Me and my Morini: groot onderhoud

Me and my bike

Het is een tijdje stil geweest omtrend het Morini project, maar daar zal vanaf nu weer verandering in komen. Maar daar is wel het een en ander aan vooraf gegaan. De kilometers zijn gestaag door blijven tikken en we hebben inmiddels met de sterke, maar ook de zwakke punten van de fiets kennis gemaakt. Zo werd enkele keren de Duitse Eifel onveilig gemaakt met de Corsaro en heeft de fiets het op moeten nemen tegen de KTM Superduke, waarvan jullie nog de testresultaten te goed hebben. Daarnaast werd de motor als woon/werk slaaf ingezet en werd met regelmaat de fiets als `pakezel´ gebruikt. Vervolgens brachten we de motor weg voor z´n eerste servicebeurt en werd het stil... angstvallig stil. Na een tijdje uit de roulatie te zijn geweest vanwege dat onderhoud dat groter bleek dan wij op voorhand hadden gedacht is de fiets inmiddels weer technisch oké en kan er weer gas worden geven.

Italiaanse motoren worden maar al te vaak met (Italiaanse) vrouwen vergeleken; bloedjemooi maar ook erg temperamentvol. Na inmiddels ruim driekwart jaar huwelijk met de Morini kunnen we dit alleen maar beamen. Net als binnen een relatie pas na een tijdje zal opvallen dat je partner neuspeutert of vieze scheten laat gaf de Morini gaandeweg onze relatie steeds meer van z´n nukken bloot. Iets dat, naarmate de motor zijn eerste beurt (die de motor bij een km. stand van 7.500 km moet krijgen) naderde steeds nadrukkelijker werd. Om te beginnen het starten, dat zich ondertussen had ontpopt tot een waar drama. Te pas en (vooral) onpas liet de (start)motor (of beter gezegd: de startprocedure) ons danig in de steek, vooral wanneer omringd door een schare motorliefhebbers liet de motor het vaak afweten. De startmotor draait met een tempo waar een slak zich nog voor zou schamen, en aangezien de motor eerst twee omwentelingen moet maken voordat ie een ´big-bang´ kan geven maakt dat je al snel zoiets krijgt van: `Doet ie ´t of doet ie ´t niet´. Tel daar een onbetrouwbare opnemer bij op en het drama is compleet. Resultaat: een motor die niet wil starten. Bijkomend nadeel is dat de startprocedure maakt dat je daar vervolgens totaal geen invloed op uit kunt oefenen. Met de startknop wordt namelijk niet de startmotor, maar de startprocedure geactiveerd. Deze laat de startmotor ronddraaien en moet ervoor zorgdragen dat de motor op ´t juiste moment wordt voorzien van voeding en vuur. De procedure onderbreken kan alleen maar door of de dodemansknop te bedienen of de fiets van contact te zetten.

Gelukkig was dit probleem in Italie inmiddels onderkend en onderzocht en was er inmiddels een modificatie voor gemaakt. Een nieuwe nokkenas (waarvan de opnemer dus defect was) en een zwaarder uitgevoerde accu zouden het probleem moeten ondervangen. En, voor zover we tot op heden hebben kunnen constateren, met succes. Nog steeds draait de startmotor een belabberd laag tempo, maar dat moet volgens de monteur niet van invloed zijn op het starten. Dat inmiddels bij nieuwe modellen de startmotor twee keer zo snel ronddraait is voor beeldvorming gedaan.

Andere nuk die gaandeweg steeds nadrukkelijker werd (met dank aan deze dramatisch slechte zomer) is het ochtendhumeur waarmee deze fiets is gezegend. Nat en koud is niet aan de Morini besteed, en dat laat ie ook overduidelijk merken. Bij buitentemperaturen van een graadje of tien wil de motor niet écht lekker op gang komen en neigt te willen afslaan. Pas nadat de koelvloeistoftemperatuur de 40 gradengrens is gepasseerd begint de fiets lekker te lopen. Iets wat door de Morini monteur wordt bevestigd. Vanwege het extreme karakter van de fiets heeft men in Italie een concessie moeten doen bij de koude loop en daar kan (met inachtneming van alle milieuwetgeving) niets aan worden gedaan. Daarvoor zullen we dus de aftermarket boeren moeten gaan benaderen.

Nadat was geinventariseerd welke modificaties de fiets nog moest ondergaan was het wachten... tot de benodigde onderdelen vanuit Italie werden opgestuurd. Hetgeen een kleine maand in beslag zou nemen. Nu hadden we de fiets in de tussentijd weer op kunnen halen en verder kunnen rijden, maar een overvol testpark deed ons de fiets op dat moment niet écht missen.

Nadat de motor weer was opgehaald bleek het plezier slechts van korte duur. Een touchdown na een fraaie derde versnellingswheelie deed het knipperlichtglaasje spontaan losspringen. Iets wat echter geheel aan onszelf te wijten is. Het knipperlichtkapje zit namelijk niet geschroefd maar geklemd, en bij het vervangen van het knipperlichtlampje is waarschijnlijk het glaasje niet goed vastgezet. Bijkomend nadeel was echter dat met het kapje we ook het zilverkleurig reflectiekapje verloren. En dus moest er een nieuw knipperlicht worden besteld.

Maar dat was niet het grootste probleem, al vrij snel begon de snelheidsmeter kuren te vertonen. Op weg naar de Suzuki circuitdagen op Zandvoort was de teller helemaal van slag en kon met de beste wil van de wereld geen snelheid meer worden afgelezen. Zwevend tussen 0 en 160 km/u was het slechts gissen hoe hard er werd gereden. Een snelle inspectie op het circuit leerde ons dat de snelheidssensor, gepositioneerd bij het achterwiel, was gescheurd en dus boosdoener van dit ongemak was.

Dat we desondanks ditmaal niet écht rouwig waren om dit ongemak had alles te maken met een snelheidscontrole die we op onze heenweg op de A4 aantroffen. Met (volgens Vincent die achter mij reed) tempo 150 werd op ´t laatste moment de radaropstelling opgemerkt, waarna de Morini zwaar in de ankers werd getrokken en Vincent, die even zat te pitten, op snelheid langszij kwam. En dus hebben we ditmaal een legitiem excuus, mochten we onverhoopt toch zijn geflitst: de snelheidssensor was stuk.

Zie hier het bewijs: terwijl we volgens TomTom 34 km/u rijden geeft de snelheidsmeter van de Corsaro... 0 km/u aan.

Nadat de defecte opnemer was vervangen kon er (eindelijk) weer gas worden gegeven met de Morini. De reden dat deze opnemer stuk was gegaan was hoogstwaarschijnlijk ook aan onze onkunde te danken: het komt volgens de Morini monteur namelijk wel vaker voor dat bij het (de)monteren van het achterwiel de sensor een tikje krijgt, iets waar ´t ding uiteraard niet zo goed tegen kan. En laten we dat inderdaad zelf hebben gedaan ten tijde van het monteren van de nieuwe achterband...