Me and my Morini: de pechduivel

Me and my bike

De pechduivel

Soms zit het mee, soms zit het tegen. Met een totale kilometerstand richting de vijfduizend heeft de motor zich tot op heden voorbeeldig gedragen. Tenminste, zodra de buitentemperaturen richting het aangename gaan. Dat nat en koud is niet aan deze Corsaro is besteed, is iets waar we afgelopen winter (tenminste, als je het nog winter kunt noemen) ondervonden. Gas dichtdraaien in eerste versnelling (bij lage snelheid) vertaalt zich dan in een wegschuivend achter- en voorwiel. De motor mag dan wel zijn voorzien van een anti-hop koppeling, maar deze gaat pas werken als je écht aan het vertragen (en rap terugschakelen) bent. En dus niet bij snelheden onder de dertig kilometer per uur.

Het verbruik mag nog steeds niet iets zijn om vrolijk van te worden, maar daar schijnt inmiddels een modificatie beschikbaar voor te zijn. Gemiddeld ligt het verbruik rond de 1:12, wat de fiets een actieradius geeft van ongeveer tweehonderd kilometer. Ander minpunt waar bij de eerstvolgende beurt eveneens naar moet worden gekeken, is het vacuum dat de tank telkens blijkt te zuigen. Eenmaal resulteerde dat zelfs in een telkens afslaande motor. Nadat de tankdop werd geopend (hetgeen telkens gaat gepaard met het geluid van aangezogen lucht) liep de motor weer als een zonnetje.

Terug naar de pechduivel, die de motor de afgelopen weken in zijn greep bleek te hebben. Eerst de achterband, die ineens wel heel erg weinig lucht bleek te hebben. Een kleine inspectie leerde dat de band was gezegend met een flink stuk spaak midden op het loopvlak. Heb ik weer... nu had ik de band kunnen laten repareren, maar met vijfduizend kilometer was het beste er inmiddels wel vanaf. De standaard Pirelli Diablo maakt plaats voor een - uit hetzelfde huis afkomstige - Metzeler SporTec M3. Een band die vorig jaar een niet al te beste beoordeling kreeg tijdens onze bandentest, maar in het buitenland stukken beter werd beoordeeld. En van de Michelin"s weten we inmiddels wel hoe goed ze zijn, dus wilde ik de Metzelers aan de enige écht objectieve test onderwerpen: de langeduur test.

Het wisselen van de band blijkt een fluitje van een cent te zijn. Achteras demonteren, ketting los en je kunt zo het achterwiel eruit nemen. De remklauw is dusdanig gepositioneerd dat het achterwiel daar nét langsaf kan lopen. Zo eenvoudig als demontage gaat, zo gemakkelijk gaat de montage. Wiel insteken, as monteren, vastzetten, klaar.

Foto: Vincent Burger 

Maar dat was niet de enige pech die we met de Corsaro hadden. Tijdens een ritje naar Amsterdam is ons gemak van de TomTom Rider slechts van korte duur. Vanaf de dijk trek ik de Corsaro op het achterwiel en daar blijkt TomTom niet bepaald op te zijn berekend. Tenminste, die wheelie ging nog, maar zodra het voorwiel weer het asfalt raakt schiet de Rider meteen uit de houder, om vervolgens spoorloos te verdwijnen. "Da"s waar ook," vertelt Robert-Jan niet veel later, "Bij de introductie van de Versys werd ons ook op het hart gedrukt, no wheelies. Daar kan de Rider niet zo goed tegen." En dat vertelt ie nu pas...

Bron van alle ellende, een niet bepaald hufterproove TomTom houder. 

Toch maar even contact opnemen met Robbert Minderhout van TomTom"s PR buro, om hierover in conclaaf te gaan. Natuurlijk, je kunt stellen dat een wheelie oneigenlijk gebruik van een motorfiets is en dat TomTom daar geen rekening mee hoeft te houden, maar aan de andere kant is de impact van "touchdown" niet veel anders dan bijvoorbeeld een gat in de weg of menig verkeersdrempel. Robbert weet mij te vertellen dat de houder van de eerste serie Riders daadwerkelijk niet 100% was, en inmiddels ook is gemodificeerd. Voor de Rider 2, die vanaf komende maand leverbaar moet zijn, is de bevestiging trouwens nog verder verbeterd. Nou, dan doe als compensatie voor het verlies maar zo"n nieuwe Rider 2... tot die tijd zal het weer terug naar de ouderwetse landkaarten zijn.