Moto Gymkhana competitie: race twee

Er is veel gebeurd sinds de laatste wedstrijd. Er is ook veel niet gebeurd en dat telt misschien nog wel zwaarder. Maar dat had een reden.

Met een uitgeschakelde eigen motor was het vorige keer al een uitdaging mee te kunnen doen, dus was het tijd daar werk van te maken. Niks ten nadele van de prima rijdende MSX overigens, maar de eigen motor moest toch een keer af en opnieuw rijden. Daar zijn we dan ook nog het meest mee bezig geweest tussendoor, met als resultaat een Fireblade met nieuw gebruikt blok. Vanzelfsprekend was dat niet ‘een avondje werk’ en zo gebeurde het dat de motor pas een week voor de wedstrijd weer op eigen kracht liep. Een korte testrit –met ijdele hoop nog wat oefenmeters te kunnen maken- kon echter alweer voortijdig afgebroken worden wegens zeer verontrustende geluiden van binnenuit.

Vreemd genoeg verdwenen deze geluiden ook weer even plotseling en liep het blok weer ‘normaal’. Een laatste check daags voor de wedstrijd bracht ook weinig aan het licht wat twee dingen betekent: áls er al iets kapot is zit het niet dáár en zo lang we niks vinden is er geen probleem. En nog een klein detail: als er toch iets kapot is, zit dat nog veel dieper en wordt het nog veel vervelender…. Maar de motor loopt en staat klaar dus vol goede moed… en een boel twijfels staan we klaar voor ronde twee.

Of nou ja, klaar… zoals hierboven al een klein beetje is doorgeschemerd is er dus geen meter getraind de afgelopen tijd. En al evenmin gereden met deze motor, wat dus ook weer de nodige gewenning vergt. Rijden is één ding, weten waar de grens ligt (en dat heb je nodig) is twee.

De concurrentie heeft namelijk ook niet stilgezeten en dat is al snel te merken. Na de verplichte verkenning van het parcours maakt de eerste deelnemer al direct duidelijk dat het menens is. Kan ook niet anders, het is droog en zonnig, de omstandigheden zijn perfect dus kan er echt hard gereden worden. Dat kan sowieso, want het parcours is ditmaal wel minstens zo uitdagend, maar ook net wat sneller dan de vorige keer. In theorie heb ik dus een goede motor mee, de MSX zou het op snelheid wel afleggen, maar dat gaat ook op voor de anderen.

Bij het opwarmen valt het me echt tegen niet zo op het randje te kunnen rijden als ik wil. Het went wel snel, maar er blijft nog teveel marge. En dat nekt me ook in de eerste poging, ik worstel met de motor en laat daarmee kostbare seconden liggen. Op andere delen van het parcours gaat het een stuk beter, maar dat kan niet voorkomen dat ik toch minstens een pilon raak en daar strafseconden mee oploop. Toegegeven, het plan was meer de juiste route te rijden dan een alles of niets poging te wagen, maar ‘wat als’. Een redelijke tijd, teniet gedaan door een foutje. Uiteindelijk levert me dat een vijfde positie op na de eerste heat.

Niet echt slecht, maar het kan beter. Dus proberen we de volgende keer nog wat punten bij te schaven, allereerst in het ‘opwarmgebied’ om toch die laatste beetjes bijeen te kunnen schrapen. Maar eenmaal bezig wil het tempo er maar niet in komen en gaat het bij obstakel drie zodanig mis dat een recordtijd er direct al niet meer in zit. Toch gewoon doorrijden en met enkele stukken absoluut beter dan de eerste poging wordt het toch nog leuk. Totdat opnieuw een stuurfoutje een kostbare correctie vraagt om opnieuw straftijd te voorkomen. Dat lukt, maar met een bedroevende eindtijd. Het scheelt niet veel en ik weet precies waar het mis ging, maar dat haalt weinig uit. Met een eerste heat als beste resultaat is meer dan een vijfde plaats per definitie niet meer haalbaar. En waar voor gevreesd wordt blijkt werkelijkheid: andere deelnemers verbeteren hun tijd wél en drukken me zo omlaag naar uiteindelijk de achtste plaats.

Nou is er nog steeds aanzienlijk verschil tussen de toptijd en mijn eigen score zelfs al zou je de straftijd niét meerekenen, maar die extra tellen hebben me toch een paar plaatsen de das omgedaan en dat is knap zuur. De wetenschap dat er nog vier wedstrijden over zijn om er iets aan te doen kan leuk klinken, maar met dit niveau en tegenstanders die zo rijden als ze doen kan niemand het veroorloven ook maar een tel toe te geven, inhalen is nu al zo goed als onmogelijk.

En mocht dat niet genoeg zijn, ik heb nóg een uitdaging: de Fireblade kampt opnieuw met mechanische problemen, dus moet alle aandacht opnieuw daarop gericht worden. Dus valt nog te bezien hoeveel training er bijeen geharkt kan worden voor de volgende ronde. Werk aan de winkel!

Foto's: Vincent Burger/ Daphne van Elswijk