee. Deze wordt op volgorde van ranglijst verreden en dus ben ik het voordeel van de laatste startplaats kwijt. Ik ben derde, dus ik start derde. Vervolgens wordt het per deelnemer spannender. Niet omdat ze allemaal een kans maken op dezelfde tijd, maar de nummer vier zit er natuurlijk maar vlak achter. Toch weet ik mijn eigen tijd nog twee seconden scherper te zetten, wat eventjes genoeg blijkt omdat mijn directe volger een strafseconde heeft opgelopen. Dat is net genoeg…. Totdat het de beurt is aan de gediskwalificeerden van heat één. En als allerlaatste verschijnt aan de start de pechvogels van de eerste ronde. Met een alles of niets poging rijdt de beste man de sterren van de hemel, knie aan de grond en alles en weet niet alleen een scherpe tijd, maar ook meteen de allerbeste tijd te zetten. Vierde….

Toch is het geen slecht begin. Voor de eerste wedstrijd natuurlijk die bijzonder goed verliep, maar ook voor de MSX die zich kranig weerde en iedereen liet zien dat zo’n klein ding het anderen nog echt lastig kan maken. En voor mezelf, om met een geleende motor, een onbekende bovendien én eentje die zonder aanpassingen of valbescherming wél schadevrij weer teruggegeven moet worden. Missie geslaagd, nu op naar de top drie. Nog vijf wedstrijden te gaan, alles is nog mogelijk.

Bekijk ook vooral even de beweegende beelden:

De linkjes brengen je bij de films van de andere deelnemers.

De uitslag en tussenstand na één wedstrijd:

 Foto's: Vincent Burger, Daphne van Elswijk / Motogymkhana NL

http://www.youtube.com/watch?v=hYFpFbGAXfc&feature=share&list=UUXft5dsg8lEDiHFJAv7DgIg